come to me

De zwarte hengt galopeerde door de bomen en de openvlaktes.Hij ging terug naar draf en daarna stap en zag een ander paard, het andere paard kwam op hem af en tijgerde en bokete tegen hem aan , hij accepteerde het andere paard zijn gevecht. Hij bokte , stijgerde en beet hem in de staart, oren en benen. Uit eindelijk viel het paard neer en Hij keek hem aan , zou hij nog leven? En galopeerde verder.Het werd donger en hij ging onder een boom staan en ging slapen, hij veranderde helemaal. De volgende morgen werd hij wakker en ging terug naar de plaats waar hij gevochten had, het paard lag er nog. Hij voelde zich nu anders , hij .... hij... wist niet wat er gebeurde.Hij gallopeerde verder en zag een kudde met een heel antrekkelijk merrie staan.Hij stapte hoogbenig en stijgerde voor haar aandacht. dat deed hij uren tot hij het wou opgeven.

too Deina

begin post.

Het was rustig. Ze had een nieuw idee bedacht en daarom was ze vertrokken met de kudde. Ze waren deze keer buiten het gebied getrokken om eens iets nieuw op te zoeken. Ze zochten naar meer leden en krijgers om oorlogen mee te vechten. Haar donkere ogen gleden over de omgeving. Ze trokken richting de vallei. Hier konden ze ook goed oefenen op sneeuw. De witte merrie stapte voorop met het bruine veulen aan haar zijde. Haar oren lagen in haar nek en haar blik toonde geen enkele emotie. Ze zou nooit iets tonen. Geen emotie, geen gevoelens, gewoon niets. Haar houding was dominant en haar hoofd hief ze hoog de lucht in. Ze sloeg met haar donkere staart als een echte zweep. Het maakte hard geluid op de gespierde flanken. Ze schudde met haar manen en liep verder. Ze keek niet op of om naar de leden. Ze moesten zorgen dat ze volgden. De merrie stopte na een tijd even en keek achterom. Ze knikte naar de leden toe dat ze moesten blijven staan. Ze liep verder, haar leden achterlatend. Ze snoof luid en stopte bij een zwarte hengst. Haar donkere ogen bekeken de hengst die duidelijk indruk op haar probeerde te maken. Ze hief haar hoofd hoog op en sloeg met haar hoef op de ijskoude grond. "Wat denk jij wel niet dat je aan het doen bent?" Haar stem was ijskoud en zonder emotie. Haar blik recht op de hengst gericht, wachtend op zijn reactie op zijn daden.

Hij had het juist opgegeven en hij keek vermoeid naar de merrie die op hem afkwam. Hij moest even op adem komen voor hij antwoorde op de vraag van de merrie. Een minutje of twee later antwoorde hij met ik zal strijden met u om bij de groep te horen. Mijn plannetje heeft geholpen ik heb indruk gemaakt. Hij wachte op de merrie tot ze de uitdaging accepteerde. Ze wisten nog niks over zijn verleden. Hij ging het zeggen na de strijd. Hij was bang maar hij toonde het niet hij toonde geen emotie , Hij deed zijn oren achter over en keek de merrie aan.Toen zag hij haar veulen en ik wil niet met u strijden, ik wil met iemand anders strijden. Hij wachte op een antwoord van de merrie.

