Die, you bitch! You've lost!

Rival stapte parmantig en verdraaid goed in zijn humeur verder. Heerlijk was vandaag. Bij het idee alleen al krulden zijn mondhoeken vals om. Boots stierf vandaag, geen twijfel over mogelijk. En de 'Queen of the Fire Flame' werd gedood door het 'prinsesje', hoe ironisch. Rival brieste een keer voor hij een "dramatische" stilte voor zichzelf in laste en het moment probeerde voor te stellen waarin Visual de laatste genadeklap aan Boots uit zou delen. Afgepeigerd beide, uiteraard. Elkaar heel fijn afmaken tot de dood hun scheidt. Letterlijk genomen dan. Bloedend als een rund, pijn hebbend en hij zat op de eerste rij. Weliswaar zonder popcorn, maar dat nam hij op de koop toe. Ja, Rivals dag kon niet meer stuk. Hij had bedacht dat het een idee zou zijn om de 'uitvaart' bij het Meander te houden. Daar werd alles na een tijdje toch rivier en opgeruimd stond netjes. Hoewel Rival er geen punt van maakte dat de dooie bonte gewoon daar bleef liggen. De grijze hengst stapte voort, zwijgend en in stilte. Hij spande zijn spieren aan. Mocht Visual zich er tegen gaan verzetten, dan gaf hij zelf wel de genadeklap en beet hij haar de keel door. Dat was één van de weinige dingen waar hij gráág een litteken voor op zijn vacht zette. Och, het was ook best een macho, Rival, maar dat hoorde bij hem. Hij sperde zijn neusgaten open en snoof de geur van verse vis en zeebeesten op. Hij trok een vies gezicht: Misschien zou het hier nog erger gaan stinken naarmate Boots hier stierf. Zijn snuit klaarde op: Wat een overweldigend goede dag was dit. Nu alleen Nykur nog even tegenkomen op de terugweg, en zijn dag kon niet meer stuk. De Fire Flame was trouwens al wel weer overgenomen door een ander persoontje. Het beviel hem niet dat Amani uit het traject was. Het was bijna komisch om te zien hoe de kudde zich naar horen en zeggen zijn eigen graf groef met een theelepeltje; uitstel van executie. Nirvana nam het nu over en dat was een leuk dier om te zien. Meer dan leuk om te zien zelfs. Rival liet zijn ruwe tong een keer langs zijn mondhoeken gaan voor hij bleef staan. Hij trilde bijna: Dit werd de plek. Hij koos. Hun niet. Hij had gewonnen. Zij niet. Rival schudde zijn hoofd een keer goed voor hij een barse, luide hinnik liet horen.



[Visual / Boots (Eventueel later afscheidnemers van Bootsje ^^)]

De stilte die in het meander hing was bijna onverdraaglijk. Dat was zo'n moment waarop iemand in lachen uit zou barsten zodat er een gezellige sfeer zou ontstaan. Maar toch zou dat niet gebeuren, wat voor een paard er ook langskwam. Het was een stilte, een voorspellende stilte. Een stilte die later weer terug zou komen. Het was een stilte van de dood. En ook Visual wist dat maar al te goed. Zwijgend stapte ze door het meander. Elk moment zou Rival naar haar toe hinniken, en zij was gedwongen te antwoorden. Elk vezeltje Visual was tegen Boots gekeerd, maar niet voor Rival. Dat was het niet. Ze had laatst een ruzie met Boots. Ze had nooit ruzie met Boots. Haar pleegmoeder. Maar iedereen zei altijd dat iedereen wel eens ruzie maakte. Dat wist ze al sinds ze een veulen was. Hey wacht, er was eigenlijk nooit een tijd dat ze geen ruzie maakten. Nou ja, behalve toen ze een veulen was, maar dan kon je ook niet tegen haar ingaan. Zou dit de druppel zijn die de emmer deed overlopen dan? Tja. Haar hoofd zat vol met vragen, die toch niet beantwoord konden worden. Ze had zich afgelopen week goed gehouden aan het slecht zijn...Goed gehouden aan slecht...dat is een beetje tegenstrijdend, maar afijn, ze hoorde de hinnik die Rival uitkermde. Als die vervelende klier dacht dat ze niet slecht was, had hij het goed mis. Hmm, misschien kon ze hem een beetje foppen. Gewoon niet komen, dan zou die misschien denken dat ze dood was gegaan. Dan zou die evil lachen ofzoiets van: Ik heb Visual de dood in geholpen en dat doe ik nu bij Boots. Of zoiets. Nee, geen zin. Ze had juist afgelopen week extra hard getraind voor dit gevecht. Want ze wist dat Boots zich met hand en tand zou verdedigen. Tja, dat zou je wel: Vechten voor je leven. Maar waren er belangrijkere dingen dan het leven? Visual stapte rustig op de hinnik van Rival af, waar Rival dus stond. Ze vond dat ze de weddenschap had gewonnen. Dus ze zou mooi de waarheid van hem mogen vragen. Visual, de merrie die op elke vraag een antwoord had. De vraag was: Welke ingewikkelde vraag die 4 jaar lang Rival achterna zou zeulen zou ze stellen? Daar wist Visual het antwoord op. Nee, dat wist ze nog niet. Daar zal ze een antwoord op krijgen. De toekomst. Kan je. Immers niet. Voorspellen. Ze keek rustig naar Rival, die ondertussen in haar zicht is gekomen. Ze hield haar houding ontspannen, ze was niet bang voor een aanval van de hengst. Ook had ze niet echt voor ogen dat Boots een type was voor een verrassingsaanval. Ze zei niets, gaf geen knik of zoiets. Ze stapte rustig op hem af. Neutrale Visual zou hem nu vierkant uitlachen en beginnen met het ik-zei-het-toch-liedje met het bijbehorende dansje. Slechte Visual zou niets zeggen. Want niets kan heel veel betekenen, zoals menig paard wist. Ze spitste haar oren. Ze vond het onnodig haar oren in haar nek te houden. Het was een teken van gespannenheid, angst. Niet van woede. Van ongemak en vrees. Zo laag kon ze zich niet houden. Ze wachtte af tot Rival iets zou zeggen, of totdat ze Boots stappen te horen kreeg, zodat ze haar eerste zinnen of aanvallen van zich af kon discussiëren of vechten uiteraard.

