High pregnant [condor]

~Topicje met Cobie leeft nog maar doe maar ff of dat al lang gelden is~

Kharrea stapte op een rustig tempo langs de rivier af. Ze volgde hem tot buiten DH. De meeste paarden zouden haar niet herkennen. enkel haar geur zou veradden dat zij het was. Ondanks haar dikke buik was ze mager. Haar eens zo glanzende vacht was redelijk dof net zoals haar staart en manen. Echter bleef ze haar staart trots in de lucht dragen. Haar oren had ze naar achteren gedraaid maar het vuur brandde niet meer in haar ogen. Je zag dat de merrie pijn leidde. Ze wist dat het niet langs meer zou duren voor het kleine monster ter wereld zou komen. Ze slaakte een luide hinnik uit naar maar een iemand, haar zoon. Tuurlijk zou ze hem op een afstand houden. Hij zou haar pas vinden als het te haast te laat was. Haar veulen zou er al zijn, haar laatste momenten zou hij zien. Ze wist niet of dat was wat ze wou maar hij moest de pijnlijke blikken niet zien. Ze zou niets meer voelen als het veulen er zou zijn. Ze wist dat het veulen haar rug kon breken, dat ze zou doodbloeden. Ze leek nu eerder op een afgeleefd dier dan op een trotse leidster van een kudde. Ze zuchtte eens en zag de grot voor haar. Condor zou weten dat ze daar heen zou gaan. Daar was hij immers voor een groot deel grootgebracht. Kharrea was ver uit Dh en dat wist ze goed genoeg. Het gebied was uitgeleefd maar je wist gewoon dat er ooit een grote kudde had geleefd. Kharrea wist dat de kudde meer zuidwaarts was getrokken. Wat er na haar dood met de kudde zou gebeuren wist ze niet. Ze wou het wel weten. Hij was nog steeds belangrijk voor haar. Ze had er jaren werk in gestoken en nu zou ze het zomaar opgeven? Ze zuchtte eens en wandelde de grot in. Er waren genoeg wegen en je kon er makkelijk in verloren lopen. De berg waar de grot zich in bevond was groot genoeg.
[& Condor]

Een vreemd voorgevoel tesiterde hem. Al dagen, weken leek het omsloot het zijn hart, tatstte zijn brein aan. Vele emoties weerschenen erin; woede, verdriet, maar het was vooral angst die overheerste. Angst om het onbekende, om een veulen op te voeden en zijn moeder te verliezen. Hij had geleerd hard te zijn, zijn emoties niet aan de buitenwereld te tonen, en het lukte hem aardig. Hij had zich al dagen van te voren fysiek én mentaal voorbereid. Het zou immers een lange reis worden, want de donkergrijze hengst wist waar zijn moeder ging bevallen, ver buiten DH. En deze dag was het zover. De wind was het deze keer, die hem met haar fluisteren duidelijk maakte dat het tijd was om te vertrekken. Dat het tijd was om zijn moeder te vergezellen, haar te zien sterven. Het veulen, Panarea genaamd, mee te nemen en op te voeden, even streng als hij was opgevoed. Vroeg was hij vertrokken, richting het westen. Hij was alerter dan ooit. Zijn fijn gevormde oorschelpen, typerend voor een arabisch paard, draaiden als twee radars heen en weer om zo elk hoorbaar geluid op te vangen. Aan zijn rondspeurende ogen, even zwart en hard als het gat dat naar de Hel leid, weerging helemaal niks. Elk klein veranderingetje aan de geur, aan de omgeving ontging hem niet. In een op het oog rustige stap bewoog hij zich voort, echter waren zijn passen strakker dan normaal. Hoog was zijn hoofd, met de trekken van een arabisch paard, opgeheven. Zijn spierwitte neus stak af tegen de donkergrijze vacht. Zijn staart hief hij hoog op, net zoals zijn moeder dat altijd deed. Hij wist hoe trots zijn moeder was, en hij wist ook dat ze hem pas zou roepen als het bijna zover was, als hij de Dood al in haar ogen zag verschijnen. Er hing een dreigende stilte bij de rivier, het enige wat de stilte dan ook als een steen die in het water viel doorbrak was het voortdurende ruisen van de wilde rivier. Hij liep stroomopwaarts, waardoor het leek alsof hij richting het gevaar liep. Waardoor het leek alsof het water hem mee wilde leidde, weg van het duister. Rond zijn smoel speelde nog altijd die strakke trek, maar dit keer was hij strakker dan ooit. Zijn blik gleed over de horizon, om te kijken of er enig levend wezen zijn pad kwam verstoren. Als dat het geval was, zou hij hem zonder pardon het leven ontnemen. Uit de weg ruimen, naar de Hel sturen. Zoals hij al veel vaker had gedaan. Toen hij zijn blik even liet afglijden naar de wilde rivier, die net niet boven haar rosten uitkwam, leek het alsof zijn gedachten teruggleden.

