Het was een grauwe dag geweest. De hemel was bedekt met grijze grauwige wolken. Het stormde hevig, en prachtige maar sinistere bliksem schichten werden gevolgd door donder slagen. De ouders van de prachtige elegante merrie hadden altijd tegen haar gezegd, dat ze in zo'n geval niet onder bomen mocht schuilen en dat ze vooral niet op iets wat hoog is mag staan, zoals een heuvel. En natuurlijk zijn haar ouders zo naïef genoeg om vooral wel op een heuvel te gaan staan. Charity wou ze nog stoppen, maar dat kon natuurlijk niet, want zij waren immers twee kudde leiders, en die moesten nou eenmaal dingen riskeren. Hadden ze gezegd. Dingen! Alsof een leven een ding is! En toen gebeurde het heel snel, het was alsof twee lichtflitsen een race hielden, de eerste kwam aan bij Hope de moeder van Charity, de tweede kwam aan bij Silence, de vader van Charity. De twee paarden stierven, Charity kreeg de kudde. Maar had hem in een wiede weer aan de beste béta gegeven. En was toen weg gerend.
Charity snoof uit haar wijd opengesperde neusgaten. Haar oren lagen plat in haar schedel, terwijl haar ranke benen sierlijke maar grote passen maakten. Langzaam stopte ze. Haar hals was gekruld, haar ogen spoten vuur. Haar staart was fier en trots in de lucht geheven. Sommige paarden waren verbijsterd over het feit dat ze paarden zo goed aan kon staren, ze kon haar blik eeuwen laten rusten op de ogen van een ander. Ze kon als de beste -vond ze zelf- iemand zijn ziel doorboren, met haar vuur spuwende ogen. Alles aan haar houding was te zien, dat ze trots en fier was. Maar ook genoeg respect was erin te vinden. Iets wat de meeste paarden niet konden. Genoeg respect geven. Charity keek strak voor zich uit. Er hing een laagje mist over de grond, de rivier klotste hevig tegen zijn binnen houder. Charity keek er achteloos naar, hmm... Ze kon er natuurlijk even in springen. Neh, geen zin in. Bedacht ze haarzelf toch maar. En haar ijskoude, maar vuur spuwende blik gleed weer naar de hengst die naderde.
~Midnight~
Charity snoof uit haar wijd opengesperde neusgaten. Haar oren lagen plat in haar schedel, terwijl haar ranke benen sierlijke maar grote passen maakten. Langzaam stopte ze. Haar hals was gekruld, haar ogen spoten vuur. Haar staart was fier en trots in de lucht geheven. Sommige paarden waren verbijsterd over het feit dat ze paarden zo goed aan kon staren, ze kon haar blik eeuwen laten rusten op de ogen van een ander. Ze kon als de beste -vond ze zelf- iemand zijn ziel doorboren, met haar vuur spuwende ogen. Alles aan haar houding was te zien, dat ze trots en fier was. Maar ook genoeg respect was erin te vinden. Iets wat de meeste paarden niet konden. Genoeg respect geven. Charity keek strak voor zich uit. Er hing een laagje mist over de grond, de rivier klotste hevig tegen zijn binnen houder. Charity keek er achteloos naar, hmm... Ze kon er natuurlijk even in springen. Neh, geen zin in. Bedacht ze haarzelf toch maar. En haar ijskoude, maar vuur spuwende blik gleed weer naar de hengst die naderde.
~Midnight~