Haar donkere ogen had ze op de zwarte hengst gericht. Ze lette niet echt op wat hij te zeggen had. Hij wilde strijden om bij de kudde te horen. Dat was slim. Nog nooit had een lid gewaagd om te strijden. Ze kenden de merrie en ze was een goede vechter. Dat had ze natuurlijk van Azacar. Ze schudde met haar hoofd en keek de hengst zonder emotie aan. Ze knikte maar even en sloeg met haar staart heen en weer. Ze wachtte even en merkte op dat hij niet tegen haar wilde vechten, maar tegen een lid. Deina greens. "Ik vind het heel goed dat je jezelf wil bewijzen, maar ik ben in staat om te vechten. Ik geef sneller mijn eigen leven dan die van een lid. Ik heb krijgers nodig en daarom zal ik hun niet kiezen. Je zal het tegen mij moeten doen." Haar stem toonde nog steeds geen enkele emotie. Ze zou het nooit doen. Ze was nooit blij, verdrietig of iets anders. Boos en agressief kon ze af en toe wel eens zijn. Deina snoof luid en zorgde ervoor dat de jonge merrie naar de kudde ging. Haar veulen moest hierbuiten blijven. Ze schudde haar vacht uit en keek naar de zwarte hengst. Haar houding was groot en dominant. Ze was ook een hele grote merrie tegenover sommige paarden. Deina hief haar voorhand kort de lucht in en drukte haar oren tegen haar schedel aan. "Ben je klaar?" Haar donkere ogen had ze strak op de hengst gericht terwijl ze rondom de hengst heen begon te cirkelen. Wachtend tot het gevecht zou beginnen.

De zwarte hengst zag dat de merrie om hem heen ging in een cirkel. Hij legde zijn oren plat, hinnikte nog even heel luid en zetten zijn oren weer even recht. Daarna zette hij ze terug neer tegen zijn hoofd , hij zetten zijn staart wat hoger om stoerder over te komen, hij vroeg de merrie , ben je bang? Hij accepteerde het gevecht en steigerde voor de merrie. Hij probeerde geen gevoelens te tonen maar diep van binnen was hij wel even bang. Hij dacht terug aan gisteren en aan het paard dat hij had gedood. Hij probeerde naar de merrie te kijken zonder emotie, hij hof zijn poten omhoog en ging mee in de cirkel tegen over de merrie lopen.De merrie keek hem aan zonder emoties te vertonen, hij vond dat wel beangstigend.

Haar ogen richtte ze volledig op de hengst die mee in de cirkel begon te lopen. Haar blik toonde geen enkele emotie, maar een kleine grijns sierde haar lippen toen hij vroeg of ze bang was. Zij bang? Nooit. Zelfs niet van een grote paard. Ze schudde met haar hoofd en snoof luid. Ze merkte op dat de hengst stoerder ging lopen en af en toe zijn voorhand de lucht in gooide. "Ik ben nooit bang. Zelfs niet als ik aan het sterven ben zal ik niet bang zijn." Ze grijnsde breed, maar toen hij duidelijk het gevecht accepteerde veegde ze de grijns weg en maakte ze plaats voor geen emotie. Deina draaide zo snel als ze kon haar achterhand naar opzij zodat ze voor de hengst stond. Ze sprong meteen naar voren en zette haar tanden in zijn hals. Ze sloeg met haar voorbenen naar de plaatsen die ze kon raken bij hem. Ze liet na een tijd los en draafde door de sneeuw rondom de hengst. Ze had vroeger heel goed geoefend met de machtigste hengst van Dreamhorses. Ze kon lopen door de sneeuw zonder te vallen. Ze drukte haar oren in haar nek en likte het bloed van haar lippen af. Wachtend tot de hengst terug zou aanvallen. Nu was het zijn beurt.

De merrie draaide haar achterhand en sprong op de zwarte hengst en beet hem en zijn hals en liet na een tijdje los , hij steigerde voor de merrie toen hij plots de pijn voelde in zijn hals ging hij terug naar beneden op zijn vier benen staan en hij probeerde aan zijn wond te lekken maar het was te hoog in zijn hals die beet. Hij keek de merrie kwaad aan en zei "dat zet ik je betaald!" Hij sloeg de merrie met zijn achterste hoeven op haar hoofd, " zonde van je mooie hoofdje, ha ha ha" Hij keek de merrie nog kwader aan en hinnikte heel luid , hij ging rond de merrie met zijn benen hoog in de lucht, zetten zijn staart wat hoger en hij wachtend op de merrie wat zij ging doen.

