Need someone now..

Het was vroeg in de ochtend, Sultan was nog niet zo lang wakker en de ochtend dauw verminderde zijn zicht. Alles was nog stil, de wind, het vrolijke gefluit van de vogels en de temperatuur was behoorlijk laag. Het was eerder koud te noemen, het gras was lichtjes bevroren geweest en alles was koud en nat, Sultan zuchtte en rilde een keertje. Niet dat hij niet van dit weer hield, het was soms wel eens lekker na al die warme dagen, maar vandaag had hij er zo geen zin in. Dit weer sloeg dan ook duidelijk op zijn humeur, het daalde geleidelijk en zijn blik werd wat doffer. Toch hield hij zijn hoofd omhoog, stapte hij flink door om zichzelf warm te houden en gooide er af en toe een drafje in. Puur om te zorgen dat hij het niet koud zou gaan krijgen, want als er iets was waar hij een hekel aan had, was het aan kou lijden. Kort strekte hij zijn hals, liet zijn neus over het glibberige gras glijden en trok een paar sprieten mee, om ze vervolgens tevreden kapot te knauwen en door te slikken. Druppels hingen aan de bomen, het had vannacht flink geregend en het was koud geweest, vandaar dat het overal zo vreselijk en gevaarlijk glad was. Sultan maakte een overgang naar galop, achter was hij nog een tikkeltje stijf maar na een tijdje gegaloppeerd te hebben, ging dat ook weer beter. Het werd tijd dat hij weer wat ging trainen.
Sultan spande zijn spieren aan, strekte zijn benen voor zich uit en liet de wind zijn manen omhoog blazen. Zijn staart hing als een trotse vlag achter hem aan, zijn oren waren naar voren gepunt en rond zijn lippen was een kleine, bescheiden glimlachje te vinden. Je zag zijn spieren duidelijk onder zijn nog dunne vacht, die desondanks dit weer niet dikker aan het worden was. Niet dat hem dat veel deed, zijn dikke vacht zou ook nog wel komen, was dat niet nu, was dat straks wel, als het nog kouder werd dan vandaag. De geur van een paard drong zijn neusgaten binnen, Sultan veranderde van koers en versnelde zijn passen. Al snel verscheen er een schim op zijn netvlies, hij kwam bij de merrie tot stilstand en merkte op dat ze drachtig was, daar leek het echter op. De blik vol verdriet en wanhoop raakte Sultan, hij slikte even en keek haar met een ontspannen blik aan. `Hallo.` Begroette hij haar vriendelijk, terwijl een glimlach met zijn lippen speelde.

~ Had nog een post liggen, beetje aangepast en tadaaa.

Wat was er met haar gebeurt? Ze zat onder de wonden, was uitgeput en zo te zien doodsbang voor Sultan. Hij ontspande, negeerde haar gedrag verder en het enigste wat hij deed was vriendelijk glimlachen. Een diepe zucht glipte tussen zijn fluweelzachte lippen door, zijn oren stonden nog steeds naar voren en zijn houding was terughoudend, kalm en hij wilde laten zien dat hij de merrie wilde helpen. Sultan kon het niet over zijn hart krijgen de merrie zo vreselijk toegetakeld hier achter te laten, maar welke harteloze, gevoelloze, slechte hengst of merrie zat hier achter? Hij wilde het weten, haar helpen en zorgen dat ze weer zonder angst door het leven kon. `Wat is er met je gebeurd?` Zachtjes verlieten de woorden zijn mond, Sultan handelde rustig en liet zijn blik niet van de haren afdwalen. Rustig liet hij zijn hoofd wat zakken, keek de merrie met zijn hoofd lichtjes gekanteld in de ogen en zorgde ervoor dat ze de indruk had dat hij haar enkel wilde helpen. Nooit, maar dan ook echt nooit zou hij een onschuldige merrie zoals haar iets aan willen doen. Tuurlijk wist hij de rest van het verhaal niet, maar zoals hij haar nu zag was ze een gewone, random vriendelijke merrie die je normaal behandelde als je dat ook bij haar deed. `Mijn naam is trouwens Sultan.` En na die woorden glimlachte hij even kort. Sultan probeerde een zo normaal mogelijk gesprek met haar te voeren, eentje zoals bij iedereen. Medelijden had hij zeker met de merrie, maar zolang hij het verhaal niet wist, kon hij haar helaas ook niet helpen. Ookal wilde hij dat zo enorm graag.
Na een tijdje stil geweest te zijn, liet hij zijn blik even door het gebied glijden. Het was stil, het groene gras stierf langzaam af door het barre weer en de bloemen die er destijds altijd groeide, waren ook minder te zien. De winter kwam eraan en dat was te merken in heel Dream Horses.