Rival grijnsde breed. Bijna krankzinnig toen hij Visual hoorde achter zich. De dag brak aan en het lopen van de brunette leek uren te duren voor ze uiteindelijk achter hem stond. Haar hoeven weerklonken op de toch al sompige bodem. Rival spitste zijn oren voor hij zich traag naar haar omdraaide. Ze leek er vrij koel onder, maar Rival betrapte haar er op dat ze de stilte onprettig vond. De modderbende onder de hoeven van beide dieren was al modderig, maar het water dat er naast lag hielp er nou niet bepaald bij het droger te maken. Rival brieste voor hij zijn blik liet varen en er een bijna triomfantelijke blik voor inruilde. Interessant. Visual die stil bleef. Wellicht had hij zich toch in haar vergist. Rival liet een goedkeurend geluid horen voor hij zijn spieren aanspande en haar verder met een scherpe blik in zich op nam. Ze was niet veranderd en had al haar kenmerken nog; de bruine vacht, de fijn gevormde maar in verhouding te korte benen, een kille, doch heldere, blik en ze zag er niet uit alsof ze zichzelf helemaal gek zou maken om het feit dat ze haar pleegmoeder ging vermoorden.
'Ik ben er klaar voor. Wie heeft de eer om haar te vermoorden? Jij, niet? Je zit immers nog altijd niet in een kudde en met hoeveel "paarden" van mijn kant heb je ontmoet deze week?' Rival spuwde de woorden bijna uit. Het was irritant, vervelend om over dit onderwerp door te gaan. Hij werd er gek van, maar hij wilde Boots nu uitgesmeerd over de vlakte zien, haar bloed proeven en het leven uit haar weg zien glijden. Rival likte de lippen af bij die gedachte voor hij zich weer naar Visual toe wendde.
'Wat ga je tegen haar zeggen?' - de adreline gierde door zijn ledematen en aderen heen - "Goeiedag mam, ik kom je killen nu en hier?" Of grijp je haar direct bij de keel?' - de energie pompte door zijn lijf - 'Hoe ga je haar de genadeklap geven?' - zijn bloeddorst werd groter - 'Uiteraard zit ik op de voorste rij, om in te grijpen waar nodig -' de drang bonkte door.
'WAAR BLIJFT ZE? Ik wil haar zien! Haar nachtmerrie wordt hoe dan ook werkelijkheid!' schreeuwde Rival naar Visual toe.

[Jij eerst, Boots daarna.]

Rival begon met praten. Visual zweeg. 'Ik ben er klaar voor. Wie heeft de eer om haar te vermoorden? Jij, niet? Je zit immers nog altijd niet in een kudde en met hoeveel "paarden" van mijn kant heb je ontmoet deze week?' Ze trok een wenkbrauw argwanend op. Het was niet de afspraak bij een kudde te gaan. Het zat je in de weg, het blokkeerde je vrijheid en leven. En slechte paarden, die zag ze genoeg. Maar ze had geen zin de vraag te beantwoorden. Dan leek ze weer ontzettend hyper. Ze negeerde Rival die helemaal doorgedraaid werd, die het uit begon te schreeuwen van het ongeduld. Goed, neutrale Vis of niet, ze moest en zal een vervelende opmerking maken. "Relax, meneer. Hoeveel aandacht heb jij het verwende nest gekregen toen je een jonkie was?" zei ze rustig, maar met een koude ondertoon. "Als neutrale overloper moet je toch weten dat slechte paarden niet van geluk leven. Je moet het zelf laten gebeuren. Als je Boots langer dan vandaag kende, weet je dat ze haar lot toch wel zou ondergaan. Elk moment zal ze wel tevoorschijn komen." Ze hield haar oren gespitst. Want ze wist gewoon dat ze gelijk had. Rival had geen drie jaar met Boots geleefd. Zij wel. Zij wist dat Boots niet voor het gevaar weg zou duiken. Zij wist dat Boots haar gruwelijke doch rechtvaardige lot zou moeten ondergaan. The Fire is burning on a different way... Waarom denkt ze daar toch de hele tijd aan? Moest een of ander klein stemmetje de hele tijd dat zeggen? Wacht, was het wel een klein stemmetje? Was het geen enorme grote stem die haar slechtheid moest voorstellen? Waarom stelde ze zichzelf zulke filosofische vragen? Tja, dat zat nou eenmaal in haar. The Fire is burning on a different way... Daar ging dat stemmetje weer. Hou je miezerige mond dicht, schold Visual in zichzelf. Meteen kreeg ze iets door. Geritsel. Ze spande haar spieren aan. Hier had ze op gewacht, hier had ze voor getraind. Ze hoefde het niet te doen, maar ze wilde het doen. Ja. Ze wilde het doen. Ze keek strak naar de kant waar het geritsel vandaan kwam, en wist zeker dat Boots de oorzaak van het geritsel was. Ze wist het... Heel Zeker.

[BAM ;3 laat de clichéheid beginnen. Korte post omdat ik moet slapen -,-]

Wat kon haar nou gebeuren? Praktisch niets toch? Met een bijna idiote uitdrukking rond haar bek liep Boots door het bos. Wetend dat dit de laatste keer zou zijn, schitterde ze extra met haar vacht, spande haar spieren meer aan dan nodig enkel om het geheel er indrukwekkender uit te zien. If you die, die with a smile! Ze ging toch ten onder, dus dan maar met de "stijl" en "klasse" die bij haar hoorde, voor zover ze die had uiteraard. Boots had van te voren absoluut geen dingen anders gedaan dan normaal, of nou ja, een beetje dan. Met deze en gene een praatje maken en de laatste tijd op haar zelf door het bos zwerven in haar uppie. Grandioos. De vogels die floten en trokken vervolgens in grote ploegen naar het zuiden toe. Boots had aandachtig gekeken hoe de blaadjes kleurden in de herfst en had vernomen dat Nirvana haar kudde over had genomen van Painted Black - Thank God she did that. Och, Boots had niets tegen Painted Black of Amani, ze vond ze alleen iets te soft om de Fire Flame te leiden. Naarmate ze verder liep, sloeg de angst toch wel haar om het hart. Zou ze in de hemel terecht komen of werd ze rechtstreeks doorgestuurd naar de hel? Dat leek Boots' stug, maar je moest met alle opties rekening houden niet? Anderen beweerden dat er niets was en dat alleen de eeuwige slaap op je stond wachten. Boots voelde een traan langs haar wangen sijpelen.
'Daar ga je, merrie,' mompelde ze terwijl ze haar fiere houding weer aannam. Boots liep verder, zigzaggend tussen de bomen door. O, ze had Rival wel eerder gehoord, maar voelde er niets voor om haast te maken. Uiteindelijk, vanuit de verte, ving Boots de geur op van Visual. Ze hoorde niet lang daarna Rival krijsen, Visual schelden en trok haar wenkbrauw op bij het zien van de hengst.
'Wel wel, Rival, zoontje van Sham, was het niet de bedoeling dat ik vandaag dood zou gaan en dat jij trots door leefde? Ik kan je vertellen dat hyperventileren ontzéttend slecht voor je is,' zei Boots tussen neus en lip door terwijl ze zachtjes met haar hoef het achterbeen van Visual aantikte als signaal dat ze haar verdedigende woorden had gehoord. Boots bleef uiteindelijk staan.
'Nu of nooit,' zei ze met een nogal gemaakte grijns. Haar instinct fluisterde haar toe nu of keihard weg te lopen of te vechten. Punt was dat als ze zou vluchten, Rival in zijn bloeddorst Visual wat aan zou doen en dat wilde Boots niet op haar geweten hebben. Rival was immers veel getrainder en ervarener dan Visual ooit was geweest. Visual won het ongetwijfeld in een bitchfight, maar qua vecht technieken moest je toch van goede huizen komen wilde je een doorgedraaide, agressieve, jonge hengst de baas zijn. O, Visual was sterk, maar niet sterk genoeg. Boots knipoogde een keer naar Visual.

