So alone that it's brutal!

Een fel zonlicht vulde de vallei op, Het licht werd meegevoerd in de wind. En verspreidde overal hier in de vallei licht. De zachte hitte die er van af kwam werd ook meegevoerd in de wind. Maar dat zou niet lang meer duren. De winter kwam eraan. Het zou koud worden er zou sneeuw vallen. Het zou een zware winter worden. Het eten bepakt in sneeuw, of overlaad met bevroren bladeren die in de herfst zijn gevallen. En bevroren gras sprietjes in de kou. Met een gure wind die ze heen en weer blaast. Paarden die honger zullen lijden. Of misschien wel doodgaan eraan. Er zou een honger nood lijden. Maar misschien is alles wel een leugen gaat het een prachtige winter worden met spierwit sneeuw. En mooie ingepakte bomen. Maar toch ook is het eten nou ja, het meeste eten ongedeerd misschien word het zo'n winter maar misschien ook niet. Misschien wordt het de beste winter ooit! Maar misschien wel de slechtste winter ooit. Die vraag kwam ieder jaar opnieuw. En ieder jaar moest iedereen opnieuw eten zoeken. Maar de spierwitte hengst kwam voor iets anders. Zijn manen wapperden mee en danste op het ritme van de zachte warme wind. De hengst zat ook al in een kudde. De kudde van zijn broer. De hengst genaamd: Remember. Was niet alleen. Hij zat eerst in een andere kudde maar daar was hij uit gegaan. Hij brieste nam een grote hap adem en hinnikte luid. Rustig zwiepte hij met zijn staart tegen zijn flanken. Om wat vliegjes te verjagen. Hij gooide zijn hoofd omlaag en nam een hap gras wat hij geduldig fijn kauwde. Hij zou even wachten op Magnifico. Langzaam voelde hij een van de eerste sneeuwvlokjes van het jaar. Wel is waar ging het tergelijk langzaam en viel er niet veel, maar met geduld zou later de hele vallei wit zijn. Wat zou dat prachtig zijn.

[Renske

Briesend was de bruine merrie in beweging te komen. De vallei, daar was ze dan weer. Hier was ze meerdere keren geweest, en nog steeds bleef het een mooie plek om in rond te wandelen. Hier was ze binnengekomen, en ook enkele paarden ontmoet. Om precies te zijn drie, maar die contacten waren verwaterd. Ja, Dygur en Hagrid had ze nadat ze was binnengekomen nooit meer gezien. De laatste die ze hier was tegengekomen was Whirlwind, maar die mocht ze gewoon niet. Geen idee waarom, maar dat was nou eenmaal zo. Haar staart tikte tegen haar achterbenen bij elke stap die ze verzette. Haar manen bewogen langzaam door de koele wind die door de vallei heen blies. Haar vacht glansde in de felle zon, al waren er enkele wolken komen aandrijven, en voor zich zag ze de jakobsladders er tussendoor wringen en neerkomen op de met gras bedekte aarde. Een glimlach sierde haar gezicht en brieste opnieuw zachtjes. Toen bereikte een hinnik haar oren, wat haar hoofd deed heffen, waarbij haar manen vrolijk in mee bewogen. Deze hinnik herkende de merrie, natuurlijk herkende ze deze. Deze was van Remember. Haar oren waren naar voren gericht, en haar pas wat versnelt tot een rustige galop. Haar staart was lichtjes geheven, zo dat haar staartwortel net niet tegen haar achterhand was. Ze brieste en galoppeerde rustig door, haar manen meebewegend in haar regelmatige gang, de wind die deze weer hielp om ze iets hoger en langer in de lucht te krijgen. Ze had de witte hengst al in het oog, rustig staan wachtend op haar. Een glimlach sierde haar gezicht en ze hinnikte naar de hengst. Haar passen werden ruimer waardoor haar galop nog sneller ging. Enkele meters afstand bij de hengst hield ze zich in, en maakte een overgang naar draf en vervolgens stapte ze. Ze bleef stilstaan bij de hengst en direct daarna duwde ze haar neus in de manen van de hengst. 'Ik heb je gemist.'

Langzaam sloot hij zijn ogen, drong er een zoete geur tot hem door, en merkte hij dat Magnifico eraan kwam. Maar desondanks hield hij zijn ogen gesloten, hij hoorde een paar voetstappen steeds duidelijker. Tot hij toch wel schrok van een neus in zijn manen. Remember deed zijn ogen open, en drukte zijn zachte neus in de manen van Magnifico. Hij grijnsde breed, ''Ik jou ook.'' Zijn stem was vrolijk en helder. En zijn ogen twinkelden, en keken Magnifico vrolijk aan. Hij moest zich inhouden door de hengstig heid, maar wou niet laten merken dat hij er nog wat moeite mee had. Hij kwam niet vaak merrie's tegen die hengstig waren. Kon hij?? Kon hij echt??? Nee toch??? Remember grijnsde even om zijn eigen gedachte. Hij zuchtte, keek Magnifico vrolijk aan nam een hap adem en stelde zijn woorden. ''Magnifico.'' Hij keek haar doordringend aan, maar toch met zijn altijd twinkelende ogen. ''Zou jij een veulen van mij willen?'' Vroeg hij vrolijk en helder. Hij kon zijn stemgeluid niet serieus maken, maar je kon wel altijd aan hem zien dat hij serieus was of niet.

