Never smiling.... Never again

Haar stemming was weer eens gewéldig hoor. Nee serieus, ze was gewoon te genieten. Je kon het vooral zien aan de chagrijnig opgetrokken neus van de merrie en de houterige passen van haar. Ook kon je gewoon zien dat er iets was aan haar. Ze was ongelukkig en verdrietig maar het stomste moest nog komen, ze wist niet waarvoor. Kleine tranen drupten over haar wangen, op de voet gevolgd door een paar kleine snikken. Amani had geen zin meer in het leven zo nu en dan, dan bekeek ze haar ‘opties’ over het leven en of haar leven nog nut had. Contact met andere paarden had ze niet eens. Kijk nu eens; Amani huilde uit frustratie en depressiefheid. Vol woede beukte ze haar schouder tegen een boom en liep weer door. Nijdig schudde ze haar hoofd en schuurde haar tranen af aan haar benen. Haar blindheid werkte totaal niet mee trouwens. Het zat haar in de weg maar dan ook weer niet. Amani kropte haar frustratie en verdriet en eenzaamheid op en af en toe moest het eruit en kwam het eruit als grote woede. Het ergste is, ze was gewoon eenzaam. Niemand had ooit van haar gehouden, alleen Painted en Padeau. Pb en Paddie. Een woeste strijdkreet kwam er uit haar mond waarna ze zich weer vol tegen een boom aan gooide. Vol woede en overgave aan die woede en verdriet steigerde ze hoog. Eenmaal bij aankomst van de grond gingen haar achterbenen weer in de lucht. Nog een keer, nog een keer en dan nog eens. Vol met kracht zette ze haar tanden in iets of iemand om niet meer los te laten, nooit meer. De tranen stroomden weer over haar wangen en drupten op de grond. Met een smijt beweging liet ze hetgene in haar mond los. Weer maakte ze een woeste strijdkreet. Het liefst bekte ze nu iemand af of had ze een lekker leuk en sappig gevecht maar nu niet, nu was ze neutraal en paste het niet bij haar. Met de FF ging het trouwens niet al te best, Pb liet maar af en toe van zich horen en er kwamen niet veel nieuwe leden meer. De wereld zat ingewikkeld in elkaar. Pas nu kwam ze erachter dat ze stond te trillen op haar benen. Amani stond even rustig stil en haalde een paar keer goed en diep adem. Ze kwam op rust en duwde haar hoofd tegen een boom. Amani moest gewoon nadenken. Een geweldig rustgevende rust vloeide in haar lichaam en ze was weer gewoon kalme Amani. Weer merkte ze wat te laat dat er iemand was. De geur kwam haar bekend voor; Visual. Ze was dochter van Boots, de voormalige FF leider. Visual was slecht geworden. Amani zuchtte en bleef staan, kalm zonder aarzeling of angst, gewoon kalm……. Gewoon kalm…

[wow, wat een expressie Visjeeeeeeee moet komeeeeeen ]

