Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » M I D D E N » De Vallei » Vroeger.. Ja, vroeger was alles beter..??

Vroeger.. Ja, vroeger was alles beter..??

4 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Treasure

Treasure

Daar liep hij dan, de hengst van DH. Helaas niet de enige. Zuchtend en puffend verzette het gedaante de ene voet na de andere, om zich zo over de lege vlakte te verplaatsen. “Zo, en dit is zeker ook weer wat nieuws?” vroeg de hengst minachtend aan zichzelf, terwijl hij nogmaals diep zuchtte. “Om ziek van te worden..” vervolgde hij zijn eigen zin. Al die nieuwe dingen, hij werd er helemaal gek van. De bruine teddybeer, tenminste zoals deze hengst eruit zag, wandelde rustig verder. Sinds het kouder was geworden, was zijn wintervacht al snel in ontwikkeling gekomen en leek hij op een teddybeer, al was dit zeker niet de teddybeer die je moest proberen te knuffelen. De naam van deze hengst, was Treasure. Waarschijnlijk niet bekend voor je, maar zeker een hengst die DH al langer dan vandaag kende. Hij had DH bijna zien opgroeien. “Toen was het nog gezellig, die goeie ouwe tijd.. “ bromde de hengst bij onverstaanbaar opnieuw tegen zichzelf. Toch had hij volkomen gelijk. Sinds de nieuwste ontwikkelingen, betekende DH niet veel meer voor hem, althans dat dacht hij. Toch kon hij het niet laten om af en toe even langs te komen en te kijken hoe het er nu uitzag. De hengst grinnikte bij de gedachte aan ‘het vroeger’. Toen kende hij iedereen en iedereen kende hem, hij had het zo naar zijn zin gehad! Maar als zijn ouwe ‘vrienden’ en ‘vijanden’ waren dood of vertrokken, net als hij een poosje geleden. Nu dan weer teruggekeerd, had hij er binnen een paar maand alweer genoeg van gehad. Toch weerhield iets hem ervan om DH dan ooit nog te verlaten. Al kon hij wel zeggen, dat hij niet zo vaak meer paarden wou ontmoeten als hij in het begin had gedaan. Hij was er wel een klein beetje klaar mee. Een beetje rust en tijd voor hemzelf was geen slecht idee! Oortjes in zijn nek gedrukt, duwde de hengst zichzelf voorwaarts naar het eerste, beste gras wat hij tegen zou komen. Wat had hij toch een beren honger, honger als een paard! Op naar de vallei, met sappig gras. Zelfs als de winter naderde, was dat de ideale plek voor eten. Treasure kon het gras al ruiken en zag de groene vlaktes voor hem liggen. Tijd voor een galopje...

(kort, maar open voor iedereenVroeger.. Ja, vroeger was alles beter..?? 26653 )

Imora

Imora

kristal blauwe ogen naar de omgeving keek stapte ze onverstoord verder. Haar spieren die ze van jongs af aan al had getraind gingen door elke pas die ze zette langzaam omhoog en naar beneden. Haar manen waren gitzwart net als haar dikke lange staart. Imora zat met enkele littekens. Die ze ooit eens had opgelopen. Maar haar kennende lette ze er niet meer op en kon daarom niet altijd meer herinneren hoe ze het heeft opgelopen. Wat maakte het dan ook uit. Tegenwoordig blijven die staan. Even schudde Imora sierlijk met haar hals waardoor ze zorgde dat haar zwarte manen weer wat deftiger gingen liggen, dan dat ze wat eerder daarstraks lagen,verward door de wind die er door had geblazen alsof het er mee had gespeeld. Even stopte Imora en boog haar hals om daarna wat van het malse gras te eten en al kauwend weer verder te stappen. Haar hoeven dreunde lichtjes op het gras. Aarde bleef af en toe tussen haar hoeven kleven. Ze had het lichtjes warm maarja ze trok nu ook eenmaal de warmte aan, wat niet altijd even prettig was. Imora ston met een ruk stil toen ze een onbekende geur door haar neus binnendrong. Een hengst was het duidelijk. Imora was uit nature nieuwsgierig dus stapte ze richting de hengst die ze al snel in de verte zag staan. Imora haar oren nog steeds plat in haar nek versnelde maar vertraagde haar pas niet en stopte toen toch uiteindelijk voor de hengst.” Hallo” haar stem was zuiver maar niet lief of weet ze wat allemaal, er was maar amper een toon in te herkennen.” En wie mag jij zijn.” Imora hield meer van de moerassen maar ze kwam alleen maar naar hief voor het gras wat je in het moeras dus niet zo snel kon vinden dat droog was.

