Dilemma [&Cobra]

De duistere hemel overheerst. De maan duwde de zon naar beneden. Het was nu doodstil. Geen enkel wezen liet van zich horen. Hier en daar hoorde je de bladeren van de bomen ritselen en naar beneden landen. Elke stap die je zette maakte dan ook een ritselend geluid door de herfst kleurige bladeren. De temperatuur was gedaald. Het werd frisser en de zon verscheen niet zo vaak meer. Doordat vele regenwolken DreamHorses weer bezochten. Er was weer een hevig windje komen opsteken. Ondanks al die obstakels was hij niet te horen. Hoe hij dit voor elkaar krijgt is me een raadsel. Hij verplaatste zich aller sinds snel. Nachtdieren hielden hun adem in als ze ene glimp van deze grote, zwarte hengst hadden opgevangen. Af en toe weerkaatste zijn roodbruine ogen de stralen van de maan. Alsof zijn ogen zelf licht gaven. Hij was zeer tevreden de laatste tijd. Hij heeft weer eens een kudde verslaan. Hij moest toegeven, het waren waardige vijanden. Die paarden. Zij renden niet weg en vochten tot de dood. Dat waren pas waardige paarden. Het koste hem wel heel wat dagen om die territorium te bemachtigen. Maar het was de moeite geweest. Hij spaarde geen enkel paard. Alleen friezen mogen in zijn kudde. Om zijn ras zuiver te maken. Natuurlijk had Cobrazarao een grote fout gemaakt om met geen fries te dekken. Nu is Zephyr geen rasechte Fries. Maar veel maakt het Cobrazarao eigenlijk niet uit. Als Zephyr zou dekken met een rasechte friesmerrie, zou het best eens kunnen dat die nakomeling heel sterk zou kunnen zijn. Hij hoopte dan ook dat zijn zoon de juiste merrie zou kiezen. Wat als Cobrazarao merkt dat het een mislukkeling is. Vermoord hij het. Ook al droeg het ook zijn bloed. Hij zal het vernietigen. De wind bracht hem geuren. Ze vertellen veel over dieren die hier zijn of zijn geweest. Hij rook duidelijk een ander paard. Zijn mondhoeken krulden omhoog. Tijd om te spelen. Hij naderde de merrie steeds dichter en dichter. De geur werd sterker. Toen hij eenmaal dicht genoeg was liet hij een vage glimp van zich zien en verdween alweer. Hij cirkelde onzichtbaar rond de merrie. Het was altijd fijn om met (prooien) te spelen. Hij opende zijn mond en liet zijn zware stem luiden. "Ahh, wat hebben we hier." Hij zweeg even en verplaatste zich weer. "Het is hier zeer zeldzaam om hier nog een friespaard rond te zien dwalen. De meesten ervan zijn bij mijn kudde aangesloten." Vulde hij er aan toe. Zijn stem was zwaar. Als hij het niet kon beheersen brulde hij bijna. Het gaf aan hoe groots hij was. Zo'n zware stem kwam je niet zo gauw meer tegen. De stilte was weer aanwezig. Die was eigenlijk altijd aanwezig geweest bij Cobrazarao's aanwezigheid. Geen enkel dier maakte geen geluid. Als er hier wel waren. Wie weet waren ze al lang gevlucht. Zijn ogen gleden over de merrie. Het enige dat je nu echt heel vaag hoorde was wat water. Maar daar bleef het er bij. Zijn duistere ogen hadden de hare gevangen. Haar ogen hadden geen kans meer om te ontsnappen.

