Het was rustig weer vandaag, weinig wind en een heerlijke warme zon. Het was een mooi gezicht, de dunne zonnestralen die tussen de bladeren doorbraken en plekken in het bos verlichtten. Er klonken zachte vogelgeluiden, een paar late kuikens schreeuwden om voedsel, soms ritselden de struiken als er een vos op jacht was. Een kalm gestap doorbrak het ritme, een nieuwe vorm van leven arriveerde in het gebied. De lange, bruine merrie bewoog zich kalm en sierlijk tussen de bomen door, haar felblauwe ogen gleden langs ieder detail. Ze was niet de jongste meer, maar dat maakte haar niet minder levenslustig. Ze had haar hoofd trots in de lucht opgeheven, ademde diep in en uit, genoot van de frisse bosgeur. Haar lichaam gaf tekenen van dorst en daarom was ze opzoek naar een rivier om wat te drinken. Soms vond Rozenwind het heerlijk om alleen een rustige wandeling te maken, terwijl ze vroeger nogal een wildebras was geweest. Iets in haar had haar wat meer volwassenheid gegeven, maar ze was nog steeds een vrolijke, mooie verschijning. Leeftijd had niets te maken met schoonheid, kracht of gevoelens, het was slechts een getal dat aangaf hoeveel jaren je had geleefd. Toch had Rozenwind het gevoel dat er nog heel veel op haar pad zou komen, ze nog allemaal avonturen zou beleven en nieuwe vrienden zou ontmoeten; het was nog lang niet voorbij. De zon verdween even achter een wolk en meteen werd het een stuk kouder, maar ze keek niet op. Spitste haar oren toen ze het geluid hoorde van stromend water, dat moest een rivier zijn, en geen kleintje ook. Ze was zich er zeker van bewust dat dit geen "compleet" veilig gebied was, dat maakte het juist leuker. Toen ze de rivier bereikt had haalde ze opgelucht adem, zette haar benen op de oever, liet haar hoofd zakken en liet het heerlijke frisse water door haar keel glijden. Door haar hele lichaam ging een afkoelend gevoel, wat wel fijn was met deze temperaturen. Ze zette een paar stappen achteruit en schudde met haar manen. Nu ze had gedronken was het tijd voor haar andere taak maar, geen haast. Ach ja taak, zo kon je het ook niet noemen, het was een keuze. Ze was van plan om naar Nirvana te gaan hinniken. Een kudde was belangrijk voor haar. Het was een gevoel van samenzijn, maar ook individualiteit. Dat was één van de redenen dat ze graag bij de Erinyen wou, omdat ze dan niet afhankelijk was van anderen zoals bij andere kuddes. Ze was meer een einzelgänger, die iedere dag met haar eigen moeilijke gedachtes op gescheept zat en uren lang filosofeerde. Dat was soms lastig, want je kon niet alles van het leven begrijpen. Daarom was ze op zoek naar voorbeelden, anderen waar ze mee in kon stemmen, die ze gelijk kon geven, die haar nieuw inzicht gaven. Want je moest altijd openstaan voor andere ideeën over het leven, het was de enige manier om te zorgen dat het geen chaos werd in haar hoofd. Ze was eerst kort lid van de Eagles geweest maar jammer genoeg werd de kudde opgeheven omdat de alfa nergens te bekennen was. Ze vond het toch wel vreemd dat het allemaal zo snel was gegaan, maar misschien was het toch beter geweest. Maar als ze zich bij een kudde zou voegen, zou ze daar voor altijd trouw aan blijven. Rozenwind vond trouw een van de belangrijkste dingen in het leven, want dat gaf een rustgevend gevoel, het gevoel dat iemand je niet zo maar zal verraden, en dus om je geeft. Ze hief haar hoofd omhoog, in een lange beweging hinnikte ze, hard genoeg om de witte merrie te bereiken. Ze was er zeker van dat ze een goede leider was, ze had immers een bijzondere kudde opgericht en leek haar een nuchtere dame. Het enige waar ze over twijfelde was of zij óók trouw was, maar daar zou ze gauw genoeg achterkomen. Ze bewoog geen centimeter een andere kant op, bleef rustig op dezelfde plek staan en wachtte af. Geduld was vroeger haar zwaktepunt geweest maar ze had geleerd om van alle kleine dingen te genieten en dat kon ook zonder haast, zeker nu ze besefte hoe snel de jaren voorbij konden gaan.
[Nirvana]
[Nirvana]