Visual, ik ben niet gek

Boots sjokte somber door Dream Horses heen. Het was vreemd te weten dat de Fire Flame niet meer haar als leider had en dat waarschijnlijk ook nooit meer zal krijgen. Dat was iets wat zwaar viel bij de bonte merrie, maar tegelijkertijd een last van haar schouders af was. Ter oordelen naar wat ze gehoord had, had ze niet lang meer te leven en mocht ze zich tevreden stellen met het feit dat de Fire Flame überhaupt een opvolger had, hoewel Boots alles behalve vertrouwen had in Painted Black en Amani. Als ze het haar zouden vragen, zou ze ook duidelijk haar mening geven en zeggen dat ze liever had dat Amani zich een waardige Co-admin maakte en niet van alles een grapje maakte. Ze jatte bovendien de vragen van Visual. Haar Visual. Kon ze dat nog zeggen? Boots beet kort op haar lip. Nee, dat kon niet. Visual was overgelopen en na de geruchten hadden verteld zou haar bruine meisje haar van kant maken. Boots wist dat er vele geruchten de ronde deden in Dream Horses, maar dit schrok haar toch af. Visual zou een weddenschap zijn aangegaan met Rival, het zoontje van haar ex Sham, die weer een relatie had met Nykur. Boots twijfelde er niet aan dan dat had meegespeeld. Ze had Rival weliswaar nog nooit ontmoet, maar het leek haar geen fijn paard in omgang. Boots brieste een keer en plofte neer langs het meander. Ze huilde niet, ze was alleen diep teleurgesteld in Visual. Hoe haalde die merrie het in de kop? Boots had niet gereageerd op de laatste hinnik, wat achteraf niet slim was geweest. Zinde ze op wraak? Boots wist het niet. Ze liet vanaf het gras een luide, doordringende hinnik aan Visual horen. Visual, dacht ze in stilte, ik ben niet gek...

[Goudvis]

The Fire is burning on a different way
The Flame is out so what do you say
Don't you think it's all over?
Maybe you're right, maybe you're wrong,
I say it's not sure what the future will bring

In een rustige draf ging de bruine merrie Visual langs het meander. Ze volgde rustig de stroom afwaarts, het kabbelende water gaf wat rust vanbinnen. Er was eigenlijk best veel gebeurd de afgelopen tijd. Dat gesprek met Rival, de weddenschap, het slecht-worden enzo. Het was een boel in 1 keer, daarom was ze best stil. Niet dat ze tegen alles op haar pad tegemoet zou krijsen, ze was slecht, niet gek. Visual keek even naar de grond. Haar neutrale Vis begon langzaam te verdrinken in het zwarte mengsel van wanhoop, twijfel, en haat. Ze spitste haar oren. Het was Boots, duidelijk te horen. Boots was waarschijnlijk ook tegen het nieuws aangelopen, niet? Ze vertraagde haar pas maar ging wel in de richting op van Boots. Ze wilde het even serieus, en niet lollig ofzoiets. Niet dat ze nu van plan was Boots te vermoorden of überhaupt te verwonden. De week was niet om, of toch wel? Nee toch? Uiteindelijk zag ze de bonte merrie in het grasgroene gras staan. Ze beet op haar lip, ze wilde Boots eigenlijk niet zo zien, maar welke kant riep nou eigenlijk harder? De kant van gerechtigheid, of... de kant van de plicht. Niet wetend met welke ze de neutrale zijde bedoelde, stapte ze op Boots af. Ze durfde nauwelijks in haar ogen te kijken, het liefst keek ze naar beneden en probeerde ze oogcontact te vermijden. Als een klein kind die iets ontzettend stouts had gedaan en straf kreeg van haar ouders. "Boots." zei ze zachtjes, niets van haar emoties die binnenin haar woelde als een tornado laten zien. "Je...hebt het vast al gehoord." zei ze, twijfelachtig, maar kalm tegelijk, terwijl haar hele lichaam als het waren versteend was, verlamd van angst. Angst voor teleurstelling, dat ze eigenlijk al had opgewekt.

