Do you like me ?

Gitzwarte lokken werden aangevoerd door een onophoudelijke zuidenwind waardoor ze constant achter Ivida aan wervelden. Geuren van gras gepaard met de geur van vrijheid stroomde haar neusgaten binnen. Hoe walgelijk de lucht ook was, het was een van de dingen die je nodig had om te blijven leven en dus pompte de grafiet zwarte merrie het zuurstof haar lichaam binnen. Een frisse bries streek langs haar vacht, speelde met de puntjes van haar manen. Gretig bolde ze haar hals waardoor de werveling in haar hals nog duidelijk zichtbaar was. De merrie maakte een paar zijwaartse passen en bleef dansen op haar fraaie hoeven. Langzaam en sierlijk bewoog de merrie doelloos van links naar rechts. Haar zwarte staart en manen waaierden uit in de wind dier door haar eigen snelheid veroorzaakt werd. De merrie liep regelrecht in een streep van fel zonlicht en ze paradeerde er uitgelaten van energie doorheen. Plotseling schudde ze haar hoofd en haar zijdezachte voorpluk viel over haar donkere oog. De woeste furie van de merrie stond in haar ogen te lezen, was een karaktereigenschap die door haar lichaam heen gierde. Ividanara trok haar benen hoog op in beweging zette haar achterbenen recht onder haar lichaam zodat ze zich oprichtte. Een laagje zweet glansde op haar vacht in de ochtendgloren en spieren bolde onder haar vacht vandaan. Ongenaakbaar, temperamentvol en vurig. Drie persoonlijkheden die de merrie allemaal door haar aderen had stromen. En soms moest ze dan even deze energie kwijt en stoomde over de de grasvlakte's van de heuvels, blakend van energie. Woest gingen haar flanken op en neer tot ze tot stilstand kwam. Pompte ze even wat nodige zuurstof naar binnen en concentreerde zich dan weer op haar omgeving. Sommige paarden beschreven haar als gruwelijk. Enkel omdat haar ziel tot de duivel toebehoorde. Ze verafschuwde haar, waren bang door haar moorddadige lichaam te worden verpletterd. Maar in werkelijkheid was de merrie slim genoeg om niet op elk langs komend paard te springen. Tenminste, als hier geen reden toe was. Zo bloeddorstig was ze nou ook weer niet. Ivi lichtte haar hoofd en strekte haar ranke benen en snoof geirriteerd. De geur van een ander paard was onmiskenbaar, drong haar neusvleugels binnen en bleven daar hangen. Haar donkere ogen zochten naar een postuur van een paard. Harteloos , liefdeloos waren de enige gevoelens die haar ziel raakte.

[&Kearn]

Een adelaar vloog vlak boven zijn hoofd langs, even later leek het of de vogel net het gras aan raakte, met zijn vleugels. Echter was dat niet zo, de grasmat die hier namelijk op dit gebied was leek erg sappig, maar toch kon Kearn de verleiding om er een hap van te nemen weerstaan. Hij had geen honger maar toch liep hij al dagen, het bleek trouwens ook zo te wezen dat je langer zonder eten kon dan zonder drinken. En dat had hij jammer genoeg pas nog gedaan. Jammer genoeg, anders had hij misschien op de grond gelegen van de pijn. En op de een of andere manier vond hij dat altijd wel leuk, niet op een grappige manier maar daar genoot hij van; van zulke momenten dat dat gebeurde. Zijn donkere ogen keken strak voor zich uit om de omgeving goed in de gaten te houden. Zijn houding was zoals altijd aanvallend, voor als er iets gebeurde. Dan kon hij meteen aanvallen. Ja, Kearn vocht meestal het liefste, dat vond hij wel leuk. Nutteloze zielen zien te liggen smeken om ze te laten leven, en ze dan uiteindelijk naar lucht zien te happen. Hij keek dan meestal toe met een lichte glimlach op zijn gezicht, maar meer met een grijns. Kearn' staart sloeg even heen en weer en ineens werden zijn neusgaten groter; een onbekende geur drong zijn neusgaten binnen. Meteen hief hij zijn hoofd en stond hij stil; om ieder levend bewijs van het beest op te vangen en te zien wie het was. De geur herkende hij namelijk niet, en hij was best nieuwsgierig wie het zou zijn. Zo te ruiken was het zeker geen goedzakje, die geur rook hij namelijk niet. Nee, het was meer een paard van zijn ras, het beste ras dat er was. En bij die gedachte kwam er een grijns op zijn gezicht te staan. Zo stond hij dan, op een heuvel te wachten wanneer het paard kwam.