Ze was blij dat ze de witte hengst al zag, maar al was ze hengstig ze wist dat het niet veel uitmaakte bij Remember. Ze hield van Remember, en inmiddels wist hoe een intelligente hengst hij was, en bleef. Een glimlach was op haar gezicht gesierd en bleek er niet af te willen komen. Vooral toen ze de fluweelzachte neus van de hengst in haar manen voelde. Even stonden ze in deze omhelzing, Magnifico ontspannen en genietend van dat korte moment. Totdat Remember weer zei dat hij haar had gemist. Ze glimlachte en kon het net weerstaan om niet bovenop hem te springen. Ze keek in zijn twinkelende ogen en grijnsde vrolijk. Wat was ze blij met hem, en dat ze hem weer zag. Glimlachend duwde ze nogmaals zijn neus tegen zijne. Ze keek weer op en hoorde hem haar naam zeggen. 'Jaaa,' zei ze vrolijk, maar ze zag in Remembers ogen dat hij nu wel even wat serieus zou gaan zeggen. "Zou jij een veulen van mij willen?" vroeg de hengst vrolijk. Haar grijns was even weggevaagd en ze dacht na. Was dit goed? Was het nu tijd? Vroeg ze in zichzelf af. Ze beantwoorde de vragen snel in haar gedachten. 'Ja maar natuurlijk gekkie!' zei ze, die woorden, zo ongeveer die woorden had ze ook gezegd toen hij vroeg of ze zijn partner had willen zijn. Ze grijnsde weer breed. Maar ze wist dat de minuten hierna misschien nog wel wat zenuwachtig zouden zijn.

~ Gheghe, flut ^^.

Nog even knabbelden ze elkaar aan de manen maar al snel stopte dat, en was het de beurt aan Magnifico om vragen te stellen en antwoord te geven. Zijn blauwe kijkers twinkelden en glansden in het maanlicht. Het was immers nacht. Bij haar antwoord op zijn laatste vraag, deed hij even niks. Maar uiteindelijk zette hij een paar passen naar voren, en liet zijn neus over haar hals naar haar kont gaan, terwijl hij mee liep. Hij legde zijn neus even op haar staartwortel en snoof diep. Hij steigerde laag, en deed zijn 'plicht.' Uiteindelijk kwam hij van haar af, en legde zijn hoofd op haar achterwerk en rustte even. Daarna liep hij naar haar voor werk. Legde zijn hoofd even haar schoft, maar al snel ging hij weer voor haar staan. Hij liet zich zelf langzaam maar zeker door zijn benen zakken, en rolde even. Maar hij bleef liggen. Met rustige maar twinkelende ogen keek hij Magnifico aan. Niet wetende wat hij moest zeggen. Het was gebeurd, over 11 maanden en 11 dagen liep er misschien een vrolijke kleine ukkepuk naast hun of twee. Hij zuchtte, legde zijn hoofd op de grond en viel in slaap.

Het was zover het veulen zou geboren worden, in de vallei gebeurde het. Het ging langzaam en het kostte Magnifico veel moeite. En toen was het klaar, een klein gevlekt veulentje met bruine stippen was geboren. Remember likte het kleintje weg van het vlies omdat Magnifico dat raar genoeg niet deed. Hij fluisterde zijn naam, en keek vrolijk naar Magnifico. Maar die keek niet terug in plaats daarvan had ze haar ogen gesloten. Zenuwachtig liep Remember naar haar toe, hij duwde zijn neus in haar manen maar ze reageerde niet. Hij blies in haar neus maar voelde geen adem terug. Ze was gestorven. Remember draaide zich om naar het veulen en zei dat ze hier weg moesten.

Ze brieste even en bleef rustig staan. Het was nacht, en Remembers ogen twinkelden. Een glimlach sierde Magnifico's gezicht. Ze keek in zijn ogen en bleef rustig staan. Hij zei even niks, en toen liep hij naar achter, zijn neus over haar vacht latend. Zijn neus tegen haar staartwortel. Ze hield hem in de gaten, maar ze zou weten dat alles prima zou zijn. Hij steigerde en vervolgens voelde ze gewicht op haar lichaam. Even zette ze een stap naar voren om in evenwicht te blijven. Ze boog haar hoofd naar achter en hield haar neus tegen zijn voor een terwijl hij "bezig" was. Toen hij klaar was, en het gewicht van haar lichaam was verdwenen, voelde ze zijn warme hals en hoofd tegen op haar achterhand. Vervolgens op haar schoft. De witte gedaante kwam voor haar staan, en keek haar aan. Ze keek vrolijk terug en duwde kort haar neus tegen zijne. De hengst zakte door zijn knieën en rolde kort even. Toen hij bleef liggen, nestelde Magnifico zich naast hem. Net als hem, viel ze langzaam in een vredige slaap. Met als laatste gedachte: We krijgen een veulen.. Echt.

~ flutjeee