Angeldust

avatar

Angeldust voelde de verse grassprietjes kriebelen in haar neus ze snoof een paar keer,, prrr! Het vrolijke gekwetter van de kleine en grote vogeltjes in DH had de merrie wakker gemaakt. Langzaam opende angeldust haar ogen de gooide haar lange benen voor zich uit en stond op. Angeldust liep naar het plekje met het groenste gras allez dat dacht ze toch,, gretig stak de merrie haar neus in het gras na een paar happen voelde ze pijn in haar neus. Ze hief haar edele hoofd op auw!!! er zat een stoemme schilpad op haar neus... ze schudde met haar hoofd maar dat vond de schilpad duidelijk niet leuk! Het dier zette zijn scherpe tandjes in angeldust's neus. Aaargh kl*tebeest! Verschrikt liep de merrie heel de vallei rond met een schilpad op haar neus... Hoe harder ze het probeerde hoe harder het beestje beet! De tranen sprongen in haar ogen uiteindelijk plofte de merrie neer in het gras en wonder bij wonder liet de schilpad los angeldust wou de schilpad vermorzelen maar het keek zo liep ze glimlachte en probeerde haar rode neus te bekijken opeens hoorde ze een stem,, hallo en wie mag jij wel zijn? De merrie keek de schilpad raar aan was jij dat nou? Het gras etende schilpadje reageerde niet en bleef dooreten. pas een min. later had ze door dat ze tussen 2 paarden lag,, de vosse merrie werd helemaal rood eh,, hoi...

Pearl

Pearl
Moderator

Verloren - het woord wat haar en haar leven op dit moment het beste kon omschrijven. Naar haar mening was ze alle gegevens kwijt die haar tot een levend en waardig wezen maakten. Het omhulsel was er wel, alleen de ziel die normaalgesproken binnenin zou zitten was er niet. Er was niks meer, het bestond alleen nog maar uit een lege holte omringd met een dikke laag van gevlekte haren. Zo stond ze stil, de wind speelde met haar manen en liet het krullen langs haar ietsjes gebogen hals. De macht en vriendelijkheid, en niet veel later bitterheid die het paard altijd uitgestraald had was in het niets verdwenen. Alles wat er een gekend paard van maakten waren in het niets opgezogen, als een stofzuiger dat simpelweg met stof deed. Voor haar een reden om alleen te zijn, niet meer doelend tot gezelschap. Gezelschap die haar 1) zouden haten - haten om de laatste paar daden en haar ingewikkelde en hoogst belachelijke gedraf, of 2) haar bestempelden als een depressief iemand, waar niemand meer tot enige aanraking moest komen. Niemand die zijn of haar stem met die met haar wilde verwikkelen omdat ze zo dóelloos was, iets wat zowel depressief te noemen was. Wat ze moest doen, wat ze met haar léven moest doen wist ze niet meer. Ze was alles verloren, zelfs de kennis verloren waarbij ze wist wie ze was. Ze besloot in beweging te komen. Haar vier benen liepen in langzame en oplettende passen achteruit, haar hoofd iets naar beneden hangend. Haar groene ogen die een doffige tint hadden gekregen richtten zich op de grond, op de bladeren die vertrapt waren onder haar hoeven die haar gewicht met zich meedroeg. When the sun drips down, beggin' having behind. Een hol geluid van hoefbewegingen vulden de duisternis waarin ze zich bevond op dit moment. Er leek geen enig leven te zijn op de plek waar ze was: alles was leeg en uitgestorven. Leek wel weggevaagd te zijn omdat zíj hier was. Omdat zíj door haar levenloze uitstraling iedereen van hun levende omgeving weggejaagd had. Ze wierp haar ogen iets naar boven, om voor haar te kunnen kijken. Een vaag beeld van schimmen vulde haar zichtsvlak. Ze stapte dichterbij, langzaam - een manier waarop ze de laatste tijd vaak liep - om niemand af te kunnen leidden. Een plotselinge verschijning van haar kon rare beelden opwoekeren voor andere en onbekenden. Onbekenden die de verhalen hadden aangehoord, de verhalen waarin zij de geest was. Iemand zonder een ziel. Iets wat naar haar mening ook waar was. Ze had zichzelf verloren. Ze stapte langs de drie paarden, die zich in een klein groepje van gezelschap bevonden. Ze stoorde hun niet, liep door naar een klein beekje dat achter hun langs stroomde en liet haar hoofd zakken om een slok vers water door haar keel te laten glijden.

