C-can you help me? (Djinn)

Sunset keek om zich heen en grinnikte. Ze wist haar rang al in de kudde; praatjes maker. Ze vond het wel grappig. Maar zou ze kunnen praten met hengsten? Ach, ze zou nog wel naar Mischa gaan om te vragen of ze haar zou kunnen helpen. Of als ze nu nog nieuwe vrienden zou maken, zouden die haar ook kunnen helpen. Ze snoof zacht en keek rond. De vallei, hier was ze nog niet geweest! De bomen waren wit, maar dat maakte voor de bruin bonte merrie niet uit. Ze was niets voor niets een ijslander! Ze hielt van sneeuw, en ijs, en haar winter vacht was nu ook lekker dik! Ze schudde haar hoofd om haar voorlok uit haar ogen te houden, zo dat ze tenminste nog wat zag... Ze zag een paard aankomen lopen en verstijfde even. Hengst? Of een merrie? Goed? Slecht? Ze zou erachter komen....

Dus alleen Djinn

Een gure, typische winter-wind sneed door de half-ontwikkelde vacht van de merrie. Ze zuchtte. Een dun laagje sneeuw onder haar hoeven kraakte en vele hoefsporen lieten merken dat er al veel paarden overheen hadden gelopen. Djinn haatte sneeuw, vond het walgelijk. Overigens haatte ze alles wat koud was, maar de winter kon zou ze nooit kunnen uitstellen. Ze had het wel geprobeert, maar de kleine weekjes 'warmte' waarmee ze de winter had kunnen uitstellen door op de heetste plekken van DH te blijven, hadden er eigenlijk alleen voor gezorgd dat haar wintervacht nog niet ontwikkeld was. En dat moest natuurlijk allemaal nu, terwijl het al koud - tè koud - begon te worden. Rustig stapte de merrie door, klom behendig naar beneden de vallei in, stapte de bomen door. Haar adem werd al witter en de merrie brieste. De bomen waren al bijna kaal en er was geen beest meer te zien, op een paar vogeltjes na die besloten hadden hier te blijven. En een hert, dat tussen de donkere bomen verscheen, schichtig naar Djinn keek en met grote passen wegrende. De merrie snoof. Hmm, ja, misschien zag ze er nu ook wel eng uit met haar chagrijnige blik dat iedereen weg joeg. De merrie grijnsde in zichzelf, stapte tussen de bomen door naar een dun riviertje dat zich een weg door het sneeuw heen krabbelde. De merrie stapte met haar hoef op een haast ontzichtbaar laagje ijs, brak het zodat ze dit niet met haar kale neus hoefde te doen en trok haar hoef weer terug. Misschien betekende dat inieminie laagje ijs wel dat het hier achterlijk koud zou worden. De merrie schudde haar hoofd, dronk geërgerd een paar slokjes ijskoud water en tilde haar hoofd weer op. Ze had best wel trek in gras, maar om haar kale neusje in het koude sneeuw te stoppen om halfdood gras te zoeken, zag ze niet erg zitten. De merrie draaide zich om, zag op tientalle meters afstand een bruinbont paardje staan. Ze was niet zo hoog, had een al mooi-ontwikkelde vacht dat Djinn vanaf hier al kon zien - oh, had zij maar een dikke vacht, dan had ze het nú niet koud gehad.. - en had een woeste bos manen dat Djinn liet denken aan maar één ras; IJslander. Die hielden toch van kou? Waarom kwam ze eigenlijk alleen maar paarden tegen die van kou hielden? De merrie brieste. Misschien hield deze ook niet van kou maar kwam het door haar ras, dat ze zo'n dikke vacht had. Djinn stapte naar de merrie toe die haar al lang al had opgemerkt, en ze opende haar mond; ‘Oh pffft,’ brieste de merrie haast geërgerd, ‘ik zou alles geven om aan zo'n dikke vacht als jij hebt, te komen nu. Ik verga van de kou, hoe kom je er al zo snel aan?’ Djinn deed alsof ze het ras niet kende, maar misschien stak ze er toch nog wat van op waardoor ze ook geen kou hoefde te lijden. Kou, walgelijk, afschuwelijk. Waarom duurde de zomer gewoon niet voor altijd? Zachtjes schudde ze haar dunne manen, en wachtte op een antwoord. Serieus, ze zou er haast een moord voor willen doen om het de hele winter lang warm te hebben. Want met dat magere vachtje dat ze nu had zou ze zeker deze winter niet doorkomen als het nog kouder zou worden, en al bij die gedachte rilde de merrie. Ze moest er niet aan dénken, brrr....