Haar ziedende blik was over het meander uitgestreken, haar alziende oog op de schim gemikt. Zelfs vanaf deze afstand kon ze onderscheiden dat dit een wat steviger gebouwde hengst moest zijn, voor de rest kon ze nog niet veel uit het schaduwbeeld opmaken. Ze wilde haar reactie peilen, niet laten merken dat ze toch wel nieuwsgierig was wie er dit keer voor haar stond. Naarmate het paard dichterbij kwam kon ze een zwart vacht ontdekken. Haar blik werd wat ijdeler en ze hief haar cruciale hoofd fier de lucht in. Ivi's cyaan gekleurde ogen fonkelden in het licht van de maan, de wind gierde door haar oren. Ze staarde strak in zijn richting, voorbereid op elk wat zou kunnen komen. Ividanara's uiterlijk leek zo gevoelig , zo onwaarschijnlijk prachtig, maar dat eerste was een fout. Een fout die meerdere hadden gemaakt. De friese merrie was een monster, haar spieren en botten waren van steen, iets waar je hoeven niet zomaar doorheen kon laten boren. En haar ziel, deze was zo koud als ijs, bijna geen enkel gevoel drong tot de bodem door. Een koude windvlaag bereikte haar zijde vacht maar de pure merrie voelde er niks van. Ze had aanraking leren negeren, zowel pijn als de koelte van de wind of de hitte van de woestijn. Daardoor leek ze soms net een standbeeld , een die nergens op reageerde en volledig van steen was. Maar diep in het harnas van die steen zat haar meedogenloze ziel verborgen. Rustig liep de friese hengst om haar heen. Haha, ze liet zich niet zomaar als prooi behandelen. Majestueus danste zij richting zijn lichaam waardoor ze om elkaar heen begonnen te cirkelen. Ivi kneep haar ogen tot spleetjes en keek hem driftig aan. Na even maakte haar frêle lichaam een zijwaartse pas waardoor de ruimte tussen haar en de hengst groter werd. Haar ranke benen droegen haar daarna weer dichter naar de hengst terug. Even trok een mondhoek omhoog door het spelletje dat ze hier speelde. `Ahh, wat hebben we hier. Het is hier zeer zeldzaam om hier nog een friespaard rond te zien dwalen. De meesten ervan zijn bij mijn kudde aangesloten.´ Ivi nam maar aan dat hij met alle Friezen, alle slechte Friezen bedoelde want ze zag nou niet echt in deze hengst een goedzak. Haar slinkse blik was op hem gericht en ze trok een wenkbrauw omhoog. Hoewel haar blik altijd barbaars, meedogenloos was , was deze evengoed charmant en bloedmooi. Haar lange wimpers sierde haar glorieuze ogen, net als altijd was haar gezicht betoverend mooi voor hij wie dezelfde ziel als het hare bezat. `De fries, het beste ras dat je maar krijgen kan´ fluisterde ze donker, haar blik onheilspellend. Een klein kort lachend geluidje wierpen haar stembanden het duister in. Het was maar kort maar gevuld oneindige slechte gevoelens. Zelfs haar lach klonk perfect. De lach eindigde in een ongedwongen greins die lichtjes om haar lippen hing. `Jammer voor jou dat je een enorm goed lid mist´ sprak ze beheerst, elk woord was perfect geformuleerd. Het ging duidelijk over haar, ze bedoelde zichzelf ermee. `Ik neem aan dat jij slecht bent?´ sprongen haar fluwelen zachte tonen met een krachtig ritme door de duisternis heen, sneden ze als een mes de rust weg. Haar goddelijke gezicht was op hem gericht, ze was geïnteresseerde in deze hengst. Maar er was een probleem, ze was niet van plan als een normaal, laag , stupid lidje onderaan te beginnen als ze een kans kreeg bij zijn kudde te komen. En dan nog, hij was duidelijk op een soort vakantie in dh en zijn kudde was hier niet, het was haar taak híér de goede paarden te verjagen en hij zou waarschijnlijk niet hierheen komen met zijn kudde om haar te helpen.

