Whinny to Délani again

Ze was nou al een paar dagen aan het piekeren. Zou haar kudde haar nog wel terug willen? Drie keer had ze op het punt gestaan om te hinniken. Maar had het toch maar niet gedaan. Ze was zo kort bij de kudde geweest. Ze was net voorgesteld en toen was ze al weer vertrokken. Zouden ze dat wel goed vinden? Maar ze moest proberen haar moeder te vinden. Toen ze hier voor het eerst binnen liep, had ze helemaal geen afscheid kunnen nemen. Ze had haar moeder ook gevonden. Maar sinds ze weg was had ze het gebied gemist. Ze was zich in zo'n korte tijd ontzettend gaan hechten aan hier! En nu was ze terug. Ze wist niet zeker of het goed was. Maar wat was het ergste wat er kon gebeuren? Dat ze niet geaccepteerd werd. En dan moest ze op zoek naar een andere kudde. Zou er nog een kudde zijn? "HINNIK" Ze had het toch gedaan. Zou er iemand op af komen? Ze hoopte zo ontzettend dat ze niet dachten: Ow, daar hebben we Puck weer. Weet je, we hoeven haar niet terug hoor. Ze draaide haar oortjes alle kanten op om te luisteren of er iemand aan kwam.

Sultan of Pareltje

Pearl stapte wat rond tussen al de bloemen, op het uitgestrekte veld dat ook wel het bloemenveld werd genoemd. Ze was hier de laatste tijd vaak in de buurt, want veel van de paarden hinnikten hier naar haar. Het was ook wel een mooie plek, dus ze was hier niet alleen voor haar "baan". De zon liet de bloemen schitteren, het leken wel kleine versie van zonnetjes. Ze grinnikte even in zichzelf om deze gedachte, terwijl ze weer rustig doorstapte. Af en toe stopte ze om een hap van het groenige gras te nemen, en zo haar maag te vullen. De wind sleepte een geluid mee, een helder gehinnik. Duidelijk was het te horen, ookal werd 'ie ietwat vervaagd door de snelle wind. Snel at ze haar laatste hap op, en sprintte er in een galop vandoor. Een paar bloemen werden onder haar hoeven vertrapt, en ook het gras werd er niet mooier op. Vlug schoot ze door het gras, en ze probeerde de meeste bloemen te voorkomen. Ze was al dichtbij het paard, dus na vijf minuten was er al een merrie in zicht. Ze grijnsde even hoe sneller ze bij het paard kwam, en ze begon een paar meter voor de donkere merrie begon ze haar vaart te verminderen. Toen ze eenmaal in draf ging, liep ze het laatste stukje iets slomer dan daarvoor naar haar. Ze stopte voor het paard, en schudde hierbij even haar manen door elkaar. Ze grijnsde toen ze helemaal klaar was met alles, en ze alleen nog oog had voor de merrie. Een merrie die haar bijhoorlijk bekend voor kwam, het was Puck. De merrie die al bij de Dénali had gezeten maar er helaas uit was gegaan. "Hallo Puck, lang niet gezien meid!" begroette ze het oud-kuddelid terwijl ze glimlachte. "Alles goed met je? En wat kan ik voor je doen?"

Binnen korte tijd kwamen er hoeven dichterbij. Op redelijk hoge snelheid. Omdat er op dit moment geen sneeuw lag was het goed te horen. De sneeuw was namelijk drie dagen geleden weggedooid en sinds die tijd had het wel gevroren maar niet echt gesneeuwd. Puck vond het niet zo heel erg. Tot drie dagen geleden had er echt een hele dinkke laag gelegen. Bijna een halve meter. Dat kwam bijna tot haar buik. En dat liep echt heel iritant. Een klein laagje vond Puck helemaal geweldig, maar dit was toch echt een beetje te veel van het goede geweest. Het grappige was nu dat het gras dat onder de sneeuwlaag had gelegen helemaal plat was geworden. Al begon het door de sterke wind van vandaag al weer overeind te staan. Het was Pearl die er aan kwam. Ze stopte voor Puck en schudde haar manen uit. Puck was blij. Ze was in ieder geval gekomen."Hallo Puck, lang niet gezien meid!" Zei Pearl. Yes! Een leuke reactie. Dan kon ze straks vast wel vragen of ze in de kudde terug mocht. "Ha Pearl. Nee, klopt. Ik was mijn moeder aan het opzoeken buiten Dh." vertelde ze. "Alles goed met je? En wat kan ik voor je doen?" vroeg de leidster van Délani. "Met mij is alles goed hoor. Met jou? En hoe is het met de kudde? Daar riep ik namelijk voor. Eigenlijk hoopte ik dat ik terug zou mogen komen." Zo, dat was eruit. Nu wachten op de reactie van de mooie bonte merrie voor haar.