Hefitge geluiden van bonkende hoeven, hinnikende paardenstemmen, doordrenkt met angst en woede. Het was stoffig en warm die dag; de voorstuivende donkergrijze merkte er echter niks van. Zijn donkergekleurde vacht was bezaaid met smerige modder, bloed en wonden. Sommige gemiddeld groot, de meeste klein. Zijn hoofd was geheven, trots weerspiegelde in zijn ogen. Zijn oorschelpen lagen plat tegen zijn schedel, leken er kuiltjes in te drukken. Zijn donkere kijkers gleden over het slagveld, overal lagen de conturen van paarden waaruit het leven was weggezogen. En de strijd ging verder, de vele paarden die hij op zijn voortdenderende pad tegenkwam had hij met volle woede besprongen en gebeten, geschopt waar het maar kon. Naast hem denderde een witte hengst voor, het bloed van een ander sierde zijn borst. in een flits hoorde hij hoe zijn laatste hinnik de strijdkreten doorkliefde, en hij viel naast hem neer. Een moment lang bleef hij staan, zijn blik maar niet van het roerloze lichaam afhalend. Rond zijn hoofd sijpelde bloed; het was hem fataal geweest. Het leek alsof hij door de dood van zijn trouwste volgeling nieuwe kracht had gekregen, en hij draaide zich vol woede naar de tegenstanders. Aquila had succes gehad die dag. Hiernaar hadden de kuddeleden uitgekeken, zijn moeder zou tevreden zijn. Iedereen op zijn pad werd zonder pardon vermoord. Een klein stukje van al het goede uit de wereld was verdwenen.

