along the sidelines

Een waterig zonnetje scheen aan de hemel, verhulde zich zo nu en dan in een wollen cape waar de voorbijtrekkende wolken hem in bekleedde.
BOINK. Een zweem vogels vloog in licht geschokte vleugelslagen op. Ontvluchtten de eenzame berk die zijn wortels net buiten het dichte bos uitgestrekt had.
BOINK. En een zwart wezen stond daar, met haar neusharen naar de boom gericht, zo nu en dan de bast een uiterst zinvolle kopstoot verkopend. Afreageren: Ze had nooit geweten dat dat zo kalmerend zou werken. Toch schreeuwde haar binnenste, krabde het als een jong katje langs haar wil, haar weten.
BOINK. Dit keer trok ze haar kop niet terug, liet de opeengeklemde kaken op elkaar knarsen en haar zwarte hoofd tegen de bast aan leunen. Argh... Het was zo frustrerend. Ze had geen idee hoé precies die merrie alfa was geworden, maar één ding had ze weldegelijk voor elkaar gekregen en dat was het feit dat ze haar plannen in een onmogelijke manier had weten om te tollen. Ten eerste: Net als de rest van Dream Horses was ze niet doof en had ze de maar al te duidelijke hinnik van Deina zonder enige moeite opgevangen. En aangezien het geen surprise attack kon zijn omdat dat Fawn absoluut niet ontgaan zou zijn, had ze Mischa de tijd gegeven om zich te gaan voórbereiden op een oorlog.
Wáárom in Bárlsnaam geef je je VIJAND TIJD om zich te VOORBEREIDEN op een freaking OORLOG?! AÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁÁRGH. Gelukkig waren haar tanden sterk van het jarenlang salamanders kauwen, anders had ze de hele Vallei bij elkaar gegild van ellende.

Een paar minuten verstreken waarin ze hemel en hel samenvoegde, zo hoog steeg het kwik van haar irritatiemeter. Zover dat ging in de houding waarin ze stond - maar toch weigerend een hoef te verzetten - ademde ze diep in. Liet de binnengezogen lucht vast tot ze geen zin meer had en het in één keer los liet. Het was onlogisch allemaal... Zó onlogisch dat ze het bijna zou geloven wanneer iemand tegen haar zou zeggen dat dit intelligentie van het hoogste niveau was. Maar nee. Er waren geen kleine details om die fragmentje uit op te pikken. Ze sloot haar ogen, liet het rad in haar kop rondraaien waarna ze besloot dat dit geen intelligentie, maar simpelweg stupidity van het hoogste niveau was. Wat wilde Deina bereiken met een oorlog als deze? Waar beide kanten voorbereid het veld op zouden draven, de laatste troef die de alfa van de Horcrux had gehad, weggespeeld als een waardeloze zeven. Het was lachwekkend.