Haar snelle galopspassen in samenwerking met een lege maag werkten niet echt samen. Haar buik deed zeer nadat ze gestopt was, waardoor ze nog even lichtelijk op adem moest komen. Gelukkig had ze het al snel weer te pakken en waren de irritante steken verdwenen. Dat had je nou eenmaal; met sneeuw was voedsel moeilijk te vinden. Er waren altijd oplossingen en grassprieten waren na goed zoeken wel te vinden. Jammergenoeg ging dit een stuk moeilijker dan in de zomer en was haar maag niet altijd evengoed gevuld. Voor kleine paarden was de sneeuw alleen maar irritanter; hun buik reikten tot de sneeuw die deze winter erg hoog stond waardoor je alleen nog maar moeilijker kon lopen. De winter liep ondertussen al zo'n beetje aan zijn eind als ze het goed had, waardoor de sneeuw binnenkort weg zou moeten gaan. Het was leuk om Puck weer te zien na die lange tijd. Het was sowieso leuk om oudere vrienden en kennissen terug te zien. Ook voelde ze zich altijd blij als ze paarden tegenkwam die tot de Quiet Sparkle hoorden en er ook in die tijd inzaten dat zij daar de leidster van was. Mooie tijden, mooie tijden. "Wat leuk dat je je moeder hebt opgezocht, is alles in orde met haar?" vroeg ze vriendelijk terwijl ze kort brieste waarbij haar voorpluk iets verschoof van zijn vaste plek. Op dit soort momenten vond ze het jammer dat ze haar moeder niet meer had. Het leek haar prachtig haar moeder in Dream Horses te hebben. Je moeder bleef je moeder en het was geweldig je leven met haar te kunnen delen. Ze zuchtte onhoorbaar maar werd algauw weggeschud uit haar gedachten toen de stem van Puck weerklonk. "Mooi dat alles goed met je gaat. Met mij is ook alles prima!" antwoordde ze. Mooi dat alles goed ging met haar, het was nooit leuk te horen dat het niet goed met iemand ging. "Bij de kudde terug? Maar natuurlijk mag je dat, graag zelfs!" zei ze enthousiast waarbij haar mondhoeken vrolijk omhoog krulden.

"Met mijn moeder is alles goed. Ze is nog niet zo heel erg oud. Ze is ongeveer acht jaar. Ik ben al bijna even groot als haar!" dat laatste vertelde Puck met grote trots. Dat wilde ze altijd al. Even groot worden als haar moeder. Alleen had ze als veulentje niet geweten dat er dus ook paarden bestonden die bijna twee keer zo groot waren. Daarom was ze nog steeds banger voor grote paarden. Maar ze begon er inmiddels al een beetje aan te wennen. Maar na een tijd tussen haar maatgenoten rond gehobbeld te hebben is de maat van Pearl toch kleiner dan ze zich herinnerde. Raar eigenlijk. In haar gedachten waren de kuddedieren allemaal reuzen geworden. En nu pas merkte ze dat het eigenlijk wel meeviel... "Bij de kudde terug? Maar natuurlijk mag je dat, graag zelfs!" zei de leidster van Délani vrolijk. "Heel erg bedankt!" riep Puck blij. Alle spanning viel van haar af. Ze vonden haar dus geen dom ponytje. "Maar hoe is het nu met iedereen? En zijn er nog veranderingen sinds mijn vertrek?" vroeg ze belangstellend. Dat was wel goed om te weten.