Een koude, vochtige plens in zijn gezicht deed hem opschrikken uit zijn gedachtes. Hij sloot zijn ogen en genoot van het verkoelende water, dat zijn slokdarm binnengleed en zijn brandende hart wat afkoelde. Hij bracht zijn neus wat naar voren en schudde de vochtigheid van zijn lichaam, zijn gezicht. Een hinnik doornseed de stilte, net zoals bliksemstralen de pikzwarte lucht soms konden doorkliefen. Hij snoof zijn ingehouden adem uit, deze hinnik kon maar van één iemand zijn: zijn moeder. Hij hoef zijn arabische hoofd op, en snoof nogmaals. In een vlotte draf bewoog hij zich over de stenen, het werd steeds maar rotsiger. De eigenaresse van de geur die alsmaar sterker werd, lag in een bepaalde grot. Het was hier bezaaid met grotten; velen werden bewoond door kleine diertjes. Vele zwarte gaten, diep en donker, staarden hem aan en toch wist hij de grot te vinden. Hij was behoorlijk groot, en vele gangen die tot in een berg gingen lieten je verdwalen. Hij gooide zijn voorhand naar binnen, schudde zijn gespierde nek waardoor zijn pikzwarte voorlpuk warrig kwam te hangen. Hij hield zijn ogen gericht op de lichtbruine merrie voor hem, die hij nog nooit in zo'n toestand had gezien. Ze lag er zo weerloos bij, zo zwak.... Haar anders zo glansende vacht was dof en smerig. Het vuur, de felheid uit haar ogen was verdwnen, omdat ze wist dat er voor haar een plaats gereserveerd was in de Hel, de plek waar ze vast met volste respect vereerd werd en leefde in het slechte paradijs. Het leek alsof ze er vrede mee had, wat waarschijnlijk ook wel was. Langzaam kwam hij naar voren. Zijn spieren bewogen stijver dan normaal, en hij slikte een keer. Dit was een ongemakkelijke situatie. De merrie die anders hard van zich af beet en iedereen aankon, lag nu als een hoopje op de grond, en elk roofdier zou haar weten te vinden. Wat er na haar dood met haar lichaam zou gebeuren, wist hij niet en wilde hij het liefste niet aan denken. Waarschijnlijk zou een of ander nest gieren het lichaam vinden en veroberen. Maar het ging niet om het lichaam, maar om de Duivelse ziel die binnenin zat. Hij snoof en bracht zijn hoofd omlaag. "Ik ben er, moeder" Zacht, haast fluisterend doorbrak zijn stem de ongemakkelijke stilte die er in de grot hing.

[sorry voor late reactie, school begon en echt niet normaal slechte uren]

Kharrea's donkere ogen keken in de verte. Ze was er bijna. Nog een afslag of twee en ze was er. Ze wist dat ze daar zou gaan sterven. Ze wist dat haar veulen daar geboren zou gaan worden. Ze wist ook de perfecte namen. Lang had ze er niet over moeten denken. Ze wist dat haar veulen de meest duivelse naam zou dragen. Een veulen dat zo duivels zou zijn als de duivel zelf. Gedachten nog donkerder dan de nacht. Ze had een valse grijns op haar gezicht. Terwijl ze voort stapte. Toch was haar blik uitgedoofd. Haar oren had ze toch tegen haar schedel aan gedrukt. Ze voelde een trap van het veulen tegen haar zij en hapte even naar adem. Het feit dat ze nu haar dracht erop had zitten was zwaar. Het veulen deed haar pijn bij elke trap dat het gaf. Kharrea zuchtte eens. Ze zakte door haar voorbenen en legde haar op haar zij. Ze snoof eens en sloot haar ogen. Ze wist dat het veulen zou komen, de weeën waren al erg hevig geweest. Ze hoorde hoefstappen in de verte en luisterde ernaar. Ze opende haar ogen en zag de gedaante van haar zoon dichter komen. Ze kreeg een klein grijnsje op haar gezicht en keek hem aan. Ze hief haar hals op en keek hem aan. Ze kromp lichtjes ineen toen ze weer een wee voelde. Ze begon te persen, het veulen zou snel geboren gaan worden.