Visual stapte rustig door het meander. Goede paarden, slechte paarden. GPSP, afgekort dus. En er waren nog neutrale paarden. Wat was het meander voor een gebied, vroeg ze zich af. Waarschijnlijk een neutraal gebied. Het was zeker haar favoriete gebied niet, en het was het ook nooit geweest. Vandaar dat ze er nooit was. Hier had Boots ook een keer naar haar gehinnikt, net toen ze slecht was geworden. Hoe lang duurde die weddenschap van Rival nou nog? Zou die haar achtervolgen ofzo? Visual had geen flauw idee hoe dat moest. Ze spitste haar oren. Oren plat in je nek leggen betekende misschien dat je boos was, maar ook van pure blinde woede, met in het midden: Angst. Angst voor wat er zou gebeuren als je niet zou vechten, of zou verliezen. Dat liet ze niet zien. Ze stelde zich dominant op, en ving het geluid op van wat gebonk tegen bomen. Welke blinde stootte zich daar nou tegenaan, dacht ze. Ze zuchtte. Ze had de laatste tijd niet zo veel getraind of zoiets. Ze wilde wel eens wat oefening. Ze zou graag een partijtje willen knokken met een goedzakje, zou daar alles voor over hebben. Toen snoof ze de geur op van de Fire Flame. En ze snoof het woest uit. Ze herkende de geur maar al te goed. Het was een van die Flamers weer hoor. Ze had een hekel aan de Fire Flame sinds ze slecht was geworden. Ze was namelijk niet slecht geworden wanneer Boots gewoon de kudde had weten te behouden. Als ze die verschrikkelijke paarden te pakken kreeg die er verantwoordelijk voor waren, zou ze haar leven misschien terug kunnen krijgen. Dan zou Boots misschien weer de kudde terugkrijgen, en zou ze misschien weer neutraal worden. Nee, daar had ze geen zin in. Om weer overzoet tegen iedereen te doen. Dat was zo verschrikkelijk, dat gedeelte van haar leven had ze achter zich gelaten. Toen kreeg ze de lichtbruine merrie in beeld. Het was Amani, die ze eerder accepteerde voor de Fire Flame. Verschrikkelijk, dacht ze. Kalm bleef Amani staan. Visual snoof, en ging voor haar staan, maar op een gepaste afstand, mochten enige hoeven haar proberen te raken. "Zozo, daar is blindie. Hoe bevalt je perfecte leventje?" Ze spuugde het woord 'perfect' haast uit. Als neutraal paard was het namelijk haar perfecte leventje. "Volgens mij had iemand hier geen zin uit haar doppen te kijken." ging ze kalmpjes verder, met een bespottende ondertoon. De eigenschap van Visual om op alle vragen een antwoord te hebben, kwam goed van pas op het moment. Wat de eigenschap van Amani was had Visual ook wel door. Haar doen verstommen. Dat zal deze keer niet gebeuren. Ze spande lichtjes haar spieren aan, en dacht dat het niet zo'n groot gevecht zou worden, mocht het tot een gevecht uitlopen.

Zó, die was veranderd! Oke, Amani had het misschien aan kunnen zien komen maar dat Vis zo deed? Ach wat maakte het haar toch uit? Vol woede slingerde ze haar hoofd naar Visual bij de eerste woorden van de merrie. ’Zó…! Jij weet heel goed hoe het ‘perfecte’ leventje is! Visual, ik ben niet gek!’ Sprak ze woedend uit. Amani was niet hulpeloos zoals Visual of anderen misschien dachten, nee Amani was sterk. ’En jij denkt dat ik niet uit mijn doppen kan kijken? Visual, dochter van Boots en Prinses van Fire Flame en dan nu? Wat nu Vis? Wat nu?’ Amani was kalm geworden en de woorden werden haast smekend gevraagd maar daarna kreeg ze weer de woedende blik in haar ogen. ’Wat nu he? Ga je me opeten ofzo? Moest dat van die hengst? Eerst ik en dan je moeder Boots? Ze heeft je opgevangen, je verzorgd en je gered, ik weet heus wel dingen, ik kan mijn eigen boontjes wel doppen Visual. Het verbaast me wel dat je zo wanhopig bent, Boots houdt, ik weet niet of ze dat nog doet maar ze hield van je en jij wilt haar vermoorden? Jezus Visual, verman jezelf zeg!’ Vuurde ze op de merrie af. Amani kreeg zo’n gevoel hierbij. Welk gevoel wist ze niet eens maar de ‘Bruintje’ gevoel bleef. ’Dus Visual, Prinses van Fire Flame of nee, dat ben je niet meer maar is dit het leven wat je wilt? Vuile woorden, vuile blikken en vuile daden. Dat is het slecht zijn? Ik heb respect voor Boots, dat zal altijd blijven ookal denkt zij totaal anders over mij.’ Haar vragen werden op een doordringende toon gezegd, Amani wou antwoorden, vóóral bij Visual!

