Sultááán!

De vallei, een gebied waar hij maar al te graag kwam en dat wíst iedereen. Hmm, misschien niet iedereen maar wel veel paarden. Zijn vrienden wisten álles van hem, zijn verleden, wat zijn favoriete gebieden waren en wat hij op dit moment wilde bereiken. De relatie tussen hem en Pearl moest weer opgebouwd worden, want ze hielden van elkaar en dat moesten ze onder ogen zien te komen. Nu was de tijd dat ze daar álles voor over konden hebben, want ze hadden beide geen kudde meer. Hoeveel vrije tijd hij nu wel niet had, héérlijk! Maar natuurlijk miste hij het leidden nu al, al was het wel de beste keuze geweest. Hij was trots op zichzelf, dat hij tóch had gekozen om hier te blijven, want de keuze die hij hiervoor wilde maken voelde absoluut niet lekker, vandaar dat hij maar naar zijn állerbeste vrienden had geluisterd. Hier hoorde hij thuis en zoals Pearl had gezegt; als hij hier echt niet hoorde, hadden ze dat óók gezegt. Ze wilde immers alleen maar het beste voor hem en daar moest hij in geloven, wilde hij bewijzen dat hij hen vertrouwde. Het was tijd dat iedereen zijn naam nóóit meer uit zijn of haar hoofd zou krijgen, Sultan zou gaan laten zien wat hij waard was en dat er niet met hem te sollen viel. Sultan was sterk, koppig en had een eigen wil die hij dan ook al te graag volgde. Je kon zeggen dat hij een beetje in zijn eigen wereldje leefde ja, maar daar was niks mis mee natuurlijk. Hij betrok paarden in zijn eigen wereldje, maar zorgde er ook voor dat sommige paarden géén idee hadden waar hij dagelijks uithing. Zo hield hij vrienden dichtbij, maar vijanden nóg dichterbij. Dat was immers wat ze hem geleerd hadden; vrienden moet je dichtbij houden, maar vijanden nóg dichterbij. Één goede raad die hij iedereen mee zou willen geven.
Was het leiden van de kudde gestopt, werd hij tóch nog dagelijks geroepen door verschillende paarden. Meestal oude bekende of vrienden, die via via hadden gehoord dat hij zou blijven. De hinnik drong nog lang door in zijn gehoor en al snel versnelde hij zijn passen, ging récht op het geluid af en zag de kleine ijslander verschijnen. Hóe blij was hij wel niet dat Sultan bleef! Een gemeende glimlach krulde zijn lippen, kort hield hij even halt en deed vervolgens een stap naar voren, om dichterbij Dygur te komen, zijn oude, trouwe lid. `Dygur! Dat is een lange tijd terug.` Klonk zijn vertrouwde en warme stem, die nog zachtjes na echoede door het gebied.