My hooves haven't killed anyone lately

Verveeld spuugde de breedgebouwde hengst een hap gras uit. Hij had er te lang op gekauwd en nu was het tot pap vermalen. Vanonder zijn lange voorlok bekeek hij de wereld die voor hem lag. De bulderende stroming overstemde al het andere geluid, uitgebreid zuchtte hij en staarde nietsziend voor zich uit. Met gemengde gevoelens dacht hij aan de Heltari, Juneau zag hij nooit meer. Net zoals zijn veulen, het zou binnenkort tijd worden om dat mormel op te gaan voeden, de eerste trainingen waren succesvol geweest, maar als hij niet oplette werd Shergar zo'n faker en dat kon hij niet hebben als zoon. Met zijn oren half opzij gedraaid stapte hij langs de rand van de woeste rivier. Het water was wel een goede vergelijking met zijn binnenste. Koud, en woest. Zijn brede hoeven zakte bij iedere pas een paar centimeter weg in het zand, zonder acht te slaan op de omgeving stampte hij door, hij bedacht dat hij de laatste tijd nauwelijks nog een faker had afgeslacht. Misschien was zijn reputatie zo gegroeid dat ze niet dichtbij durfde te komen. Hij grijnsde onaangenaam bij dat idee, het stond hem wel aan, niemand die hem nog irriteerde.

[Seneca]

De pikzwarte merrie Seneca liep langs de rivier. Haar ijsblauwe ogen stonden emotieloos. Ze snoof even en keek om haar heen. Haar oren lagen plat in haar nek en haar spieren stonden gespannen. Haar slanke lichaam begon te glinsteren in de volle zon die op haar scheen. Haar speciale aftekening was zichtbaar. Alsof deze ook glinsterde door de zon. Haar ouders vonden het al speciaal. Ze schudde de gedachte weg en sloeg met haar dunne staart tegen haar flanken. Ze zette sierlijke stappen verder en liet mooie afdrukken achter. Ze snoof opnieuw en een onbekende geur drong haar neus binnen. Ze sperde haar neusgaten heel even wijd open om de geur beter te ruiken. Ze kende het niet. Maar ze wist wel dat het van een hengst was. Woede stroomde door haar hele lichaam. Hengsten. Oh wat haatte ze hengsten. Alleen Rami mocht in haar buurt komen. En ooit als ze een hengstenveulen kreeg mocht Rami deze opvoeden. Niets maakte haar uit. Ze schudde haar hoofd even en haar prachtige manen lagen weer mooi in haar hals. Ze stopte na een tijd toen de geur steeds dichterbij kwam. De merrie snoof en sloeg met haar hoef op de grond. De rivier stroomde wild en de geluiden maakten haar wat kalmer. Ze zag opeens de grote hengst staan. Duidelijk geen goedzakje. Slecht of goed. Geen hengst kwam in haar buurt. Daar zou ze wel voor gaan zorgen. Seneca snoof en keek even naar haar spiegelbeeld. Waar ze een kwade kille merrie in zag.

Nog nagenietend van het idee dat hij voortaan niet meer lastig werd gevallen door fakers en goedzakjes stapte hij verder. Diverse littekens over zijn lichaam ontsierden zijn bruine vacht op een wat hem betreft perfecte manier. Desintresse was het enige dat je van zijn gezicht kon lezen, langzaam hief hij een hoef hoog in de lucht en liet die met een dreun weer op de grond belanden. De wind blies zijn zware manen loom naar voren, een effect dat werd opgeheven zodra hij weer begon te stappen. De doodse blik die in zijn ogen lag gleden over een zwarte merrie heen. Bleven even hangen bij de vreemdsoortige aftekening op haar voorhoofd voordat hij kil grijnsde. 'Zo, krijg ik gezelschap van deze dame.' Het klonk niet als een vraag, eerder als een bevestiging. Haar uiterlijk mocht dan wel kil zijn maar dat schrok hem niet af, nog nooit was hij teruggedeinsd voor een ander. Altijd had hij de uitdaging geaccepteerd, en altijd had hij gewonnen. Geen enkele goedzak had het overleefd als hij in de buurt was. Maar als het niet nodig was doodde hij geen slechte paarden, want écht slechte paarden waren er nog maar weinig en hij had plezier genoeg met het uitmoorden van die neutrale beestjes. 'En.. Heb je ook een naam?' Zijn stem was sarcastisch en verveeld tegelijkertijd terwijl hij onderzoekend naar de zwarte merrie keek.

De pikzwarte merrie keek op toen de hengst haar richting uitkwam. Ze drukte haar oren in haar nek en snoof even. Ze hief haar hoofd op en keek met haar emotieloze blik naar hem. 'Zo, krijg ik gezelschap van deze dame.' Seneca snoof en keek hem strak aan. "Het is dan misschien geen vraag, maar misschien wil ik je geen gezelschap geven" zei ze ongeïneteresseerd en bleef staan waar ze stond. Stevig aan de grond genageld bleef ze op haar plaats staan. Haar hoofd hoog maar nog steeds had ze een sierlijke houding. Zo was ze geboren: Sierlijk. Ze sloeg even met haar dunne staart heen en weer en keek met haar ijsblauwe ogen recht in de zijne. 'En.. Heb je ook een naam?' De merrie knikte rustig en keek hem ongeïnteresseerd aan. "Waarom zou ik die aan jou vertellen? Wil je me dan leren kennen? Ik jou niet.." zei ze ongeïnteresseerd en emotieloos. Stiekem had ze geen zin om een gesprek te beginnen met iemand. Maar hij moest maar weten dat ze hem niet in haar buurt wilde. Als hij ooit dichter kwam zou ze dat wel laten merken. Seneca keek even rond maar richtte haar blik alweer op de grote hengst. Hij was dan misschien groot maar bang was ze niet. Nooit was de merrie bang. Zelfs niet om te sterven.