[flutje]

’Zó…! Jij weet heel goed hoe het ‘perfecte’ leventje is! Visual, ik ben niet gek!’ Fijn. Boots was de eerste met de woorden 'Visual ik ben niet gek'. Waarom dacht iedereen dat ze hen voor gek uitmaakte? Ze zetten zichzelf voor schut. Amani begon overstuur te raken en slingerde allemaal woorden naar haar hoofd toe. Ze raakten, maar drongen niet door. Dochter van Boots. Pleegdochter van Boots. Niets meer dan een pleegdochter. Princess of the Fire Flame. Dat was haar oude naam. Ze hield van de naam, het was haar schat. Die niemand van haar kon afpakken. Toen kwam een hele preek van de blinde merrie. Over dat Boots haar had opgevoed enzo. Ze bleef kalmpjes staan. Boots had haar opgevoed, zij was verantwoordelijk voor wat Visual nu was. Zo zag Visual het tenminste. Boots had vaak genoeg haar hart gebroken. Nauwelijks aandacht besteden aan de Fire Flame, en dan de schuld geven aan haar omdat zij niet ingreep? Zij was maar een opvolger, en Boots was de leidster. Mocht ze haar nodig hebben gehad moest ze maar roepen, ze kon toch niet overal van op de hoogte zijn? ’Dus Visual, Prinses van Fire Flame of nee, dat ben je niet meer maar is dit het leven wat je wilt? Vuile woorden, vuile blikken en vuile daden. Dat is het slecht zijn? Ik heb respect voor Boots, dat zal altijd blijven ookal denkt zij totaal anders over mij.’ Ze nam een hap adem, en begon haar antwoorden. "Sinds wanneer weet iedereen over mijn privéleven? Bovendien kies ik er zelf voor slecht te worden, en dat bepaalde Rival niet. Het enige wat hij doet, is mij onder druk zetten. Als ik het niet doe, doet Rival het. En aangezien ik vind dat Boots toch niet erg belangrijk is, mag ze snel dood. In plaats van wat Rival doet: stukje voor stukje. Dus ze kan er niet omheen, ook al zou ik in het onmogelijke geval weer neutraal of goed worden. En jij hebt respect voor Boots, ook al heeft ze een hekel aan jou? Jij hebt respect voor Boots, die mijn leven totaal heeft vernietigd. Ik snap ook wel waarom Boots een hekel aan jou heeft. Jij bent van dat ontzettend vrolijke zorgeloze type. Ik weet niet of jij het door hebt, maar het is niet mijn schuld dat ik slecht ben geworden, het is ook niet Boots' schuld, maar wel gedeeltelijk. Het is jouw partner's schuld. Hij nam de Fire Flame over." Visual keek recht in de ogen van Amani, die zich hoogstens bekeken moest voelen, aangezien ze blind was. Visual snoof, en wachtte maar op antwoord van de doorgedraaide goedzak.

[inspiloosheid levert inspiloosheid op T,T ]

Amani begon het zat te worden, alles en iedereen. Ja joh tuurlijk is alles Amani’s schuld. Waarom in godsnaam wou de pleegdochter van Boots haar dood hebben? In Amani’s ogen klopte dat toch gewoon niet? Serieus, Boots verliest FF en Visual wordt slecht en schuift de schuld door naar Boots. ’Het boeit mij niet of Boots een hekel aan me heeft, het is niet mijn schuld dat de FF niet van Boots is. Painted heeft haar uitgedaagd en won, zo simpel is dat, samen hebben we al aktiviteiten in het oog en rangen verdeling waarschijnlijk ook. Ik en Painted Black kunnen er niets aan doen, zeg nog eens dat het Painted’s schuld is en je krijgt met mij te maken!’ Gromde ze dreigend. Pb had er dus helemaal niets mee te maken, die keek wel naar de Fire Flame om. Ze beet haar kiezen hard op elkaar toen ze voelde dat ze bekeken werd. De tranen prikten achter haar ogen. ’Het is niet mijn schuld!’ Zei ze half schreeuwend, half wanhopig tegen Visual. Amani stampte even op de grond van frustratie. Amani meende het wel hoor, als Visual nog iets zei waarbij ze haar of Pb hierbij betrok kreeg ze Amani op haar dak. Amani had hier niet eens om gevraagd, laat staan dat ze een keuze had. Ze wist niet eens of ze het wel wou, vechten met Visual. Slikken ging moeilijk met een brok in haar keel. Amani snakte nu gewoon naar de totale vrijheid en liefde. Goed, hier was je vrij maar dan ook weer niet. Opeens besefte ze wie ze was en wat ze moest doen. Amani hief haar hoofd dominant, statig en trots en haar ogen priemden in die van Visual, dat voelde ze gewoon. ’Waarom?’ Kreeg ze er met moeite uit. Waarom….. waarom? Alles uit Amaantjes houding was strak en gespannen, precies wat ze nou niet wou. Ze was al depressief genoeg. Misschien zou ze het zometeen zover kunnen krijgen om sorry te zeggen tegen Visual. Vis had haar wel goed geholpen met alles van haar toen ze overhoop zat. ’Sorry’ Fluisterde ze zacht.