[inspiloos]

Boots stond niet op toen ze de passen achter zich hoorde. 'Visual,' concludeerde ze zonder ook maar op of om te kijken. Ze tuurde enkel somber voor zich uit na het kabbelende water in het meander. Nu zou het komen. Het moment van de waarheid. Visual zal haar vanzelf wel vertellen wat ze kwijt wilde aan haar, anders was ze hier niet heen gekomen. Boots brieste en nam een hap gras om nog eens het idee bij Visual aan te wakkeren dat moeders geen enkele interesse had. Boots stopte abrupt met kauwen toen Visual begon te praten. "Je hebt het vast wel gehoord." Tuurlijk, dat was lekker helder. Dat het uit was gegaan met Ikor? Nah, dat wist ze allang. Dat ze een veulen kreeg met Rival? Dat leek haar sterk. Dat ze het liefje was geworden van Azacar? Onmogelijk. Dat ze de perfecte persoon was om een bloedlijn mee voort te zetten bij Saten? Bij dat idee alleen al sprongen de tranen bij Boots in de ogen die ze met moeite terug wist te duwen. Ze stond met een ruwe beweging op en draaide zich met een ruk om. 'Wel Visual, wat weet ik? Dat je de schoothond van Horcrux bent geworden of de voetveeg van de Valkyrie? Vertel het maar! Wat weet ik?' Boots slingerde de vragen schreeuwend en wanhopig naar haar toe, moest moeite doen de tranen binnenboord te halen en keek haar met een blik vol van teleurstelling aan. Visual zou haar wel vermoorden als het er op aan kwam en de bonte was momenteel nou niet bepaald in de conditie om een heel gevecht aan te kunnen wegens een emotioneel breekpunt. Visual was gewoon aan het beraden hoe het makkelijkst en het best Boots dood zou kunnen gaan. Boots was teleurgesteld, had dit niet voor mogelijk gehouden, maar toen ze rechtstreeks naar Visual keek zag ze dat ook zij het er blijkbaar moeilijk mee had. Lekker stel waren ze. Boots grijnsde schaapachtig en somber tegelijk. Iets wat je enkel kan als je Boots heet...

'Wel Visual, wat weet ik? Dat je de schoothond van Horcrux bent geworden of de voetveeg van de Valkyrie? Vertel het maar! Wat weet ik?' "Het enige dat jij weet, is dat je me kent." Visual keek Boots doordringend aan. Hoopvol, maar afstandelijk. "Het enige dat ik weet, is dat ik geen slechtzakje ben, maar een slecht paard met hersenen. Het is niet jouw schuld hoor Boots, dat je me vertelde over dat niet alle slechtzakjes echte slechtzakjes waren, toen met die relatie met Satan. Het is niet jouw schuld dat je de Fire Flame hebt opgegeven, iets wat mijn hart zou breken, zoals jij ook wist. Het is niet jouw schuld dat toen alleen Rival met een oplossing kwam, toen ik met vragen zat. Het is niet jouw schuld." Wauw, dat was goed uitgesproken zeg, dacht Visual sarcastisch. Nee hoor, eigenlijk als ze het zo bekijkt, heeft Boots heel haar hele leven verknald in een miezerige dag. Boots zou er voor moeten boeten, dacht haar slechte zelf. Maar dankzij dat Boots me opving had ik het overleeft, dacht haar neutrale zelf. Ophouden idiote rotstemmen in m'n hoofd, dacht Visual. Ik heb toch geen keus. Visual twijfelde alleen nog of ze het nu echt zou doen. "Okee, misschien kwam dat er een beetje verkeerd uit..." zei Visual met haar normale neutrale stem die ze normaal gebruikte, met nadruk op de verleden tijd. Ze ging weer door met haar goed gecontroleerde lagere slechte stem die als het sarcastisch zou klinken door oren heen zou snijden. "maar zoals ik al zei, ik ben een slecht paard met hersens. Ik loop ten eerste niet mee met anderen, ook al ben ik een kuddedier. Dan neem ik het er het liefst eentje over. Ten tweede ben ik niet het bloedlijn-nageslacht type en ken ik nog steeds mijn zelfverdediging goed. Maar als er een knappe hengst voorbij loopt..." grijnsde Visual, heel onschuldig. Ze zwiepte met haar staart, ze wilde de sfeer graag wat opbeuren, maar het lukte niet echt. Oh ja, ze was een slecht paard, vandaar ook wel. Ze moest er even op letten, want anders dan schoot ze weer terug in haar neutrale zelf en dat was juist wat ze niet wilde, want dan moest ze Boots vermoorden: zonde van haar tijd niet?