De friese merrie bewoog zich lichtvoetig over het nog vochtige gras voort. Haar hemelsblauwe ogen fonkelden en haar mondhoeken plooide omhoog in een geamuseerde greins. Ivi's ogen hadden het schaduwbeeld van een paard gevonden. Aan het profiel en de omtrekt te zien was het een hengst, ook een barokke paard. Net als haar. Een rondtrekkende windvlaag sneed in haar vacht en ogen waardoor ze deze even wat dichter hield. De schim was nog enorm ver van haar vandaan maar nu al vroeg ze zich af welke geaardheid bij deze hengst hoorde. Net zoals altijd wilde de pure merrie weten voor welk vlees ze dit keer stond. Met Ivida's blik hield ze hengst vast. Keek ze hem zowel charmant aan ijzig. Voor badas aanlokkelijk , maar voor een goedzak angstaanjagend.
Opeens begon de wereld weg te smelten , de heuvels verdwenen en het gras smolt onder haar hoeven vandaan. Ook de schim verdween. Het heuvelachtige landschap maakte plaats voor een duister uitziend gebied. Even moest Ivi knipperen met haar ogen om aan het duistere te wennen. Dit was niks nieuws voor de merrie, en ze was alles behalve angstig. Ze was enkel gedropt in een van haar dagdromen. Met haar donkere ogen bekeek ze hoe een donker paard dichterbij kwam. Een demon, had enkel de vorm van een paard aangenomen. Witheet leek het donkere figuur maar Ivi schonk hier geen aandacht aan. Probeerde alleen te ontdekken waarom ze hier in een van haar dagdromen beland was. Twee duivelachtige ogen keken haar woest aan, zonder ook maar een woord uit te spreken. Een stel andere demonen verscheen op het toneel. Deze voegde zich bij de andere demon. Onder de wonden, littekens en bloed zaten deze paarden.
Ivi opende haar ogen weer, alles was verdwenen. Enkel een vage herinnering van haar droom was achtergebleven in haar brein. Ze was de schim nu bijna genaderd. De friese merrie dacht na over haar droom, wat betekend kon hebben. Was het een teken geweest van de duivel? Het enige wat ze gezien had was een woeste demon met een groep verwonde demonen erachter. Probeerde de duivel haar iets duidelijk te maken? Misschien probeerde hij wel te zeggen dat het leger van de slechte paarden te klein was en als er niet snel iets aan gedaan werd de slechte paarden een onderspit zouden dolven. Nu begon er een lichtje te branden. De badassen snakte inderdaad naar een goede leider, eentje die zijn onderdanen onder bedwang houden en die zo machtig was en mentaal zo sterk om op de sluwste manieren aanvallen te plannen op de goede paarden. Nog nooit had er zo'n iemand voor hun klaargestaan. Veel tijd om erover na te denken had de merrie ook niet echt want ze was de hengst genaderd. Stopte voor hem met een meter tussen hen in. Was niet bang voor het onbekende paard, en had ze enkel een dominante houding aangenomen. Haar hoofd een tikkeltje barbaars de lucht in geheven. Nijdig sloeg ze met haar staart door de lucht keek ze het paard aan en was het even stil. Dit paard leek net als de duivel te bedienen, puur slecht te zijn. Ze was niet van plan haar droom meteen aan de halve wereld te vertellen maar ze was er zeker van dat ze iemand wilde vinden die nét zo slecht als haar was waaraan ze het zou kunnen vertellen. Die haar zou helpen de badassen te laten krijgen wat ze willen; een goede leider. `Alhoewel het niet verboden is en ik graag de regels breek vertel ik toch mijn naam´ klonken ijzige tonen terwijl haar ogen zonder angst in die van de hengst boorde `Mijn naam is Ividanara´. Geen zin had ze dit keer om het paard helemaal te bekijken en te zien hoe het eruit zag, voor nu deerde haar dat niet. Ze vroeg zich af of deze hengst net zo verduiveld was als haar. Was dit het geval dan had ze meteen beet.