Een tijd later was het veulen zo goed als geboren. Kharrea's hals was helemaal bezweet. Ze keek even naar Condor. Ze wist dat ze hem mmoest vertellen dat ze zijn moeder niet was. Hoe moest ze hem het zeggen? Ze perste nog eens en ze hoorde haar bekken en rug kraken. Het klonk eerder als het versplinteren van een stukje hout. Ze wist dat het veulen geboren was. Enkel het breken zelf voelde ze terwijl ze haar ogen dicht keenp. Ze kreunde zachtjes. Zelfs nu ze dood ging bleef ze hard. Ze keek Condor aan. Ze zuchtte diep en keek naar beneden. "Condor..." Ze zweeg even en hapte naar adem. Het gevoel in haar achterlichaam verdween. De pijn vloeide weg. Ze hoorde een klein veulentje achter haar bewegen. Ze sloot even haar ogen. "Ik moet je iets vertellen. Toen je amper een dag of twee was, was je moeder erg zwak. Ze zou niet overleven. Ik heb je opgevoed als mijn eigen zoon. Neem mij het niet kwalijk. Je was waardevol, Ik zie je als mijn eigen zoon. Conan, je vader. Hij zal richting hier komen, hij zal zijn dochter opzoeken. Grijp die kans om bij te leren. Hij kan je meer leren als mij. Wees alsjeblieft niet boos op mij Condor. Ik hou van je als mijn zoon." Sprak ze steeds zachter en zachter. Haar stem stierf langzaam af en ze sloot haar ogen. Ze ademde zwaar, ze wist dat het bijna over was. Ze opende haar ogen nog een keer en keek naar haar veulen. Ze gaf het een lik over haar snuitje en glimlachte even. Ondanks dat ze immens veel pijn had was ze trots. Ze keek Condor aan, wachtend op zijn reactie voor ze zou sterven. Daarna legde ze haar hoofd neer en sloot ze haar ogen. Haar leven zat erop. Ze was een koningin geweest, heerseres van het kwade. Ze had geen spijt van haar leven. Ze had het geleefd en er over geregeerd. Ze blies haar laatste adem uit terwijl een stukje van haar vader leefde in het kleine bruine veulen. Niemand zou merken dat het haar dochter was. De stem van een puur goede merrie zou ze met haar meedragen maar een puur duivelse ziel.

