It's my call, to the QS [Misha]

Het was een best moeilijke beslissing voor hem, terugkeren naar iets wat hem voorheen zoveel pijn had gedaan, naar iets wat voor deze ellende gezorgd had. Maar hij wist dat het anders zou zijn, hier, in dit gebied genaamd Dream Horse was het geen schande dezelfde rang als een merrie te hebben. Hier stonden ze gelijk, merries en hengsten. En, hier zou hij zijn kudde zelf uitkiezen, en niet als schandaal gezien worden. Hij zou terechtkomen in een kudde waar hij zich goed voelde en niet in een slechte kudde. Nee, Crusade zou kiezen voor een goede kudde, iets waar hij al zo lang naar verlangde, maar nu was het een moeilijke stap in zijn leven. Een zucht schoof van zijn lippen en hij schudde met zijn hoofd, hierdoor vlogen zijn golvende manen even in de war, maar al snel lagen ze terug op hun plaats. Zijn ruime dravende passen gingen nu over in galop. Zijn Pasen gingen vanzelf, zonder dat hij erbij na moest denken, als een goed gesmeerde machine. Hij had een soepele, maar toch weer krachtige gang. Enkele takjes kraakten onder zijn hoeven terwijl hij zo verder liep. Maar dat was gedempt door een laagje sneeuw wat de grond bedekte. Het was net zijn basistraining van vroeger, of in de sneeuw, of in het zand rondes rennen. Daar kreeg je wel een goede conditie van, en voor hem was het nu basis geworden, dus de sneeuw maakte niks uit. En opeens dwarrelde er een wit sneeuwvlokje neer op zijn neus, het bleef ook niet bij één, maar het werden er meer, en meer, steeds meer. De koude sneeuw bedekte zijn lichaam bijna helemaal, iets waardoor hij langzaam tot stilstand kwam en zich eens flink uitschudde. Wat zou dat mooi geweest zijn in slow-motion, sneeuwlokjes die in het rond dwarrelden en vervolgens langzaam naar benden vielen. Maar ja, om het op je te hebben was natuurlijk minder, niet dat hij er niet tegen kon, maar hij had het liever niet. Hij brieste eens en ging verder,maar hij bleef stappen, aangezien hij bijna was waar hij zijn moest. De vallei, een plek waar het leven mooi was, zeiden sommige paarden wel eens, zou dat ook zo zijn? Maar meteen toen hij het van bovenaf zag, nouja, van bovenaf, hij kon niet vliegen. Maar toen hij een stukje in zicht kreeg zag hij hoe het mooie landschap bedekt was met sneeuw, hierdoor leek het wel magisch te zijn, zo mooi was het. Meteen begon hij te draven, en al snel bereikte hij de vallei, hij liep even verder en bleef toen stilstaan. Om vervolgens een krachtige hinnik uit te stootten, naar de leider van de QS.