De grote zwarte hengst had de merrie onderzocht. En het was duidelijk te zien dat het een slecht karakter was. Hoe ze zich gedroeg was mysterieus. Zijn neusvleugels trilden, stonden wijd open. Het begon interessant te worden. Misschien dat hij deze prooi maar liet leven. Aangezien ze bad is. Slechte paarden die hij nog niet kende spaarde hij voor de moment. Maar als die hem werkelijk irriteren, tja dan besluit hij natuurlijk voor het vernietigen van dat irritante wezen. Hij was nog niet van plan geweest om DreamHorses nu aan te vallen. Maar hij dacht er wel over na. Een merrie bleek goede troepen te beschikken. En wilde blijkbaar DreamHorses vernielen. Maar hij vond het zo saai dat DreamHorses niet veel sterke vijandige strijders bezit. Maar ja. Hij zal wel zien. Zijn ogen bleven op deze merrie richten. Ze had zeldzame ogen. Het kwam niet veel voor bij friezen. Ze was werkelijk een prachtige merrie. Maar hij liet zich niet verleiden door haar prachtig lijf. Hij heeft ook veel prachtige merries in bezit. Maar hij was veel te druk met macht bezig dan knappe merries. De merrie cirkelde opeens mee. Hij stond stil en liet zijn vlijmscherpe witte tanden zien. Die door vele huiden hadden doorboort. Cobrazarao verdroeg het niet als een paard te dicht naderde. Laten we zeggen dat dit een signaal was. Respecteert ze zijn waarschuwing niet dan zal hij het maar moeten laten voelen. En dan is haar prachtige lijf verpest voor heel haar leven. Hij onderschatte nooit een paard. Hij weet best wel dat deze merrie een stevige tante kon zijn. Maar ze mocht ook Cobrazarao nooit onderschatten. Velen hadden die fout gemaakt. Nu stond hij in het maanlicht. Hij stond op een kleine open vlakte waar geen boom in de weg stond. Littekens waren zichtbaar, en zijn gespierd lijf blonk in het maanlicht. Zijn dikke manen verstopte enkele delen. Zijn maantop bijvoorbeeld, die verstopte zijn gemene blikken. Uiteindelijk, na hun dansje sprak de merrie. `De fries, het beste ras dat je maar krijgen kan´ Cobrazarao zijn ogen flitsen naar de merrie. Alsof hij dat niet wist. Dat was hij namelijk toch ook? Maar hij besloot zich in te houden. De merrie sprak kort daarna weer. `Jammer voor jou dat je een enorm goed lid mist´ Zou ze dan een goed lid geweest zijn dan? Hij richtte zijn mondhoeken strak naar beneden gericht. Even zweeg hij. Na een korte stilte liet hij zich weer eens horen. "Werkelijk? Das dan één goede lid minder. Niet dat ik dat dringend nodig heb. Ik heb een grote dosis goede leden in mijn bezit." Antwoordde hij op een droge toon. Hij liet geen emoties zien. Die kreeg ze lekker niet te zien. Kort na zijn woorden sprak ze weer. `Ik neem aan dat jij slecht bent?´ Tjee, bravo merrie. -Nee maar, hoe weet jij dat nu?- Schoot er door zijn gedachte heen. Wat een stomme vragen dat ze stelde. " Natuurlijk ben ik dat." Antwoordde hij kort. Hij keek even weg toen er wat geluid tussen de bomen ontstonden. Uiteindelijk schonk hij zijn aandacht weer aan de merrie. "Wat is je naam?" Vroeg hij kort. Misschien dat hij de naam ergens van herkende. Hoe dan ook, momenteel herkende hij haar niet. Hij had haar vast nooit ontmoet. Hij hief trots zijn hoofd omhoog en gedroeg zich dominant. Weer vloog de wind tegen hem aan. Bladeren dwarrelden weer naar beneden. Het duurde vast niet lang meer voor de winter zal verschijnen. Dan word onzichtbaar zijn heel moeilijk. Door de witte sneeuw. En toch waren de eerste friezen voor de winter ontworpen. Ze waren stevig genoeg met een dikke vacht om in de winter te overleven. En hij moest zeggen dat hij winter liever had. Omdat het dan minder druk is in de dieren wereld. Heel erg aangenaam voor deze hengst.

