Spare the love, Spoil enemy's

De mist zwoof over de wilde rivier. Twijfelend tussen hemel en aarde. Maar die keuze zou nooit gemaakt worden. Het zou altijd in een eeuwige cyclus blijven rond zweven. Totdat het vervaagd, maar snel wordt het dan weer zichtbaar. Het is raar: De mist die zijn weg wilt kiezen maar het lukt hem niet. Ongetwijfeld ook niet wetende dat het nooit een keuze zou maken. Dat het gewoon onmogelijk zou zijn om die keuze te maken.

Een schim daar in de verte. Met zijn borst tegen de wind in gekeerd. Zijn manen dreigend wapperend, en dansend op het ritme van de sterke wind. Gemaakt door de wilde ongetemde rivier. Als een gek dat de weg kwijt was geraakt, en wist dat het nooit meer de weg zou kunnen terug vinden. Verschijdende paarden hebben en zullen proberen het water, de rivier te temmen. Ze willen er de baas over zijn, maar nooit zal ze dat lukken. Nooit zullen ze nog levend terug komen. Nooit zal de rivier, of het water geleid worden. Plots trekken de mondhoeken van de schim omhoog. Zijn lippen bewogen langzaam maar er kwam geen geluid uit. Nooit zal iemand de baas zijn over dit hier. Zijn bebloede lippen, stonden weer op elkaar. En de woorden die hij uit spuwde, warden meegevoerd met bloed dat hij evengoed uitspuwde. Night Dancer was de naam van de hengst. Zijn manen wapperde dreigend mee met de wind. En zijn fier en trots de lucht in geheven staart sloeg tegen zijn flanken aan. Langzaam hief de hengst zijn hoofd, met de oren plat tegen het schedel aan gedrukt omhoog. Hij bekeek het amarantrode bloed dat door de rivier stroomde. Het lijk van een vis, het slachttoffer van een moordlustig wezen, waarvan de soort onbekend was. Het lijk zou nu vergaan, de diepte in van de zee. Voor altijd verloren. Veel verdriet en vreugde achterlatend. Verdween het langzaam. Weer ging zijn mond open, dit keer kwam er een luide hinnik uit. Eentje aan Deina, zíjn witte merrie. Alleen zij zou nu mogen komen.

~Deina~

Een witte merrie liep door het hele gebied van Dreamhorses. Ze was nog eens gekomen uit haar holletje in hun eigen kuddegebied. Het was winter en ook enorm rustig binnenin de kudde. Er zou wel snel nog een activiteit komen, maar dan moest ze goed nadenken om eentje te verzinnen. Ze sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze diep nadacht. Ze had haar partner een lange tijd niet zo gezien. Na de zwemactiviteit en de rangenverdeling was het echt stil geweest. Ze snoof zacht en liep richting het westen. Ze wist niet goed waarheen ze zou gaan. Ze liep zomaar wat rond. Haar donkere ogen gleden over de omgeving en plots drong een bekende geur in haar neus. Ze grijnsde breed en wilde eropafgaan, maar een hinnik verbrak het. Ze stopte en merkte dat het een hinnik van haar partner was. Dit ging voor. Ze draaide haar om en galoppeerde in de richting van de hinnik. Ze remde na een tijd af en draafde naar de rivier toe. Haar blik gleed over het bevroren water en rustig liep ze naar de zwarte hengst. Hij viel enorm goed op in de sneeuw. Ze grijnsde en stopte voor hem. "Zie hier.. Verloren koning." Een grijns bleef op haar lippen te zien zijn terwijl ze haar blik recht in de zijne had geboort.