De ochtend blies een koude wind over de vallei, waar de laag sneeuw steeds dikker werd. Duizenden, nee miljoenen, of zelfs ontelbare kleine sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden, vanuit een geheel witte lucht. Het was een prachtig gezicht, en ondanks de kou heerste er een vrolijke, goede stemming. Een donkerbruine merrie probeerde met haar hoef een gat in een ijslaag te schoppen, want anders kon ze geen water drinken. Het riviertje was helemaal bevroren, en de laag ijs was niet zo dun ook. Na een aantal pogingen gaf ze het op. De zon was nergens te bekennen, maar zonder de hulp van dat zonnetje zou ze dit ijs noot kapot krijgen. Dus zou ze toch opzoek moeten gaan naar een andere plek. Of een andere vorm van water! Ze pijnsde even, twijfelde, maar toen verscheen er een idiote grijns op haar snoet en stopte ze haar neus in de sneeuw. Ze nam een flinke hap van dat koude spul, wachtte tot het helemaal smolt op haar tong en slikte het door. Niet het beste wat ze ooit geproefd had, maar het ging er mee door. Ze briesde een keer en schudde de sneeuw van haar bevroren neus af. Och jeetje, straks zou ze nog een koudje vatten; sprak een bekakte stem in haar hoofd. Ze ging nog even flink shaken met haar benen, draafde een paar rondjes - wat een cool spoor achterliet - en zo was alle sneeuw van haar wintervachtje geschud. No way dat ze het nu nog koud had, ondanks de flinke wintervlagen. Ja, dat was haar ultieme combinatie tussen de woorden "winter" en "windvlagen". Best wel geniaal, al zei ze het zelf. Ze zag het al voor zich, als het in een winterfilm werd nagedaan. "Tom, Tom! Nee, kijk uit, een WINTERVLAAG!" Dat zou dus echt ZO EPIC zijn. Plotseling klonk er een hinnik, wat natuurlijk naar haar gericht was, want, nou ja, wie anders? En dat wist ze gewoon. Want dat konden paarden op een of andere manier herkennen aan een hinnik. Dus huppelde mevrouw M. richting de plek waar het geluid vandaan was gekomen, waar een aantrekkelijke hengst op haar stond te wachten. Ja, dat lees je goed; aantrekkelijk. Haar smaak was breed, en deze buddy viel daar dus ook onder. Terwijl ze voor zichzelf herhaalde dat het om het innerlijk ging en niet om het uiterlijk, ging ze tegenover hem staan en bekeek hem eens goed. Het leek erop dat hij een ingewikkeld verleden had gehad, dat kon ze gewoon van hem aflezen. Maar hij was wel sterk. Voordat ze helemaal los zou gaan en een uitbundige hypere begroeting zou gaan uitschreeuwen, besefte ze dat dat niet helemaal verstandig was. Ze was meester in zichzelf aanpassen aan situaties. Ze bleef kalm, glimlachte vriendelijk. "Goedemorgen, beste," zei ze met een knik. Haar blik bleef hangen bij zijn ogen, en zijn prachtige zwarte manen. Beheers je, M. "Heb je me ergens voor nodig?" Achteraf besefte ze dat hij wel een aantal jaartjes ouder was dan haar, maar dat viel niet aan zijn uiterlijk te zien. Ach, leeftijd zegt niets.

[Okay, misschien kennen paarden de term "film" niet, maar dat maakt niet uit, toch? :') Excuses voor de laatheid!
Mooie manip trouwens =) Doe het je niet na.]

Al vrij snel nadat hij zijn hinnik uitstootte bracht de wind een vage geur mee, hij stak zijn neus in de lucht om beter te kunnen ruiken wat het was. In ieder geval een paard, zou het de leider van de QS zijn? Hij wachtte even af, met zijn hoofd nu weer op normale hoogte, en zag een schim dichter komen, de geur was nu al sterker. En de schim nam al snel vorm aan, een donkerbruine merrie kwam in zicht en hij liet zijn hoofd een klein beetje zakken. Anders was zijn hoofd best wat hoger dan dat van de merrie, hij was nogal groot gebouwd, niet alleen breed, maar ook groot. Hij zag dat de merrie nogal, ja, enthousiast was, maar zich al snel van houding veranderde en kalmer werd. De begroeting was vriendelijk, en aardig. ‘Goedendag.’ Zei hij, terwijl hij vanbinnen nog even nadacht of dat wel een soort van goede begroeting was, maar het zou wel. ‘Ik zou me graag bij uw kudde voegen.’ Zei hij, en hij keek haar even kort aan. Een windvlaag kwam langs en liet zijn manen even opwaaien, maar ze vielen al snel weer goed. Hij liet zijn blik over de merrie glijden. Nou, ze zag er niet verkeerd uit, nu, geen dingen gaan denken. Hij was niet echt het soort hengst dat bij elke mooie merrie die hij zag zich ging uitsloven, nee, dat was niks voor hem, dat liet hij maar over aan de players onder de paarden hier. Maar iets wat hem ook meteen opviel was dat er hier in DH zoveel verschillen waren met zijn oude gebied. Daar waren hengsten leiders, hier maakte het niet uit. Daar hadden merries de laagste rang, hier maakte het niets uit, daar was de sterkste onder de oudere hengsten de kuddeleider, hier kon het ook een jonger paard zijn. Hij merkte het verschil echt wel. ‘Mijn naam is trouwens Crusade.’ Zei hij toen ook maar even. Dat was wel zo handig voor haar om te weten. Hij wachtte geduldig de reactie af en voelde hoe enkele sneeuwvlokjes zich al neerplanten op zijn rug, het was al vroeg dit jaar, de koude en de sneeuw, en het gevries.