Wanneer de grafietzwarte merrie dichter naar de hengst was toegegaan om mee te gaan in zijn spelletje had hij brutaal zijn tanden laten zien. Ze was niet van plan hier ook maar een enkele notitie van te nemen en daarom had ze hem alleen even nonchalant aangekeken, daarna was ze doorgegaan of hij nooit iets verstoord had. Hoewel ze wist dat dit een van de paarden zou zijn die een grote kans tegen haar maakte, qua vechten, was ze niet bang. Een goede eigenschap voor een slecht paard. Ook in dit geval was ze één klomp steen. Nog nooit in haar leven had iemand haar werkelijk bang gemaakt. Ze verafschuwde de dood niet, en de duivel aan eerde ze, waren er nog meer dingen die stomme goedzakken eng vonden? Spinnen ofzeuw? Haha, nee dáár was ze bang voor. Enkel een malloot was bang voor die kleine beestjes, met van die lange zwarte poten. Je liet ze enkel even kennismaken met de onderkant van je hoef en je had er geen last meer van. `Werkelijk? Das dan één goede lid minder. Niet dat ik dat dringend nodig heb. Ik heb een grote dosis goede leden in mijn bezit.´ Ópschepper, was de enige gedachte die door haar hersenpan vloeide. Ivi maakte een zwierig gebaar met haar hoofd waarna haar neusvleugels vurig trilden, het rood was er duidelijk in te zien. `Ach, zo praat iedereen of het geen wat je niet kan krijgen´ sprak ze geamuseerd terug, elke klank was die ene van een paard dat door chaos gemaakt was , die ene klank die je enkel kon begrijpen als je hem gehoord had. Misschien , héél misschien kwam ze met deze hengst met tot een compromis. Misschien had hij wel wat over voor het donker maken van haar thuis, dreamhorses, en waarschijnlijk later de plaats waar ze zou regeren. Sommige paarden vonden Ivi bezeten, vooral wanneer ze een einde aan haar prooi maakte. Ze vonden haar zelf gék, maar ze wist , héél goed zelfs, dat ze een van de enige in de wereld was die een normaal brein had. Ivi's gitzwarte manen waren als laaiend vuur en het danste warrig om haar woeste gezicht. Haar mondhoeken stonden nog steeds omhoog van duivels plezier. `Natuurlijk ben ik dat.´ Hij beantwoorde de vraag alsof alles zwart op wit geschreven was. Nou dat was het voor haar dus echt totáál niet. Hoeváák was ze nu niet al van die wannebe's tegengekomen? Die konden wat haar betreft werkelijk door de grond zakken! Soms had ze er zelfs een grotere hekel aan dan haar állergrootste vijand; de goedzakken. `Dat klinkt wel héél erg tussen de lijntjes gekleurd. Dit kan ieder persoon over deze hele wijde wereld zeggen. En ja, zelfs zonder dit te menen´ was haar melodieuze intonatie. Hoe harmonieus haar stem ook klonk, altijd was deze krachtig en kwam de boodschap van haar woorden altijd met de juiste betekenis over die ze wilde. Haar oren waren nu plat in de nek gedrukt, het boeide haar helemaal niks meer dat ze minuscule geluiden nu niet meer kon horen. `Wat is je naam?´. Dit verzoek -of eerder bevel- werd domweg genegeerd. Het kon haar geen sikkepit spelen hoe boos hij er misschien om zou worden maar ze ging echt geen bevel zomaar opvolgen. `Die bevelen geef je maar aan je kuddeleden, niet aan mij. Als je met mij wil praten zul je moeten leren dat ik geen bevelen dult´ waren haar simpele woorden, enkel om het even goed duidelijk te maken. De wolken boven haar kolkten traag mee op de wind waardoor je kon zien dat er wel behoorlijk wat wind stond, maar hier beneden - op de aardbodem - was het vrijwel windstil. Misschien dat het over een uur of langer wel wat zou afkoelen en dat het harder zou gaan waaien. `Enfin, ik heb het niet zo op langdradige gesprekken dus laat ik nu even ter zake komen~´ sprak ze beheerst `Even in het kort; laatst heb ik een opdracht van de duivel gekregen. Binnenkort -vertelde hij- zal het rijk van de slechte paarden verliezen door een overmacht aan goede paarden en een te kort aan werkelijk goede , slechte paarden [ you know what i mean xd]. Dus was het mijn taak een werkelijk slecht paard te vinden om de macht te krijgen en zorgen dat de slechte paarden zullen overheersen´. Ze liet het verhaal even op de grote, zwarte inwerken zodat hij on beslissen wat zijn mening erover was.