Daar was de bonte merrie. Ze was er inderdaad gekomen. Dat wist Visual wel. Mooi zo, kon ze lekker Rival te boven gaan met zijn kennis van Boots. Nee hoor, de enige die wat wist van Boots was Boots, en het pleegveulen dat drie jaar met haar meegelopen had. Maar die tijd was mooi voorbij. Visual voelde een licht tikje tegen haar achterbeen. Een signaal, een stootje? Boots begon wel met praten. 'Nu of nooit,' beëindigde haar merrie haar laatste zinnen met een nogal gemaakte grijns. Ja, dit was het. Een belangrijk moment in haar leven. Visual kon geen kant meer op, en ze wilde zeker niet Rival boos maken. Het was niet voor niets de zoon van Sham, een ex-alfa van een goede kudde, en van de ex-bèta van een slechte kudde, geleid door niemand minder dan Cobrazarao, met wiens zoon Visual in een hevige strijd was beland. Eigenlijk zou Rival vergeleken met Zephyr redelijk makkelijk moeten zijn. Maar ieder paard is anders, ieder met een andere techniek. Ze kon Zephyr overleven door haar snelheid, hij had kracht. Rival was meer... Ze wist niet hoe Rival vocht. Hallo Visual, even bij de les blijven, zei een stemmetje tegen haar. Je moet Boots gaan verslaan niet Rival. Oh ja, concentreren op Boots. Het was nu of nooit. "Klaar je lot te ondergaan?" vroeg Visual grijnzend op haar eigen manier. Ze nam de merrie nog een keer in haar op, niet gewond, glimlachend, waarschijnlijk door iets filosofisch als Carpe Diem, en bont. Een verschijnsel die ze een week geleden nog graag had willen zien. Ze stelde zich zo tegenover Boots op, zodat Rival een mooi uitzicht had op z'n 'vermaak'. Ze zei niets, ze wierp een blik op Rival, maar concentreerde zich daarna op Boots. Ze wachtte af totdat zij het gevecht zou beginnen. De aanval was de beste verdediging, volgens sommigen, maar ontwijken was bij haar beter. De strijd zou elk moment beginnen. De stilte sneed door de lucht heen en liet haar figuurlijk stikken. Ze concentreerde zich op de bonte merrie, en wachtte alleen maar af. Geduld is een schone zaak. Die uitdrukking zocht ze. Haar spieren waren gespannen, klaar om klappen op te vangen, maar zelf was ze niet gespannen. Tenminste, dat liet ze niet merken. Geen enkel vezeltje in haar lichaam liet haar binnenste emoties zien. De emoties die rondwoelden als een orkaan, die haar duizelig maakten, die haar binnenste ver weg voer van haar plaats. Alsof alleen haar lichaam het werk deed. Ver weg voer haar binnenste weg van haar controle. Dat zou iemand anders dan doen? Het verder weg drijven stopte. Maar verder weg kon ook niet. Verborgen in een klein hoekje. Daar zaten haar binnenste emoties. Ze schreeuwden, maar niemand kon ze horen. Helemaal niemand.

Rival snoof nog eens driftig en wierp een donkere blik op de brunette.
'Let op je passen, merrie,' snoof hij agressief naar haar toe. Een verwend nest? Zo zo, die durfde. Rival liet een bijna dierlijk gegrom horen dat uit het achterste van zijn keel kwam. Hij zette een paar passen naar voren en stond nu nog geen tien centimeter van de merrie af. Ze was kleiner, maar Rival verwachtte niet dat het intimiderend overkwam voor haar.
'Ik zei: Let op je passen, merrie!' beet hij haar toe. Visual werkte hem op de zenuwen. De adrenaline gierde door zijn aderen heen en hij klapte zijn kaken hard op elkaar. Een duidelijke 'klik' was wel te horen. Doodgaan was in zijn ogen één van de ergste dingen. Rival draaide zijn kop met een ruk opzij en grijnsde bijna triomfantelijk toen hij zag wie er aan kwam.
'Boots! Wat een aangenaam genoegen! We hebben elkaar nog nooit ontmoet, maar ik ben Rival, zoontje van Sham!' zei hij zo slijmerig dat het sarcasme er van af droop. Hij maakte een schijnbeweging na haar keel en grinnikte luid.
'Je dromen worden werkelijkheid. Tot op zekere hoogte dan. De leuksten laten we alleen weg. Laat je afzichtelijke lijf voor wat het is en vertrek. Sterf. Verga tot het as op de bodem, zodat ik ook maar nooit meer een spoor van je zie.' Met die woorden spuwde Rival een keer in het gezicht van Boots, wetend dat ze dat een vernedering zou vinden, maar het vuur dat eens zo fel in haar ogen straalde leek gedoofd. Rival had het nooit gezien, maar vond het niet bij haar karakter passen hoe ze er nu uit zag. Fier, maar de vechtlust brandde niet in haar ogen zoals het zou moeten doen. Rival likte een keer met zijn tong langs zijn bek en fluisterde zacht in haar oor: 'Alles wat die merrie van je laat liggen wat groter is dan één millimeter van jou, zal ik hoogstpersoonlijk verscheuren, begraven, verbranden, knippen en verbijten. Niet per se in die volgorde, maar dat staat jou te wachten.' Rival snoof de geur van haar op en liep met moeite achteruit. Wat had hij graag zijn tanden in haar nek gezet. Zijn hoeven op haar ruggengraat geplant.
'Wel? Waar wacht je op, Visual? Je was toch zo "slecht"?' snauwde hij haar toe en hij dwong haar met een schijnbeweging van zijn kaken vooruit te gaan:

Vechten zul je, Visual!

Rival bazelde de nodige wartaal uit. 'Let op je passen' had hij gezegd. Waar sloeg dat op? Ze liep niet eens! En toen Boots was gekomen had Rival ook het nodige bespotten uitgekraamd. Daarna had ze haar emoties weggestopt, die haar ervan probeerden te houden Boots te vermoorden. Ze schreeuwden zo erg dat het pijn deed, maar de pijn was verdraaglijk. Uiteindelijk verzachtte de pijn: het stopte met schreeuwen. Waarschijnlijk wist het dat het al veel te laat was om tegen te stribbelen. 'Wel? Waar wacht je op, Visual? Je was toch zo "slecht"?' Rival onderbrak haar gedachten. Met een ruk draaide ze zich om, haar blik geïrriteerd. "Ik ben je sloofje niet. Ik hoef niet op mijn passen te letten, want waarschijnlijk wil jij je hoefjes niet vuilmaken aan dit klusje, vervelende klier. Denk niet dat door je o zo geweldige ouders je ook mijn respect verdiend. Heb je nooit verdiend. Zal je nooit verdienen." Haar stem klonk bloedserieus, terwijl ze het normaal op een spottende toon zou zeggen zodat als paarden het zouden zien ze in lachen uit zouden barsten. Ze nam een korte pauze maar zorgde dat Rival niet z´n mond kon open doen zonder door haar heen te praten. "Dus wees niet stoer met je schijnbewegingen en wees stil. Dat hoort bij een zogenaamde 'film met popcorn' die tweevoeters zo leuk vinden. Kijk uit, voordat ik uit de 'film' spring." Ze draaide zich om naar Boots, en leek zich totaal anders te gedragen dan voorheen. Nu wilde ze niet meer wachten op de eerste aanval van Boots. Ze wilde bloed zien, ze wilde haar zien lijden. Zij was de leeuw en Boots was de prooi. Een prooi opende de aanval niet. Toch bleef ze stil. Een strijdkreet was zo debiel. Ze stapte vervaarlijk op Boots af, maar voordat ze normaal zou afbuigen, begon ze haar vaart te versnellen. Ze bleef oogcontact met Boots houden, alsof ze die in haar macht kon houden, alsof ze gewoon aan de grond gespijkerd zou zijn. Vlak voordat ze of afboog of tegen Boots op tackelde, steigerde ze en trapte ze met haar glanzende hoeven tegen Boots haar gezicht aan. Het kostte moeite aangezien Boots wel wat groter was dan haar. Ze hield het dan namelijk ook maar 15 seconden vol. Daarna stoof ze snel naar achteren, zodat ze een moment op adem kon komen, -wat niet nodig was-, maar ook om andere mogelijke aanvallen te ontwijken. Ze stoof naar de rechterflank van Boots, met een sierlijke doch snelle beweging. Adrenaline stroomde door haar bloed, stroomde volop in haar lichaam. Haar spieren waren gespannen, en klaar voor wat klappen of het klappen geven. Maar...Maar... Een stemmetje achterin haar hoofd begon haar tegen te spreken. Maar het was te zwak en te laat om te horen, en Visual begon zich steeds meer op te winden. Ze stapte een paar stappen naar achteren, snoof, en begon zo snel mogelijk te galopperen zover dat lukte. Een harde klap, hopelijk tegen Boots haar flank, wat in het beste geval wel even wat ademloosheid geven. Het zou een mooi moment zijn om aan te vallen als het raak was tenminste. Maar, was het Boots? Waren haar eigen aanvallen raak? Ze schudde even met haar hoofd, en schatte de situatie weer in.


[zelf weten welke raak waren xD ziet er wel een beetje debiel uit als Visual heel lomp tegen een boom tackelt ofzeu xD]

Boots knikte toen Visual vroeg of ze klaar was. Sterker nog: Boots was nog nooit ergens zo zeker van geweest. Ze brieste nog eens vurig voordat Rival ineens begon te ratelen. Boots ontweek de eerste klappen. Haar hele instinct, hebben en houwen gilde dat ze weg moest gaan of op z'n minst verdedigen, maar het enige wat de merrie deed was ontwijken. Boots hijgde wat en pufte lichtjes, maar draaide zich kort om toen Rival doorging met praten. Allemachtig wat had dat jonk een lange adem, dacht Boots verwonderd. Toen draaide de bonte merrie zich snel om naar Visual. De bruine merrie steigerde en Boots had haar maaiende hoeven niet aan zien komen. Ze kreeg een harde tik tegen haar slaap en boog haar kop om de pijn en schade op te nemen. Visual raakte haar nog eens met haar scherpe hoeven in haar hals. Boots voelde bloed opwellen uit de wond en keek stomverbaasd toen ze de rode vloeistof over de grond zag druppelen. Ze liep zich nogal lomp vallen en merkte dat de wond erger was dan ze aanvankelijk dacht. Boots brieste een keer en zag Rival grijnzen voor hij wegliep; zijn werk zat erop. Hij jodelde als een bezetene, maar hij liep weg. Boots liet haar kop op de grond liggen en wierp een blik op Visual.
'Dat is het dan, mijn einde,' lispelde ze mistroostig en somber. Ze kneep haar ogen een keer pijnlijk toe toen er zand op de plek kwam. Verdomme wat deed dat een zeer! Boots gromde zacht en vouwde haar hoeven onder zich. Ze wierp nog een blik op Visual.
'Moeten we nu niet een laatste paar woorden doen of laten we het hierbij en duw je direct zo emotieloos als je maar kan de poot door mijn kop heen?' Boots brieste nog eens voor ze aandachtig voelde hoe het bloed langs haar hals sijpelde .
'Weet je dat het verdraaid apart is, maar ik het idee heb dat ik mijn poten niet eens meer onder me kan bewegen, ook al zou ik dat willen?' zei Boots daarna met een trillende stem. Ze vond het eng. Ze wilde haar ogen niet dichtdoen naar de eeuwige duisternis, want dat zou er komen. Daar was ze zo plotseling als het weer van overtuigd. Dan kon niet anders.

[Bootsje gaat nu sterven, Rival is opgehoepeld en iedereen die afscheid wil komen nemen is welkom!]

