Hello new one ~

Herfst. Een seizoen voor de witheid. Een seizoen vol bladeren en bruine zachte kleuren. Wind en regen. Meer wist ze niet te bedenken over het seizoen dat deze keer heerste. De bonte merrie kende al enorm veel van seizoenen. Ze leefde al zeker vijf winters, vijf lentes, vijf zomers en vijf herfsten. Ze kende elk seizoen gewoon perfect. Een voorkeur voor een seizoen had ze niet. Aan elk seizoen hing een voordeel en een nadeel. Dat was een feit. De merrie zuchtte diep terwijl ze rustig door de onbekende vallei heendwaalde. Ze was nieuw in dit gebied, genaamd Dreamhorses. De naam leek haar eigenlijk wel geschikt. Het klonk vredig en rustig. Zoals hier te zien was. Het gebied was rustig en leek te slapen. Net als alles dat erin thuishoorde. Rebel liep rustig verder terwijl de bruine heldere ogen rondkeken om alles gezien te hebben. Haar oren stonden naar voren en opzij gericht om alles te kunnen horen en ontdekken. Dit hier zou haar nieuwe thuis worden. Ze had het nu al naar haar zin. Oké, soms niet. Soms kon ze wel snel geïrriteerd en chagrijnig zijn. Nu was het niet zo erg. Soms wel als er teveel geluid was en als ze last van iets had. Voor de rest had ze geen problemen. Ze kende alles al want ze had al zeven jaren veel meegemaakt. Zoals ruzie, haat, liefde, geluk, ... Typisch het leven. Zowel goede dingen als slechte dingen vond je hier. De bonte merrie schudde met haar hoofd en liep verder. Na een tijd was ze het beu en bleef ze staan in de buurt van een klein riviertje dat door de groene vallei heenliep. De merrie liep naar het water toe en liet haar hoofd zakken. Genietend nam ze wat slokken van het frisse water. Iets dat ze een aantal uren gemist had. Door die enorm lange reis om eindelijk het droomleven en gebied te vinden waar ze thuishoorde.

Sultan ~

Triomfantelijk draaide hij zijn hoofd om toen één of ander beest achterlijk aan het doen was rond een boom. Zuchtend liep hij voort, negeerde het en maakte een overgang naar een draf, hij strekte zijn hals en spande zijn spieren aan. Een zachte hinnik verliet zijn keelgat zodra de Vallei in zijn zicht verscheen, het gebied waar hij zó verschrikkelijk graag rond hing. Alleen die géur al, het deed hem zo goed.
De zwarte hengst hief zijn hoofd wat op, zijn lange, píkzwarte manen deinsden ritmisch mee met zijn veerkrachtige passen en zijn spieren rolde onder zijn vacht. Na een tijdje zichzelf ingespannen te hebben, zette zijn aders zich uit en werden die ook zichtbaar onder zijn nog dunne vacht; wanneer zijn dikke vacht zou komen wist hij niet, maar hij hoopte snel. Vooral omdat het de laatste dagen aan het afkoelen was, de winter zat er écht aan te komen en dat merkte je aan alle gebieden. De bladeren vielen van de bomen, de temperaturen daalde en vooral in het Noorden was het goed voelbaar. Die gebieden waren al koud, maar werden stééds kouder en af en toe viel er daar zelfs al sneeuw. Maar daardoor weerhield het Sultan niet de gebieden te bezoeken, ondanks hij een hékel had aan dat kleffe, natte en smerige witte spul kwam hij graag in het Noorden.
Sultan snoof een keertje, gooide zijn edele hoofd in de lucht en maakte me zijn voorhand een kléin sprongetje. Zodra de geur van een ander, nog zéér onbekend paard zijn neus binnen drong kwam hij tot stilstand, bekeek waar de geur vandaan zou moeten komen en zodra hij de juiste richting had gevonden, versnelde hij zijn passen weer. Al snel kwam er een bonte merrie in zijn zicht, Sultan kwam voor haar tot stilstand en knikte lichtjes. `Hallo.` Begroette hij haar vriendelijk. `Mijn naam is Sultan.` Voegde hij er vervolgens aan toe, terwijl een brede glimlach zijn mondhoeken krulde.

Haar bruine ogen gleden over het water. Haar spiegelbeeld kwam in zicht. Ze zag een bonte merrie die licht chagrijnig was. Deels omdat ze alleen was. Ze kende hier niemand, niets echt.. Gewoon niets. Ze had geen idee wat ze hier elk moment zou kunnen aantreffen. Een poema? Een slecht paard? Veulens? Mensen? Zoveel kon je tegenkomen. Ze zuchtte diep en schudde haar gevlekte vacht uit. Haar oren draaide ze kort naar voren toen een kleine kikker in het water sprong. Ze keek er nieuwsgierig naar, maar hij zwom alweer weg. Ze waren snel en de kleur was moeilijk te zien in dit water. Ze draaide haar oren opzij en keek naar de omgeving. Ze snoof kort en schraapte met haar hoef over de grond. Een kleine steen viel in het water en druppels voelde ze op haar benen. Het was een goede verfrissing waar ze van hield. Rebel zwiepte met haar staart heen en weer terwijl haar blik over de onbekende en nieuwe omgeving heengleed. Ze spitste haar oren even later naar voren toen ze een hinnik hoorde. Het klonk als een echo. Van ver weg. Ze hinnikte zacht terug en wachtte nieuwsgierig af. Zou het paard naar haar komen? Ze hoopte stiekem van wel. Zeker als het een lief paard was. Slechte en gemene paarden wou ze gewoon niet in haar buurt hebben. Rebel zuchtte bij die gedachte. Dat had ze ook allemaal al meegemaakt. Deels in pijn en haat. Alles in die vijf jaren. Ze schudde de gedachte weg en richtte haar aandacht volledig op de verte waar een zwart paard verscheen. Ze hinnikte nogmaals en spitste haar oren toen de hengst in haar richting kwam. Even later stond hij al in haar buurt en stelde hij zich voor. De merrie knikte vriendelijk. "Hey" klonk haar zachte warme stem als begroeting. Ze luisterde naar zijn naam en herhaalde deze een aantal keren in haar hoofd. Sultan. Sultan. Sultan. Nu zou ze het niet vergeten. "Aangenaam, Sultan. Mijn naam is Rebel. Niet zoals een slecht paard zich een rebel zou noemen."

