Wazzaaaa! A monster is gonna eat us and then the world shall explode xD

Langzaam opende hij zijn ogen, het eerste wat hij zag was verderop een boom. Hij merkte dat er iets bijzonders aan de boom was en moest het wat beter onderzoeken. De jonge, gevlekte hengst stond langzaam op en keek even naar de plek waar hij net had gelegen. Met zijn hoef schoof hij hier en daar wat bladeren weg, over het platte gras. Altijd het bewijs vernietigen dacht hij speels. Snel liep hij naar de boom en liep er een rondje om. Zijn ogen speurden onderzoekend over de bast en ontdekte iets merkwaardigs. Een stukje bast was weg, gewoon foetsie, afgbroken. Met grote ogen keek hij naar de plek en maakte even een, “oh my noesjes” geluid waarna hij in grote snelheid om de boom begon te rennen. ‘Oh my noesjes! Oh my noesjes! Wat een ontdekking voor Sherlock’ Giechelde hij. Met zijn oortjes hyper naar voren bleef hij rennen tot hij neerviel van de duizeligheid. De wereld draaide. ‘Logboek; Notitie; De wereld draait en lijkt te vergaan, zoek dekking allemaal!’ Riep hij serieus tegen niemand in het bijzonder. Met grote sprongen wierp hij zichzelf overeind en rolde als een soort ninja-turtle de bosjes in. Wachten op een grote klap of iets anders. Wist hij veel hoe de wereld zou vergaan? Toen hij zijn ogen weer had geopend was de wereld gestopt met draaien. Verbaast krabbelde hij omhoog. ‘Logboek; Notitie; De wereld vergaat niet, ik herhaal; De wereld vergaat niet.’ Sprak hij plechtig. Snel huppelde hij naar de boom en keek er eens goed naar. ’Whaaa! Een monster! Een monster had dit gedaan! ZOEK DEKKING ALLEMAAL!’ Brulde hij keihard. Snel draaide hij zich om en rende weg. Eenmaal heel ver daarvandaan stopte hij en grijnsde. ’Grapjeee, toch niet.’ Zei hij toen er helemaal niets gebeurde. Opeens wist hij hoe het zat, iemand had er tegen geslagen en dat stukje bast was eraf gevlogen. Ooohhh knappe hij!
Woozaa!

[Condor ja misschien ben ik wat drukjes nu xD]

Met volle verbazing, de meeste verbazing waarschijnlijk die er in zijn odnkere kijkers weerscheen bekeek hij hem verderop. Een zwart-wit gevlekte, waarschijnlijk jonge hengst. Waarschijnlijk zat er een steekje los bij hem, had hij ze alle 10 niet helemaal op een rijtje. Misschien was hij met zijn koeienkop tegen een boom aan geknald, of was hij zo geboren? De pikzwarte kijkers, even diep en ondoorgrondbaar als de lange tunnel die naar de Hel leidde, hield hij helemaal opengsperd en zijn blik kleefde aan de hengst vast. Dit was niet normaal. De meeste paarden die hier op de wereld rondsjokten waren gezond en wel op aarde gezet; maar voor dit beest had de natuur toch uitzonderingen gemaakt. Als een bange antilope huppelde het beest rond een boom. Een boom. wat was er zo raar aan een boom? De raarste kreten verdwenen uit zijn keelgat. Naast hem, de grote grijze Condor, zoon van Kharrea, was een groot meer wat to zover het oog reikte zich uitstrekte. Het water stond stil, en daarom was het bezaaid met een laag groene blubber. Ook van zijn spierwitte benen was weinig meer te zien. Smerige smurrie bedekte zijn edele benen, die hem overal naartoe konden dragen waar hij maar wilde. Het liefst had hij zich omedraaid om deze verschrikkelijk debiele hengst te negeren, maar hij moest toch echt rechtdoor en het enige pad wat er was leidde hem langs de koe. Mokkend sjokte hij vooruit, zijn hoeven nauwelijks optillend en zijn gezicht als van staal. Chagrijnig was de trek rond zijn mond. Plat stonden zijn oorschelpen. Hij sloeg zijn donkere staart meerder malen tegen zijn achterhand, toen hij zichzelf dwong zich dominant op te stellen. Zijn kop ging, hup, hoog de lucht in, evenals zijn staart. "Bij de naam van de Dood uit de Hel, wie geeft jou het recht mijn pad te versperren? En nog wel voor de dbiele dingen van je-alsof je nog nooit een boom hebt gezien" Snoof hij. Zijn stem was rauw, maar er zat een zilveren randje aan.

