I don't care about you ~

Haar kleine hoeven zakten weg in de dikke laag sneeuw. De jonge merrie liep rustig erdoorheen. Ze was helemaal van het kuddegebied gekomen tot hier. Het was best ver lopen, maar daar had ze het voor over. Ze had geen zin om in het gebied zelf rond te lopen. Haar moeder was daarvoor veel te irritant. Ze zeurde de hele tijd over de grote hengst of het al wel goed ging. Of ze elkaar nou al kenden en of ze hem voor de bloedlijn wilde. Nee, nee, nee. Ze wilde het voor geen meter. Ze wilde niet antwoorden op haar moeder. Ze was gek. De hengst was vier jaar oud en zij was zes maanden. Daarvan kwam er zeker nog geen veulen. Wat dacht ze wel niet. Ze was echt dom terwijl Anaïs veel slimmer was. Het jonge veulen schudde haar dikke wintervacht uit terwijl ze even door de laag sneeuw zakte. Ze sprong naar voren en liep verder met haar benen hoog gedragen. Ze was redelijk groot voor haar jonge leeftijd, maar dat kwam doordat ze zo'n grote familie had. Haar moeder had de grootte van een Fries in haar bloed dus ook Anaïs. Haar vader was dan ook een paard dus dat hield de grootte goed. Ze sloeg met haar zwarte staart heen en weer die ook goed groeide. Ze snoof zacht en keek nieuwsgierig om haar heen. De rivier stroomde wild door het witte gebied. Het was niet bevroren in deze koude maanden want de stroming was veel te sterk. Het veulen negeerde alles om haar heen en stopte bij het wilde water. Ze liet haar hals zakken en nam een paar slokken van het koude water. Alsof er een baksteen in haar maag viel. Het deed wat pijn, maar ze kon ertegen. Ze had hoge pijngrens. Daar was ze laat achtergekomen en ze was er redelijk trots op. Ze snoof zacht en schudde eens met haar hoofd. Een geur drong haar neus al snel binnen en meteen drukte ze haar oren tegen haar schedel. Het veulen draaide haar hoofd om en gekraak klonk in de dikke sneeuw.

Midnight

De zwarte hengst gallopeerde snel over de vlakte. Er lag een erg dikke laag sneeuw over het gebied. Hij was nieuw maar liet zich daardoor niet tegenhouden. Hij was niet van plan om zich al een verslagen veulen te gaan gedragen tegen die manegepaarden. Hij schudde wild zich hoofd en zijn manen uit. Hij was voor een wilde hengst met zijn ervaringen toch erg jong. Hij hinnikte even wild en legde zijn oren in zijn nek. Hij strekte zijn benen volledig uit terwijl hij een soort sprongen maakte terwijl hij rende. Hij brieste en even grijnste toen. Hij hield van het gevoel van de wind in zijn manen. Hij hield van het gevoel dat hij een gebied nog niet kende. Hij kende dit gebied nog niet dus er waren genoeg goede paarden die hij even lekker kon gaan martelen voordat hij weer naar een ander gebied trok. Sommige paarden zeiden dat hij geen hart had, aan de ene kant geloofde hij dat ookal voelde hij iets kloppen in zich, aan de andere kant geloofde hij dat helemaal niet. Zijn ijsblauwe ogen stonden kil en keken waaks om zich heen. Zij oren haalde zich uit zijn nek en luisterde scherp naar zijn omgeving. Hij brieste opnieuw en liet zijn stappen langzamer gaan. Hij liep rustig naar de bevroren rivier. Tot zijn verbazing stond er een veulen. Nou je het was dacht hij van een half jaar dus bijna een jaarling. Hij bekeek het even, daarna keek hij om zich heen opzoek naar de moeder, toen hij die niet kon vinden liep hij naar het veulen toe. ,,wat doet zo'n jong veulen hier alleen?"vroeg hij vals. Hij keek naar de veulen met de blik alsof het gek was om hier alleen te zijn.

Emotieloos draaide ze haar geblokte lijf om. Haar donkere ogen gleden meteen over de zwarte hengst heen. Hij was pikzwart, maar aan zijn houding wist je zijn aard al goed. Ze had haar oren in haar nek gedrukt en haar staart hing rustig naar beneden. Af en toe sloeg ze ermee tegen haar flanken aan. Het veulen schudde haar wintervacht een keer uit en wachtte op de woorden. Ze verwachtte er meteen en ja hoor, ze kwamen eraan. De hengst keek haar vals aan en vroeg waarom ze hier alleen was. Vele paarden hadden dat nog niet gevraagd omdat ze meestal met slechte paarden rondhing of vooral met kuddeleden. Het veulen staarde hem zonder emotie aan en zweeg een lange tijd. Ze zocht even naar een gepast antwoord voor hem. "Ik sta hier, zie je dat niet? Of is het verboden om hier te staan. Ik denk het toch niet." Ze snoof dreigend en sloeg kort met haar hoef op de grond. Hij moest niet denken dat ze een goed veulen was dat haar mama zocht of mistte. Nee, ze had die idiote witte merrie op dit moment helemaal niet nodig. Ze wilde alleen zijn en paarden lastigvallen of pijn doen. Ze wilde zelf trainen en de wereld verkennen. Ze was geen verwend nest dat braaf en mooi achter haar moeder aan zou huppelen, wachtend tot ze een kleine meter verder mocht. Ze rolde geërgerd met haar ogen en richtte deze daarna weer strak op de zwarte hengst. Ze had geen zin om nog meer woorden aan hem vuil te maken. Hij moest geen verkeerde dingen denken over haar want dan zou ze laten zien dat hij het mis had. Goed mis. Hij zat er helemaal naast. Opnieuw gleden de donkere ogen over de hengst waarna ze kort naar de rivier werden gericht. Het was even stil tussen beide, maar daar had ze geen problemen mee. Ze had toch niets te doen.