-Best flut, sorry daarvoor, en de manip, dankje, maar ik heb eigenlijk een beetje valsgespeeld, de manen heb ik van DA gehaald, zo van die kant en klare manen, xd.-

De wind verminderde na een tijdje, en het gesuis in haar oren werd lichter. Nu kon ze de hengst gelukkig goed verstaan. Ze staarde naar de sneeuwvlokjes die in zijn zwarte lokken belandden en langzaam een laagje over hun vacht verspreidden. Als een dekentje, maar dan behoorlijk koud. Ja, die "wintervlagen" waren niet altijd even prettig. Eigenlijk waren ze nooit prettig. Haar puppillen schoten van de ene kant naar de andere terwijl ze alles in zich probeerde op te nemen. Als ze een mens was, zouden anderen vast denken dat ze een zeer ernstige vorm van ADHD had. Of dat ze gewoon niet helemaal lekker was. Toch, haar bovenkamer kon soms aardig hard werken. Haar intelligentie lag niet al te hoog, maar dat maakte haar niet meteen tot de beroerdste leider. Ze had natuurlijk altijd haar trouwe leden die haar goed advies konden geven. Creatief was ze wel, ze had veel fantasie en een groot inlevingsvermogen. Tsja, wat dat betreft, is iedereen intelligent op zijn eigen manier. "Dom" bestond ook niet voor de donkerbruine - nu witte - merrie. Maar dat lag er ook weer aan wat de algemene definitie van dom was. Haar gedachtes begonnen behoorlijk op een les filosofie te lijken, gelukkig was beste Crusade er om haar vreemde en ingewikkelde gedachtenstroom te doorbreken. Natuurlijk wou hij zich bij haar kudde voegen. Wacht- wat? Dat was best wel... Megafantastischsupercool! Haar hart maakte een sprongetje; eindelijk eens een hengst die bij haar kudde kwam. Natuurlijk was het heel gezellig met al die meiden, maar wat diversiteit kon ze ook wel gebruiken. Niet dat ze wist wat diversiteit betekende, maar dat boeide niet. Oh kijk een cowboy! Crusade was overigens wel een trieste naam, maar het sprak haar ook wel weer aan. In een positieve zin, ze was geen moordlustige freak ofzo. Stiekem eigenlijk wel, maar goed. De omgeving werd wat drukker, meerdere paarden verzamelden zich hier om op te warmen of gewoon voor een gezellig babbeltje in deze periode van ijs en sneeuw. Mischa keek even om zich heen en richtte zich daarna weer op de hengst tegenover haar. "Crusade! Komt me ergens bekend voor," zei ze met een glimlach. Het was ook waar, het kwam haar bekend voor, maar misschien had ze gewoon te veel TV gekeken. "Dat kan zeker," ze hapte even naar adem. "Maar voordat ik je officieel tot kuddelid kan benoemen zul je een paar vragen voor me moeten antwoorden, zo dat ik je rang kan bepalen. 1. Wat vind je leuk om te doen binnen de kudde. 2. Waar ben je goed in? En zijn er nog dingen waar ik en de andere leden rekening mee kunnen houden?" Een beetje ongeduldig wachtte ze af, maar hopelijk zou hij dat niet persoonlijk opvatten, want ze was nu eenmaal een druk en onrustige type.