De witte merrie drukte haar oren stevig in haar nek terwijl ze de hengst vals aankeek. Ze gooide haar hoeven de lucht in en merkte op dat hij enorm kwaad begon te worden. Deina snoof luid en merkte op dat hij de wonde wilde likken, maar er net niet bij kon. Goedzakken zouden bang zijn voor bloedverlies en wonden, maar slechte paarden niet. Die zouden het negeren maar goed, never mind. Ze kon hem nog leren om puur slecht te zijn, net zoals ze dat bij veulens deed. Als hij paarden kon doden en goed kon vechten zou hij al in de kudde mogen. Ze snoof luid en hield de hengst goed in de gaten die duidelijk razend was dat ze hem geraakt had. Ze grijnsde vals. "Kom maar op!" Ze draaide om hem heen en zodra hij zijn achterhand in haar richting draaide, gooide ze haar voorhand de lucht in waardoor de trap op haar borst terecht kwam. Door de sterke achterbenen werd de merrie meteen achteruit geduwd. Ze landde meteen weer op de grond en voelde het bloed van haar af sijpelen. Ze keek naar het bloed dat op de grond drupte en keek weer naar de hengst. Dit werd nog goed. Ze draafde rondom de hengst en af en toe sprong ze naar voren om hem in de war te brengen. Ze stopte na een tijd voor hem en steigerde voor zijn neus. Haar benen maaiden door de lucht en meteen probeerde ze een paar rake klappen uit te delen.

De zwarte hengst zag dat de merrie bloede op haar borst "yes!" dacht hij , de merrie begon hem uit te dagen en zei iets waar hij even niet op had gelet, ze ging weer rond hem gaan en sprong soms naar hem toe, de eerste keer verschoot hij maar de andere keren niet. Hij begon te stappen tegen de grond als teken dat hij haar wilde doden als het moest. Hij keek de merrie razend aan. De merrie gooide plots haar voorhand in de lucht en probeerde hem te raken , hij draaide zijn achterhand naar haar toe en sloeg de merrie , hij hoopte dat het raak was. Hij ging rond de merrie draven , stopte soms en stampte met zijn hoeven in de grond, hinnikte luid en keek naar de merrie wat die zou doen. Plots zag hij bloed van zijn voorhoofd lopen, hij negeerde het, hij wou vechten met de merrie al wordt het zijn dood. Het bloed van de zwarte hengst liep over zijn voorhoofd naar zijn neus en zo op de grond, hij ademde heel luid en omdat het koud was leek het of hij rook uit zijn neus kwam. Hij dacht even weer aan de tijd van vroeger en aan het andere paard dat hij had gedood. Hij ging weer in draf rond de merrie, zetten zijn oren tegen zijn hoofd, zijn staart hoog en ademde nog altijd even luid. Ga je het opgeven? Hij wachten op de merrie wat ze ging doen, het opgeven of doorgaan.

Deina drukte woest haar oren in haar nek terwijl ze de hengst volgde. Haar donkere ogen gleden over de hengst die zich had omgedraaid en wild begon te trappen. Ze stapte achteruit en voelde hoe het randje van zijn hoef over haar nek schaafde. Een snijwonde ontstond op haar hals en bloed gleed naar beneden tot het op de grond drupte. Ze bleef staan waar ze stond en haar blik volgde de bewegingen van de zwarte hengst. Hij begon opnieuw rondom haar te draven, sierlijk en uitdagend. Hij begon te hinniken en vroeg of ze het opgaf. Ze schudde haar hoofd en sloeg met haar hoef in de sneeuw. Ze sprong naar voren en beukte met al haar gewicht tegen de hengst zijn zij. Ze draaide en begon te stampen naar achteren. Ze draaide opnieuw en steigerde tegen hem aan. Ze sloeg haar benen over zijn rug en zette haar tanden in zijn schoft. Ze kneep haar kaken stevig op elkaar. Ze liet even later los en liet haar zakken. Ze stapte achteruit en keek de hengst dreigend aan. Wachtend tot hij zou aanvallen. Ze zouden bijna klaar zijn en dan kwam de beslissing of hij werkelijk het waard was om in haar kudde te komen.