Visual zag hoe haar steigering een ernstigere wond had gemaakt dan beiden ooit dachten. Ze zag Rival weglopen, het zag er debiel uit. Intussen stortte Boots op de grond. Ze liep een paar stappen op Boots af, die intussen was gaan liggen. 'Dat is het dan, mijn einde,' zei deze. Verdorie Visual, wordt wakker jij idioot! Het stemmetje dat de hele tijd in haar achterhoofd zat opgesloten werd groter, sterker, en beter dan eerst. Je pleegmoeder ligt op stervende en jij staat daar maar? Of Rival pakken of iets anders, maar je gaat haar niet stikken, hoor je me? Het duwde haar andere gedachten over slecht zijn weg. Visual schudde even lichtjes met haar hoofd. Heheh, wakker worden Vis. Welkom terug uit slechtzakjesland, zuchtte het stemmetje. Ik hoop dat je je hebt vermaakt Toen pas kreeg Visual door wat ze gedaan had. Ze had haar pleegmoeder vermoord. Het was eerst... het was eerst het plan... Het plan mocht nooit zo ver lopen. Niet zo ver van dat Boots' dood noodzakelijk was. Ze beet op haar lip, zo hard als ze kon. Tranen schoten in haar ogen. Wat had ze nou gedaan? Waar zat ze met haar eendenkop? Bij haar plan uiteraard, maar dit was wel een van de moeilijkste delen van haar plan. Haar plan was te infiltreren bij de slechtzakjes, zodat deze zouden denken dat ze slecht was. Tegelijkertijd kon ze als spion werken voor de neutrale kant, aangezien ze bij niemand dan vermoord hoefde te worden. Gelukkig was Rival weg, anders was het plan voor niets geweest. Het plan was nu een feit. Nog steeds wist niemand van haar tot nu toe geheime identiteit toe, maar ze was ook nog eens te ver doorgedraaid op een gegeven moment. Nu ze wakker werd uit haar roes, zag ze dat Boots zich een soort van had opgeofferd voor haar plan. Boots... 'Moeten we nu niet een laatste paar woorden doen of laten we het hierbij en duw je direct zo emotieloos als je maar kan de poot door mijn kop heen?' "Ben je gek?" zei Visual zachtjes. Ze wist dat Boots haar plan eerder nog had begrepen, dat wist ze door het teken tegen haar achterbeen. "Je bent mijn mama. Hoe kan ik die nou vermorzelen?" Een traan liep langs haar wang terwijl ze spijtig in Boots ogen keek. "Het spijt me zo dat ik het zo ver heb laten lopen Boots. Het spijt me echt." zei ze verdrietig tegen Boots. Meerdere tranen begonnen te stromen over haar wangen. Dit was dus het einde van haar pleegmoeder. Die een hart had en haar liefdevol had verzorgd als pleegveulen. 'Weet je dat het verdraaid apart is, maar ik het idee heb dat ik mijn poten niet eens meer onder me kan bewegen, ook al zou ik dat willen?' zei Boots met een trillende stem. Visual snikte. Ze wilde niet zien hoe haar pleegmoeder doodging. Ze had dan helemaal geen familie meer. Boots was de enige die er altijd voor haar was. Op wie zou ze dan nog moeten vertrouwen? Wie? Niemand kon Boots vervangen. Boots was Boots. Boots was haar pleegmoeder, maar ze beschouwde haar als een echte moeder, ook al leken ze in geen enkel opzicht op elkaar. Visual zag dat Boots het eng vond. Het was ook eng. Om dood te gaan. Het was niet alleen eng om dood te gaan, maar ook te zien hoe iemand stierf waarvan je hield. "Boots, je hebt me altijd geholpen. Waarom maak ik nu die ene cruciale fout? Waarom draai ik nou weer door? Waarom moet ik degene zijn met de slechte vader?" Visual snikte even, en knipperde eens goed, zodat ze Boots weer goed kon zien. "Ik kan niet zonder je Boots. Zonder jou heb ik niemand die voor me zorgt wanneer ik weer eens in de problemen kom." Ze snikte. "Ik beloof dat ik wraak voor je zal nemen Boots. Wraak op Rival." Ze liet haar hoofd zakken, en hield haar ogen dicht, tranen stroomden als een rivier over haar wangen. Ze snikte weer. Ze draaide zich even weg van Boots, steigerde, en hinnikte luid. Luid naar degenen die misschien nog afscheid zouden willen nemen van Boots. Ze hinnikte haar longen uit haar keel. Iedereen zal het moeten horen. Iedereen moest het horen. Degene die slecht waren zouden een triomfantelijke hinnik horen, maar iedereen die een neutrale of goede aard had zou waarschijnlijk wel afscheid komen nemen, of slechte Visual in de buurt was of niet. Maar ze was niet slecht. Het was allemaal onderdeel van een plan, dat in mislukking was gegaan. Daarna draaide ze zich om naar Boots, en liet verdrietig haar hoofd zakken, wachtend of Boots nog wat te zeggen had.

[de hele tijd dat Visual huilde, huilde ik ook Tjonge wat is het moeilijk overemotionele posts te schrijven van Vis :'( ]

