Why so serious?

De witte merrie was in de bossen vlakbij de rivier aan het zigzaggen tussen de bomen door. Links, rechts, iets versnellen, HO WACHT BOOM, een noodstop - dit was een prima training om weer eens wat spieren te kweken en zich fit te houden. De merrie was al velen malen gezonder dan eerst, toen het verdriet om Cio haar opgebroken had; lusteloos had ze wekenlang nauwelijks wat gegeten, was ze gigantisch afgevallen en was ze zo'n beetje al haar spieren kwijt geraakt. Nu was ze al weer een tijdje bezig, en hoewel ze nog slank was, was ze niet mager meer. Bovendien had haar vacht nu een gezonde glans over zich. Nirvana glimlachte. Ze kon weer wat meer van het leven genieten. Haar kudde hielp daar ook zeker bij. Door verantwoordelijk te zijn voor anderen, dacht ze wat minder aan zichzelf of wie ze zou moeten zijn. Heerlijk.
Na een tijd galopperen vond ze het wel weer genoeg geweest. Ze ging over in stap. Haar hoofd hing laag bij de grond, de merrie hijgde licht door de inspanning. Op sommige plaatsen had zich wat zweet verzameld, maar dat viel over het algemeen wel mee, gezien de steeds kouder wordende temperatuur. Ze besloot richting de rivier te gaan om even wat te drinken en uit te rusten. Hoewel de rivier eigenlijk een plaats voor slechte plaats was, merkte Nirvana daar nooit wat van. Bovendien kon ze eigenlijk met iedereen wel opschieten. De merrie liet haar hals zakken en liet gulzig het water naar binnen glijden.

Het water voelde goed, en genietend sloot de merrie even haar ogen. Totdat ze plotseling openschoten, toen ze een paard naast zich hoorde. Haar hoofd schoot omhoog en uit een reflex steigerde ze. Chagrijnig keek ze hem aan. "Wil je dat nóóit meer doen?" gromde ze. Nirvana hield er absoluut niet van als iemand haar liet schikken. Ze stond hem daar aan te staren, haar houding trots maar defensief. Geleidelijk verdween de woede en ze schudde haar hoofd om even tot bezinning te komen. Haar hoofd zakte wat en haar spieren ontspanden. Hij was geen gevaar. De hengst mocht dan groter dan zij zijn, en ongetwijfeld ook sterker, maar ze zag het in de blik in zijn ogen. "Sorry," mompelde ze, bijna onverstaanbaar. "Aangenaam in ieder geval, Mort. Ik ben Nirvana, leidster van de Erinyen," stelde ze zichzelf ook maar voor. Tegenwoordig noemde ze altijd haar kudde erbij; een beetje reclame kon geen kwaad en bovendien kon ze een hengst als hem goed gebruiken. Ze grinnikte. "En het water ís lekker. Ik hou er alleen niet zo van als iemand me laat schrikken," grijnsde ze even later. Het was waar. Ze was een keer een meter de lucht in gesprongen omdat Boots ineens achter haar was opgedoken. Poef. Nirvana lachtte hardop bij die herinnering. Stemmingswisselingen? Welnee.