Nog altijd in de zevende hemel keek hij naar de boom die verderop stond. Hij giechelde even en keek toen weer blij vooruit. Even kneep hij zijn ogen samen en onderscheidde een gestalte. Een super grote grijns sierde zijn mond nog meer en hij keek naar het naderende paard. Bah wat een chagerijn, dacht hij op zo’n toon die alleen jaarlingen konden uitbrengen. Bij de hengst zijn woorden moest ie om grinniken. ’Pff haha “Bij de naam van de Dood…” Omg ik wil later net zo grappig zijn als jij.’ Hikte hij. ’Ik versper geen weg aangezien ik hier niets zie wat op een weg lijkt, je had door het water gekund?’ Grinnikte hij hyper. Als een echte jaarling moest hij gewoon grappen maken. Duh. Vrolijk drentelde hij om de hengst heen en grinnikte bij het zien van de littekens die hij met zich mee droeg. ’Ik wil de dader van al die littekens wel voor je zoeken, dat kan ik als de beste.’ Stelde hij serieus voor. Een geweldig-allesbetekende glimlach brak door en hij opende zijn mond alweer voor een zin; ’WANT DAT KAN IK NAMELIJK!’ Schreeuwde hij ADHD’erig en op zo’n typische jaarlinger toon. Hij keek de hengst aan en verwachtte dat hij de huid vol kreeg van hem, hij verheugde zich er al op xD.


[edit; je kon het niet weten, volgende keer zet ik het in m'n posts maar hij is bruin wit ]

Hoog stak hij zijn arabische koppie in de lucht. Hij was heel wat groter dan dit bonte geval, deze nietige creatie van moeder natuur. Duidelijk liet hij merken dat hij pist-off was, door zijn oorschelpen tegen zijn schedel aan te drukken. Zijn gensuif was duidelijk te horen. Slechts een onbelangrijk deel van het gebrabbel van de hengst, dat hem even weinig intereseerde als wat voor kleur de ogen van een termiet hadden, bereken zijn oren. Luid gromde hij. Vliegjes, mugjes en ander ongedierte zoemde vervelend langs zijn huid, en vooral bij zijn helzwarte ogen was het erg vervelend. Hij besloot niet te lang zijn kostbare tijd aan dit mormel te besteden. "Nee, weet je hoe dat komt? Dat komt omdat jij ogen in je ree hebt zitten, die dus niet kunnen zien dat de Grote Boze hengst, om het voor jou maar even in Jip&Janneke-taal uit te leggen, er graag langs zou willen. Dus als ik nu zo vriendelijk mag zijn?" Zo zoet als een door een peuter afgelikte lolly was zijn stem, zo doods de ondertoon. Kwaad beukte hij de hengst omver.

Lucht werd geïnhaleerd. Zijn grijns werd breeder en breder. Dit was cool. De hengst was gewoon duidelijk pissed off, niet dat Sherlock dat wou. Nee hij was gewoon hyper en vrolijk en nog jonger dan zijn leeftijd. Zijn grijns werd veel breder toen de hengst begon over Jip&Janneke begon. ’OMYGOD! HOE COOL ZIJN JIP EN JANNEKE?! OMG WAAR IS DIE GROTE BOZE HENGST. DAT IS DAN DE GBH. GROTE BOZE HENGST IN PLAATS VAN GROTE VRIENDELIJKE REUS. WIE BEN JIJ DAN? EN WAAR ZIJN MIJN OGEN DAN?’ Gilde hij hyperder dan tevoren. Tja, de hengst maakte het er zelf naar. Opeens werd hij opzij gebeukt. Zijn grijns veranderde in een ontblootte lach. Blij huppelend ging hij weer pal voor de hengst staan met een scheef koppie. ’Wie ben jij dan in de rol vroeg ik?” Zei hij hyper drentelend. Ondertussen sprong hij op en neer op zijn plaats.

[Ik hóúd van Sherlock :')]