[Um. Sorry voor de vage post, again. Dat komt ervan als het 10 uur s' avonds is :') ]

De vlokjes sneeuw dwarrelden naar beneden en Crusade begon steeds meer op te merken hoe mooi het hier was. Ondanks dat de rivier hier bevroren was, en het gras niet meer te zien was, gaf dit gebied toch een best, ‘warm’ gevoel. Een welkom gevoel, en de sneeuw maakte er een soort van winter wonderland van. In zijn hoofd probeerde hij zich voor te stellen hoe dit gebied in de lente zou zijn, waarschijnlijk ook heel mooi, met groen gras, en de planten in de bloei. En misschien hier en daar een diertje. Een beeld danste voor zijn ogen, en het was iets waar hij lang naar kon blijven kijken. Allemaal gecreëerd in zijn hoofd. Er waren nu al meer paarden en het was hier dus echt wel een aantrekkingspool voor al wat vrede zocht. Vanbinnen zag hij er heel anders uit dan vanbuiten. Vanbuiten waren de emoties niet echt te zien, alleen de glinstering in zijn ogen, die aantoonde dat hij niet uit was op iets slechts. Vele geluiden gingen recht langs hem af, wat hem toeliet te horen hoe de wind in zijn oor fluisterde, en enkele vogels die nu nog hier in dit koude gebied waren een prachtig lied zongen. De wind fluisterde hem goede woorden toe, vredige woorden, woorden die ervoor zorgden dat het rustig werd daarbinnen, en met de prachtige liederen van de vogels, zorgde het voor een zowat perfecte harmonie binnen in hem. Dit gevoel wat hem nu bereikte was iets nieuws, maar hij wist dat het goed zat, dat het een gevoel was wat hij moest verwelkomen, zodat het hem kon helpen, de rust te bewaren in zijn hoofd, ziel, en hart. Maar van het moment dat hij het geluid hoorde van de merrie haar stem, sprongen alle zintuigen weer aan. Niet dat hij afwezig leek of zo, er was niet veel te zien, alleen zijn oren die wat meer naar de zijkant gedraaid waren, waren nu recht gesprongen. Maar dat was omdat dit belangrijk was nu, hij luisterde naar haar woorden en de vragen die ze had. Hij knikte een keer en zei toen ‘Nou, ik zou het leuk vinden als ik de kudde kan helpen beschermen, zodat het veiliger is. Ik ben best goed getraind, en weet dingen van vechten.’ Dat was iets waar hij niet echt trots op was nu, het kon overkomen alsof hij graag vocht of zo, of hij kin over komen als een slecht paard of zo, dat wou hij dus niet. ‘En, op de laatste vraag, niet echt, ik kom wel uit een iets anders, cultuur zeg maar, dus sommige dingen zijn wat anders voor mij. Sorry dus als ik het soms niet echt begrijp.’ Hoe hij het moest verwoorden was niet echt zijn sterkste kant, hopelijk kwam het niet dom of zo over. Hij keek even rond en zag enkele veulens vrolijk spelen in de sneeuw, wat lief. De moeders keken een beetje ongerust, alsof de veulens zichzelf pijn zouden doen. Maar, daar werden ze toch alleen sterker van? Of waren zijn gedachtes nu verkeerd, zo was het namelijk bij hem gedaan, van pijn leer je en wordt je sterker, om te voorkomen dat het opnieuw gebeurde. Maar… Ach ja, hij moet even wennen, hij zal zich hopelijk wel goed kunnen aanpassen. Nog even dacht hij na, maar hij liet het voor wat het was, over dit soort dingen, die voor een ander zo simpel leken kon hij dus zijn brein breken. Hij liet zijn blik weer rusten bij de merrie, en had ook zijn volle aandacht weer op haar gericht.

-Nogal, vaag, en best, slecht, maar ja.-