Zijn donkere ogen namen het paard in zich op; het was een barok paard, een Fries zo te zien. En ook een merrie. Zijn manen en staart werden zachtjes met de wind de lucht in genomen, maar weg konden ze niet natuurlijk want ze zaten aan hem vast. Voor hij het zag en had kunnen zien stond de merrie voor hem en ze begon te spreken. Een grijnsje kwam rond zijn lippen te staan, ze wilde dus ongeschreven regels verbreken? Was dat wel een regel dan? Kearn schudde zijn hoofd en hij had niet eens de tijd genomen om de merrie helemaal te zien, maar voor hij het zelf wist begon hij te spreken en er stond een lichte grijns op zijn gezicht. 'Kearn,' dat was het enigste woord dat hij uitsprak. Het had ijzig en hard geklonken, hier en daar ook wel een beetje vurig. Meestal als hij zijn naam zei maakte hij er niks bijzonders van. Ze wilde alleen zijn naam weten, toch? Hij zag even hoe de merrie hem zonder angst aan keek, en in zijn gedachte glimlachte hij daarom. Dit was zeker een paard van zijn aard. Zijn donkere staart sloeg een paar keer op zijn flanken, maar voor de rest had hij niet bewogen. Hij leek wel een soort standbeeld, en op de een of andere manier maakte het hem niet uit dat de merrie vlak voor zijn neus stond. Meestal zou hij het paard meteen aangevallen hebben, maar nu niet. Zelf wist hij ook niet wat hij moest zeggen, dus bleef hij maar staan. Zijn ogen gleden toen langzaam over haar lichaam heen, ze zag er sterk uit, maar zo zag hij er zeker ook ongetwijfeld uit. Zijn houding was ijzig en dominant, maar dat was de hare ook wel. Tja, wat moest hij nu doen? Hij zuchtte even bijna onhoorbaar en keek de merrie toen met zijn donkere ogen aan. Een goed paard zou hiervan bang zijn geworden, maar deze merrie ongetwijfeld niet. Hijzelf zou van die blik trouwens ook niet bang worden, enkel goedzakjes zouden daarvan de rillingen krijgen. Maar hij zou het juist leuk vinden, en er van genieten. Zo bleef hij de merrie een tijdje aankijken, en toen besloot hij toch maar wat te zeggen. Om het gesprek voort te zetten en te kijken wat ze echt wilde, grotendeels ook om de reden te weten dat ze naar hem toe was gekomen. 'Dus.. Wat doe je hier?' voordat hij het gemerkt had was het er hard uit zijn mond gekomen, alhoewel dat helemaal de bedoeling niet was geweest. Maarja, hij kon het nu niet meer veranderen, dus rolde hij even met zijn ogen om zichzelf en keek daarna weer naar de Friese merrie die voor hem stond. Wachtend op haar reactie.

Omdat Ivi een enorm slank lichaam had voor haar ras dachten de meesten dat er iets van arabisch bloed door haar aderen gemengd was. Dat was niet het geval, ze had enkel een rank lichaam. Ook was het wel te zien dat friese merrie geloofde in haar eigen krachten, iedere beweging werd met dezelfde perfectie uitgevoerd. Ieder woord, iedere klank werd met zoveel passie uitgesproken. Hoe haar cyaan blauwe ogen je vasthielden, dan zou je haar nooit meer vergeten. Ondertussen dacht de merrie eraan dat ze een werkelijk een slecht paard moest zoeken. Dat klonk bedriegelijk makkelijk. En wanneer ze dan een slecht paard had gevonden moest deze ook nog een goede leider kunnen zijn. Een waarmee ze wat kon, die ooit misschien wel bovenaan alle slechte paarden kwam te staan. Voor deze zoektocht zou ze misschien dh wel uitmoeten, maar dat was nog niet aan de orde. Eerst maar eens kijken of deze hengst het in zich had.