http://www.dreamhorses.biz

Treasure

Treasure

Het verse gras opsnuivend zette de hengst aan in een soepel galop. Bij elke pas raakten zijn smalle hoeven de grond lichtjes en veroorzaakten een kleine dreun, waarna ze weer afzetten en de aarde omploegden. De hengst boog zijn gespierde nek naar zijn borst en verzette zijn oren naar neutrale stand. Hij luisterde naar de wind die door zijn oren ruiste en naar de zachte plofjes van zijn hoeven tussen het gras. Zijn zwarte voorlok en manen golfden vlak boven zijn lichtgebogen nek, door de windvlaagjes. Heel rustig brieste de hengst, terwijl hij zijn neusgaten groot maakte. Hij remde langzaam af tot een rustig drafje en brieste nogmaals. Geïrriteerd zwiepend met zijn staart, hief de hengst zijn hoofd rustig en spande zijn spieren aan. Lichtjes kantelde hij zijn hoofd, enigszins nieuwsgierig naar de omgeving. Toch werden zijn oren teruggebracht naar eerder positie, maar waakzaam voor geluid bleven ze. Even leek de vlakte onbewoond, alleen hij stond daar samen met de af en toe aanwezige wind. Voor een herfst-, bijna winterdag was het zeker niet slecht geweest. Nog voor de hengst zijn hoofd kon laten zakken om een hapje te eten, hield iets hem tegen. Een zacht windvlaagje zocht een weg door zijn al dikke wintervacht en bracht een vreemde geur met zich mee. Deze snoof de hengst op, waarna hij zich meteen in de richting, van waaruit de wind kwam, draaide. Zijn neus ver naar voren gestoken en nog snuivend in de leegte, kwam een zwarte schim zijn kant uit. De bruine hengst, die zelf momenteel ook flink donker was geworden, kantelde zijn hoofd nog ietwat. Zijn donkere gaten, die ogen moesten voorstellen, spraken boekdelen, toen het dier dichtbij kwam. Want ja, ‘als blikken konden doden..’. De schim, die in de tussen tijd een merrie bleek te zijn, bleef niet al te ver bij hem vandaan stilstaan. Zwart. De standaard kleur van DH-paarden? Eerder van slechte DH-paarden.. Bedacht de hengst zich lichtjes grijnzend, maar deze grijns trok al snel weer weg. Zijn donkere kijkers waren gericht op het ‘ongedierte’ voor hem, wat langzaam de letters ‘H-A-L-L-O’ uitsprak. Dit tot een gedeelte gemaakt, was een woord wat Treasure zelf nooit gebruikte. Hij deed immers niet aan begroetingen. Toch besloot hij een kort knikje met zijn hoofd te geven. Moordlustig was de hengst niet. Onnodig paarden vermoorden of ruzie zoeken? Wat een onzin! Nee, dat was niets voor deze hengst. Dieren de stuipen op het lijf jagen, was iets wat hij veel liever deed. Zie je wel, ik ben helemaal niet zo’n slechterik! Een scheve grijns, door een mondhoek aan te spannen, werd kort getoond. “Call me whatever you want..” bromde de hengst bijna onverstaanbaar, terwijl hij met een neutrale de merrie aanstaarde. Niet geinteresserd en duidelijk verveeld keek de hengst kort naar zijn hoeven onder hem, die verdwenen waren in een laag groen gras. Schietend in de aanvalspositie, stapte de hengst briesend een paar passen naar achteren. Voor hem, tussen het gras lag nog zo’n ‘onderkruipsel’. Deze was onopgemerkt gebleven, maar niet nadat het wild had bewogen. Alweer een merrie. En nog meer letters. De hengst zuchtte, zichzelf geruststellend en zocht naar de ideale houding. Hij keek eens naar het ding tussen het gras en schudde zijn hoofd afkeurend. Alsof het nog niet druk genoeg was kwam ook een 3de paard hun kant op. Ditmaal interesseerde het de hengst meer, maar het dier wat aan kwam gelopen leek niet in het geïnteresseerd te zijn. Alsof het een soort van robot was geweest, was het doorgelopen naar een niet ver van hen afgelegen beekje. De geur die hij koppelde aan het dier wat net was gearriveerd, deed hem denken aan het oude DH. Aan het DH van ‘vroeger’. De geur bewees dat het een merrie was geweest. Wat had deze hier te zoeken en vanwaar was de aandacht niet op hen gericht, maar op dat stomme beekje? Toch leek de merrie niet op of om te willen kijken, waarna de hengst één voor één beide voorhoeven de grond liet raken, wat een dreunend of ploffend geluid maakte. En dit alles om ook maar even in haar ‘picture’ te komen. Hij moest het zeker weten..

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » M I D D E N » De Vallei » Vroeger.. Ja, vroeger was alles beter..??

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum