I don't know...

Puck liep op een slakkentempo langs de rivier. Het maakte haar niet uit waar ze heen ging. En de rivier was makkelijk te volgen zodat ze niet verdwaalde. En als ze straks weer terug wilde, hoefde ze alleen het water maar stroomopwaarts te volgen. Ze was zo diep in gedachten dat ze de wind niet eens in haar manen voelde. Was het wel goed geweest om bij Kenzo weg te gaan? Oke, ze kende hem nog maar een dag. Maar ze was zo overduidelijk verliefd op hem en hij op haar. Maar hij was zo veel groter... Oh ze wist het echt niet meer! Wat moest ze hier nou mee? De tranen liepen over haar wangen. En dat terwijl ze bijna nooit huilde! Maar vandaag... Elke keer als ze aan Kenzo dacht gebeurde het weer. Ze moest echt met iemand praten. Ze voelde zich zo alleen. Ze kende hier helemaal niemand. Naast haar kudde dan. Maar die had ze ook nog maar een keer gezien. Ineens keek ze op. Daar stond een paard. Kenzo? Nee, dat dan weer niet. Het leek er niet eens op. Oke, nu houd je op met huilen! zei ze tegen zichzelf. Het zou heel gênant zijn als dat paard haar zag huilen als een klein veulentje. Had het paard haar gezien? Oh, waarom gingen die snikken nou niet weg. Dit viel echt zo op! Toen ze zichzelf weer voldoende onder controle had stapte ze naar het paard toe.

Coktail

Een gevlekte merrie huppelde langs het rivier. Huppelen paarden dan? Paarden misschien niet, Coktails wel, vooral dit exemplaar, dat opgewekt met haar hoofd zwiepte en zwabberde en om de drie seconden bijna ín het Meander viel in plaats van er netjes naast te blijven. Haar lichtgrijze ogen twinkelden zoals bijna altijd, al vroeg ze zich zo af en toe wel af waar dat verdraaide gezin van haar uithing. Als ze op vakantie waren gegaan naar Haïti zónder het aan haar te vertellen, dan zou ze pas echt flippen. Niet dat boos worden haar sterkste punt was, net zo min als de emotie ‘verdriet’ vaak in haar hoofd voorkwam of uit haar houding af te lezen was. De roekeloze jonge merrie, dat wil zeggen 6 jaartjes jong, stampte nog een end door en brieste luid toen ze kordaat halt hield en over de licht rimpelende rivier uit keek. Ze beet nadenkend op haar lip; Zóu ze proberen erin te springen of niet? Het water riep en de golven fluisterden, maar ze negeerde het verder maar gewoon. Genoeg zwempartijen gehad de laatste tijd, straks raakte ze in een stroomversnelling verstrikt en viel ze weer van de watervallen af en ze dacht niet dat ze er elke keer zo goed van af kwam als de vorige keer.
Dus ze draafde weer verder. Maar toen ze de bocht om stuiterde zag ze opeens een pony verschijnen. Coks hinnikte opgewekt en stoof er naartoe. Op het laatste moment maakte ze, zoals altijd, een sliding-stop maar schoot hierbij bijna het Meander in. “KYAAAAAAA!” Ze gilde een hoog gilletje waar meer gelach dan angst in weerklonk toen ze het water dichterbij zag komen, maar trapte flink op de remmen en kwam op haar achterste tot stilstand. Ze zette enkele passen terug, zodat ze weer voor de merrie stond, en schudde zich uit. “Woops, sorry, foutje van de zaak, gheheh.” Zei ze met een brede grijns op haar snoet geplakt. Pas nu zag ze dat de pony er duidelijk niet vrolijk uitzag, en Coks dacht zelfs dat ze iets nattigs op de wangen van de merrie zag. Tranen? “Oi, oi? Wasda? Tranen? Poor you, wat is er gebeurd meid?” Begon ze te kwebbelen in een poging de merrie op te beuren en om haar groeiende nieuwsgierigheid te stillen. Niet dat ze de merrie kende ofzo, maar voor alles is een eerste keer.