Boots snoof een keer cynisch. 'En zelfs dat weet ik niet. Je zou naar me toe komen om het te vertellen en als het belangrijk was of iets ingrijpends aan het gebeuren was. Maar goed, dat laten we nu maar even achterwege. Ik neem aan dat je hier bent om grotere dingen te verkondigen like mijn dood?' vroeg Boots met de nodige spot er tussendoor. Als Visual het hard wilde krijgen, kreeg ze het hard. Ja, Boots had stiekem nog hoop dat Visual met tranen om te krijgen zou zijn, maar zoals dat er nu naar uitzag was dat absoluut niet het geval, dus besloot ze maar naar de harde kant om te draaien. Ze verborg vakkundig dat ze schrok van Visual's blik en grijnsde haar toe. 'Ik heb verdomme nooit de Fire Flame opgegeven en zeker niet aan die troela van een Amani die hem nou runt. Aan zo'n achterlijke trien kun je niets overlaten, dus ik ben benieuwd wat er van over is als Painted Black terug komt van zijn overwerkte situatie. Kom nou, iemand die hem nu al peert, dat zegt denk ik al genoeg dus iedere haar op mijn vacht heeft er spijt van. Maar waar was jij? Als prinses van de Fire Flame had JIJ hem moeten overnemen maar toen was jij met, wat ik van horen en zeggen heb gehoord, bezig met die zak van een Rival, dus vertel maar: Hoe lang leef ik nog? Vermoord je me nu direct of prefereer je om het vanavond te doen?' Boots tuitte haar lippen en maakte zichzelf groot. Het scheelde niet veel met Visual, maar desondanks bleef ze een kleine opdonder. Nee, natuurlijk liep ze niet mee met de rest. Boots rolde met haar ogen. 'Nou, je past daar kennelijk ook niet, anders was je niet met hangende poten terug gekomen. Saten heb ik uit mijn leven geband en ik lach hem nu nog steeds uit. Ik mag hopen dat het lot jou beter gezind is, Visual.'

'En zelfs dat weet ik niet. Je zou naar me toe komen om het te vertellen en als het belangrijk was of iets ingrijpends aan het gebeuren was. Maar goed, dat laten we nu maar even achterwege. Ik neem aan dat je hier bent om grotere dingen te verkondigen like mijn dood?' Visual snoof. "Jij had mij geroepen, en ik niet jou. Mocht ik je werkelijk willen vermoorden nu was ik allang als een maniak achter je aan gerend." zei ze kil. 'Ik heb verdomme nooit de Fire Flame opgegeven en zeker niet aan die troela van een Amani die hem nou runt. Aan zo'n achterlijke trien kun je niets overlaten, dus ik ben benieuwd wat er van over is als Painted Black terug komt van zijn overwerkte situatie. Kom nou, iemand die hem nu al peert, dat zegt denk ik al genoeg dus iedere haar op mijn vacht heeft er spijt van. Maar waar was jij? Als prinses van de Fire Flame had JIJ hem moeten overnemen maar toen was jij met, wat ik van horen en zeggen heb gehoord, bezig met die zak van een Rival, dus vertel maar: Hoe lang leef ik nog? Vermoord je me nu direct of prefereer je om het vanavond te doen?' "Oh wauw, jij was ook echt in de buurt toen je mij nodig had, of toen ik jou nodig had." Visual raakte licht geïrriteerd, Boots begon uit wanhoop van alles uit te kramen. "Ik weet het niet hoor, maar jij hebt geen greintje gedaan aan de Fire Flame, je had hem al opgegeven. Zelfs Painted Black of Amani is een betere leider dan jij: Zij kijken tenminste naar de kudde. Ik zou de Fire Flame met liefde voor je hebben overgenomen, als jij gewoon beter op je zaken had gelet. Of tenminste had geantwoord op mijn gehinnik. Misschien wilde ik dan weer terug naar de neutrale kant, maar daar is het nu te laat voor. Je hebt het compleet verknald, hoor je me, Boots." Ze keek Boots minachtend aan. Plotseling leek Boots helemaal niet meer op de pleegmoeder die ze kende. Boots was een echte vriend of een echte vijand. Tis maar wat zij koos. "Nogmaals Boots, je kent me, maar ik weet dat jij dat niet weet. Daarvoor moet je over een uitgestrekt gebied van het verleden, heden en toekomst beschikken." Visual keek Boots doordringender aan dan eerst, alsof ze haar iets duidelijk wilde maken. "The Fire is burning on a different way," mompelde ze zachtjes, terwijl ze lichtjes met haar hoofd schudde. Toen rukte ze haar blik los, en keek ze Boots weer minachtend aan. "Ow ja, er zit een of ander miniveulen de hele tijd jouw naam te roepen. Weet jij daar iets van?" vroeg Visual nieuwsgierig. Tja, dat ding liep al de hele tijd te roepen en misschien wilde het iets ofzo.

