Takken wierpen lange schaduwen over de vruchtbare grond van de vallei, soms nam een zucht wind ze in hun macht en vermengde de schaduwen een seconde met elkaar. De hemel was bijna azuurblauwe op wat kleine wolkjes na en de zon kon zo zijn stralen op het aardoppervlak laten vallen. Ergens kabbelde een stroompje water, deze vertakte in verschillende kleinere. In deze stroom werden twee donkere ogen zichtbaar, even, doordat het water een tel zachter stroomde, maar daarna was het spiegelbeeld weer verdwenen. Dit was een dag waar een paard als Dracoz een hekel aan zou moeten hebben, maar tóch genoot hij. Ja, je leest het goed, hij kon genieten. In de herfst was zo'n dag als deze best wel eens lekker. Hoewel zijn humeur beter was als normaal , was zijn mond toch tot een barse streep getrokken, lagen zijn oren onheilspellend in zijn nek. Zijn olijfgroene ogen lichtte even kort op wanneer hij zijn hoofd in de lucht wierp om zijn blik een moment op de hemel te leggen. Dracoz was echt zo'n hengst die je enkel in de dromen van merrie's tegenkwam. Gespierd, toch ranke, lange benen en een elegant hoofd. Het niet moeilijk een merrie voor zich te winnen, maar niet iedere merrie was het waart een veulen met hem te baren. Nee, niet de eerste zwerver die hij tegenkwam was zijn aandacht waard.
De hengst sprong in een verwoede draf aan, sprong met een enorme kracht in zijn hielen over het riviertje heen en trok zijn benen op in het stroompje dat daarop volgde. Hij bespeurde de omgeving op tekens van andere paarden maar deze werden niet gevonden, noch rook hij de geur van een ander wezen of hoorde hij takken die kraakten onder het gewicht van je lichaam. In zijn hoofd waren al plannen gevormd, hoe een eventuele merrie kon verleiden, alvast werden er technieken bedacht. Dracoz hield ervan merrie's in de val te lokken, ze te verleiden en ze dan als een steen te laten vallen. Hij hield ervan hun leed te zien én tegelijkertijd hielp hij de slechte paarden met wat nieuwe veulens voor hun legers. Het begon simpel, hij maakte een merrie aan het lachen, zorgde dat deze zich op haar gemak voelde en dat kwam de fatale klap. De hengst wist dat hij een goed gevormd gezicht had waarmee hij gemakkelijk een ongedwongen greins kon trekken. Alles leek echt, vooral waarneer hij zijn charmante blik optrok en de prooi verleidelijk aankeek. Meestal was dat de klap voor de merrie, en dan kon hij zijn gang gaan.
Dracoz merkte dat zijn neusvleugels een geur hadden opgevangen en zijn mondhoeken krulden vastberaden omhoog. Een ziendende blik lag in zijn ogen en hij had zijn charmante, glorieuse blik getrokken. Dit keer zou hij iets sneller te werk gaan, dit keer zou hij het sneller aanpakken wat hij had geen zin in gezeur. Hoewel zijn gezicht zo koud als ijs was nam de pracht de overhand en kon men alleen nog daar na kijken, de rest werd vergeten, simpelweg over het hoofd gezien. Rustig draaide hij zich om, spieren bolde op onder zijn huid en bewogen mee met zijn bewegingen. En toen kruiste zijn blik met die van een bekende. Even rolde hij dramatisch met zijn ogen. Helaas, deze merrie was niet het persoon wat hij zocht. `Ziyada´ sprak hij op een vlakke toon. Hij had onderhand ontdekt dat deze merrie niet veel anders was dan hijzelf. Slecht en een player. Jammer, want ze zag er best goed uit.
&Ziyada.
Srry voor mijn flutpost, inspi is op :[
De hengst sprong in een verwoede draf aan, sprong met een enorme kracht in zijn hielen over het riviertje heen en trok zijn benen op in het stroompje dat daarop volgde. Hij bespeurde de omgeving op tekens van andere paarden maar deze werden niet gevonden, noch rook hij de geur van een ander wezen of hoorde hij takken die kraakten onder het gewicht van je lichaam. In zijn hoofd waren al plannen gevormd, hoe een eventuele merrie kon verleiden, alvast werden er technieken bedacht. Dracoz hield ervan merrie's in de val te lokken, ze te verleiden en ze dan als een steen te laten vallen. Hij hield ervan hun leed te zien én tegelijkertijd hielp hij de slechte paarden met wat nieuwe veulens voor hun legers. Het begon simpel, hij maakte een merrie aan het lachen, zorgde dat deze zich op haar gemak voelde en dat kwam de fatale klap. De hengst wist dat hij een goed gevormd gezicht had waarmee hij gemakkelijk een ongedwongen greins kon trekken. Alles leek echt, vooral waarneer hij zijn charmante blik optrok en de prooi verleidelijk aankeek. Meestal was dat de klap voor de merrie, en dan kon hij zijn gang gaan.
Dracoz merkte dat zijn neusvleugels een geur hadden opgevangen en zijn mondhoeken krulden vastberaden omhoog. Een ziendende blik lag in zijn ogen en hij had zijn charmante, glorieuse blik getrokken. Dit keer zou hij iets sneller te werk gaan, dit keer zou hij het sneller aanpakken wat hij had geen zin in gezeur. Hoewel zijn gezicht zo koud als ijs was nam de pracht de overhand en kon men alleen nog daar na kijken, de rest werd vergeten, simpelweg over het hoofd gezien. Rustig draaide hij zich om, spieren bolde op onder zijn huid en bewogen mee met zijn bewegingen. En toen kruiste zijn blik met die van een bekende. Even rolde hij dramatisch met zijn ogen. Helaas, deze merrie was niet het persoon wat hij zocht. `Ziyada´ sprak hij op een vlakke toon. Hij had onderhand ontdekt dat deze merrie niet veel anders was dan hijzelf. Slecht en een player. Jammer, want ze zag er best goed uit.
&Ziyada.
Srry voor mijn flutpost, inspi is op :[