Looks like i'm back.

Zacht ploffend kwamen vier hoeven neer in de sneeuw. Door het zware gewicht zakten die gelijk weg in het donzige goedje en het liet diepe sporen achter. Zacht gesnuif vulde het gebied. Het geluid kaatste weg en werd daarna beluisterd door twee paar oren. Oren die nou net iets beter functioneerden dan andere oren. Oren die nou net iets verder bereik hadden en oren die nou net iets sneller geluid opmerkten dan de oren van een ander, mede paardgenoot.
Licht dansend trippelde een lichtvoetige merrie door een of ander gebied. Haar neusgaten licht opengesperd. Haar longen vulden zich met veel lucht. Haar neusvleugels hielden alle geuren tegen die ze opsnoof. Allemaal bekende, vage, vreemde, onbekende, lekkere en vieze geuren rook ze. Het verwarde haar een beetje. De merrie had een paar geuren herkend en bevestigden haar ergste vermoedens; DH. Ze was in Dreamhorses. Het land dat ze juist ontvluchtte. En juist nu was ze terug. Net nu ze het juist niet nodig had. Ze moest Seriny zoeken. Haar baasje. Door iets onbekends moest ze vluchten van haar huis. Ze had het er juist fijn. Tussen de mensen. Amani was in twee/drie jaar een best goed, bekend en een best veel kostende springmerrie geworden. Ondanks het feit dat haar zicht werd belemmerd voelde ze feilloos aan als ze moest springen. Dat kwam door haar berijdster. Die gaf haar signalen vanaf haar positie op Amani’s rug. Amani. Ze was dus terug. Terug in de wereld vol verdriet en pijn. Gelijk waren de gedachtes er. Dat haar dochter, zoon en ex-partner hier waren. Padeau, Aamir en Painted Black. Diep in haar hart was ze bang. Bang dat haar familie haar niet meer zou herkennen.
Amani was veranderd. Qua uiterlijk sterker, eleganter en behendiger geworden. Haar rug was iets holler van het rijden en ze qua innerlijk was ze iets zelfverzekerder geworden. Amani schaamde zich voor haar belachelijke gedrag binnen DH, ze was depressief geweest om amper iets. Dat Pb opeens weg was maar dat was nu over. Hij had waarschijnlijk toch al een ander gevonden.
Met al die gedachtes was het niet moeilijk te geloven dat ze weer vrij was. Iets wat ze helemaal niet kon verdragen. Kortom. Ze was terug.

[open voor iedereen die haar heeft gemist ]

De bruine hoeven van de hengst stapte door de sneeuw. Brr het was koud in Dream Horses, hij was een tijdje naar een warmer land gegaan, maar hij miste Dream Horses te erg. Hope schudde de sneeuw uit zijn manen en stapte door. Een bekende geur drong zijn neus binnen, het was Amani! Even aarzelde hij, zou ze hem nog wel wíllen zien? Waarom niet? Hope stapte verder en zag de vos merrie al snel. Hij bleef staan, zij had hem vast al eerder geroken. Hopefull voelde zich zenuwwachtig worden. Wat als Amani.. Nee nee, niet denken eerst zien. Hij stapte naar Amani. "Hallo Amani" zei hij zacht.

Haar buik gleed over de sneeuw heen ''Whihihi'' Riep ze uit. Ze brieste luid, sprong overeind. En huppelde vrolijk door. Abrupt stopte ze toen ze een maar veel te bekende geur rook. Ze snoof diep. Haar oren stonden licht naar achteren gericht. Pff.. Zie wie er terug was. En nou verwachtte ze zeker dat Padeau haar heerlijk warm onthaalde. No way. Padeau was nog steeds boos. Boos omdat haar moeder zomaar twee jaar weg ging. Padeau was de ruzie allang vergeten. Maar ze rok nog een geur. Een licht bekende geur. Maar van binnen wist Padeau nog precies hoe de ruzie ging. Ze wist nog precies hoe alles liep. Hoe alles was gegaan. Ze snoof nogmaals luidt. Toen sprong ze aan in een galop. En daar... Daar zag ze haar moeder staan. Nog maal snoof ze luidt. Ze stopte voor haar moeder. Naast Hopeful, wie ze volledig negeerde. ''Hmpff.. Hallo Mams.'' Zei ze nuchter, hoewel het haar niet volledig lukte de woede te onderdrukken. En Amani zou het echt wel merken, net als Hopeful. Maar die kon het zien..

