I'll remain alone

Onzeker werden haar hoeven op het smaragdgroene gras gezet, haar neus enigszins zenuwachtig omhoog geheven. Haar donkerbruine, bijna zwarte ogen flitsten over het gebied. Ze schraapte nerveus met een hoef door de sprieten en ploegde wat aarde om toen ze andere paardengeuren rook, haar hoofd bewoog even om de omgeving op aanwezigen te scannen. Op dit moment was er gelukkig niemand aanwezig. Ze ontspande enigszins toen ze niemand in haar nabijheid ontdekte, er waren hier alleen oude paardengeuren. De merrie liep met lichte passen naar de rivier, alsof er iemand uit de omringende struiken kon springen wanneer ze teveel lawaai maakte. Even wat drinken en dan weer ervandoor, zo luidde haar plan. Het beviel haar helemaal niets om op een plek te zijn waar zoveel paarden verzamelden, maar wat wilde je dan ook op zo’n mooie plek. Door de vruchtbare vallei, met diens rijke begroeiing en her en der enkele bomen stroomde een riviertje. Ze werd door nieuwe geuren overweldigd bij haar entrance in DH, waarbij ze direct op de geur van water was afgegaan. Haar twee voorbenen plaatste ze in het verkoelende water, en haar gewelfde hals boog zich naar beneden om van het frisse bergwater te drinken. Ze stond zichzelf toe om voor enkele seconden genietend haar ogen te sluiten terwijl ze haar dorst leste, die al voor langere tijd aan haar knaagde en haar een droge keel bezorgde. Toch voelde ze zich niet geheel op haar gemak, aangezien ze op deze manier in een kwetsbare positie stond, met haar hals zo gebogen.
Nimué was een gevoelig paard, maar tegelijkertijd was ze ook ontzettend vervreemd van haar eigen soort; Paarden. Duistere herinneringen schoten door haar overbelaste brein, dat sowieso altijd al aan teveel dingen dacht. Ze was haar leven begonnen als een veelbelovend veulen; Al meteen bij de geboorte had haar heldere blik de harten van haar ouders getroffen, en er was een grote intelligentie in te lezen geweest, plus de levenslust en nieuwsgierigheid van een pasgeboren veulen. Maar al snel was die harmonie, die van korte duur was, verstoord. Een donkere schaduw viel over haar gezicht en verduisterde de wereld. De kreten van haar ouders waren nog steeds duidelijk te horen in haar dromen, zegmaar nachtmerries, en de laatste schreeuw die ze had gehoord toen ze ontkomen was aan de greep der duisternis; “We zullen er altijd zijn, overal. We zullen je volgen, je opjagen, en als we je vinden verscheuren...”
Er trok een rilling door haar hazelnootkleurige vacht toen ze aan deze woorden terugdacht, die al zo vaak in haar gedachten afgespeeld waren. Ze kon niemand vertrouwen, niemand. Want dan zouden ze haar vinden, en dan zou ze niet nog een keer het geluk hebben te ontsnappen…
Haar donkere ogen leken te bewolken terwijl ze hier aan dacht, een vage, bevreemde blik kwam in haar ogen terwijl ze haar hoofd ophief naar de lucht. Jaren had ze als een soort kluizenaar geleefd, iedere keer dat ze een paardengeur geroken had gevlucht. Haar verleden jaagde haar op als een wolf op zijn prooi, en wilde haar niet met rust laten.
Met een schok kwam ze omhoog, waterdruppels gleden nog langs haar lippen terug de rivier in. Haar ogen verwijdden zich, en haar oren lagen plat in haar nek terwijl ze een soort rare sprong maakte achteruit, de rivier in. Ze deinsde terug voor de gestalte die nu vlakbij haar opgedoemd was van tussen het struikgewas. Ze snoof en zwiepte met haar staart, paniek was in haar ogen te lezen. Verstijfd op haar plek stond ze daar, recht tegenover het paard dat haar genaderd was.

[& Kalebrian 8D]