Boots haalde lichtelijk onverschillig haar schouders op. 'Och, misschien wacht je op je vriendjes, niet? Rival was nu toch je maat? Ik zal voor jou even extra hard gillen terwijl je me de botten breekt!' snauwde Boots Visual toe. De koelte in de stem van Visual bezorgde Boots kort rillingen, die ze negeerde. Boots brieste een keer vurig toen Visual door ging. 'Pardon? Ik had je eigenlijk gewoon moeten laten zitten bedoel je nu? Suggereer je nu dat ik jou heb laten vallen? Sorry dat we niet allemaal complotteren tegen elkaar, maar wellicht ligt dat aan mij. Ik neem in ieder geval niet als trofee 'Hey ja, dat is leuk! Pleegmama moorden! Ik meen me te herinneren dat ik jou lang geleden als veulen tot me genomen heb en je geholpen heb met kleine dingen. Vergeten wie naast je stond toen Ikor je liet barsten?' Boots ademde diep in en nam de tijd. Ze liet het zuurstof door haar keel heen gaan en bestudeerde Visual nog eens. Dit kon haast niet hetzelfde veulen zijn als dat ze destijds meegenomen had onder het mom 'ik zorg voor je tot mama er weer is.' De Visual die zij kende had het lef niet dat te organiseren, of er moest een groter spel in gang zijn gezet. Iets waar Boots met plezier haar leven voor zou geven, maar tot nu toe kon ze niets verzinnen waar zij dood beter voor zou zijn dan levend. 'Sorry, sorry voor het feit dat ik me sommige dingen aantrek. Ooit er bij stilgestaan dat ik een wrak was nadat Saten me verlaten had en vervolgens met de eerste beste troela d'r weer vandoor ging? En nee, ik heb niet geantwoord op je hinnik. Waarschijnlijk was ik buiten Dream Horses om alles voor mezelf op een rijtje te zetten. Ja, dat is slecht voor een kudde, dus wat dat betreft ben ik blij dat ze het overgenomen hebben, maar niet de manier waarop het nu gerund wordt.' Boots brieste nog eens. 'Denk je dat ik niet weet dat je vader in werkelijkheid een hartje van puur overgoten zwart heeft ? Je moeder niet het lef had tegen je paps in te gaan en bijna misbruikt werd? Wel, zoek je verleden. Ik hoop dat je het vindt, evenals de ware Visual. Misschien weet ik niet alles tot in details van je, maar genoeg om te zien dat je puur bent en de zware kanten van het leven kent, maar altijd een reden vindt om positief te zijn. Noem me sentimenteel, maar zo blijf ik jou herinneren, zelfs al is het laatste wat ik zie jouw moordende blik.' Boots blikte koeltjes terug toen ze de minachting las in de ogen van Visual. 'Wat? Ben ik nu ineens te min voor je?' Boots grijnsde en lachte schamper. Visual ging er op achteruit. Zichtbaar. Hoorbaar. Bijna voelbaar.