De merrie sjokte lusteloos door het Meander heen. Ze verveelde zich mateloos. Ze had nu een kudde, maar geen enkel paard die ze kende zat erin - en wat was een kudde zonder paarden? Juist ja, niets dus. Maar de merrie was vastbesloten de Fire Flame weer op de rails te helpen, al was het maar een eerbetoon aan de vroegere leidster. Dat was wel het minste wat ze verdiend had. Langzaam volgden Nirvana's stappen elkaar op, licht sloffend over de groene ondergrond. Door het meander was dit één van de weinige plekken die het hele jaar door groen bleven, behalve natuurlijk als er een dik pak sneeuw lag; maar zelfs dan kostte het relatief weinig moeite om het voedsel te vinden. Ze zou haar kudde hierheen leiden als ze honger hadden - als ze ooit nog een kudde bijelkaar zou kunnen sprokkelen.
Haar gedachten werden opgeschrikt door een gehinnik. Laag, van een hengst blijkbaar. Niet voor haar bestemd. De witte merrie stapte door, in hetzelfde sjokkende tempo. Maar al gauw begon ze zich te realiseren dat het gehinnik haar bezig bleef houden, haar nieuwsgierigheid had gewekt; ze dacht de stem vaag te kennen, of ze moeten kennen. Na een kwartier nog doorgelopen te hebben draaide de Andalusische zich eindelijk om en draafde in de richting van het geluid. De oorzaak had ze snel gevonden. Drie paarden waren er aanwezig. De hengst, die geroepen had, was een schimmel; nu herkende ze hem, het was de zoon van Sham. Dát was nog eens lang geleden, zeg. De bruine merrie herkende ze ook. Visual, de pleegdochter van Boots. En, over haar gesproken... De bontgekleurde merrie was er zelf ook bij. Geschokt bleef Nirvana staan, nog een heel eind van het tafereel weg. De anderen hadden haar blijkbaar niet gezien. Maar van deze afstand zag ze hoe Rival weg liep en hoe Visual Boots aanviel. Even stokte haar adem in haar keel. Wát?! Vísual? Ongelovig bleef ze een moment staan, vervolgens schoot ze in galop erop af. Maar ze was te laat. Machteloos zag ze toe hoe Boots neer zeeg. Bloed kleurde haar hoofd rood. Verdriet en woede streden om voorrang in Nirvana's binnenste, terwijl de merrie snel dichterbij kwam. Snel genoeg om een stuk van Visuals woorden te horen. "Waarom ik, waarom ik, waarom ik," kwam het op neer. Visual, die net koelbloedig haar eigen moeder had vermoord, deed nu zielig. Já ja. Direct won de woede het gevecht. Beheerst nam ze vaart terug en liep nu in stap richting het tweetal. "Jíj," siste de witte merrie woedend. "Van alle paarden. Van al Boots' vijanden, JIJ!" Blind van kwaadheid sprong de ze op Visual af, duwde haar aan de kant, beet hard in haar nek; voor het eerst genoot ze van de smaak van bloed. Handig had ze zo een plaatsje tussen Visual en Boots weten te bemachtigen. "Ondankbaar kreng. Scheer je weg! Hoe dúrf je..." Woorden kwamen haar tekort en nogmaals steigerde ze. Toen ze weer stond kalmeerde ze iets, hoewel niet tegenover Visual; diens zielige woorden van daarnet hadden niets geholpen. Zonder de bruine merrie nog een blik waardig te keuren draaide Nirvana zich om en liet zich naast de bonte merrie zakken. De woede ebde langzaam weg en liet een leeg gevoel achtig. "Boots..." fluisterde ze, schor van ingehouden tranen. Ze bekeek de wond op het voorhoofd van de merrie. Flink ernstig. Alleen Boots' wilskracht zou ervoor zorgen dat ze nu nog even wakker kon blijven. Maar toen Nirvana in haar ogen keek, zag ze dat het vuur uitgeblust was. De doffe blik in de ogen van de merrie stak haar meer dan al het vorige. Het was haar tijd. Zo jong nog, ze had nog zo veel moeten doen. Een enkele traan gleed langs haar wang. Zacht duwde ze haar neus tegen die van de merrie en brieste kort. Nirvana had gezien wat er was gebeurd, had gezien dat Boots misschien wel een kans had gehad om te ontsnappen. Maar dat had ze niet gedaan. Ze had haar lot afgewacht - zou het kunnen dat ze het al wist? Dat ze al wist wat er ging gebeuren? "Waarom?" Ze wilde niet toestaan te huilen, niet nu, maar het vocht blonk in haar ogen. Zoals Visual Boots' pleegdochter was geweest, had Nirvana Boots altijd als die van haar gezien. Ze had de merrie meegemaakt als jong veulen, zien opgroeien. Nooit had ze iemand meegemaakt die zo vol energie was, zo zelfverzekerd en zo brutaal, ook als de andere paarden haar met één snelle klap het zwijgen hadden kunnen opleggen. Boots deed haar aan haarzelf denken. En later werd de merrie groter en groter, groeide het aantal vrienden en vijanden, had ze jarenlang de Fire Flame weten te leiden. Ze had respect afgedwongen, van vriend en vijand. De Fire Flame... Even sloot de merrie haar ogen, overmachtigd door dit plotselinge gebeuren. Toen haar ogen weer openden, keek ze de merrie recht aan. De woorden kwamen recht uit haar hart. "Weet dat ik er alles voor ga doen om je kudde veilig te stellen. Weet ook dat je voor altijd in mijn hart zal blijven. Ik ga je missen, lieve Boots." De woorden werden zacht uitgesproken, ze waren enkel en alleen voor de oren van de bonte merrie bestemd. Nog een laatste keer drukte ze haar neus tegen de merrie aan en blies zacht, waarna ze langzaam opstond en een paar passen om de merrie heen liep, waardoor ze nu beschermend achter Boots bleef staan.. Na nog een laatste treurige blik haalde ze diep adem en hief haar hoofd. Het was nu aan anderen om afscheid van haar te nemen. Nirvana had elk woord gemeend van wat ze had gezegd en ze wist dat het verdriet binnenkort ondraaglijk zou worden. Maar pas als ze alleen was zou ze zich daaraan overgeven. Ze had vele paarden zien sterven, waaronder hele goede vrienden. Maar nog nooit was ze ingestort voor de ogen van anderen. Dat betekende echter niet dat ze minder voelde. Integendeel.



[Precies 1000 woorden! Ter ere van die onvergetelijke merrie.]