’Het boeit mij niet of Boots een hekel aan me heeft, het is niet mijn schuld dat de FF niet van Boots is. Painted heeft haar uitgedaagd en won, zo simpel is dat, samen hebben we al aktiviteiten in het oog en rangen verdeling waarschijnlijk ook. Ik en Painted Black kunnen er niets aan doen, zeg nog eens dat het Painted’s schuld is en je krijgt met mij te maken!’ Wat? Hoe kon het nou niet Painted's schuld zijn? Als je Painted wegliet in het proces wat er aan de gang was, was er helemaal niets aan de hand geweest. Dat had ze toch wel even moeten inzien, maar Visual wist dat ze toch niets kon zien. ’Het is niet mijn schuld!’ What the...? Ze leek wel een klein veulentje die smeekte om genade. "Ehm..." zei Visual droogjes "Ik zeg dat het Painted's schuld is, en niet het jouwe. Dus sta daar niet te smeken alsof ik op het punt sta om jou te vermoorden, overeind met jou depressieve tak die je er bent." zei ze, met een lichte niet serieuze ondertoon, wat haar laatste zinnen grappiger maakte. Amani ging dominant staan. Voor Visual had het geen zin dominant te staan, aangezien Amani het toch niet zou zien. Gelukkig, het goedzakje had wel ergens een ruggengraat. Waarom? Waarom? Wat was dat nou? Waarom? Waar sloeg dat op? En de merrie kreeg het er ook nog met moeite uit. Kom op zeg, ze was toch geen hulpeloos veulen meer? ’Sorry’ Fluisterde die toen zacht. Dit verbaasde Visual lichtjes. Waarom zou iemand sorry tegen haar zeggen? Zij was de Bad-Girl, en niet een of ander overemotioneel goedzakje. Dacht die merrie nou echt dat ze zelf ook helemaal overemotioneel zou raken zodat ze weer naar de neutrale zijde zou opstappen? Zelfs als Boots in haar plaats zou liggen, zelfs dan zou ze weigeren. De slechte kant had zoveel voordelen, die anderen maar niet konden begrijpen. Visual antwoordde niet, misschien zou Amani een toelichting geven over wat ze bedoelde met haar excuses gebaar.

[fluttie, maar dat komt omdat mijn inspivoorvandaag is opgeraakt ]

"Ehm..." Begon Visual droogjes "Ik zeg dat het Painted's schuld is, en niet het jouwe. Dus sta daar niet te smeken alsof ik op het punt sta om jou te vermoorden, overeind met jou depressieve tak die je er bent." Amani zuchtte diep. ’Tja, aangezien Painted mijn partner is voel ik mij zeer persoonlijk er ook bij betrokken.’ Zei ze nonchalantjes. Toen Amani hoorde dat er geen antwoord van Visual kwam bij haar excuus hield ze zelf ook even haar mond. Visual die hier stond was zoveel anders dan eerst. De merrie had haar antwoorden gegeven en Amani toegelaten tot de Fire Flame, oke, toen Boots er nog in zat maar alsnog, Amani kon er niets aan doen. Amani werd gek van het zwijgen van Visual. Amani twijfelde of ze er nog op door ging of gewoon weg zou lopen. Altijd makkelijk, weg lopen van je problemen. Nee daar koos Amani niet voor. ’Jij hebt me geholpen..’ Zei ze alleen maar. Als Visual nog iets wou zeggen moest ze het nu maar even doen, Amani had recht op antwoord ookal wist ze totaal niet wat Visual zou zeggen, waarschijnlijk iets wat Amani niet zinde en dan moest ze weer uitleg geven, dat zat er dik aan te komen. Tja, of Visual zweeg weer en moest Amani nog wat doen, ze wist het niet en misschien was het beter om het ook niet te weten ook. Amani zuchtte zachtjes en liet haar staart tegen haar flanken zwiepen. Het was grappig hoe snel Amani’s humeur en stemming wisselde, net was ze nog zwaar depressief en nu was ze gewoon licht wanhopig en dacht ze daar voor de rest nog niet aan. Voor zover Amani wist was ze gewoon ingewikkeld. Ze zat te vol met allemaal zorgen over totaal niets waarschijnlijk. Life’s mysterious.