Boots slingerde allemaal woorden naar haar hoofd. En kijk nou, ze gaf zelfs toe dat het slecht was voor de kudde om te verwaarlozen terwijl deze op instorten stond. En nu wilde ze dat de kudde werd overgenomen maar niet op die manier. Tja, je kan toch niet alles worden toch? En dan wilde ze het wel overgenomen maar dan kon je op z’n minst antwoorden op een hinnik van je pleegdochter, dat zou je toch wel doen, ook al stond je op het punt je expartner te vermoorden? Visual rolde met haar ogen en liet haar maar vanalles uitkramen. Toen draaide ze zich maar om. "Veel plezier Boots met je overemotionele wanhoop." Ja, Visual was op de meeste momenten best anti-climax: Als het leven een toneelstuk was volgde zij het script totaal niet, wat de meeste paarden nogal kon irriteren. Bij haar vader en moeder draaide ze zich om. "Oh ja, waarom heb ik daar niet meteen aan gedacht: Zoeken naar mijn verleden." zei ze sarcastisch. Ze had al lang genoeg gezocht naar haar verleden, had alle gebieden rondom Dreamhorses uitgepluist, maar kon toen geen enkel spoor vinden. Ze was uniek in haar soort, en niemand zou ooit een tweede Shetlander kruising whatever ze ook was vinden. Ze dacht dat ze een Salerno was. Ze had wel daarvan wat uiterlijktrekken, maar de irritantheid van een Shetlander. De ultieme combinatie om een vriend of vijand te zijn, en om anderen te laten zien dat je niet van gisteren was. “Hoor eens Boots, je zoekt het maar uit met je hopeloosheid. Dan moet je niet bij mij zijn, maar bij Rival. Misschien kan jij me nog herinneren als de neutrale Visual, maar weet dat die niet meer terugkomt, Boots. ” Ze draaide zich weer om en wilde weer verder sjokken, aangezien er niet zoveel meer te doen was dan een overemotioneel gesprek met haar pleegmoeder die binnenkort vermoord zou worden. Maar kon het niet tot die vervelende bonte merrie doorbrengen in haar gecompliceerde brein dat ze niet meer terug kwam? Kon ze dat niet in haar hoofd halen? Het was haar leven, en niet die van Boots. Boots had dat tegen haar gezegd, precies andersom toen zij zich met Satan bemoeide. Hypocriet was die altijd al wel geweest. Nu kon ze wel begrijpen dat Boots niet echt geliefd was in de slechte sector. Visual brieste zachtjes terwijl ze maar wegsjokte, weg van die vervelende Boots die haar dacht te kunnen commanderen. Ze was nota bene volwassen, en die Boots hoefde zich helemaal niet met haar leven te bemoeien, ze had haar eigen leven goed op een rijtje, en dat wilde ze graag ook houden. Tja, vroeger zou ze dit gedrag niet van haar verwachten, maar ze leefde in het heden, in het nu. Daar was alles anders dan in het verleden, wat wel logisch was. Als de tijd stilstond was er toch helemaal niets aan? Visual keek voor haar uit, de bomen staarden haar aan alsof ze iets fouts had gedaan. Wat nou iets fouts? Mocht ze plotseling haar eigen leven niet bepalen? Het was toch normaal voor een slecht paard om zijn of haar ouders te doden? Waarom verwachtte iedereen plotseling dat ze nog een hart had? Misschien liet ze die vroeger zien. Ze had een heel groot hart, maar die was aan stukken gescheurd door haar pleegmoeder. Haar hart, haar leven, alles wat van haar hoorde te zijn. Ze wilde nu tijd voor zichzelf, zodat ze gewoon slecht kon worden. Tja, gewoon slecht worden, dat was makkelijker gezegd dan gedaan, zei men altijd. Dat had ze ook wel door ja. Dat had ze zeker wel door.