& deze is flut.

Sultan had echt met de merrie te doen, want wat was dit vreselijk om te zien. Hij wilde haar helpen, maar eerst luisteren naar haar verhaal. Zijn ogen werden groot toen hij de naam Azacar hoorde, woede borrelde op maar Sultan hield zich rustig voor de merrie. Anders vertrouwde ze hem dalijk niet meer en kon hij haar niet meer te hulp staan, want het was duidelijk dat ze hulp nodig had. Sultan snoof eens kort, knikte zodra ze klaar was met haar woorden en schudde afkeurend zijn hoofd. `Azacar, ik ken hem maar al te goed. Laat je veulen alsjeblieft niet zoals hem worden, want zulke paarden willen we hier niet meer hebben.` Klonk zijn stem doordringend. De kou sloeg op zijn spieren, Sultan krimpte kort in en tilde zijn benen vervolgens een voor een van de grond, om vervolgens een diepe zucht te laten horen en zijn lichaam uit te schudden. Hij had kunnen weten dat Azacar hier achter zat, want het was echt een streek voor hem. Toen er oorlog was in Dream Horses had hij zelfs zijn partner aangevallen, het liefste had hij ervoor gezorgd dat die Fries zijn eigen kont kon kussen. Vreselijk vond hij hem en Sultan had ook echt een grote hekel aan die hengst, hij was de eerste waar hij zoveel haat voor koesterde. Alleen zijn attitude al, hij deed alsof hij alles was en de hele wereld aan kon. Bah, Sultan walgde van hem.
De zwarte halfbloed wilde de merrie dolgraag helpen, dat was ook de reden dat hij zijn aandacht volledig bij haar hield en rustig naar haar woorden luisterde. Je hielp iemand immers al enorm door er simpelweg naar te luisteren. `Gelukkig ben je nu veilig, althans; uit het gebied van de Horcrux.` Antwoordde hij, zijn stem klonk enorm serieus en zo bedoelde hij het ook. Paige was haar naam dus, voor hem was ze nog onbekend. `Ik bied je mijn hulp aan Paige, kijk zelf maar of je het accepteert of niet.` Na zijn woorden knikte hij en liet de beslissing volkomen aan haar over. Ze kon zijn aanbod aannemen of afslaan, waar zij zich het beste bij voelde. Hij vond het absoluut niet erg als ze het niet aan wilde nemen; begrijpelijk juist. Sultan kon haar net, maar wilde nu al bewijzen dat hij te vertrouwen was en haal dolgraag wilde helpen met het beschermen van haar veulen en natuurlijk haar zelf. Nu was ze zwak en ze had iemand nodig die voor haar stond als er een lid van de Horcrux op haar af zou komen, want anders ging ze dat niet overleven. Hij vond het prima als hij diegene moest zijn, zo stak hij nou eenmaal in elkaar; andere helpen was wat hij het allerliefste deed. `Kijk maar wat je doet, als je van gedachten veranderd kun je me altijd roepen.` Voegde hij er nog zachtjes aantoe, waarna de glimlach rond zijn lippen geleidelijk groter werd.