De ijsblauwe ogen van de pikzwarte hengst keken even over de veulen. Ze leek een goede wintervacht te hebben en haar moeder net niet nodig meer te hebben. Maar de meeste van haar leeftijd waren toch nog dicht bij hun moedertjes te vinden. Hij brieste even, het was zijn eigen schuld dat hij eerder dan eigenlijk normaal was weg was gegaan bij zijn ouders. Hij keek opnieuw om zich heen, vooral omdat het een kleine merrie was moest de moeder hier wel ergens rondhangen. Hij draaide zijn oren naar achter maar legde ze niet in zijn nek, nou ja net niet. Hij keek even welke bewegingen ze maakte. Niet echt de houding van een goed veulen. Waarschijnlijk was het een slecht paardje. "Ik sta hier, zie je dat niet? Of is het verboden om hier te staan. Ik denk het toch niet." Zei ze op een bitchy toontje. Hij grijnsde even, die toon beviel hem zeker. ‘ik had ook niet gevraagd of je hier stond maar waarom zonder je mammie’ zei hij en keek haar aan. Hij grijnsde even vals. Ze snoof dreigend en ze stampte met haar hoef. Hij grijnsde opnieuw. ‘stil maar hoor ik doe je niets’ zei hij. Zij zou dus niet zijn speeltje kunnen woorden maar misschien kwam ze hem wel van pas. Zat ze in een slechte kudde ofzo. Hij legde zijn oren in zijn nek en liet naar het water. Rustig begon hij te drinken. Daarna keek hij weer op. Hij hoorde gegrom. ‘euhm kleintje het lijkt me beter als we nu gaan’ zei hij, het was niet zo zeer om haar weg te jagen meer om haar te beschermen. Na haar houding bleek dat ze later een slechte merrie zou worden en dat zou de wereld nodig hebben een merrie met pit. En elk slecht paard zou hij helpen, dan was hij niet goed maar gewoon slecht, slechte paarden hadden heus wel een hart. Hij keek even achter zich naar de planten daar. ,,ja we moeten weg hier”zei hij waarna hij zich afzette. Ze koos er zelf maar voor of ze hem zou volgen. 20 meter verder stopte hij met rennen en keek even om. Hij zou zich niets aantrekken van de wolven.

Haar donkere ogen staarden strak naar de blauwe ogen van de hengst. Het waren ijsblauwe ogen, maar dat maakte haar niet banger of stoerder. Ze snoof kort en keek de hengst nog steeds zonder enige emotie aan. Ze vond hem maar raar. Hij was niet zoals anderen. Deze zouden alleen maar naar je staren en geen zin hebben om iets te zeggen. Whatever. Veel zin om te praten had ze ook niet, maar pech dan. Ze zou zeker en vast een gesprek aangaan met de hengst imdat hij vanzelf begon te praten of vragen zou stellen. Toen hij begon te reageren op haar woorden kwam er een kleine valse lach uit de jonge keel van het merrieveulen. Ze vond de woorden enorm grappig. Tuurlijk had hij gelijk, maar ook de merrie had gelijk. Ze zou het hem wel uitleggen. Een klein grijnsje sierde haar donkere lippen. "Technisch gezien vroeg je me wat ik hier alleen doe. Je vraagt dan eigenlijk beide dingen dus mijn antwoord klopt, maar als je het echt wilt weten. Ik heb mijn moeder niet nodig. Ze is hier niet. Ze is in ons gebied en ik ben hier." Haar stem was kortaf en vals, maar ze was slim. Ze dacht altijd na over woorden en dan zou ze slim antwoorden. Ze was niet zo'n idioot als haar moeder. Ze was veel slimmer en machtiger. Anaïs snoof kort en volgde meteen de bewegingen van de zwarte hengst. Deze liep naar het water toe en begon te drinken. Hij leek geen last te hebben van het ijskoude water, maar wel van gegrom in de struiken. Hij noemde haar kleintje en zei dat ze weg moesten. Voor ze zou antwoorden liep hij al een aantal meter weg en zei het nog eens. De jonge merrie begon vals te grijnzen terwijl ze op haar plaats bleef staan. "Neen. Ik luister niet zomaar naar iedereen en je denkt toch niet dat ik bang ben voor wat wolven?" Ze lachtte kort, opnieuw die valse duivelse lach die niet zo normaal was voor een veulen. Ze schudde met haar hoofd en keek hem nog steeds aan. Benieuwd wat hij deze keer zou doen. Hij moest niet proberen om haar te gaan dwingen mee te komen. Ze was niet bang.