’Jij hebt me geholpen..’ Okee, dit paste dus totaal niet bij het plaatje: Jij hebt me geholpen. Hoe snel kon een paard haar humeur omslaan? Het ene moment helemaal depressief, daarna woedend, daarna wanhopig, dan zegt ze sorry en dan te horen krijgen dat ze haar heeft geholpen? Waar sloeg dat op? En hoezo had Visual haar geholpen? Oh ja, bij het toelaten van haar, was dat helpen? Tja, als je haar zinnen toen naging was het best bemoedigend. Eerst was Amani nogal een zak aardappelen, dacht het niet te kunnen. Visual zou haar dus geholpen daarmee hebben? Grappig. De meeste paarden zouden het niet appreciëren dat ze zo tegen anderen deed. Visual ging graag over in verschillende sferen, dat was een eigenschap van haar, net zoals op elke vraag een antwoord hebben. Neem alle eigenschappen van haar bij elkaar en je kreeg een ontzettend vervelende merrie die handig zou zijn als vriend, maar een verschrikkelijke vijand was. Ze ontspande haar spieren, met deze sfeer kon ze geen gevecht verwachten. Ook al wist Visual dat de stemming van Amani zomaar zou kunnen overslaan, zo erg kon het ook weer niet zijn toch? Oh ja, nu moest ze wel iets zeggen, ze wist dat het Amani ging irriteren, of ze zou het in ieder geval zeer op prijs stellen mocht ze iets zeggen. “Oke.” Zei Visual heel gewoontjes. “Nu begrijp ik het.” Nu zou ze moeten beginnen met een van haar wijze filosofische lessen, die sommigen zeer op prijs zouden stellen ook al wilde ze die het liefste juist kwijt. Ze had het niet echt op Filosofie of zoiets. Wacht, de weddenschap met Rival. Ze mocht niet al te aardig worden. Zat ze nu op de rand van aardigheid, of had ze die rand al weer overschreden? “Nou ja, als je me nu excuseert, ik vervolg mijn route.” Zei ze toen maar. Tjonge, beleefder kon het echt niet Vis, dacht ze. Straks zou Amani vast weer van stemming veranderen. Misschien bazig ofzo? Weer depressief? Tja, ze zou haar niet kunnen helpen. Ze moest haar tocht vervolgen naar het noorden, waar ze weer eens kon trainen. En ze moest Ichigo nog vinden, haar veulen die ze constant in de gaten moest houden door de loerende Dracoz. Wat was dat een vervloekte hengst. Ze zou hem zo graag een klap willen geven tegen zijn idiote maar toch wel best knappe hoofd. Stomme loverboys ook altijd. Boots had haar daar nota bene voor gewaarschuwd. Die heette Manou ofzoiets. Ze zal Dracoz laten zien dat er niet met haar te sollen viel. Dat zou hij merken, voelen, en hij zou zien dat het snel donker werd voor zijn ogen mocht hij willen doorgaan. Slecht of niet, van zulke types slechte paarden hield ze gewoon nou eenmaal niet, had ze ook nooit gemogen. Die waren gewoon te laag om respect te verdienen, dus dwongen ze het maar af bij de ‘zwakkeren’, zoals ze die in hun ogen zagen. Ze begon maar rustig te sjokken, verder naar het noorden.

[topic niet uit!]