Anaïs

Het was rustig, die ochtend. Het jonge veulen was vertrokken vanuit het kuddegebied om nog eens rond te dwalen. Ze had nergens meer zin in. Haar moeder was nog eens de idioot aan het uithangen. Eerst met die rare ideeën van partnerschap en nu met die oorlog. Ze snapte er echt niets van. Zij mocht natuurlijk niet meevechten, maar goed. Het maakte haar niet veel uit. Misschien zou ze stiekem wel komen opdagen en meevechten, ook al wilde haar moeder dat niet. Ze dacht toch niet dat zij, Anaïs de prinses of hoe haar moeder haar noemt, gaat luisteren. Nooit. Niet meer naar die idioot. Anaïs snoof luid en sloeg met haar hoeven diep in de sneeuw. Het kraakte luid en het voelde alsof ze het Appaloosa veulen nog een keer verbrijzelde. Haar eerste moord zat erop en die vergat ze niet snel meer. Haar sleutel was gevonden en de kooi vol haat was geopend. Ze drukte haar oren tegen haar schedel terwijl een onbekende geur haar neus binnendrong. Het was een kuddegeur, maar goed kende ze de kuddes nog niet. Het veulen liep rustig door de vallei zonder iets te doen. Ze zou maar eens een kijkje nemen bij het paard. Misschien was het nog wel interessant om met een ander kuddepaard te praten. Of wie weet kwam er een goedzak aan en was er een gevecht. Whatever. Het veulen schudde haar vacht uit en liep verder. Ze was niet iemand die meteen op een geur af zou gaan. Nee, ze deed het rustig. Ze stopte na een tijd en zag verderop een zwarte merrie staan. De merrie leek nogal gespannen en gefrustreerd, maar ze nam geen vooroordelen. Anaïs stapte op de merrie af en meteen herkende ze haar aan de aftekening op haar hoofd. Over deze merrie had ze heel veel gehoord. Dat was pas een ware leidster, puur slecht en niet zo'n idioot als haar moeder. Stiekem zou ze het niet erg vinden om in die kudde te gaan, maar ze wilde haar troon best overnemen en daarna haar moeder vermoorden met veel liefde. Het veulen grijnsde vals bij die gedachte en stopte bij de zwarte merrie. Haar donkere ogen had ze dan wel van haar moeder geërfd, maar de blik was veel erger. Haar houding was erger en ze was nog eens slimmer en machtiger, dat voor een veulen. Ze sloeg met haar staart heen en weer en knikte emotieloos naar de merrie. Haar blik stond vol hardheid en toonde de duivel. Goedzakken zouden alleen maar de rillingen krijgen, zoals die ene witte merrie die laatst zo bang van haar geweest was. Zo'n dingen vergat ze niet zomaar. "Goedendag. Als ik het goed zie ben jij Fawn, leidster van Valkyrie. Machtig en slimmer dan die idioot." De woorden kwamen er vals uit, maar je hoorde aan de stem dat ze het meende. Ze vond haar moeder een echte idioot en als het kon had ze meteen haar slagader doorgebeten, maar ze was nog niet klaar om de troon over te nemen. Jammer, maar helaas.

De wind was onrustig geworden. Gelijk met het geluid wat haar oren binnendrong, opende haar pisgele ogen. Vervolgens draaide ze wat afwezig haar zwarte kop, liet haar blik rechtstreeks naar dat van het jonge veulen voor haar neus dwalen en hield die vast. Zozo. Wie hadden we hier? Nog meer hersenloze imbecielen zonder enig hersencapaciteit? Vreemd genoeg waren er geen woorden afkomstig van Fawn, wachtte ze voordat het mormel uitgepraat was en nam toen nog enkele seconden uitgebreid de tijd om het tot haar door te laten dringen. Fawn's wenkbrauwen gleden ietwat omhoog, onderzochten het wezen bedachtzaam, vonden uiteindelijk de donkere ogen van Deina. Aha.
‘Huuuuwwh~’ Een geïnteresseerd hummetje rolde over haar tong terwijl op dat moment haar lippen verdacht snel omhoog krulden tot een sadistische kattenlach3. ‘Nou nou nou..., niet zo vlug.’ Toch hadden de woorden een vreemd enthousiaste klank en gaven de opgetrokken mondhoeken haar een onbetrouwbaar aanzien. Fawn's gescheurde linkeroor spitste zich alsof ze zich steeds meer in het beestje begon te interesseren. ‘Die 'idioot' zoals jij haar noemt heeft misschien wel een hele goede reden voor haar acties...’ De lange benen van Fawn kwamen in beweging, wandelde langzaam dichter naar de bruine merrie. ‘Heeft je mama je gestuurd, vleermuisvleugeltje van me?’ Wat dacht Deina; dat ze een veulen niets aan zou doen? Haha, dat was grappig. Het feit dat de woorden van het kleintje zo gemeend klonken alleen al was kostelijk, maakte haar nieuwsgierig wat ze dachten: moeder en dochter?