Hij wachtte af, ze nam er zeker wel de tijd voor, Deina. ND hield niet zo van wachten, misschien had hij voor haar wat meer geduld, maar ze moest opschieten. Langzaam verzonk hij in zijn eigen gedachte's. Het monster binnen in hem kwam tot rust, en sloot zijn ogen. ''Zie hier... Verloren koning.'' Klonk er in zijn oren. Het beest in hem ontwaakte sprong overeind. Night Dancer zijn ogen schoten open. Hij draaide zich snel om en riep: ''Whatte.'' Maar hij maakte zijn zin niet af. Zijn ogen keken recht tegen het voorhoofd van Deina. Zijn blik gleed naar beneden tot haar ogen. Waar ze even op bleven hangen. Hij had verwacht dat hij haar niet goed zou zien in de sneeuw, maar in tegendeel. Normaal leek ze zo wit. En nu leek ze zo grijs. ''Het werd tijd.'' Zei hij kalm, en kil. Night Dancer zwaaide met zijn staart. En keek met licht opgetrokken wenkbrauwen recht langs Deina, bij het horen van een takje dat brak. En het zachte geluid van iets dat stappen zette. Maar hij geloofde niet dat, dat iets alleen was. Night Dancer wist dat ze moesten uit kijken voor beren, en hongerige wolven in de winter. Normaal gingen wolven niet zo snel achter grote prooien als paarden aan. Maar als ze hongerig waren, pakte ze alles wat ze maar tegenkwamen.

De donkere ogen had ze op de zwarte hengst gericht. Hij vond haar zin raar en zei dan ook zelf iets raar. Een grijns sierde haar lippen terwijl ze om hem heen wandelde. Ze sloeg met haar staart heen en weer en keek hem aan. Hij zei dat het tijd werd en de merrie knikte. "De kudde was stilgevallen, maar Kay is weergekeerd en de rest komt stilaan terug. Ook hebben we al twee nieuwe leden. We kunnen weer van start." Haar blik bekeek hem eens goed. Hij was niets veranderd. Zij wel. Na de bevalling was ze ziek geweest en duidelijk afgevallen. Nu had ze in haar eentje getraind en soms met haar dochter. Haar spieren en normale buik waren terug. Een grijns sierde haar lippen toen en vlak voor zijn neus kwam staan. "En? Wat heb ik gemist zonder jou? Of misschien omgekeerd kunnen we die vraag ook eens stellen, toch?" Haar grijze snuit werden in zijn dikke zwarte manen geduwt. Ze had een dikke wintervacht en haar gedachten vlogen naar het kleine veulen dat nu zeker al drie maanden oud was. De tijd vloog. Deina zuchtte diep. Zijzelf werd ook een stuk ouder. Nog drie maanden en ze zou al zes jaar zijn. Wat vloog het toch. Deina schudde de gedachte weg en richtte haar naar haar partner, die nu op haar vraag zou gaan antwoorden.

De witte merrie met zwarte manen draafde met krachtige passen door. Ze had haast, waar voor wist ze niet. Ze wist niks meer, haar hoofd was helemaal leeg. Vroeger was ze nog een klein ontschuldig veulen, die niet wist wat ze wou. Ze was neutraal, en meer geneigd naar de goede kant. Maar nu wist ze het zeker. Ze was puur een puur slecht geworden. Dat wist ze nu wel zeker. Ze was weg geweest, in haar eentje. En daar had ze goed na gedacht over alles. Maar ze wou niet meer de goede zijn, waar iedereen door heen keek en over heen liep. Nee dat nooit meer. Ze zou een gruwel zijn, voor ieder paard. De goede waren haar vijanden. Bha. Wat moest iemand nou met zon paard. De slechte paarden waren haar vrienden en vijanden tegelijk. Zij had geen vrienden, en dat hoefde ze ook niet. Night Prada bleef stok stijf staan toen twee geuren haar neus binnen dongen. De ene kende ze echt niet, maar de ander kwam haar licht bekend voor. Ze versnelde haar passen, tot een vloeiende maar ook krachtige galop. Toen zag ze twee schimmen. Ze drukte haar oren tot diep mogelijk in haar nek. Tot haar grote verbasing zag ze dat het zwarte paard haar vader was. Ze bleef staan.