Geen zin in naam te verzinnen -.-

I could sleep
I could sleep
I could sleep
I could sleep
When I lived alone
Is there a ghost in my house?


Topaz stapte verveeld door het Meander. Het was er wel mooi en ze kon hier een beetje rust vinden. Ze was dan wel een slecht paard maar ze moest ook eventjes alleen zijn en gewoon kunnen nadenken. Haar oren waren naar achteren gedraaid en ze had nog altijd een sterke uitstraling. Ze moest en bleef er nog altijd slecht uitzien. Normaal dacht ze niet aan haar ouders maar soms nog eventjes. Ze wist niet of ze nog leefden maar ze wou het ook niet weten.? Als ze hen ooit nog eens tegen zou komen zou ze hen vermoorden. Ze waren het niet waard om nog te leven. Ze vonden haar nooit iets omdat ze anders was dan de rest. Ze was slecht en zij waren goedzakjes. Ze wou niet zo goed zijn omdat je dan echt niets mocht. Haar vader was vroeger puur slecht maar was goed geworden voor haar moeder. Daardoor had ze puur slecht bloed en kleine rot deeltjes goed. Die waren bijna allemaal weg. Ze zat dan wel in een puur slechte kudde maar daar werd niets in gedaan. Ze ging in een soepel drafje en krulde haar nek. Zo zagen ze dat ze nogal veel spieren had. In haar gedachten bleef nog altijd een beeld hangen hoe ze vroeger bruut speelde met de andere veulentjes. Toen haar ouders haar verboden om nog zo hard te spelen , dat ze rustiger moest doen en niet iemand pijn mocht pijn doen. Hoe de andere veulens op het laatst bang van haar waren, dat ze niet meer wilden spelen met haar. Hoe ze altijd alleen stond te kijken met een walgende blik in haar ogen. Ze kon hen ook vermoorden. Ze had daar geen zin in, enkel haar ouders. Ja, ze was vandaag diep verzonken in haar gedachten. Elk jaar opnieuw was dit, altijd al geweest en het zou nooit stoppen. Ze had haar vertrouwde gebied ,de woestijn, vandaag verlaten om te kunnen afkoelen van het warme weer daar. Ze lette niet op en week juist af voor een boom. Enkel haar kont kwam nog tegen de boom. Ze keek even naar de boom en zag hoe de blaadjes er vanaf dwarrelden. Ze keek eventjes verbaasd. De blaadjes waren alweer verkleurd, was het nu al herfst dan ? Ze haatte de herfst. Wist niet waarom maar alles veranderde. Ze vond het wel beter dat de bomen er zo kaal uitzagen. Ze liep door en ging in een galop. Ze ging rustig, niet gehaast, ze wou immers niet in het water vallen omdat het er natuurlijk weer moeilijk was om er uit te kunnen klimmen. Ze snoof hard en schudde met haar hoofd. Zodat haar manen weer juist kwamen te liggen.

[ 5.Band of Horses Is There a Ghost]

Een witte hengst liep in een rustige draf langs de oever van de rivier. Om hem heen floten vogels luid en vrolijk. Zacht briesde Remember. Het was een mooie dag; helder en de zon scheen. Af en toe gehinderd door de wolken die een schaduw over het meander wierp. Remember volgde de rivier nu al een tijdje. Bocht na bocht, geen einde in gedachte. Hij zou de rivier volgen tot hij er genoeg va had of eventueel gehinderd zou worden. Zijn gedachtes dwaalden af naar het veulen. Helmaal alleen, amper een paar weken oud. Zonder ouders, zonder kenissen en zonder vrienden. Alleen zou hij het niet overleven. Zacht zuchtte Remember. Hij zat er een beetje mee in zijn maag. Hij wilde iets doen voor het veulen en hij zou daar ook zijn best voor doen. Remember luisterde naar zijn hoeven die langs de zachte oevers van de rivier sopten. Slurp, slurp, slurp, in een regelmatig ritme. Na een tijdje ging hij over in een stap. Het ritme werd langzamer. Zacht briesde Remember. Hij zwiepte met zijn staart, schudde zich uit. En zette zijn passen voort in draf. plof, plof, plof, klonk het regelmatige geluid van zijn hoeven. Hij brieste eenmaal. Ah, daar was zijn weg blokkeerder al. Hij greens, en stopte voor haar. Ze zag er ‘slecht’ uit. Zou dit dan een van de eerste niet wannabe zijn die hij tegenkwam in zijn leven. Of de duizende wannabe? Ach wat zou het ook. ’’Hallo, ik ben Remember. Zou je zo beleefd willen zijn en jou naam willen zeggen?’’ Vroeg hij beleefd. Hij begon maar aardig en zou het laten komen.

Topaz hoorde een ander paard komen. Ze zuchtte want die ging dan weer een conversatie aangaan en dat soort dingen. Pff, ze schudde haar hoofd en ging stilstaan. Hopelijk niet iemand die al te goed was. Want hier kon ze hem/haar niet vermoorden. Dit was niet een gebied van de Horcrux, ze was al van plan om eruit te gaan. Het was net als de Black Rose, er werd niet maar dan ook niets in gedaan, bijna geen enkele activiteit of bijeenkomst om een plan uit te dokteren om de goedzakjes tegen te werken en uit te roeien. Ze zag een witte schim aankomen. Ze dacht eerst aan Segué de merrie die de kudde Horcrux tot leven had gebracht, maar het was een tegenvaller, want het was niet de geur van haar. Ze rook een hengsten geur. Eentje die ze nog nooit had geroken. Haar oren bleven naar achteren gedraaid en ze keek strak voor zich uit. Ze zag hoe de hengst dichterbij kwam en die stopte dan voor haar. ’’Hallo, ik ben Remember. Zou je zo beleefd willen zijn en jou naam willen zeggen?’’ Vroeg hij beleefd. Man, weer zo eentje die 'beleefd' deed. Ze rolde met haar ogen en zei ;' Ben jij het wel waardig om mijn naam te weten ?'. Begon ze. Ze dacht eventjes na. Pff, ze zou hem toch niet meer tegen komen. Ze moest niet weten wie ze was. Ze moest eigenlijk ook niet weten wie híj was. De insecten waren aan het weggaan nu het herfst was. Gelukkig, vandaag lette ze echt niet goed op en bleef altijd in haar gedachten zitten.