De merrie schudden haar hoofd op de vraag van de zwarte hengst. Ze kwam korter naar de hengst toe en duwde tegen zijn zij aan, vervolgens pakte zij zijn schoft vast en beet extra hard er in. Even later liet ze los de hengst bloede, het liep zo van zijn warme lichaam af. De merrie stapte achteruit en keek de hengst drijgent aan, wachtend op de hengst wat die zou doen. De hengst keek de merrie drijgent aan, hij ademde luid en stapte met zijn voeten op de grond, hij bleef doorzetten hij moest winnen. Hij ging terug rond de merrie lopen, "zou ze denken dat ik het op zou geven?" dacht hij. Hij stopte met draven en keek naar de merrie legde zijn oren plat en zijn staart hoog. Even later spron hij op de rug van de merrie en beet de berrie en haar nek, hij liet niet los. Even later liet hij los en zakte stilletjes van de rug van de merrie af. Hij ging voor de merrie staan en stijgerde recht voor haar, hij kwam naar beneden en zag dat de merrie veel bloed had verloren op haar borst. De hengst keek even aan zijn wonde op zijn schoft. Hij keek de merrie terug aan en zag ineens iets van zijn veulen tijd. Hij zag dat hij moest vechten met zijn moeder, zij deed hetzelfde als de merrie waar hij nu mee aan het strijden is. Hij keek terug naar de merrie je zag niet dat hij bang was , maar wel dat hij kwaad was. Hij sloeg de merrie met zijn voorhand tegen haar hoofd. Hij hoopte dat het voor bij ging zijn.

Ze snoof woedend en volgde de bewegingen van de hengst. Ze sloeg uitdagend en hard met haar staart heen en weer en draaide met haar witte oren. Ze draaide mee met de hengst die nog steeds in cirkels rond haar heenliep. Ze schraapte met haar hoef over de sneeuw en merkte dat hij aanviel. Hij sprong op haar rug en begon te bijten in haar hals. Ze schudde wild haar hoofd terwijl ze voelde hoe zijn tanden haar een serieuze wonde gaf. Ze drukte woest haar oren in haar nek en opnieuw kwam er een heleboel bloed vrij. Ze voelde het druppeltje per druppeltje over haar rug naar beneden glijden. Ze schudde haar vacht uit en net toen ze dat deed haalde hij nog een keer uit. Meteen kreeg ze een harde klap tegen haar kaak. Ze schoot achteruit en voelde een stekende pijn. Het was hard aangekomen. Ze schudde haar hoofd om even op adem te komen en richtte haar naar de hengst. Ze stopte voor hem en knikte naar hem. "Genoeg gevochten. Ik denk niet dat het de bedoeling is om elkaar af te gaan maken. Je hebt goed gestreden en daarom heet ik je welkom in de kudde, Tornado. Je krijgt al meteen een rang: Dementor. Het betekend dat je net als onze andere krijgers de gebieden beschermd. Vreemde paarden mag je vermoorden als ze over de grenzen komen. Ik zie je in de gebieden." Ze knikte naar hem, draaide haar om en samen met de kudde vertrok ze weer naar de gebieden.

Hij keek naar de merrie die heel veel pijn hadden. Ze kwam dichter bij , hij zetten zich al klaar, ze knikte met haar hoofd en zei dat hij geslaagd was dat hij er bij hoorde en een Dementor nog wel. Hij was een krijger, "Tornado de krijger". Hij moest de gebieden beschermen tegen andere paarden. De merrie knikte weer en draaide haar om en vertrok met de kudden, hij had het wat later door dat hij mee mocht dus hij zetten het op een rengalop en kwam de kudde wat dichter maar hij wou weten wie de andere leden zijn en vooral hoe de merrie zelf is. Hij was de kudde wat bij en keek in het rond en galoppeerde helemaal vanachter, dat vond hij niet o erg zolang hij er maar bij is.