Het jonge veulen staarde strak voor haar uit zonder nog emotie te tonen. Ze had er niet veel zin in eigenlijk. Ze had wel eens gehoord hoe het ging tussen Fawn en haar moeder. Als ze echt kon kiezen zou ze zelfs nog voor de Valkyrie kiezen. Wie zou dat niet doen? Ze draaide een oor iets naar voren zodat ze zeker en vast geen woorden zou missen. Ze lette dan ook liever op. Zeker als je bij zo'n paard stond als zij nu. Ze snoof kort de geuren op van alles, maar er was niet zoveel dat echt interessant was. Haar blik had ze op de zwarte merrie gericht die alweer begon te praten. Ze lachtte alsof ze een kat was. Ze zei haar dat ze niet zo vlug moest gaan, maar daar was het alweer te laat voor. Ze zei haar dat haar moeder misschien een goede reden had voor haar acties. Meteen schoot het jonge veulen in de lach. "Een reden voor haar acties. Nee hoor, ze is gewoon jaloers. Ze wilde heel graag de oh zo machtige Zephyr hebben als vader voor haar veulens, maar ze had al een paar veulens op de wereld. Daarom wil ze mij met hem koppelen. Daarom is ze voor mij een idioot en daarom haat ik haar ook." Zo dat was eruit. Niet dat iedereen het verhaal hoefde te weten, maar eigenlijk wilde ze nog veel meer vijanden voor haar moeder. Ze zou afzien. De merrie kwam een paar stappen dichter en vroeg of haar moeder haar gestuurd had. Ze schudde haar hoofd meteen op de vraag als antwoord. "Ik kom hier uit vrije wil, en als ze me zou sturen zou ik zeker niet luisteren. Ze betekend niets meer voor mij. De enige reden dat ik niet naar jullie kudde kom is de troon. Ik zou die graag overnemen en daarna Deina vermoorden, maar spijtig genoeg is het daar nog te vroeg voor." Haar plannen waren al helemaal klaar. Als ze drie jaar zou worden of nog iets ouder zou ze het doen. Haar moeder laten lijden en dan vermoorden. Of laten sterven, dat deed misschien nog meer pijn. Anaïs snoof even en keek zonder emotie naar de merrie. Haar stem was net zoals haar blik hard, want ze was dan ook razend op de witte merrie.

Ze knipperde een aantal keer verrast, het gelach van het veulen observerend. Dit was uiterst merkwaardig. Hunnmm. Dus deze enter wilde van haar moeder af... bleek het zo. Achja, zijzelf wist nu tenminste dat deze ontmoeting weldegelijk slechts toeval was. Tenslotte herkende ze de hatelijke fonkeling in de donkere ogen in veel manieren, wist ze waar het vandaan kwam.
‘Aha..’ Het hele Zephyer-koppelgebeuren mocht haar een worst wezen. Ze had láange tijd geleden eens van ene Zephyr gehoord, maar voor haar gevoel was die meer dood dan levend. Bovendien kreeg ze er jeuk van. ‘Hehe. Ik kan je dat niet kwalijk nemen.’ Ze meende het dus, hoe kostelijk. Waarschijnlijk had ze Anaïs aangenomen als ze in de Valkyrie had gewild. Simpelweg om Deina te irriteren. Maar dat had ook betekend dat er geen andere kudde zoals de Valkyrie - dan al met een lager standaard - was. Ze wierp een keurende blik op het kleine scharminkel voor haar. ‘Ja... ja... daar ben je inderdaad nog wat aan de iele kant voor... Yáp, meer berkenschors eten, daar groei je van.’ Alleen al denkend aan het heerlijke lekkernij deed haar watertanden, liet haar tong langs haar lippen gaan terwijl haar ogen afwezig naar de schapenwolkjes in de lucht dwaalden: Fantaserend over hoe ze het berkenschors op haar tong zou proeven. ‘Hehe..’ Opeens weer realiserend waar ze was keek ze weer naar beneden met een blik van 'sta je hier nou nog?'. ‘Je kan het ook omdraaien heah, eerst Deina vermoorden en daarna de kudde overnemen. Ik denk niet dat je leden het je kwalijk zullen nemen.’ Fawn's lege pisgele ogen gleden onbedoeld dieper in die van het veulen. ‘Een alfa is tenslotte maar een alfa... Zolang ze maar iets te volgen hebben zijn ze tevreden.’ Een licht sarcastisch klank verliet haar keel, had een vage nonchalante ondertoon. ‘Já, wij alfa's moeten onszelf gewild maken willen we de geschiedenisboeken in duiken. Zo vermoeiend~’ Vanuit haar ooghoeken keek ze om. ‘Zeg, als jíj je je naam zegt... Mag jij je even op mijn schouder kriebelen.’ Alsof het een perfect gebalanceerde deal was.

