Call to the leaders of Dénali

Een prachtige merrie liep door de vallei. De vallei was bedekt met een dikke laag sneeuw. De witte merrie schraapte met één van haar fijne hoefjes de sneeuw weg, zodat ze wat kon eten. Ze was flink afgevallen de laatste maanden. Door de koude herfst en de sneeuw was er weinig voedsel te vinden. Alleen hier in de vallei was de grond nog een beetje vruchtbaar. Kai liet haar hals zakken, zodat ze met haar hoofd bij het gras kon. De merrie nam een paar gulzige happen van het dorre gras. Het deed de merrie goed om wat te eten. Ze kreeg er weer energie van. Kai keek de omgeving rond. Ze was hier gekomen om zich aan te sluiten bij de Dénali, een goede kudde. De Dénali zou hier ergens rond moeten lopen. Kai hinnikte naar de leiders van de kudde. Ze hoopte dat de leiders haar gehoord hadden. Sinds Kai in DH was, voelde ze zich steeds eenzamer. De merrie kende ook geen enkel paard hier. En alleen zijn is niet goed voor een sociale merrie zoals haar. Kai was in haar vorige kudde, buiten DH, aanbeden als een godin. Alle hengsten vielen als een blok als de merrie langs liep en hun aankeek. Door al dat aanbeden was ze in een ijdele merrie veranderd, die niet snel van haar stokje viel. Tegenover vreemde paarden was ze altijd aardig, in de hoop dat ze die te vriend hield. Kai hoorde plotseling paardenhoeven. De merrie spitste haar ranke oortjes en luisterde naar het geluid. Die kwamen steeds dichterbij. Kai hoopte dat het één van de leiders van Dénali was.

-kort-

[Sultan en/of Pearl]

De geur van bloeiende bloemen was duidelijk aanwezig en overtrof de dorre geuren van de gevallen bladeren. Het herstthema dat de bomen, grond en lucht versierde liet haar zomergehalte niet verminderen. Overal wist ze de gekleurde bloempjes te ontdekken, om er vervolgens aan te snuiven om de heerlijke geur haar zintuigen te laten beproeven. Wat haar wel tegenviel was het klammige weer dat liet weten dat het binnen nu en enkele uren moest gaan regenen. Dit verstoorde haar optimistische humeur echter niet. Bij elke stap die het bonte paardenlichaam zette weerklonk er een licht gebonk, dat zich telkens weer herhaalde. In haar hoofd begon zich een vrolijke liedje af te spelen dat hetzelfde ritme had als haar passen.
De wind speelde met haar manen en haar vacht. De rode, oranje en bruine kleuren overheersten het pad wat midden over de vallei liep. Het was hier zoals altijd prachtig. Ze was ervan overtuigt dat het hier in de winter, met een dikke laag sneeuw, alleen nog maar mooier zou worden. Het enige nadeel was dat het meteen zo koud was. Maar dat was iets wat je na een aantal uur al vergeten was. De dikke vacht die zich langzaam maar zeker aan het opbouwen was liet haar nooit in de steek, en zorgde ervoor dat de kou haar niet kon uitkleumen.
De boomtoppen schudden heftig heen en weer als een windvlaag krachtig rondom de bladeren cirkelde, waardoor de blaadjes met een grotere snelheid naar benden vielen en zich in over vacht verspreidde. Een glimlach stond op haar snoet gegrift terwijl Pearl gretig van de buitenlucht snoof.
De plotselinge hinnik deed haar uit haar dromen oplaaien. Het kwam niet van ver en de afzender had laten weten dat het voor haar of Sultan bedoeld was. Ze was toch in de buurt, dus er was voor haar geen teken om Sultan te laten gaan. Misschien zou hij ook op het gehinnik afkomen, maar dan kwam ze hem daar tegen. Meteen startte ze de motor, en het grootgebouwde lichaam vloog na een krachtige afzet vooruit. Ditmaal veranderde het ritme en werd elke hoef sneller via de grond de lucht in gelanceerd. Al snel bereikte ze het goede punt, iets wat bewezen werd door de geur van een ander paard. En het beeld van een ander paard. Een andere merrie kwam in het vizier. Ze knikte vriendelijk, terwijl ze haar snelheid verminderde en de laatste meters stappend aflegde.
"Goedemiddag merrie!" begroette ze haar vriendelijk, knikte nogmaals waarna de glimlach weer verscheen. De sneeuw kleumde zich vast aan haar onderbenen en hoeven, wat voor een koude prikkeling in haar lichaam zorgde.

Kai hoorde het onbekende paard steeds dichterbij komen. Het geluid van de hoeven versterke, naarmate het paard dichterbij kwam. Een bonte merrie kwam in beeld. Ze was waarschijnlijk de leidster van Dénali. ''Goedemiddag merrie!'' begroette de bonte merrie Kai. De bonte merrie knikte vriendelijk, waarna er een glimlach verscheen. ''Hoi.'' groette Kai kort, maar vriendelijk. Ook bij Kai verscheen er een glimlach. Ze mocht deze bonte merrie wel, die iets ouder leek dan haarzelf. ''Ik ben Kai.'' stelde Kai zich voor. Ze glimlachte weer vriendelijk. ''Wie ben jij?'' vroeg ze nieuwschierig. Ze wist sowieso al dat deze bonte merrie de leidster van Dénali was. Dus dat hoefde ze niet te vragen. ''Ik zou graag bij de Dénali-kudde willen.'' vervolgde Kai. Ze keek even snel naar de merrie om te zien wat haar reactie was. ''Zou dat mogen?'' plakte ze er nog snel even achteraan. Kai nam een hap gras en kauwde die gulzig op. Ondertussen wachtte ze op de reactie van de bonte merrie. ''Ik hoop dat ik niet onbeleefd overkom?'' vroeg Kai nog snel erachteraan. Ze wachtte op het antwoord van de merrie.

-kort-

Zijn hoeven raakte licht de diepbruine aarde aan, zijn neus was wijd gesperd en het puntje ervan lag tegen zijn bezwete borst aan. Hij was een tijdje weggeweest, maar was van plan nu weer terug te komen. Voor zijn kudde te gaan, want die was door de afwezigheid van Pearl én Sultan aardig in deugen gevallen. De bries die zijn neusgaten verliet echode nog wat na over de gestrekte vlakte, terwijl de bergen het geluid opnamen en geleidelijk liet wegvagen. Desondanks de winter aangebroken was, was het nu nog heerlijk weer; misschien dat het hem minder opviel omdat zijn wintervacht wat aan het aansterken was.
De geur van Pearl prikte al een tijdje in zijn neusgaten, maar hij had er expres voor gekozen om haar nog even niet te overvallen; pas als hij een andere geur rook zou hij haar vrijgezellen. Sultan gooide zijn hoofd in de lucht, stootte een rauwe hinnik uit terwijl zijn voorbenen door de lucht maaide; hij was terug, alweer. Een luide dreun was hoorbaar toen de zwarte Warmbloed zijn hoeven terug op het land zette. Een andere geur vermengde zich met die van Pearl, Sultan versnelde zijn passen en al snel verscheen een bonte en witte schim op zijn netvlies. Hij minderde vaart, kwam uiteindelijk tot stilstand langs Pearl en knikte even naar beide paarden. 'Hé.' Klonk zijn warme, vriendelijke stem.