Koelbloedig stapte ze daar. Daar waar het water ooit gestroomd had. En waar het vuur zijn aartsvijand getemd had. Op de plaats waar al het kwaad tezamen kwam en uiteen gedreven werd. Luide knallen weerklonken in de lucht. Functioneerden als saluutschoten die –tot ieders grote spijt- door haar niet werden waargenomen. Kordate passen waren het die zij maakte, terwijl ze geheel gedachteloos voortbewoog. Zich niet bekommerend om andere factoren die meespeelden in dit leven. Alles wat buiten haar “ik” afgespeeld werd, werd niet opgenomen en moest daar buiten blijven. Echter, wanneer het tot haar doordrong, zou het niet meer veilig zijn. Ze waren gewaarschuwd.
Een rommelend geluid was hoorbaar vanuit haar maag. Fronsend perste ze haar lippen samen tot een smalle streep. Ze had zojuist haar avondmaal verslonden. En het was haar –tot ieders verbazing- bevallen. Ongeïnteresseerd snuffelde ze aan planten, stenen, zand en ander gespuis dat op haar pad kwam. Haar neusvleugels bewogen continue- haar blik was op andere dingen gericht, gepaard met haar oren die nauw konden samenwerken met de rest van haar zintuigen. Samen als één eenheid die, gestuurd door haar brein, met zeer veel gemakzucht door het leven kon gaan.
Zwijgend ging zij verder, opgaand in gedachten. Gedachten die niets betekenden en toch een deel uitmaakten van wie en wat zij was. Gebeurtenissen die haar gemaakt hadden tot wat zij was. De ruwe schets die de Dood aan haar had gegeven, werd stukje bij beetje steeds fijner en gedetailleerder. Zij had immers ook recht op een eigen persoonlijkheid.
Een ijzige gil doorboorde de stilte. Angst hing in de lucht, werd verspreid door de wind om zo anderen te alarmeren. Nieuwsgierigheid werd gewekt bij de vreemd gekleurde merrie. Geheel op haar gemak en met haar houding die met nonchalance was gevuld, ging zij op zoek naar de bron van dit geluid. De bron van deze luchttrillingen die tot diep in ieders oor weerklonken. Ergernis droop van haar gezicht. Welke dwaas haalde het in zijn hoofd om zo te gillen? Al was deze vraag enkele seconden later alweer uit haar brein verdreven. Had hij geen enkel spoor achtergelaten- het was alsof hij er nooit was geweest. En zo was ook het geluid er nooit geweest. Had de gil nooit plaatsgevonden. En toch was er angst in de lucht. De wind vertelde het aan haar. Fluisterde in een onherkenbare taal de juiste woorden in haar oren die zij kon opvangen en kon ontcijferen.
Het bruine, jonge paard stond daar. Verstijfd van angst. Niet wetend wat ze moest doen. Een oase van rust was in Celebrían’s ogen waarneembaar. Terwijl een nuchtere sfeer rond haar lichaam hing. Alsof het doodnormaal was dat ze uit zichzelf iemand benaderde. ’Bruinvacht. Een brute benaming voor iemand die er zo klein en kwetsbaar uitziet zoals jij. Vandaar dat ik mijn hoofd breek over het feit of je een naam gekregen hebt die bij je past.’ Luchtig waren haar woorden die een mededeling brachten. Geïnteresseerd was haar stemgeluid. Zonder toestemming waren deze woorden haar keel uitgekomen, in haar brein had ze immers heel iets anders in gedachten. Maar het leed was al geleden en de schade was al aangericht. ’Veroorzaak jij al die angst die in de lucht hangt? M’n beste bruinvacht, dat is toch nergens voor nodig?’

Nimué zette nog een verwared stap naar achteren, het koude water van de rivier in. Ze ontblootte ter verdediging haar tanden en haar oren lagen plat in de nek, maar je zag aan haar gezicht dat ze dit deed als defensie, en dat ze geen gevecht uit wilde lokken. Maar als het moest zou ze er klaar voor zijn. Ze was misschien niet één bonk spieren zoals van die grote zwarte slechtzak-friezen, maar sterk was ze wel, en vooral lenig en watervlug. Toch had ze jaren haar soort ontweken, door het trauma dat ze als veulen meegemaakt had, de gebeurtenis die sporen had achtergelaten op haar karakter, haar manier van doen en de blik in haar ogen. Hoe veel tijd er ook voorbij zou gaan, er zou altijd iets van de wilde, ongetemde, schuwe Nimué overblijven. Zij was echt vogelvrij, gebonden aan niets of niemand, geen relaties of contacten stonden haar in de weg. Behalve dan die met haar achtervolgers. De paarden die 's nachts door haar nachtmerries dwaalden en haar met hun donkere, brandende ogen aanstaarden, om vervolgens terug te verdwijnen in de schaduwen, volgens Nimué wachtend op hun kans om eruit vandaan te springen en haar voor eens en altijd te grijpen.
Nimué gooide haar hoofd achterover toen de merkwaardige merrie tegenover haar begon te spreken alsof het doodgewoon was. De woorden die ze sprak waren raadselachtig en haar stem klonk niet zo rauw en ruw als ze gewend was van de laatste paarden waar ze mee in contact was gekomen. ’Bruinvacht. Een brute benaming voor iemand die er zo klein en kwetsbaar uitziet zoals jij. Vandaar dat ik mijn hoofd breek over het feit of je een naam gekregen hebt die bij je past.’ Nimué klemde haar kaken op elkaar en keek haar aan met een blik die haar vertelde dat ze bij haar niet aan hoefde te komen met mooie verhullende praatjes. Straks zou de rust, die haar lokte om zelf ook te ontspannen, uit de ogen van de merrie verdwijnen, en als ze tegen die tijd aan haar verlangen om iemand in vertrouwen te nemen toe had gegeven, dan was het met haar gedaan. Dan moest ze terug...Want, redeneerde ze koortsachtig in zichzelf, ze zouden haar overal achtervolgen. Achter elke boom konden ze zitten, deze merrie kon een spion zijn. Bij die gedachte ontblootte ze haar tanden weer, waar ze mee gestopt was toen de merrie begon te praten. "Blijf...Uit..De buurt." snauwde ze. "Als je bij hen hoort, dan weet je m'n naam vast wel, dus geen smoesjes! Ik weet wat jij wil. Jij wil me meelokken, en dan.. Dan is het gedaan met me. Dan kan ik evengoed nu meteen van een berg afspringen," zei ze, haar blik en houding nog steeds als die van een in het nauw gedrongen wild dier, wat ze in feite ook was. Alleen was de rede waarom ze zo was volslagen onzin. Maar de merrie kon niets doen aan de wonden van het verleden, die nu ontstoken waren, geïnfecteerd. En er was geen zekerheid voor een medicijn voor de merrie.
"Maar ik laat me niet meelokken, mij krijg je niet!" zei ze, en er rolde een hysterisch lachje over haar lippen. ’Veroorzaak jij al die angst die in de lucht hangt? M’n beste bruinvacht, dat is toch nergens voor nodig?’ Ergens wilde ze geloven dat dit een paard was dat niet bij ze hoorde, maar haar instinct en de leefregels die ze zichzelf aangeleerd had hielden haar tegen. Ze bleef in een defensieve houding staan, met haar oren in de nek. Ze stampte met haar hoef in het water op een grote steen, en zwiepte met haar staart.