Amani snoof zacht. Zou ze Painted nog terug zien? En padeau en Aamir. Haar oren spitsten zich even. Gekraak van takken werden hoorbaar. Er kwam iemand aan. Het paard stond uit de wind. Ze stond niet goed in de wind. Stom. Amani stapte liep een stapje naar achteren en snoof diep. Actief draaiden haar oren alle kanten op. Een stem werd hoorbaar. Heel even schrok Amani. Hope? Was het echt? ’Hope?’ Vroeg ze onzeker. Toch wist ze het bijna zeker. Of klonk iedereen net als Hopeful in DH? Amani was ten slotte twee jaar weggeweest en misschien wel meer. Het was wel even wennen zeg. Moeilijk te bedenken dat ze weer terug was. Vrij. Bah. Waar was haar stalletje nu? En Seriny? En haar zadel, hoofdstel en peesbeschermers? En het zand onder haar voeten. De stem van haar baas. Streng schudde ze haar hoofd. Nee. Niet nu. ’Ik ben. Terug.’ Kondigde ze maar aan. Met veel moeite kreeg ze er ook nog een klein glimlach uit halen. Alert werden haar oortjes weer gespitst. Een galopperend dier kwam eraan. De geur waaide mee. Haar adem stokte. ’Padeau?’ Fluisterde ze verbaasd. Haar vermoedens klopten. ’Nog steeds boos.’ Het was geen vraag meer. Amani hoorde de woede in Padeau’s stem. Het brak Amani’s hart. Was ze maar nooit zo tekeergegaan tegen Padeau. Het was idioot. Al was Padeau wel háár dochter ea? Dus Padeau had geen recht om boos te zijn. Ze hief haar hoofd iets. ’Waar is hij? Painted? En Aamir.’ Vroeg ze aan Padeau. Daarna zweeg ze kort. Wat een welkomstcomité als je het zo kon schrijven.

Wat zenuwwachtig keek hij naar Amani, zou ze hem herkennen? ’Hope?’ Vroeg ze onzeker. Een glimlach verscheen op haar gezicht. "Ja Amani, ik hoop dat je me kan vergeven dat ik zo stom tegen je heb gedaan" zei hij, hij wilde het goed maken, en wel nu.
Hopeful rook al snel nog een geur, en daar kwam ook Padeau aan, die hem compleet negeerde, maar ze leek wel boos op Amani. Logisch natuurlijk. Maar ja. ''Hmpff.. Hallo Mams.'' Zei ze nuchter, maar Hopeful zag dat ze haar woede maar moeilijk kon onderbedwingen, maar hij moest daar al helemaal niets over zeggen.