Een witte merrie, met zwarte spikkels op haar vacht en een bruine buik en voorkant. De merrie had nog een zomervacht merkte Sunset verbaast op. ‘Oh pffft,’ brieste de merrie haast geërgerd, ‘ik zou alles geven om aan zo'n dikke vacht als jij hebt, te komen nu. Ik verga van de kou, hoe kom je er al zo snel aan?’ Sunset glimlachte. "Ik weet niet, het ligt ook aan mijn ras, mijn vacht ontwikkeld zich gewoon sneller denk ik? Sorry ik weet het niet..." zei ze met een glimlachje. "Hoe komt het dat jou vacht nog zo dun is? Misschien helpt het om halferwege de herfst de koude plekken te zoeken, dat je vacht al voelt dat het kouder word, en een wintervacht gaat maken?" stelde Sunset voor. Het was ook maar een idee. Zachtjes begon het te sneeuwen en Sunset glimlachte en keek naar de lucht. Ze hielt van sneeuw! Het was haar vriend! Ho, wacht vriend? Vriend was een jongen. Vriendin, ja beter!

Sorry voor de late reactie ;3

__

De merrie schudde haar hoofd. "Ik weet niet, het ligt ook aan mijn ras, mijn vacht ontwikkeld zich gewoon sneller denk ik? Sorry ik weet het niet..." ‘Geeft niet hoor,’ zei Djinn en ze zag een glimlachje over de mond van de merrie voor haar spelen. "Hoe komt het dat jou vacht nog zo dun is? Misschien helpt het om halferwege de herfst de koude plekken te zoeken, dat je vacht al voelt dat het kouder word, en een wintervacht gaat maken?" Bij de gedachte dat de merrie moest rondstruinen over de koudste plekken van DH om een vachtje te maken, moest ze rillen. Gadver, dan stelde ze de winter zo lang mogelijk uit en dan werd haar aangeraden om door die koude plekken te struinen... ‘Kou, ik haat het. Als het aan mij lag hoefde de winter nooit te komen, laat het maar lekker zomer zijn,’ brieste de merrie. ‘Ik ontwijk het, door koude plekken te struinen is niet echt mijn ding. Maar als ik geweten had dat ik het nu al bagger koud zou hebben, had ik wel geprobeerd iets voor die wintervacht te doen, maar dankje voor die tip.’ Djinn glimlachte flauwtjes terwijl er een wind opspeelde die aan haar manen rukte. Mooi, ook dat nog. Vers sneeuw dwarrelde uit de lucht, liet de merrie bibberen. Had ze nu een vacht gehad, had ze het misschien niet koud gehad. Djinn zuchtte. Ze wist eigenlijk stiekem, heel zeker dat ze volgend jaar nog altijd zal proberen de winter uit te stellen, ook al gaf dat hetzelfde effect als dit. Ze was te lui om dat - rondstruinen door de koudere plaatsen over DH - te gaan doen, ze vond kou walgelijk en dat zou nooit maar dan ook nooit veranderen. ‘Jij bent een IJslander, is het niet?’ vroeg de merrie toen. Waarom was ze er zelf eigenlijk niet een, want dan had ze het nú niet koud gehad. Hmm, ja, ze kon er wel wat aan doen - of nee, Moeder Natuur was gewoon lullig geweest. Djinn gaf niet toe dat ze er zelf wat aan zou kunnen doen en grijnsde in zichzelf. Dat was het gewoon, Moeder Natuur's schuld. Djinn wist dat het niet eerlijk was, haar er de schuld van geven, en dat het toch niet hielp, maar ze gaf niet toe. Ze was eigenwijs, en kou was walgelijk. Daar houden we het maar op.

‘Geeft niet hoor,’ zei de merrie. Sunset knikte. ‘Kou, ik haat het. Als het aan mij lag hoefde de winter nooit te komen, laat het maar lekker zomer zijn,’ brieste de merrie. ‘Ik ontwijk het, door koude plekken te struinen is niet echt mijn ding. Maar als ik geweten had dat ik het nu al bagger koud zou hebben, had ik wel geprobeerd iets voor die wintervacht te doen, maar dankje voor die tip.’ De merrie glimlachte. "Graag gedaan hoor, maar met een wintervacht merk je de kou veel minder" zei ze. ‘Jij bent een IJslander, is het niet?’ vroeg de merrie toen. Sunset knikte. "Ja inderdaad. Mijn naam is Sunset." zei ze.

[Maakt niet uit, sorry van de flutterige post.]