♥ ~ Live Youre Life ~ ♥

Pas nu leek hij het zich te beseffen; hij was veranderd. Niet zo’n beetje ook. Hij was niet meer die vrolijke knul van niets, met die typische trekjes, zijn speciale knipoog, die warme grijns die niet weg leek kunnen te branden. Correcte zin. Hij haatte het. Enorm. Hoe kwam dat nou? Had hij iets verkeerds gedaan? God wat een vraag. Ook nu leek hij zich te beseffen dat hij zich compleet idioot gedroeg bij Remember. Alleen omdat een vriend weg leek te gaan had hij zich half af laten reageren. Goed, goed, het was veel eerder Rezzie’s schuld maar Dygur was kinderachtig geweest. In alles. Nu voelde hij spijt. Spijt om dingen die hij niet eens hoorde te doen, dat zat niet in zijn aard.
Verdrietig liet hij zijn hals hangen en snoof eens aan de koude grond. Nu voelde hij veel zelfmedelijden en had verdriet. Eigenlijk om zijn eigen stomme zelf, hij had zich enorm belachelijk gedragen, tegenover iedereen. Jezus Dygur je hebt het verpest! Schreeuwde een stemmetje in zijn hoofd. Een diepe zucht volgde en hij ademde eens diep uit. Niet te geloven dat hij een paar jaar geleden nog hyper over het ijs huppelde in tolt en zelf liedjes verzon omdat hij het was, Dygur. Zelfverzonnen liedjes, goedheid zelve. Damn, wat haatte hij zichzelf. Hij nam het niemand kwalijk dat niemand hem mocht, hij zou zichzelf niet eens mogen als hij eens terugkeek in de ogen van een ander.
Misschien werd het tijd om weg te gaan, Dh was zo standaard, zijn leventje werd saai, niets nieuws meer, de kudde weleens maar de gebieden kende hij op zijn duimpje, de paarden waren allemaal zo standaard. En gewoon, niets was hier meer spannend. Dygur schudde zijn hoofd boos, hij bleef waar hij was. Dit was waar hij hoorde en hij zou er alles aan doen om te veranderen in vroegere hij! Maar. Moest hij nu beginnen? Nu voelde hij zich bruintje en een enorme dodo. Dodo. Ja hij was een enorme dodo. Dodo, dodo, dododododo! Dygur schudde zijn manen en keek wat vrolijker naar de dode plantjes die het nu al niet overleefden. Winter, favoriet seizoen bij alle IJslanders, of. Bij hem tenminste. Winter, daar was hij voor gemaakt, tölten op het ijs, rollen in de sneeuw, heerlijk.
Het was daarom triest dat het nog herfst was. Het was somber weer, perfect voor zijn stemming maar echt bruin om je stemming weer op te krikken. Besides, wat was er nou leuk aan herfst? Het was zo erg, zo nu en dan warm en dan steenkoud met gure winden die in je ogen sneden. Volgens Dygur moest het óf heel koud zijn óf heel warm. Niet allebei. Duh. Hij had inderdaad veel te klagen maar dat was ook de dingen die hij moest veranderen. Al was zijn commentaar op de andere paarden die zogenaamd in de duistere zijde woonden terecht, ieder had een hart, zo groot als die van ieder ander met echte gevoelens. Gevoelens voor hun partners en veulens. Waarom zouden ze anders heftig reageren als de partner hem/haar had gedumpt? Paarden zonder emoties zouden zeggen; ‘Best, ik heb toch geen gevoelens voor je’ ofzoiets. En… nouja, de bedoeling hiervan om te laten zien dat, goed of slecht, ze waren gewoon gelijk, een roep van de neutralen. Al konden die ook gemaakt zijn. Goede paarden waren ook enorm gemaakt, dat wist Dygur zelf ook maar goed. Dit was niet speciaal tegen een kant. Dit was voor een kant. Dat ook niet eens. Lastig. De hengst snoof zachtjes en zag hoe zijn adem wolkjes maakte in de lucht. Het was stil, hij hoorde zichzelf alleen maar. Fijn, eens even rustig nadenken, zonder klier aan zijn zijde.
Langzaam ontspande hij zich en werd langzaam rustiger. Niet verdrietig, niet boos, niet blij omdat hij een gevecht had met Rezzie maar gewoon, ontspannen. Toen hij weer eens tot zichzelf was gekomen voelde hij de spanning van zich af glijden en zuchtte eens. Nu wist hij ook weer wat hij hier moest doen; op zoek gaan. Op zoek gaan naar iets wat hier lag. Zijn hart die vredig bonkte onder de tentakels van Dream Horses, in de beschermende bubbel van dit landje. Als de knaap kon grijnzen tot zijn lippen barste had hij dat gedaan. Alleen was hij een paard. Een knaapje die een dodo was. Dodo, dodo. Goed, hij kon wel glimlachen, dat zet ik gewoon hier neer. Een nieuwe bijnaam voor de oude zelf; Dyggiedodo. Perfect vond hij zo. Nu hij weer ontspannen was vond Dygur dat hij eens zijn excuses aan moest bieden aan iedereen, de hele kudde en de rest in Dream horses. Of… nee alleen kuddeleden. Sommigen werden gewoon vernederd door hem omdat ze dat verdienden door hun stupiede gedrag. Zoals die ene Prins met die grapjes, die had het zó verdiend dat Dygiedodo hem uitlachte, die had humor van niets. Terecht dus. Jupjup. Bambam~ c:. Zijn toekomst was Dh, niemand kon zijn toekomst ontnemen. Weer zuchtte hij tevreden en blij, eindelijk kon hij het laten rusten, hetgene waarvan hij zo dodoïg was. Wat Dygur ook wou om de nieuwe of een van de nieuwe te leren kennen. Eclips or something. Jaja. Goed, Dygur zou komen naar de activiteit en EENMALIG zijn excuses aanbieden. Misschien dat hij de volgende keer het 2x kon doen. Ja, zo zou hij het doen.
Opeens werd zijn ritme gemixt met een ander ritme van een ander paard, het rook bekend al had hij geen al te goede snufferd.
Na verloop van tijd kwam het paard in beeld en was de geur sterker geworden, EG, Eclips. Dygur snoof zachtjes en strekte zijn hals. Zijn ogen stonden eens kalm en vriendelijk en in zijn smoel zat een klein glimlachje. Denkbeeldig natuurlijk, horses hea?
’Hoi.’ Sprak hij laag brommend, omdat hij het was. Al was hij niet sarcastisch of onaardig. Nu was zijn stem vriendelijk en warm.

