Could be you

Zacht ritselden de bladeren onder haar hoeven. Knisper, knasper. Zo door. Zacht drupten de regendruppels van haar lijf naar de grond, wat ook een geluidje maakte. Dit was wat zij noemde; Synfonie van het woud of zoiets. Hoe je het ook spelde, wat het nou betekende, het waren mooie klanken van het woord en de betekenis daarachter kon ze niet weten. Zacht tikten haar hakken tegen haar achterbeen aan bij iedere stap die ze zette. Gewrichten in de achterbenen knikten en maakten ook weer geluid. Zo nu en dan werd alles doorbroken door de wind die de bladeren liet zweven en ritselen, door de overgebleven vogels die nog snel een slaapplek moesten vinden. Donkere wolken speelden zich boven het paardenlichaam. Het kon ieder moment gaan sneeuwen of dergelijke. De zon was daarom ook heel ver te zoeken en het was geen moment warm. Lange haren van haar vacht kriebelden soms waardoor ze moest stoppen om zich weer ergens te krabben. Herfst was niet haar favoriete jaargetijde, ze koos liever voor de winter en voor de zomer. Beiden dus maar niet daartussenin zoals met de lente en herfst, nee volgens Heidi moest het óf warm zijn óf koud en niet en-en. Ja je zou kunnen zeggen dat ze kieskeurig was maar zo was ze. Scherp uit de hoek komend met opmerkingen maar toch nieuwsgierig.
Heidi was hier nieuw maar wist dat dit Dream horses heette. Dream horses, wat een naam. Er was niets aan op te merken maar klonk niet voor een land. Goed, dat was Heidi’s mening tenminste. De kuddes wist ze alleen bij naam maar had geen flauw benul wie de kuddes leidde en welk geaardheid ze allemaal waren. Wel zaten er kuddes bij waarvan je wist dat die goed was zoals de Quiet Sparkle en de Eternal Guardians. Ook wist ze in iedergeval een slechte op te noemen; Horcrux aangzezien de betekenis zo was. Tuurlijk kon ze het fout hebben maar eigenlijk dacht ze gewoon dat dit zo was. De andere twee konden van alles zijn. Ook nu weer wist ze iets; de Erinyen werd geleid door ene Nirvana. Ja ja, ze leerde wel snel hoor.
Op haar netvlies verscheen iets wat rotte, al best lang. De geur was ondraaglijk en het rook naar dood. Heidi walgde van zoiets en keerde om. Haar pad moest niet versperd worden door iets wat dood was. Amahoela babe. Heidi snoof luid en rilde vlak daarna. Ze kwam nu aan bij iets wat op een vallei leek. Rustig betrad ze het gebied en daalde af naar beneden door haar achterbenen niet te gebruiken en zich voort te bewegen met haar voorste benen. Zo gleed ze als het ware de helling af. Eenmaal beneden kwam er een paard in gezichtsveld, wit, harig en bekend. Heidi hief haar hoofd en keek het witte paard aan. Eclips.

Eclipsssss

Eclips geloppeerde de vallei in. Wat was dit toch een fijne plek om te gelopperen.Het maakte ook zo een fijn geluid. trap, trap, traperdetrap.Ze glimlachte. ze genoot echt hier. Ze had vandaag al een raar gevoel in haar buik, vanaf dat ze wakkr werd. Van dat gevoel werd ze echt blij. Alsof het een super dag word. Daardoor was ze zo goed gezind hier. Normaal is ze hier bang, en schaamt ze zih hier. Omdat ze hier iemand had pijngedaan. Perongeluk. Omdat ze zo bang was, had ze toen gesteigerd. Maar haar hoeven kwamen toen tegen iemand aan. Het bloeide zelfs! Toen was ze echt kwaad op haarzelf. Hoe had ze toch zo iets kunnen doen? Zo zou ze niet echt bij de EG horen. Ze zuchte. En waarom ze bang was? Omdat ze bij een andere vallei, haar moeder en ader zag vechten, tegen ander paarden. En haar zus heidi wou ook helpen. Haar gelievde zus, die ze bij de rivier kwijt raakte. Er rolde een dikke traan over haar wang. Maar toen kreeg ze het gevoel weer. Het raar gevoel, het trots gevoel, het blij gevoel.Eclips stond stil, verbaasd.Toen ze een paard zag, een bekend paard.Een ros paard. Toen ze dichter ging. Zag ze het beter.Het was Heidi. Omg HEIDI! Haar zus! '' Heidi?'' Vroeg ze. messchien had ze haar zus gevonden. ze glimlachte echt blij. daarom het raar, blij, trots gevoel dus!