"Jíj," Schichtig draaide Visual zich om. Een witte merrie stond daar. Nirvana. Ze was ouder geworden dan vorige keer toen ze haar zag: Een aantal jaren geleden. En zo te zien was Nirvana niet op vriendschap uit. "Van alle paarden. Van al Boots' vijanden, JIJ!" Visual kon haarzelf niet verdedigen, of Nirvana duwde haar ruw weg van Boots, en beet haar in haar nek. Nirvana zat nu tussen haar en Boots in. Nee, het was de bedoeling niet! Waarom begreep ze het niet? "Ondankbaar kreng. Scheer je weg! Hoe dúrf je..." Visual zei maar niets, in de rede vallen bij Nirvana terwijl ze woedend was was niet zo slim idee. Nogmaals steigerde de merrie en dit duwde Visual helemaal van de open plek bij het meander af. Verbijsterd bleef ze een aantal seconden staan. Nee, geen tijd. Ze moest haar plan vervullen. Geen tijd om het uit te leggen. Tranen schoten in haar ogen terwijl ze naar haar pleegmoeder keek, samen met de verscheurde witte merrie, die ondertussen gebroken leek. "Mam..." snikte ze zachtjes, kijkend naar het schouwspel eerder omschreven. De wind blies zachtjes door haar manen, troostend. Maar het had geen zin. Ze negeerde de pijn in haar nek, dat brandde om aandacht en medische zorg. Ze negeerde de afdruk van Nirvana's hoeven die op haar flank waren geplant. Haar manen zagen er havenloos uit, alsof ze drie dagen op stenen had geleefd, en moest overleven zonder eten of drinken, terwijl enkele bloedwonden een gevecht aangaven die ze duidelijk had verloren. Wat sta je daar nou? Het is wel het laatste dat Boots wilt dat je nu zomaar weggaat! zei het stemmetje. Visual brieste, het gaf haar moed om er toch op af te stappen. Nirvana zou haar niets doen, ze zou dat niet laten gebeuren. Het was volgens een plan. En Nirvana zou het plan moeten accepteren, net zoals Boots en zij dat hadden gedaan. Pas toen Nirvana was uitgesproken, stapte ze weer, weliswaar trillend en ietwat onzeker, op Boots en Nirvana af. Ze keek recht in Nirvana's ogen. Niet kil, koud, of zo iets. Maar strak, serieus en rechtvaardig, met een verdrietige uitdrukking van haar gezicht. Alsof ze wilde zeggen: Het kon niet anders, ook ik had het anders willen hebben. En dat was ook waar. Dat was o zo waar. Maar het moest volgens haar idiote plan, die ze zo graag wilde uitvoeren. Voor haar veiligheid was Boots gestorven. Als ze ging zou Rival zich op haarzelf afreageren. Een moeder, pleegmoeder of echte moeder, zou liever sterven dan hun eigen kind te zien sterven. Waarom o waarom, alweer, maakte zij die cruciale fout? Waarom? "Je jaagt mij niet weg van Boots, niemand zal dat ooit kunnen." zei ze op dezelfde toon als dat van in haar ogen, maar met nog meer verdriet en een trilling in haar stem wat haar onzekerheid en kwetsbaarheid aangaf. Ze had nooit een trilling in haar stem. Ze had altijd een zekere en heldere stem, altijd overtuigd van haar zaakjes. Dit was niet het moment voor haar stomme zaakjes. Haar enige familie was dood. Boots was zelfs meer waard dan familie. Veel meer waard. Een moment stilte. Visual verroerde geen hoef, net zoals Boots had gedaan toen haar lot bekend was. "Ze deed het voor mij, voor mij en mijn idiote plan." Ze keek omlaag, maar draaide zich toen om. Het was te gevaarlijk voor haar en haar idiote plan om nog langer te blijven hier. Langzaam maar zeker stapte ze verder. Ze deed haar betraande ogen dicht. Een traan stroomde langs haar wang. De laatste traan die ze mocht huilen voor haar idiote plan. De laatste traan voor Boots van haar. Ze hield haar spieren niet gespannen, maar ook niet ontspannen. Ze wist dat een van de afscheidnemers van Boots wel zou proberen haar aan te vallen. Ze wilde zo veel mogelijk aanvallen blokkeren. De beet in haar nek was open en maakte haar moeilijker ademhalen. Het zal helen. Ze wist dat dat voor Boots haar wond niet gold. Boots... De paarden die later langs zouden komen... Ze zouden het toch niet begrijpen. Maar Nirvana kon het doorvertellen, tenzij ze het verkeerd begrepen had. Ze moest het doen. Net zoals het lot van Boots was haar lot ook bepaald. Bepaald gevaarlijk. Uiterst gevaarlijk. Het zou misschien haar leven kosten wanneer haar plan mislukte. Zou? Het was onvermijdelijk. Als haar plan slaagde, was het geweldig, dan was het niet voor niets geweest. Maar als het faalde, waren zij en Boots weg. Kon niemand meer weten wat haar plan was. Wacht... Ichigo. Haar jongste veulen. Ze moest hem de waarheid vertellen. En ze moest hem het plan vertellen. Ze wist gewoon dat het plan bij hem veilig was. En als er iets haar zou overkomen, dan zou hij het misschien door kunnen zetten. Dan zou hij het door kunnen vertellen. Over Visual, zijn moeder, the Princess of the Fire Flame, die een hart had. Die toch liefde kende. Die een plan uitvoerde ten koste van haar leven, en dat van haar pleegmoeder door haar roekeloze gedrag en het verlies van zelfcontrole. Het zou een gevaarlijk plan worden. Een heel gevaarlijk plan. Eerst Boots. Nu zij. Dat was het rijtje met doden. Maar voordat ze heenging, moest ze haar plan uitvoeren. Ze moest Rival zien uit te schakelen. Ze moest spioneren bij de slechte kuddes. Ze wist al welke van de twee: De Valkyrie. Ze wist gewoon dat daar de meeste informatie zat. Bovendien had ze niet echt een slechte indruk bij Fawn, maar wel bij Azacar. Die zou wellicht haar masker kunnen ontmaskeren. Bij Fawn had ze een betere overlevingskans. Dat wist ze zeker. Dat zou haar volgende stop zijn. Haar volgende stap. Toelating bij de Valkyrie. Iets wat geen enkel ander paard met een gezond verstand en een hart zou doen. Maar ze moest het doen. Voor Boots. Voor de paarden met een hart. Voor Nirvana. Voor de Fire Flame.


De Fire Flame. Haar thuis. Weg. Haar plan. Verdoemd te mislukken. Haar leven. Beslist. Haar pleegmoeder. Vermoord door haarzelf. Haar familie. Verdwenen.

Nu was het de taak aan Visual.

[Iedereen mag lekker nog wat naschreeuwen naar Visjuh :3 Topic nog niet uit btw. Vis moet gwn de nieuwste post hebben >3]

Boots brieste vredig. Visual wilde haar niet dood hebben, een fijne gedachte, dacht ze er cynisch achteraan. De Fire Flame was immers niet zoveel soeps meer geweest sinds Amani en Black Painted, wacht, Painted Black de kudde hadden geleid. Gelukkig had Boots nu van horen en zeggen vernomen dat Nirvana de kudde had overgenomen en wilde het laten zien met de ware kracht die er bij hoorde. Boots brieste nog eens zachtjes. Ze wierp een kleine blik op Visual, die een hele schuldbekentenis aflegde en een heel drama er van maakte. Boots rolde met haar ogen, voor zo ver dat lukte dan.
'Ik hoop dat je ervan geleerd hebt, dummie!' mompelde Boots een beetje opgelaten, niet helemaal wetend wat ze moest zeggen nu. Haar dood naderde, dat voelde ze, dat hoorde ze, dat zag ze. Haar zicht was enorm wazig aan het worden en haar oren filterden niet alle geluiden er meer uit. Ze voelde dat haar lijf minder snel reageerde op wat ze wilde. Het leek alsof Magere Hein al naast haar stond, inclusief zwarte kap en zeis.
'Wen het alleen jezelf alsjeblieft niet aan om paarden uit te dagen op deze manier en laat Rival met rust. Je weet dat je hem niet aan kan. Bovendien krijg je nu waarschijnlijk de halve Fire Flame op je dak, wat er van over is in ieder geval,' pufte Boots sarcastisch en traag. Het kostte haar energie, teveel energie. Boots sloot kort haar ogen en kwam op adem. De grond onder haar dreunde en het duurde niet lang voor Boots zich gerealiseerd had dat het Nirvana was die eraan kwam. Ze schold Visual goed de huid vol. Boots bracht een klein grijnsje rond haar mond. Nirvana, die ouwe taaie. Boots wist niet hoe ze Nirvana anders moest omschrijven. Ze had haar nog gevraagd om raad bij een veulen. Ze wist alleen toen niet uit haar woorden te komen. Hoe ironisch dat nou juist zij als eerste naast haar stond. Boots schudde haar kop.
'Nee Nirvana. Het was ik of Visual liep kans dodelijk gewond te raken.' Boots liet haar kop hardhandig neervallen en sloot zachtjes haar ogen, met een trillende onderlip, bang voor wat er komen ging, maar vrede met dat wat er op aarde was gebeurd. Ze had een stel prachtige veulens op de wereld gezet. Boots glimlachte toen Nirvana beloofde de kudde tot een groot succes te maken.
'Het ga je goed,' murmelde ze, waarna ze zich over gaf aan het duister.