Zijn klikkende hoeven weergalmden tussen de stenen muren, die zo inmens dik waren en waar puntige uitsteeksels aan zaten. De grond was aardig vlak, maar koud en vochtig. Geen fijne ondergrond, vooral niet als je je laatste adem erop moest uitblazen en als je lichaam langzaam in de grond moet verteren. Maar zijn moeder was hard, even hard als het steen in de grot. Ze liet geen emotie zien, noch pijn. Precies zo was hij ook opgevoed. Vandaar was zijn gezicht zo hard als staal, geen enkele emotie weerscheen in zijn ogen. Zijn mond was tot een kil streepje getrokken terwijl hij langzaam, bijna behoedzaam het lichaam van zijn moeder van achter betrad. De borst van zijn moeder ging snel op en neer, en de lichtbruine vacht was een paar tinten donkerder door het zweet. De grijze hengst realiseerde zich toen pas dat zijn moeder een veulen ter wereld aan het brengen was, met helse pijnen vergezellend. Hij bleef stokstijf staan, elke spier in zijn lichaam was aangespannen. Langzaam liet hij zijn hals naar beneden zakken. Hij dwong zichzelf vooruit te lopen, om het lichaam van zijn moeder heen zodat hij haar voorkant kon zien. Hij voelde zich opgelaten. Hij kon niks doen voor zijn moeder, hoe graag hij haar ook had willen helpen. Een laatste dienst bewijzen. Hij snoof zijn warme adem uit over de hals van Kharrea, om te laten weten dat hij er was. Een hels gekraak, zo hard als het wolkendek soms kon kraken, bezorgde hem de koude rillingen over zijn ruggegraat. De geur van bloed, vers, warm, rood bloed drong zijn opengesperde neusgaten binnen. Het veueln was ter wereld gekomen. Nu al kon hij merken dat het veulen precies op haar moeder leek. Het schudde zichzelf, zo ver als het kon, uit het vlies dat haar uiterlijk verborgen hield en keek met nieusgierige oogjes de wereld in. Maar het boeide hem niet. Hij wist dat dit het moment zou zijn waarop zijn moeder stierf, haar laatste adem uitblies. Ze had een waardig leven geleid als dochter van de Duivel. Vele paarden waren zonder pardon aan de kant geruimd, het leven uit hun lichamen gezogen. Haar naam zou eeuwig voortbestaan over DreamHorses, en na vele jaren zouden ze haar nog steeds kennen. Ze zou bekend zijn als moordenaar, als leider van Aquila. Zijn ogen schoten over haar lichaam. Hij probeerde haar beeld, en bovenal haar geur voor de laatste keer te drinken. Vanbinnen was hij koud. Niks. Geen verdriet. Hoe graag hij het ook gewild, hij voelde helemaal niks. "Condor..." Haar woorden waren vreselijk zacht, breekbaar.... De stem van zijn moeder verbaasde hem. Nog nooit had hij zo'n toon gehoord, zo veel uitgeblust vuur. Hij strekte zijn spierwitte neus, die afstak tegen het donkere van de grot, naar haar hoofd uit en brieste zacht. "Ïk ben er moeder" Fluisterde hij. Zijn eigen stem klonk verdacht trillerig, ookal probeerd ehij sterk te blijven. Achter hen kwam het veulentje bij. Maar zijn moeder zou nooit meer bijkomen. Nooit meer zou ze over de Ash Valley rennen, het bloed van een ander haar borst sierend. Nooit meer zou ze het leven uit een goedzakje zuigen. "Ik moet je iets vertellen. Toen je amper een dag of twee was, was je moeder erg zwak. Ze zou niet overleven. Ik heb je opgevoed als mijn eigen zoon. Neem mij het niet kwalijk. Je was waardevol, Ik zie je als mijn eigen zoon. Conan, je vader. Hij zal richting hier komen, hij zal zijn dochter opzoeken. Grijp die kans om bij te leren. Hij kan je meer leren als mij. Wees alsjeblieft niet boos op mij Condor. Ik hou van je als mijn zoon." Met inmense pijn in zijn hart hoorde hij aan hoe de stem van zijn moeder wegstierf. De betekenis ervan drong pas een fractie van een seconde later tot hem door. Hij had nooit geweten wie zijn vader nou eigenlijk was, en het maakte hem ook niks uit. Maar dat Kharrea niet zijn eigen moeder was, verbaasde hem enigszins. Hij leek veel op haar, erg veel. "Moeder. Het maakt mij niet uit wie mijn moeder was, ik ben inmens blij dat u me heeft opgevoed. U bent mijn alles geweest, mijn steunpunt, u heeft me alles geleerd..... U zult voortleven als een koningin in de Hel, realiseer u dat"
De woorden kwamen als vanzelf, fluisterend over zijn tong rollen. Toen blies Kharrea haar laatste adem uit. Voor ze vertrok gaf ze het veulen een lik, een tedere en trotse lik. Het was over. Het was voorbij. Nooit meer zou hij de stem van zijn moeder aanhoren. Een traan, warm en zout, gleed van zijn donkergrijze wang terwijl hij zijn blik op buiten richtte. Buiten de grot ging het leven door alsof er niks gebeurt was, maar hier binnen bleef de tijd even stilstaan. Langzaam, niets meer voelend, legde hij het hoofd van zijn moeder goed en streelde de nu nog warme huid. Het was over.