De jonge merrie sloeg heen en weer met haar staart. Ze liet haar donkere ogen even over de omgeving heenglijden. Ze vond Fawn een paard om naar op te kijken, zeker als je jong was. Dan keek je naar iemand op en zou je alles doen om daar te komen. Dat was voor haar Fawn. Zij wou ook een groot leidster worden. Ze snoof kort bij die gedachte en hoorde de reactie van de zwarte merrie. De merrie gaf toe dat ze een reden had om de witte merrie te haten. Ze zei nog dat ze het haar niet kwaad kon nemen. Dat zeiden vele paarden als ze het werkelijke verhaal wisten. Wacht maar af. Het zou nog niet meteen gaan stoppen. Er zouden nog wel meer dingen gebeuren. Ze sloeg met haar kleine hoef in de sneeuw en haar donkere ogen waren op de merrie gericht. Ze vond haar aan de iele kant. Anaïs knikte. "En wat is het verschil tussen dat en een andere boom?" Zo slim was ze misschien niet, maar verstand van bomen had ze nog niet. Toch wilde ze het weten om aan te kunnen komen en te groeien. Ze was nog jong en mager, maar dat zou veranderen als ze dacht aan de paarden die in haar bloedlijn zaten. Azacar en haar vader. Ze zou groeien en breder worden. Misschien groter dan haar moeder. Nu was ze zelfs slimmer en machtiger. Als ze keek naar de kudde waren er veel paarden die haar moeder begonnen te haten. Perfect. Dat zei de merrie. Dat ze Deina eerst kon vermoorden om dan de kudde over te nemen. "Dat is nog geen slecht idee. Perfect gewoon. Iedereen zal aan mijn zijde staan en toekijken hoe ze sterft vol pijn en verdriet dat ik het doe." Het jonge dier grijnsde vals en haar donkere ogen begonnen te twinkelen. Ze zag het al perfect voor haar. De witte merrie bloedend op de grond met tranen in haar ogen omdat Anaïs het deed. Haar perfecte prinsesje. Kuch. Anaïs snoof kort en keek weer naar Fawn die haar een deal gaf. "Ik zou de deal aannemen als ik groter was. Maar goed, mijn naam is Anaïs." Rustig aan stelde de jonge merrie haar voor. Ze veegde de grijns van haar snuit en haar donkere ogen waren op de merrie voor haar gericht. Het gesprek werd steeds interessanter.

