SCHERLOCKKKK! GE-NI-AAL!

Hyper keek de pony om zich heen. Je hoefde het maar te raden, hij grijnsde weer. Zo’n WHAHAAAA glimlach. Laatst had hij iemand Scherlock horen zeggen. Dat was toch zó enorm lollig geweest. Sherlock was gewoon een halfuur aan het lachen geweest en voelde nog een bui aankomen. Ja hoor, daar kwam het al. ’Whahaha SCHERLOCK, hoe komt ze er bij. Niet beledigend maar omygoddyness, Scherlock! Scherlock mensen, scherlock is gewoon uber cool. Als je dan ook nog zo’n gezicht van erbij trekt is het gewoon hilarisch. Gewoon GE-NI-AAL!’ Lachte hij schuddebuikend. Natuurlijk lachtte hij het veulen niet uit, daarvoor was het gewoon te geniaal. Maar gewoon, als je wist dat Sherlock ADHD had en daarbij altijd hyper was en daarnaast altijd vrolijk en dan nog gevoelig voor de meest droge grappen dan ja, dan zou dit gewoon komen. Sherlock was nog lang niet uitgeraasd en was er even onelegant bij gaan rollen. ’Oh my! Oh my! Oh mighty my!’ Huilde hij lachend. De tranen… Oh my, de tranen kwamen. Zoveel lol had de hengst sinds een minuut geleden niet gehad. Opeens merkte hij dat hij bezoek had maar kon zich niet bewegen. ’Buih… Buih.. Buikpijn… Scherlock… Naam.’ Hikte hij lachend.

[Hoe heette je karakter ookalweer? Nouja, zijweetwelwiemagposten ^^]


Edit, Charity xD

Ren, ren, rennen, rennen! Al de hele dag maalde dat door haar hoofd, door een stomme gebeurtenis, door een stomme zet van haar freaky ouders.

Het was een grauwe dag geweest. De hemel was bedekt met grijze grauwige wolken. Het stormde hevig, en prachtige maar sinistere bliksem schichten werden gevolgd door donder slagen. De ouders van de prachtige elegante merrie hadden altijd tegen haar gezegd, dat ze in zo'n geval niet onder bomen mocht schuilen en dat ze vooral niet op iets wat hoog is mag staan, zoals een heuvel. En natuurlijk zijn haar ouders zo naïef genoeg om vooral wel op een heuvel te gaan staan. Charity wou ze nog stoppen, maar dat kon natuurlijk niet, want zij waren immers twee kudde leiders, en die moesten nou eenmaal dingen riskeren. Hadden ze gezegd. Dingen! Alsof een leven een ding is! En toen gebeurde het heel snel, het was alsof twee lichtflitsen een race hielden, de eerste kwam aan bij Hope de moeder van Charity, de tweede kwam aan bij Silence, de vader van Charity. De twee paarden stierven, Charity kreeg de kudde. Maar had hem in een wiede weer aan de beste béta gegeven. En was toen weg gerend.

Haar passen werden sierlijk gevormd, en pas toen het gelach van een paard te voor schijn kwam, en Charity de gevlekte hengst zag, maakte ze een sierlijke sliding stop. Haar staart was fier in de lucht geheven, haar manen waaiden een beetje in de wind. Haar ranke benen, droegen haar slanke lijf. Haar ogen hadden een prachtige gloed, en sommige smolten erdoor weg. Charity keek de hengst charmant aan, ja haar charmes ontbraken zeker niet. Die had ze automatisch, en ze kon er niks aan doen. Maar goed, hengsten waren freaky genoeg om erin te geloven. ''Stoor ik in uwe freaky lachbui... Scherlock?'' Vroeg ze charmant, haar hoofd hield ze een beetje schuin, het gras golfden vrolijk onder haar voeten. Konijntjes waren al met hun winterslaap bezig. En langzaam begon het ook te sneeuwen, al snel was Charity bedekt met een laagje sneeuw.

Sherlock kon het paard niet meer zien door zijn tranen en begon begon even naar adem te snakken. Niet zoals een vis op het droge maar meer als een soort pauze voor het lachen. Nadat hij was uigelachen liet hij zijn hoofd in het gras liggen maar toen hij besefte dat er nog een paard was deed hij zijn ogen open. Een merrie van arabische klasse stond voor hem. Sherlock keek niet naar de charmantie. Wat moest hij met een vrouw? Bij haar woorden hield hij het niet. ’BWAHAHAHAAA Mevrouw….. Ik ben…. She… She.. Sherlock.’ Brulde hij hyper. Sherlock kreeg het een beetje koud van de grond en de sneeuw die viel. ’…Hùùùh…’ Grinnikte hij nog even na voordat hij opstond. ’Nee je stoorde niet… Mevrouw… naamloos. IKKE SHERLOCK HOLMES MAAR ZEG MAAR UBERFANTASTISCHEGEWELDIGSTEGREATEST SPOORZOEKER VAN DE WEREEEELD. IK BEN BESCHEIDEN.’ Riep hij ADHD’erig. Hyper steigerde hij hoog. Nee Sherlock viel niet voor de merrie, hij had knappere gezien. In zijn dromen. Sherlock realiseerde dat hij zich oud voelde en schudde zijn kop heftig. ’Ik ben geen úúú, ik ben een jíj. Net als jij. Anders ben ik oud terwijl ik nog maar EEN GEWELDIG JAAR BEN!’ Zei hij geweldig enthousiast. Nee sorry, Sherlock kon gewoon niet rustig zijn. Waarom zou het ook?