Langzaam schoven donkere wolken voor de azuurblauwe hemel. Even leek het of iemand de zon opeens uit uit gezet, want deze was op slag verdwenen zo snel waren de wolken eroverheen geschoven. Een koude wind trok op, waardoor haar gitzwarte manen naar achter werden getrokken, evenals haar staart. Ivi manoeuvreerde haar grafietzwarte lichaam wat meer naar de hengst toe zodat ze nu ook op de heuvel stond waar hij op stond. Door de opkomende wind kon ze de hengst ook wat minder goed verstaan en dit hielp daarbij. Ze was ook op de heuvel gaan staan omdat ze in feite anders 'onder hem' stond en dat was een teken van zwakte. Om te laten zien dat Ivi wel zeker dominant was maakte de merrie zich vervaarlijk groot, pompte ze haar longen vol met lucht en bewoog ze haar schouders met een zwierig beweging omhoog. Een enkele emotie was rond haar lichaam en gezicht te lezen, spatte er als het ware vanaf omdat er verder niks anders aan af te lezen was. Het was een soort mengeling van trots en dominantie, een die niet gemakkelijk te beschrijven viel. Onbeschoft als de merrie was bekeek ze de hengst of ze daar het recht voor bezat. Of de hengst enkel een voorwerp was waarvan ze moest beslissen of het wel tot haar toebehoorde. En hoewel het leek of de merrie er niks van verstaan had , had ze weldegelijk gehoord dat de hengst zich voorgesteld had als Kearn. `Hmm... Kearn dus´. Het werd uitgesproken of ze enorm diep nadacht. Niet dat ze haar hersens nou werkelijk aan het breken was om te bedenken of dit het juiste persoon was. Ivi was nog niet overtuigd van de hengst, maar hij kwam redelijk dicht in de buurt. Hij zou eerst wat testen moeten begaan, al zou hij niet doorhebben dat hij getest zou worden door de gitzwarte merrie. Bij het eerste wat hij verkeerd deed zou ze hem al zomaar kunnen laten vallen en vertrekken. Haar manier van doen, haar manier van het bekijken van deze wereld. Paarden die het niet waard waren om tegen gesproken te worden sprak ze meestal ook niet al te lang mee, het was enkel tijd verspilling. Ook hield ze niet van die bads die zich enorm snel uit de kaste lieten jagen, enkel irritant. Bij deze hengst had ze dat tenminste nog niet kunnen merken. `Dus.. Wat doe je hier?´. Bloeddorstig werd er vanaf haar zijde naar de hengst gekeken toen de gedachte van haar 'droom' weer als een cassettebandje door haar hersenpan afgespeeld werden. Een greins vormde er rond haar lippen en deze bleef hier hangen. Voor goedzakken was het beestachtig zoals de friese merrie hier nu bij stond. Barbaars, dominant en bloeddorstig. Voor haar enkel normaal. Het leek net of de zwarte , doodse lucht boven haar een enorme donkere wolk maakte. Het was net of deze voor haar was gemaakt, gebracht door de duivel om haar bij te staan. Een nog harde wind trok haar zwarte lokken en ze snoof vurig. `Dit kan ik je niet vertellen Kearn, daar zul je je eerst voor moeten bewijzen.´ Waarschijnlijk klonk dit enorm mysterieus in de oren van de hengst. Voor haar was het een weet en voor hem een vraag. Nu moest hij zorgen dat hij achter het antwoord van deze vraag kwam. Maar als het aan haar lag was dit niet al te makkelijk en zou hij zijn best wel mogen doen, anders was hij de duivel niet waardig.