A little trip. ~

Intens, dat was de enige omschrijving voor de blik die zich op het gezicht van Blue had gevestigd. De slanke merrie keek met al haar aandacht naar het water voor haar, bijna alsof haar hele leven ervan af hing. En wie weet was dat ook wel zo, niemand wist wat er in het hoofd van de zwarte arabier omging, ze wist het zelf nauwelijks.
Er waren tijden in haar verleden dat ze gerust gestoord kon worden genoemd, een gevaar voor zichzelf en ieder ander om zich heen. “Blue, de merrie die het ene moment je vriend was, en het volgende je kon hebben gedood” Ze had het vaak genoeg gehoord, maar wat kon ze eraan doen?
Opgegroeid in een kudde waar ze uitschot was, afval, iets waar je met je neus opgetrokken langs liep. En nee, niet omdat ze misvormd was, of er anders uitzag, maar om wie ze vanbinnen was. De echte Blue, noemden ze het. In werkelijkheid was het haar geest die in gevecht was met zichzelf, die een rode waas over haar ogen trok en iedereen als vijanden afschilderde. En ze had ernaar gehandeld, nog niet de kracht bezittend die ze nu had kon ze het niet onder controle houden. Ze had haar innerlijk geloofd.
Pas jaren later was ze begonnen met het te onderzoeken, ze was begonnen er tegen te vechten en leerde het gevoel herkennen waarmee het begon, een hete golf haat die door haar heentrok.
Maar nu kon ze het terugduwen, de haat koelen met logica en kalmte. Als een rots die in een woeste zee stond, bleef ze kalm, en net zoals de zee zich steeds verder terug trok na iedere golf werd de rots groter naarmate het afzakte, het was er altijd al geweest, maar pas nu werd het onthuld. Alsof het universum haar had willen laten zien wat er kon gebeuren als ze het niet controleerde.
Waterdruppels sprongen woest voorbij, Blue bleef ernaar kijken, liet alles langskomen zonder het te volgen, ze zag in werkelijkheid het water niet, maar de beelden in haar gedachte leken er wel sterk op. Alleen was het geen water, maar een substantie zonder naam. Haar lichaam stond strak van de inspanning, aders liepen over haar hals en schouders en haar neusgaten waren wijd opengesperd.
Nee! De stille schreeuw was alles wat ze had, dat kleine woordje tegen een oceaan van overwelmende kracht, maar ze wist dat ze het kon, ze had het al vaker gedaan en zou het ook vaker moeten doen, het was evenzeer een deel van haar bestaan geworden als het feit dat ze ademde. Altijd aanwezig, maar niet altijd merkbaar.
Blue trok zichzelf met een laatste grote krachtsinspanning los uit haar gestoorde gedachten en haalde diep adem, ze trilde over haar hele zwarte lichaam en het schuimende zweet droop van haar hals af.
De merrie hief haar hoofd op en keek omzich heen, de wereld was grauw geworden. Ze wierp een donkere blik op de lucht en zag dat onweerswolken zich hadden verzameld, geweldig, dacht ze. Dat kon er ook nog wel bij. Nou ja, dacht ze terwijl ze zich verzoende met het feit van een komende onweersbui, op deze manier hoef ik tenminste niet een apart bad te gaan nemen. De merrie draaide zich om van het water zonder ook maar een slok gedronken te hebben en stapte de relatieve beschutting van de bomen in, het leek wel alsof het schemerde, het zou niet lang duren of de hel barste los.
En inderdaad, nog geen vijf minuten later flitste de eerste bliksemschicht over, in de verte gevolgd door laag gerommel. Ze hield haar emoties goed in de hand en na het gevecht met de Black Blue, zoals ze het zelf noemde, was dat redelijk makkelijk te noemen. Blue draaide zich weer terug naar de rivier en bleef met haar kont in de ondertussen huilende wind staan. De eerste regendruppels kletterde op haar toch al natte vacht en ze onderdrukte een rilling. Alsof er een dunne laag modder van haar afgleed voelde ze hoe het klamme zweet naar beneden droop, ze keek naar de grond en zag hoe witte kringen zich om haar hoeven vormde. Alles om haar heen negerend sloot ze haar ogen, de binnenkant van haar oogleden branden even fel op voordat ze afkoelde. Ze zette een witte achtervoet op rust en een kalme glimlach trok een mondhoek iets omhoog, heerlijk als je de truc wist om alles buiten te sluiten. Het gaf je de rust die anderen niet konden vinden, en in feite was het simpel. Zolang je je gedachten tot rust kon brengen en bereid was jezelf in een soort meditatieve staat te brengen was het mogelijk. Blue had al een tijd geleden geleerd hoe ze dat moest doen, maar ze was er nog geen heer en meester over, nog steeds voelde ze het fluiten van de wind en de kou op haar lichaam, maar zonder die angstaanjagende eigenschap die het net nog wel bezat.
Ze had mentaal niet door dat de wind begon af te nemen en de flitsen van verder weg kwamen, de grond trilde niet meer en de regen was niet meer dan een ongemakkelijke motregen geworden.
Nee, de storm was even snel over als dat hij gekomen was, maar toch had het aanzienlijke gevolgen gehad, de grond was veranderd in een laag modder en achter Blue was het pad geblokkeerd door een afgebroken boom. Een van de flitsen had hem geraakt en rook steeg in een dun sliertje op van de dikke stam. Blue draaide haar hoofd naar de verbrande lucht en merkte dat de elektriciteit nog aanwezig was.
Niet bang dat het een echt vuur zou worden draaide ze weer naar de rivier voor haar en merkte dat ze voor de storm verder was afgedwaald dan haar bedoeling was geweest, hoewel ze het ook niet erg vond om hier te zijn, merkte ze geamuseerd op. Het landschap was schoongespoeld en de zon scheen ongehinderd over een kleine open plek waardoor het een frisse lente uitstraling kreeg. De damp die van de natte aarde opsteeg hulde de grond in een wazige mist, haar ogen dwaalden af en plotseling verstrakte ze, in diezelfde mist stond ook een paard. Ze was al klaar om zich om te draaien en weg te lopen toen ze zich realiseerde dat het geen zin had, zodra ze zou beweging merkte de hengst haar op. Zijn zwarte vacht leek grijs te zijn in de mist en ze mijmerde even dat ze er zelf waarschijnlijk net zo uitzag. De merrie bewoog haar hoofd iets naar beneden en bekeek de onbekende hengst vanonder half gesloten oogleden. Hmm, hij zag er nog niet eens zo verkeerd uit. Blue ontspande langzaam haar spieren weer en nam het dier in zich op. Wie zou hij zijn? Aan zijn uiterlijk en houding te zien was hij een waardige tegenstander. Ugh, stopte ze die gedachte, vechten hoeft niet altijd het enige te zijn waar hengsten voor leefden. Ze deed beheerst een stap naar voren en kuchte een keer. Hij mocht de eerste stap zetten.