Het vlies zat rond haar heen gekleefd. Ze wou het met haar kleine hoefjes opentrappen. Ze gaf een paar trappen en werkte zich uit het vlies. Zachtjes schudde ze nogal onhandig haar hoofdje. Ze was helemaal nat en kon amper evenwicht houden. Al snel viel haar hoofdje dan ook weer neer op de grond. Pannarea was meteen al koppig. Het vlies zat nog een groot deel om haar heen. Ze kreeg een boze uitdrukking op haar voorhoofd en trapte nog eens, niet weten dat ze haar moeder raakte. Eindelijk was het vlies van haar af. Toch bleef er vocht bijkomen. Al snel lag het kleine veulen in de plas bloed. Pannarea keek om naar het grijze paard en de merrie die bleef liggen. Veel begreep ze er niet van. Waarom bleef de merrie liggen? Hoorde er wel zoveel bloed te zijn? Nog wat duf zette ze toch al haar voorhoefjes onder haar lichaampje in. Het viel op dat ze enorm op Kharrea leek. Het zou haast haar kunnen zijn in de veulenversie. Ze had die zelfde gidzwarte ogen als haar moeder, dezelfde kleur van vacht. Datzelfde arabische hoofdje dat haar moeder had. Pannarea was zich van geen kwaad bewust dat ze haar moeder had vermoord. Wat ze wel wist was dat ze zich eraan irriteerde dat ze de stem van haar moeder niet meer hoorde. Ze was er al aan gehecht geraakt tijdens de dracht. Ze duwde zich wat omhoog met haar voorbenen en kwam een stukje recht. Ze wou een van haar achterbenen ook onder haar lichaam zetten maar verloor haar evenwicht en viel weer in het bloed. Haar vacht was al voor een groot deel bedekt met bloed, bloed van haar eigen moeder. Koppig zette ze terug haar voorbenen onder haar lichaam en hees haar overeind. Wankel bleef ze staan met haar beentjes ver uit elkaar. Ze rilde eens van de kou. Ze was nog helemaal vochtig en normaal zou haar moeder haar droog likken. Pannarea keek even naar het lichaam van de dode merrie en keek daarna naar de hengst met angst in haar ogen. Waarom was haar moeder dood? zou ze wel overleven? De hengst leek haar betrouwbaar, famillie van haar. Met wankele passen ging ze naar hem toe, leunde tegen zijn been aan. Moe sloot ze haar ogen en zuchtte eens. Zou ze het vast en zeker de eerste dagen moeilijk krijgen, dat stond vast.

Buiten begon het te regenen. De tikkende druppels weerklonken op de stenen en na een tijdje stroomde het in een plasje richting het lichaam van Kharrea. Mokkend keerde hij zich tot het lichtbruine hoopje, dat bewoog. Ze trappelde zichzelf uit het vlies en stak dapper haar hoofdje omhoog. De felle arabische trekken en de pikzwarte ogen deden hem meteen denken aan haar moeder. Het was immers alleen háár moeder, want hij kwam niet van Kharrea. Van een andere merrie. Diep vanbinnen vond hij het jammer. Het karakter was dus niet 'geërfd', maar hij was gewoon zo opgevoed. Panarea zou Kharrea vervangen. Misschien werd ze wel duivelser, donkerder. Hij zuchtte toen het nog harder begon te regenen. Ze moesten hier zo snel mogelijk weg. De huid van Kharrea was inmiddels koud geworden, en haar ogen keek stijfjes de ruimte in, alsof ze recht door alles heen konden kijken. Maar het kleine merrieveulentje was nog niet sterk genoeg om een lange afstand te kunnen lopen. Zwalkend kwam ze overeind, ze leek hem te vetrouwen. Toen ze dreigde om te vallen, snelde hij naar haar toe en duwde zijn spierwitte neus onder haar buikje. Toen het evenwicht weer had hervonden door tegen zijn gespierde bovenbeen aan te leunen begon hij te praten. "Panarea, dat is je naam. Later zul je sterk en groot worden, en geen genade kennen. Vele paarden zul je het leven ontnemen, net zoals wij hier al vaak hebben gedaan" Zijn neus ging even richting zijn eigen borst, en daarna naar haar moeder. Het bloed begon te ronnen, en de twee moesten hier zo snel mogelijk weg. Hij haalde zijn been langzaam weg, zodat ze zelf de kracht zou vinden om te staan. Hij sjokte wat vooruit, richting de ingang van de grot. Buiten ging het tekeer alsof Kharrea wilde laten zien dat ze aangekomen was in de Hel, en doormiddel van regen de pijnen wilde wegspoelen. Grommend bedacht hij zich dat hij veel liever 'gewoon' weet had gehad, want misschien zou het veulen kou leiden en hij moest voorzichtig met haar zijn. "We moeten hier zo snel mogelijk weg. Als het weer wat opklaart, tenminste" Mompelde hij zonder zich naar het veulen te draaien.