Hoge graspalmen wiegden zwijgzaam mee met het zachte briesje, vormden zilveren lijnen door de weerkaatsing van het winterzonnetje. Voor een keer lag er weer in een lange tijd een tevreden fonkeling in haar ogen, alsof ze eindelijk een bepaalde rust gevonden had na het hele haatgesprek over een of andere merrie wat haar zo veel interesseerde als het droge takje wat zich onder haar hoef bevond. Het was nogal irritant, een gesprek als deze te voeren met een onwetende ziel. Niets anders wetend dan het simpele basis pakket wat elk veulen bij de geboorte al wist. Alsof ze serieus over Anaïs' vraag nadacht bracht ze een zacht Hmmmm'etje uit, had haar kop naar iets in de verte gedraaid. ‘Wat kan ik zeggen... Ja...’ Haar ogen vonden weeral die van het veulen. ‘In berkenschors zitten meer eiwitten. Bovendien is het schors soepel en taai, wat goed is voor je tanden...’ Ze had er nooit over nagedacht, wáárom ze berkenschors prefereerde boven elk ander soort schors. Maar nu ze zichzelf hoorde praten wist ze weer wat ze lange tijd geleden vergeten was.
Terwijl het veulen meer tegen zichzelf aan brabbelde dan tegen de zwarte merrie, smakte ze enkele keren met haar droge mond. Haar tong vroeg haar om eten - iets wat een maag normaal gesprokken hoorde te doen, maar dat terzijde -, wilde iets hebben om te proeven. (Ondertussen had Anaïs volgens mij een MWUAHHAHAHAHA momentje.) ‘In dat geval, beste Anaïs - je kent mijn naam al -, zal ik het maar weer eens voor gezien houden... denk ik zo.’ De merrie draaide haar lichaam wat van het veulen weg, liet haar kop zakken tot borsthoogte terwijl de aangewakkerde wind met haar knoperige manen speelden. ‘Het is hoog tijd voor mijn uitgebreide krabsessie.’ Plots zoekend gleden de merrie haar ogen om zich heen, ontwaakte een geïrriteerde fonkeling in de pisgele irissen. ‘KYYÁÁANOOOS.’ Een grommetje verliet haar keel terwijl ze haar omdraaibeweging afmaakte waardoor haar kont naar Anaïs gericht was. ‘Hwrrr, waar is die hengst als je hem nodig hebt.’, meer tegen zichzelf mompelend dan tegen het afgekeerde veulen.
‘KYYYAÁÁANOOOS, VENGEAANCENIÉÉEEE! JOEHOEEEEE~’ Terwijl ze staartzwiepend van het veulen wegliep en haar zwarte lichaam steeds kleiner werd voor Anaïs' zicht wist ze dat het tijd was. Een korte lichtblauwe veeg streek het oppervlak van haar gouden ogen, de mondhoeken van de merrie plotseling geamuseerd opkrullend. Wetend dat de oorlog niet zo snel voorbij zou zijn als men dacht.
Het werd tijd dat de Ravens hun status eens wat beter in de wetenloze hersentjes van de Deehaanse bevolking zouden wrijven.

Onbewust van waar hij mee bezig was, was hij deze kant opgelopen en bevond hij zich in de vallei. Verscheidene geuren drongen zijn neus binnen waaronder de albekende van Fawn. Waarom zou ze hier zijn? Hij twijfelde kort of hij er op af zou gaan, hij was niet van plan om net als Ven maar als een slaafs hondje achter de merrie aan te lopen voor het geval ze misschien ooooit een keer in problemen zou komen. Uiteindelijk gaf het de doorslag dat hij zich verveelde en dus maar op zoek ging. Al ploegend door de sneeuw bewoog hij zich voort. Zijn blik gleed zoekend door de omgeving maar hij kon niks vinden, de zwarte merrie zou moeten opvallen tussen al het wit tenzij ze weer een back to the childhood moment had gehad en dus compleet wit zou zijn van het rollen en spelen in de sneeuw. Hij schudde kort met zijn hoofd. Haar geur werd sterker wat daarbij ook de enigste aanwijzing was dat hij dichterbij kwam. De ijspegels hingen aan zijn tastharen rond zijn neus en zijn manen waren wat wit uitgeslagen door het vele vriezen dat het had gedaan. Hij spitste zijn oren bij het horen van zijn naam, het was weliswaar zacht maar gepaard met een zwarte vlek voor zijn ogen besefte hij dat hij haar gevonden had. Ze was echter niet alleen. Zijn ogen knepen wat samen terwijl hij doorliep. Normaals werd zijn naam geroepen, gevolgd door die van Vengeance. Ja het zou niet lang duren voor de 2 hengsten weer aan weerszijden van de merrie stonden. Het zou hem niks verbazen als vén al niet onderweg was. Licht krulden zijn mondhoeken op terwijl de merrie vormen aan begon te nemen. “ je riep ? “ de woorden rolden geamusteerd van zijn tong. Ergens had hij het voorgevoel dat er niet zoveel aan de hand was en ze voornamelijk om iets onnuttigs had geroepen maar ze had zijn aandacht. Zoals altijd. Kort gleed zijn blik naar het kleine bruine ding dat een eindje verdop stond. “ wie was dát? “ zonder dat hij er erg in had, had hij het zich hardop afgevraagd. Hij liet zijn blik over de merrie glijden, geen steek veranderd. Maar meer had hij ook niet verwacht.