-Omg wat een flutpost, heb echt amper inspiratie voor hem!-

Er waren tijden die hij liever terug wou draaien. Tijden die zijn hele leven hadden veranderd. Valerie was terug gekomen, had hem belangerijk nieuws gegeven. Nieuws waarvoor hij zijn kudde had opgegeven, zijn grote liefde en zelfs zijn nakomelingen. Maar dit keer zou hij DH niet meer verlaten. Wat er ook gebeurde, hij zou bij zijn familie blijven. Ookal leefde zijn moeder niet hier in DH, had ze hem verteld dat er wel familie in DH leefde, broeders en zusters. Voorzichtig liet Painted zijn voet over de grond glijden. Het was alsof hij zijn eerste stap in de hemel zetten, een plek die zo ongelooflijk belangrijk voor hem was. Hij zou op zoek gaan naar Amani, naar Padeau. Hij zou zeggen dat het hem spijt. Misschien kon hij verwachten dat ze zijn excuses niet zouden aannemen, dat zou hij accepteren. Het was immers een grote fout die hij had ondergaan. Painted snoof diep de lucht in zich op, een zuivere lucht die hij een tijd lang niet had geroken. Voorzichtig ging hij over in een lichte draf. Zijn richting was onbekend maar zijn doel stond vast; zijn familie. Het was duidelijk dat Padeau waarschijnlijk bij Amani in de buurt zou zijn. De tijden dat hij weg was geweest had hij ze allemaal super erg gemist, ookal had hij een goeie tijd met zijn moeder. Ze vertelde hem de waarheid, de waarheid die hij nooit had gehoord maar recht op had om te weten. Zijn vader had hun verlaten maar leefde niet meer. Maar de nog grotere waarheid was dat zij niet zijn moeder was, maar zijn tante. Zijn moeder was vermoord door zijn bloed eigen vader. Hij schudde zijn hoofd, een hopeloze poging om de gedachte weg te krijgen. Normaal stond hij nu dicht tegen Amani aan, vertelde hij haar dat hij van haar hield. Maar die tijd was over, dat had hij voor zich zelf verpest. Het was voor hem duidelijk dat hij een slechte vader was geweest, maar hij had zich zelf beloofd dat hij nooit slechter zou worden dan zijn eigen vader. Vanaf nu zou hij er voor zijn kinderen zijn, hij zou hun zien opgroeien, verstandig worden. Een diepe zucht verliet zijn keel, toen hij weer overging naar een rustige stap. Misschien was het beter zo, misschien strafte god hem voor wat hij vroeger gedaan had, de slechte tijden die hij had mee gemaakt. Het slechte wat hij zijn zusje had aangedaan. Tranen branden in zijn ogen, maar hij moest zich sterk houden. Zwakte kon je hier neerhalen, het was iets dat je het diepste moest verbergen. Hij zou Amani vinden, te koste wat het kost. Nog een zucht verliet zijn keel toen hij zich zachtjes uitrekte. Hij snoof nogmaals een geur op, deze keer was deze gemengd met een paarden geur. Herkende hij deze geur? Van wie was het? Met grote passen liep hij richting de geur. Na vijf minuten berijkte hij een groepje paarden. Samen gevoegd met het paard dat het belangrijkste was in zijn hele leven; Amani. Met brandende ogen draafde hij op haar af, schoof zijn neus lichtjes tegen de hare. ''Het spijt me. Het spijt me zo erg'' Fluisterde hij.

~ Come back. Sorry dus voor het slechte kwaliteit.

Amani draaide haar oren eventjes naar de richting waar Hope stond. Ze knikte met een kleine glimlach. ’Vergeven en vergeven.’ Mompelde ze zachtjes maar helder. Haar hoofd draaide ze naar haar dochter dat daar stond. Haar staart zwiepte tegen haar flanken aan. Amani hoorde sneeuw knisperen. Rustig draaide een oor naar het geluid. Ze rook iets. Iemand. Verbaasd en met een lichte schok gingen haar ogen wijder open staan. Zenuwachtig hief ze haar hoofd lichtjes. Kwam hij nou hier naartoe? Eventjes was het stil. Amani voelde nog altijd de woede van Padeau’s kant af. Ze haalde eventjes adem. ’Padeau het spijt me.’ Zei ze zachtjes zodat alleen Padeau het zou kunnen horen. Amani schudde haar manen. Plotseling voelde ze de aanwezigheid van de hengst. Ze richtte haar hoofd naar hem. Zijn warme stem klonk zacht terwijl hij zijn excuses aanbood. Terwijl hij zijn excuses aanbood viel er een last van haar schouders. Er kwam als vanzelf een glimlachje op haar smoel. ’Nee. Het spijt mij.’ Plotseling wist ze weer hoe erg ze hem had gemist. Haar neus ging wat omhoog en botste tegen Painted’s neus. ’Ik- Geef je me nog een kans?’ Vroeg ze zachtjes aan hem. Amani grijnsde heel even en bedacht zich dat Hope misschien nog gevoelens had voor haar. Eigenlijk was het wel lullig. Amani rilde zachtjes en brieste.