[Yeej hij is aaaf tijdens school gemaakt en zo lang mogelijk <3]

~ Omgg ö, hoe langg ik ga ook lang proberen <'3 maar inspi is wel laag ea, en ziek nog, en sorry voor late reactie ~

Dygur kwam dus richting hier, en toen hij aan kwam zei ook al meteen hoi met een vriendelijke, warme en brommende stem. Maar die brommende stem was ze al gewoon. En dat vriendelijk en warm eigenlijk ook. Zij wist nu niet echt wat ze moest zeggen. Vervelend. Of zou ze iets vragen ofzoow? Of of of iets vertellen? Weet ik veel. Alles goed kon ze vragen? Geen idee..Pff..Toch slikte ze en zei ''Alles goed?" Hup dat kwam er uit haar mond. Met aar niet echt meer..Ze weet niet hoe het kwam. Maar het leek of het je darmen liet omdraaien. Ze had echt maagpijn.. Maar na ff er niet aan denken ging het weer weg. Okeee? Noauwja boeiend. Eclips schudde zich even uit. Ze kreeg honger, dus ff grazen. Pff, al meteen had ze geen honger meer.. Vreemd. Wat had ze toch? Er is iets mis, dat had ze al langer door. Whatthe..Laat maar dacht ze. Ze wou er niet over beginnen. Ze wou ontspanen. Langs neus inademen, rusten en uitademen langs de mond. Dat was de perfecte adem oefening, en je ontspant je meteen. Ze ademt gewoon rustig. Gewoon ontspant. Gewoon zen. Zo kon je het noemen. Zoals bij zen. Al konen paarden niet de echte kleermakers zit doen. Maar oke. Ze konen wel rustig ademen, dat was de bedoeling. En het deed goed. Misschien was het raar dat ze het zo deed. Maar het helpt dus ze ging er mee door. Als ze het raar vonden, was dat ook maar. Het maakte haar niks uit, wat de andere dachten. Ze was positief ingesteld - voor dat dan. Okeokeoke, ff genoeg gedacht. Haar hoofd deed pijn van het denken. Teveel gedacht. Je hoorde het precies al kraken..Okeee..Haar hoofd tolde rond met die dingen. Het deed zeer. Misschien helpt wat drinken? Ze ging even naar de waterval en dronk wat. Dat helpt echt wel. Ineens leek haar kop heel wat leger. Een groot deel dan toch. Dat deed best deugt..