En toen keek ze in het wattefakkerig gezicht van haar zusje. Jakkie. Geen spat veranderd. ’Nee echt? Ben ik Heidi? Dat ik daar niet achter ben gekomen.’ Zei ze scherp maar met een minuscuul glimlachje op haar gezicht. Dat Eclips hier was was wel een verassing. Ze spitste haar oren even en krulde haar hals kalm. De wind speelde met haar voorlokje en haar huid trilde bij een lichte aanraking. Toen ze opkeek zag ze dat de hemel wit gekleurd was en dat er sneeuwvlokken uit de lucht dwarrelden. Telkens als de sneeuw te zwaar werd voor haar manen schudde ze haar hoofd en richtte ze zich weer op het witte standbeeld voor haar. Ze kende haar wel, ze werden gescheiden toen ze in de rivier was gevallen toen Heidi haar zusje hielp. Of eerder haar moeder tegen andere paarden want die waren zo lief geweest om haar aan te vallen. Na de scheiding had haar moeder nog wel geleefd maar had Heidi de groep verlaten en was op haar eigen houtje de wereld in gegaan. Toen was ze veranderd van lief ding naar nieuwsgierig en scherp uit de hoek komend met opmerkingen van sarcasme en spot. Iets waardoor ze niet met zich liet sollen door paarden die haar eerst wel konden pakken. Nee Heidi was fysiek gegroeid en had nieuwe persoonlijkheden. Wat Eclips in tussentijd had gedaan was iets wat Heidi niet wist maar tot nu toe was Eclips geen spat veranderd. Misschien kwam dat wel want de witte was jong en Heidi was al ouder, vijf jaar ouder om precies te zijn. ’Nog iets te zeggen ofzo?’ Vroeg ze met neutrale stem.

Natuurlijk was heidi verandert maar het was nog wel Heidi. Maar die opmerkingen vond Eclipsje niet zo leuk. Ze keek om. Wat is ze gemeen geworden dacht ze. ''Ow echt niet, nou zal ik dan maar gaan? HEt moet een verassing blijven dat je Heidi bent'' Ze wou niet gemeen doen. Maar dat kwam gewoon door haar zus. ''Jij bent verandert en ik ook moet je weten'' Maar Eclips was ook best verandert. Vroeger wou Eclips altijd haar zin, en was het niet, werd ze kwaad. Best grappig, maar nu was ze liefer geworden, en had ze niet zo een dikke nek. Eclips schudde, haar zus moest het sneeuw weer op haar 'gooien zeker? Ze draaide zich om. En begon te grazen. Njam,Njam. Maar nu ze nadacht, had ze beter haar zus niet gevonden. Nu ging ze de baas over haar spelen. Eclips draaide zich weer om.''Ik ben mijn eigen leventje begonnen. En ik zit in een kudde, dus denk maar niet dat je de baas over me gaat kunnen spelen'' Zei ze dus maar voor de zekerheid. Ze schudde zich weer. Toen heidi iets vroeg zei ze ''Nee niet echt meer, en jij?'' Niet dat ze het wou weten, maar gewoon.
Ze keek Heidi aan.

Ze grinnikte en schudde zich uit. Sneeuw stoof licht op van haar vacht bij die beweging en verlichtten haar rug daarna. De hemel was wit gekleurd en nu werd het gebied ook wit, of witter. ’Waarom dan? Deze zeer… … … … slimme’ Haar ogen trokken tot spleetjes ’opmerking… snap ik voor geen meter. Leg uit. Waarom moet het een verassing blijven dat ik… je zus, Heidi ben. Die snap ik niet.’ Sprak ze licht spottend en ze trok een arrogante / triomfantelijke blik. Weer hoorde ze het gebazel van haar zusje aan en grijnsde van oor tot oor. ’Een eigen leven en een kudde. En dan geen bazig gedoe meer. Ghihi wat ben je toch grappig. Een kudde heeft niets te maken met mijn inzicht van… Democratie om het maar zo te noemen.’ Haar stem was zoetjes en licht maar haar ogen keken strak in die van Eclips. ’Wat ben je toch grappig.’
Heidi gaapte luid maar er zat een glinsterende glinstering in haar ogen. Ze duwde haar neus even grappend tegen haar hals en trok ‘m daarna weer terug. ’Heb jou ook gemist.’ Plaagde ze. Goed goed, dit was wel even genoeg van vandaag.

’Waarom dan? Deze zeer…………slimmeopmerking…snap ik voor geen meter. Leg uit. Waarom moet het een verassing blijven dat ik… je zus, Heidi ben. Die snap ik niet......Een eigen leven en een kudde. En dan geen bazig gedoe meer. Ghihi wat ben je toch grappig. Een kudde heeft niets te maken met mijn inzicht van… Democratie om het maar zo te noemen....Wat ben je toch grappig...Heb jou ook gemist.’ Hoorde Eclips allemaal, ze ging niet in op haar 'gedoe'. Aleen de laatste woorden, Heb jou ook gemist.Daar zei ze wel iets op ’Sarcasme zeker’ zei ze op een kalme toon. Eigenlijk veel te kalm, ze dacht dat ze het op zou roepen. Maar vooral dat ze het kwaad zou zeggen. En niet zo rustig zoals ze nu doet. Want ze had best een kwaad gevoel.Maar ze had haar ook gemist.Dus ook een blij voel in haar borst eigenlijk. En eigenlijk was het groter dan die van kwaadheid. Boeiend.Altijd was ze zo..Zo..Uumm hoe noem je dat?...Zo.Umhh..Geen idee dus.

Srry, flutje, en laat. K weet.Srryy