Het lag –tot haar grote spijt- niet in haar vermogen om in haar neus te peuteren, anders had ze dat vast en zeker gedaan op dit moment. Haar oren stonden opzij, schijnbaar relaxed was ze daar naar de bruine merrie aan het kijken. Alsof ze een abstract schilderij was dat ze nog nooit eerder had gezien. Schijnbaar geïnteresseerd wachtte ze haar antwoord af, niet écht benieuwd naar het antwoord dat komen zou. Hoogst waarschijnlijk zou het haar irriteren- al mocht de bruinvacht van geluk spreken dat ze zojuist gegeten had. Hoe de bruinvacht handelde, moest ze vooral zelf weten, maar volgens Celebrían was het nogal… wanhopig en roekeloos. Toch zweeg ze –uit respect?- en de glimlach die ze op haar gezicht had geplakt, bleef daar.
Een hoop gewazel kwam haar kant op. Angstige en felle tonen, onderstreept met wanhoop die niet te negeren viel. Haar wenkbrauw kroop langzaam omhoog terwijl ze haar lippen tuitte en haar hoofd schudde. ’Bij ‘hen’? Wie zijn de ‘hen’ in deze formulering? Ik kan me niet herinneren dat ik ergens bij hoor. Voor zover ik weet, wíl ik ook nergens bij horen…’ haar zinnen werden mompelend beëindigd, terwijl ze in haar brein groef naar tekens die erop wezen dat ze –volgens de bruinvacht- ergens bij hoorde. Een zoektocht die tevergeefs was. ’Hoe het ook zij, ik was eigenlijk niet van plan om iemand mee te lokken. Ten eerste zou het te gemakkelijk zijn als ik het nu wilde proberen met jou en ten tweede heb ik zojuist mijn avondmaal achter de kiezen. Dus in feite hoef je niets te vrezen. Over twee uurtjes, echter, zou ik wel gauw mijn biezen pakken als ik jou was en je me weer zou tegenkomen. Hoogst waarschijnlijk vind ik dan dat het tijd is voor mijn slaapmutsje.’ Glimlachend sprak ze deze zinnen uit, geheel onschuldig en nuchter, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ze haar eetpatroon aan iemand voorschotelde. Iets wat op een gewone dag niet het geval was. Maar Celebrían was nooit één en dezelfde persoonlijkheid. Was iedere dag anders en kon op elke manier die je maar bedenken kon reageren op bepaalde woorden. ’Laten we weer teruggaan naar de beginvraag die ik je stelde. Twéé beginvragen zelfs: heb jij, bruinvacht, een naam die bij je past? En is het daadwerkelijk zo dat jij alle angst veroorzaakt die hier momenteel in de lucht hangt?’ Had het nut om er zoveel omheen te draaien? Ze wist het niet. Het enige dat ze nu wist, was dat ze antwoorden wilde. Heel erg graag zelfs. En snel. Bruinvacht mocht wel opschieten. Want het kon haar niets deren of ze de antwoorden uit de merrie zou moeten knijpen of niet.