die van mij is pas slecht :c

Met zijn ogen gesloten hield hij zijn neus tegen de hare. Het was perfect. Dit moment was alles wat hij nodig had, om hem te laten weten dat dit alles was wat hij wilde. ’Nee. Het spijt mij.’ De woorden raakte hem, want er was niks dat haar zou moeten spijten. Hij was degene die haar had achter gelaten, hij was degene die weg was gegaan zonder iets te zeggen. Langzaam opende hij zijn ogen. ’Ik- Geef je me nog een kans?’ Hoorde hij haar zachte stem zeggen. Even schudde hij zijn hoofd, puur om het haar uit zijn gezicht te halen. ´´Ik hou van je Amani. Ik heb altijd van je gehouden, ik ben nooit gestopt met van je te houden. Het spijt me zo erg dat ik je alleen achter heb gelaten´´ De woorden kwamen er met een grote zucht uit. De waarheid was gesproken, de waarheid waar zijn toekomst vanaf hing. De toekomst die hij het liefst met Amani deelde. Voorzichtig haalde hij zijn neus van de hare. Hij wist dat dit zijn grote liefde was, maar of hij dat ook voor haar was, was de vraag. Wilde ze haar toekomst met hem delen? Of moest hij voortaan alleen door het leven gaan? Zou Padeau hem accepteren? Zouden de andere hem accepteren? De vragen schoten door zijn hoofd, maar ook de mogelijke antwoorden die Amani zou kunnen geven. Wat als ze nee zei? Als ze niet langer haar tijd wou verdoen met hem? Zou hij er ooit over heen komen? Even liet hij zijn hoef door het ijskoude sneeuw glijden en snoof. Er was zoveel dat hij wou doen maar ook zoveel dat hij niet kon doen. Zijn hele leven hing van één zin af; Ik hou ook van jou.

Ze liet haar hoofd hangen. Ze zorgen voor het evenwicht tussen goed en slecht, de neutrale. Maar Padeau had geen zin om een belangrijk iemand te gaan lopen spelen. ''In DH.'' Zei ze laconiek. ''Hoop ik.'' Vervolgde ze verdrietig, haar leven was in een klap uit elkaar gevallen, ze had niemand meer. Maar het zou goedkomen tussen haar en haar moeder. Ze zuchtte. ''Het spijt mij ook Mam.'' Haar neus duwde zachtjes tegen die van haar moeder. Haar hoofd gleed omhoog. Ze zag de grote zwarte hengst. Een traan gleed over haar wangen heen. ''Pap.'' Zei ze zwak, en liefdevol. PB was niet haar echte vader, maar ze zag hem wel als haar echte vader. Haar neus stak ze eventjes liefdevol in zijn manen. Een waterige glimlach vulde haar gezicht.



~Inkomen~

Amani luisterde iets verheugd naar Painteds woorden. Ze knikte zachtjes en strek zacht met haar neus langs zijn wang. ’Ik heb altijd van je gehouden.’ Zei ze duidelijk en met helder stemgeluid. ’Inmiddels is dat ook vergeven en vergeten.’ Zei ze als antwoord op zijn sorry voor het in de steek laten. Amani richtte haar hoofd op Padeau. Die zei ook dat het haar speet. Amani’s neus streek ook over de neus van Padeau. Zacht en liefdevol. Haar dochter en Painted. En Hope. Haar vriend. Aah. Hope.
Haar aandacht werd weer naar haar gezin getrokken. Haar dochter en hopelijk weer partner. Het was bijna perfect. ’Aamir.’ Zei ze zachtjes. ’Aamir.’ Zei ze wat duidelijker. Amani hief haar hoofd en luisterde of ze nog een paar hoefstappen hoorde. Niets. Helaas. Hij was hier toch wel? Haar neus gleed liefdevol door Painteds manen en daarna over die van Padeau. Dit was een echte Familie reunie. Bijna dan.