[Boots leeft niet meer]

De bonte merrie had haar al een tijdje niet meer laten zien aan andere paarden, hier op Dream Horses. Maar tóch ging ze nu op zoek naar ze. Urash kon er namelijk niet tegen zonder één week gepraat te hebben tegen andere, ze was sociaal. En dat was nu niet te merken. Haar hoeven lieten bij iedere stap afdrukken achter in de zachte onderbodem. Even zuchtte ze, en ineens voelde ze een klap, wat er aan de hand was wist ze niet maar.. er was niks met haar. Zou er wat aan de hand zijn, ofzo? Ergens? Paarden die ze kon? Ze wist het niet maar.. ze rook wel geuren hier, alhoewel ze te veraf waren om te weten wie het precies waren. Snel sprong de bonte merrie aan in een galop, eentje die ze nog nooit zo snel had gedaan. Urash gaf haar staart zo nu en dan eens een zwaai, in de hoop dat ze sneller ging. Opeens zag ze in de verte een paar gedaantes, te ver weg om te weten wie het zijn. Alhoewel.. de geuren van de gedaantes. Die leken wel erg op Boots en Visual, dat andere paard kon ze niet dus wist ze niet wie het was. Bij zo'n 50 meter van hun af minderde ze haar vaart af naar draf, en toen naar stap. Eerst werden Urash ogen groot van verbazing, Visual en de witte merrie stonden om een bont paard heen, die op de grond lag. Boots? Was dat nou werkelijk Boots? Zo snel als Urash kon ging ze er naartoe, en ging ze aan de andere kant van Boots staan als hun, aan de overkant van Boots die op de grond lag. Haar ogen gesloten. Wat, wat was dit? 'Boots?' vroeg ze toen met een trillende, angstige stem. Zag ze het nou goed en was.. Boots dood? Gestorven? Even drukte Urash met haar neus op Boots' keel, maar ze voelde geen ademhaling meer. Boots was gestorven. Ze was te laat. 'Boots! Zeg me dat het een grapje is, ik meen het.. Je bent m'n enigste zus die ik ooit heb gekend, je kan me niet alleen achterlaten! Ik.. ik ben te laat.. Te laat gekomen,' met een trillende stem van angst had ze die woorden uitgesproken, die woorden die ze niemand anders zou vertellen. Boots. Haar beste zus, ze was verdwenen. Naar de hemel. Naar haar andere zus. Nee, Urash kon dit niet aan.. ze was alleen. Boots had ze alles verteld, een aantal keren geroepen naar een paar weken want dan had ze haar gemist. Maar nu ze wist dat ze dat nóóit meer kon doen brak haar hart. Urash schudde haar hoofd even, niet lettend op de witte merrie en Visual. Langzaam rolde er een traan naar beneden, gevolgd door meerdere en landde de tranen op het lichaam van de bonte merrie, haar zus. 'Boots, je kan me niet alleen laten! Alsjeblieft, wordt wakker, sta op!' ookal wist ze gewoon dat het niet kon, ze wilde dat het wel kon. Dat ze een tovenaar was, dat ze Boots weer tot leven kon wekken. Helaas kon ze dat niet. Urash was te laat, en ze had spijt. Haar hart was gebroken, diep van binnen. Dat gevoel dat ze er weer alleen voor stond was onbegrijpelijk. Met geen pen te beschrijven. Maar misschien was het beter, beter voor Boots. Nu had ze geen pijn meer. Ze was naar de hemel, naar de hemel voor enkel de beste paarden. Urash wíst gewoon dat als haar hetzelfde zou ondergaan, ze Boots weer op zou zoeken, in de eeuwige weides. Nogmaals liet Urash tranen vallen, gleed haar neus voorzichtig over Boots' lichaam en sloot ze haar ogen. Boots was weg. Voor eeuwig.

De o zo vrolijke hengst had de hele dag vrolijk door het Meander gewandeld, maar zodra hij een aantal paarden zag en een bonte merrie op de grond zag liggen, sloeg zijn humeur om en sprongen de tranen in zijn ogen. Nirvana, Urash en nog twee paarden stonden rondom haar, Sultan vóelde het al aankomen; Boots was er niet meer, zijn ex-partner was van het leven beroofd. In een schokkige galop stormde hij op de paarden af, ving nog een glimp op van Nirvana en Visual die niet al te vriendelijk met elkaar omgingen, maar wist niet precies wat er aan de hand was. Zijn mond viel open toen hij de merrie zag liggen, hij hield abrupt halt en keek de paarden met angst in zijn ogen aan. `Zeg dat het niet waar is.` Zijn stem klonk kalm, maar de ondertoon sprak boekdelen. Nee, dit kón niet waar zijn. Nee! Boots, de altijd zo enorm sterke en koppige merrie, vermoord door haar éigen pleegdochter? Al snel zag hij hoe Visual het levenloze lichaam van Boots achterliet, maar Sultan hield zijn mond en liet haar gaan. Hij wist toch niet precies wat er aan de hand was, dus hij liet het verder rusten. Zijn blik gleed over het lichaam van Boots, langzaam en onzeker kwam hij dichterbij en liet zijn hoofd zakken. Kort duwde hij zijn neus tegen die van Boots. `Had ons dan verdomme geroepen!` Klonk zijn stem, harder dan hij zelf had verwacht. Tranen stroomde over zijn gezicht, raakte de vacht van Boots en verdwenen. `Hoe is het gebeurd?` Bij die woorden tilde hij zijn hoofd op, keek Nirvana en Urash aan en snoof. Als hij erachter kwam wie dit had veroorzaakt.. Diegene zal sterven, hij zou hem of haar hetzelfde laten voelen als Boots gevoeld had. Dit was niet eerlijk, hoe kon dít gebeuren? Sultan knipperde met zijn ogen, richtte zijn blik op Boots haar gesloten ogen, die voor altijd gesloten zouden zijn. Haar laatste adem was uitgeblazen, ondanks het haar tijd nog helemaal niet was. Het was veel te vroeg, écht veel te vroeg.
Vol onbegrip richtte hij zijn blik even op Nirvana, trok zijn blik weer van haar af en keek richting het levenloze lichaam. Doelloos staarde hij naar haar gesloten ogen, voelde de pijn die zijn lichaam vulde en langzaam droogde zijn tranen op. Het had geen zin om te gaan janken, dat zou haar toch niet meer levend krijgen. Een kleine bries ontsnapte uit zijn neusgaten, hij deed een stap naar achter, knikte een keertje en zuchtte. `Rust zacht Boots, dat heb je immers verdiend.` Fluisterde hij zachtjes, terwijl hij even kort zijn blik op de andere twee paarden liet vallen. `Alsjeblieft, vertel me hoe dit gebeurd is..`