Zijn ogen waren ondertussen dichtgeknepen tot vage spleten. Hij kwam er al meteen achter dat hij weer te maken had met een brutaal mormel. Cobrazarao was niet bereid om dat toe te staan. Hij had geen behoefte om naar zo'n eigenwijs ding te luisteren. Hij stak dominant zijn neus de lucht in. Hij verwachte bovendien belangrijker gezelschap dan de deze. Zijn lange zwarte maantop verstopte de grote zwarte hengst. De merrie negeerde gewoonweg zijn waarschuwing. Ze negeerde het zelfs. Hij gooide zijn hoofd in de lucht en snoof agressief. Niemand maar ook niemand zou hem zo mogen behandelen! En hij zou het er niet bij laten. De hengst kookte van binnen. Zijn woede hield hij opgesloten, maar het werd groter en groter. Hij kon het niet voor eeuwig inhouden, en dat wou hij ook niet. Cobrazarao werd vals, je zag aan zijn lichaam dat je nu in de problemen bent geraakt. Cobrazarao schoot onverwachts naar de merrie, botste met zijn brede borst tegen haar aan. Hij duwde haar tegen een boom. Hij zorgde ervoor dat de merrie niet uit zijn greep geraakte. Hij duwde met zijn volle gewicht tegen de merrie. Langzaam liet hij zijn hoofd naar haar rechteroog glijden. En fluisterde enkele woorden. "Mij kun je beter niet uitdagen merrie. Ik verdraag veel. Te veel naar mijn smaak. Wie mij niet respecteert respecteer ik die gene ook niet. Ik ben Cobrazarao, het meest gevreesde op deze wereld. Mijn troepen vormen een zwarte massa. Samen laten ze de wereld beven, en verpletteren alles op hun pad. Ik leid ze naar de macht. Hier in Dream Horses word ik ook gevreesd. Daag me niet uit en je word gespaard. Wat je mij ook te bieden hebt." Siste zijn zware akelige stem. Zijn tanden waren af en toe te zien, en het was duidelijk dat zij verlangden om haar hals te grijpen. Hij liet haar plots los. Nog steeds vanbinnen woedend. Hij had echt schoon genoeg van zulke merries. Net zoals Kharrea. Deze merrie trok er hard op. Maar dan een ander ras. `Ach, zo praat iedereen of het geen wat je niet kan krijgen´ Hij gooide zijn staart in de lucht. Hij negeerde het. Op zulke opmerkingen reageerde hij helemaal niet. Dat was gewoon verspilling van zijn tijd. Hij kon het amper geloven dat deze merrie hem niet kende. Dan was ze werkelijk een nieuweling of zo. Ver uit de buurt van het gevaar dat zich steeds dichter naderde. Iedereen kende hem. En de meesten waren bewonderd door zijn macht die hij had. `Die bevelen geef je maar aan je kuddeleden, niet aan mij. Als je met mij wil praten zul je moeten leren dat ik geen bevelen dult´ Hij grijnsde gemeen naar de merrie. Wat een rot beest. Dit was geen bevel. Deze merrie moest nog zeer veel leren. "Bevel?" Hij moest lachen. " Wel het spijt me zeer. Dan noem ik je vanaf nu merrie. Als je zo aangesproken wilt worden mij best." Antwoordde hij droog. Weer sprak de merrie. Benieuwd dat hij was. Niet dus.`Enfin, ik heb het niet zo op langdradige gesprekken dus laat ik nu even ter zake komen~´ sprak ze beheerst `Even in het kort; laatst heb ik een opdracht van de duivel gekregen. Binnenkort -vertelde hij- zal het rijk van de slechte paarden verliezen door een overmacht aan goede paarden en een te kort aan werkelijk goede , slechte paarden [ you know what i mean xd]. Dus was het mijn taak een werkelijk slecht paard te vinden om de macht te krijgen en zorgen dat de slechte paarden zullen overheersen´ Verveeld keek Cobrazarao naar de merrie. Nu had ze ook nog een verzoek voor hem klaar staan. " Ach, merrie. Ik heb al een paar akkoorden gesloten met enkele andere leiders om dit stukje plat te trappen. Dus je taak zal al volbracht worden zonder dat jij nog maar iets hoeft te doen. Op een dag zullen de slechte paarden heersen." Hij had deze merrie niet nodig. En hij had ook geen zin dat zij zich er mee zou bemoeien. De duivel die het haar vroeg. Ja, hoor. Volgens Cobrazarao heeft de duivel niets te zeggen. Cobrazarao was iemand die hier nu besliste wat er zou gebeuren. De duivel heerste onder hem. Cobrazarao heeste boven hem. De duivel was waarschijnlijk zelfs onder de indruk van Cobrazarao zijn stoute streken. Hij stond vierkant. Met zijn hoofd hoog gedragen. Zijn ogen waren nu verstopt onder de dikke lange manentop. Af en toe zag je een glimp van zijn boosaardige ogen. Ze dacht werkelijk dat ze zo maar even kon beslissen wat er allemaal zou moeten gebeuren. Mooi niet dus. Hij zal wel beslissen wat er zal gebeuren. Als de tijd rijp is zullen de goedzakken vrezen. En zelfs Dream Horses zelfs niet verdedigen maar vluchten. De beste goedzakken leiders waren er niet meer. Die zijn al lang weg.