Grace liep lekker door de zon toen ze plots een paar paarden in de verte zag staan. ze liep er maar op af om te zien of ze een beetje aardig waren. ze aarzelde maar stapte toch door. ze wilde wel zelfverzekerd overkomen, ze hief haar hoofd gooide haar hals in de krul en tilde haar benen op alsof ze een echte hackney was in plaats van het beetje hackneybloed dat door haar aderen stroomde. ze liep naar de rivier en begon op een veilig afstandje wat water te drinken. ze wou liever wachten tot een van hen haar uit zichzelf zou aanspreken.

EDIT Pearl: Dit topic is bedoeld voor maar een persoon, en daar mag dus officiëel niet door jou gereageerd worden. Let erop in het vervolg

Sultan snoof. Zijn blik gleed even kort over het lichaam van de merrie, hij knikte vriendelijk toen hij haar begroeting hoorde en met zijn oren naar voren geprikt zocht zijn blik de hare. Zodra hij die gevonden had, hield hij die vast en zorgde ervoor dat hij haar gezichtsuitdrukkingen góed in zich opnam. Al snel ontspande de zwarte hengst, zette zijn rechter achter hoef op de rust en liet zijn hals wat zakken, waardoor hij meteen wat minder dominant overkwam. De naam van de merrie klonk in zijn oren, hij grinnikte kort om haar volgende woorden en schudde zijn hoofd een keertje. `Aangenaam Rebel.` Sprak hij vervolgens, terwijl zijn warme stem nog wat na echode over het vlakke gebied, waarna het geluid geleidelijk verdween.
`Ben je nieuw hier?` Vroeg hij, om de ongemakkelijke stiltes uit de weg te gaan. Althans, dat was iets wat hij altijd probeerde, maar nooit in zijn eentje kon voorkomen. Al snel trok hij zijn blik van de merrie af, liet hem door de omgeving glijden en zuchtte tevreden. De vallei, dit gebied sprak hem zó aan. Wat daar de reden van wist, wist de hengst zelf ook niet helemaal. Misschien door het verse gras, het frisse en schone water en de vruchtbare grond. Dit was immers niet voor niets het vruchtbaarste gebied van Dream Horses. Een grote glimlach sierde zijn lippen toen hij nog een enkele keer rond keek, tot zijn blik weer naar de merrie voor hem ging.
Sultan verzonk in zijn gedachten, dacht even goed na over nóg een vraag en snoof vervolgens luid. `Al een leuke kudde tegen gekomen?` Grinnikte hij toen, Sultan had nieuwe leden voor de zijne nodig. Niet echt nodig, maar hoe meer zielen hoe meer vreugde, vandaar. De leden die er nu in zaten dachten goed mee, de kudde liep op rolletjes en zo wilde hij het maar al te graag zien. Sultan was trots, trots dat hij eindelijk weer een kudde had en hij nu al zó goed liep. Wat zou dat moeten worden in de toekomst? Het was nog geheel onbekend, maar natuurlijk hoopte de zwarte halfbloed dat hij zo zou blijven, misschien nog wel actiever!

De bonte merrie keek nieuwsgierig naar de hengst. Hij ontspande opeens en werd minder dominant. Niet dat hij die dominantie slecht bedoelde. Hij was een leider. Dat was haar al meteen opgevallen. Ze briesde zacht als tevredenheid en spitste haar oortjes kort naar voren. Ze hoorde de woorden en zag dat hij grinnikte om haar woorden. De merrie begon zelf ook te grinniken. "Dankje, maarja ik moest het gewoon zeggen. Dat je niet denkt dat er iets slecht in me zit. Slechte paarden kunnen ook nep doen toch?" De merrie glimlachte vriendelijk en haar bruine ogen begonnen helder te twinkelen. Ze vond het echt fijn om een paard tegen te komen. Ze zwiepte vrolijk met haar staart en spitste haar oren weer naar de hengst toe toen hij een vraag stelde. "Klopt! Ik ben hier denk ik een halve dag. Ik ben nu elk gebied aan het verkennen en wauw.. Het is hier gewoon ge-wel-dig!" De stem klonk vrolijk en blij. Dat was ze ook. Deels dankzij de hengst omdat hij bij haar gekomen was en dat ze nu iemand had leren kennen. Zo vrolijk was ze op dit moment. De eerste keer in deze week dat ze eens niet chagrijnig was. De merrie grijnsde maar veegde deze meteen weer weg. Het was een speelse grijns, geen badass grijns. Zo was ze niet. Daarom wou ze de grijns niet te lang op haar snuit hebben zodat hij niets verkeerd zou denken. Ze briesde nogmaals en hoorde alweer de volgende vraag. Dankzij hem konden ze meteen blijven praten en dat was super gezellig. "Nee. Ik ken geen één kudde want ik ben hier net zoals ik vertelde. Hoezo? Ken je eentje dan?" Ze keek hem nieuwsgierig aan en grinnikte. Ze had allang door wat hij van plan was. "En ik hoop dat ik snel één vind hoor, ik haat alleen zijn!"

Whoow lang geleden dat ik een vrolijk paard speelde =3