The movements were quickly

Wanneer haar hoeven weer eens over de natte stenen van de rivier denderden, riep het herinneringen bij haar op. Vage herinneringen, maar zeker niet uitgesloten en vergeten. Epilanthanomai, had ze ooit een paard horen zeggen, vergeten. Nee, zal ze nooit vergeten nee. Net zoals de gebeurtenis met Terrorsaur, die haar leven had gered. Waarschijnlijk had hij nooit geweten dat zij later het pleegveulen van de merrie waar hij verliefd op was geweest werd, en ze daarna diezelfde merrie vermoordde. Aiaiai, ze wilde er niet over beginnen, dat was een erge herinnering. Ze voelde spanning in de lucht, al een hele tijd. Ze had het vermoeden van een oorlog, maar ze wist het niet zeker. Het zat gewoon in de wind, en geruchten gaan als de wind over Dreamhorses. Dus in normaal paardentaal was er een gerucht over de oorlog, vooral door de spanningen, dacht ze tenminste. Ze wist niet wat ze ging doen, mocht het echt zover komen. De laatste keer kon ze meevechten bij de goeden, alleen om Zephyr lastig te vallen. Op dit moment had ze een status slecht-neutraal te zijn. Ze wilde niet slechtneutraal zijn, noch slecht, noch goed, noch goedneutraal...noch neutraal. Ze wilde haar eigen leven leiden, en geen kant kiezen. Zij was Vis, ze was haar eigen kant. Ze was een solitair paard, ze was gewoon de kant van de Vis. En de kant van de Vis leek misschien wel neutraal, maar de kant van de Vis kon tenminste kiezen in situaties en confrontaties tussen andere paarden. De besluiteloosheid van bijvoorbeeld de kudde van Nirvana, Erinyen, of juist de standvastigheid van de goede en slechte kuddes, vond ze verschrikkelijk. Ze wilde dat paarden hun eigen kant kozen, zodat ze zelf eens konden nadenken. Als iedereen solitair zou zijn, zouden er geen rare groeperingen komen, of oorlogen. Ze hield niet van oorlogen, ze had er een hekel aan. De levenloze paarden kwetsten ieder normaal netvlies en de ziel daarachter. Maar ja, in haar eentje, als solitair paard, kon ze niemand overhalen. Haar was niets gegund, ze had geen macht, geen status. De status om irritant te zijn uhuh, maar echt een status, zodat ze de paarden eens iets kon meegeven: Zit er niet in. Ze wist nog de paar weken dat zij de Fire Flame maar moest behouden. Een hele heisa, veel activiteit vereist, en natuurlijk was het niet altijd even leuk. Hmm, dan maar niet. Niet dat ze het in haar hoofd haalde een kudde te beginnen, nee echt niet. Ze liet het uit haar hoofd, uit respect voor Boots en haar Fire Flame. Die oude neutrale kudde was er heel haar jeugd. En de kudde was voor haar er nooit mee opgehouden. Bovendien zou ze niet erg veel bondgenoten krijgen, met haar slechtneutrale kant. Jaja, nu had ze wel een status van irritant slechtneutraaltje, een merrie die niet kan kiezen. Bah, schiet ze er toch niets mee op. Ze zou het maar moeten accepteren zoals ze was, en verder gaan met haar leven. Ze spitste haar oren en probeerde te concentreren op het geluid dat net zo plotseling was gekomen als dat het was verdwenen. Paard? Kom. Maar. Op. Niet dat ze in zo'n slecht humeur was, maar een ontmoeting was altijd een uitdaging voor haar. De rivier bruiste en verstoorde haar gehoor. Ze zuchtte en wachtte maar af totdat ze de eerste tekenen van leven zag.


{{VOOR IEDEREEN :3 Spring er gezellie bij :3 }}

Samen met een ander dier bewoog ze zich voort langs de brullende rivier. Het had sterke stromingen waar velen slachtoffer van waren geworden. Raar was het wel. Eigenlijk moest je behoorlijk stupide zijn om de rivier over te steken. Het sprak niet voor zich dat de rivier sterk was. Je kon hem van veraf al horen brullen. Alles verslindend wat op zijn pad kwam. Achja. Aaliyah zou de oversteek niet maken. Misschien later. Als ze zelfmoord wou plegen. Nouja. Je kon ook de rivier overleven. Aaliyah zuchtte en zette de gedachtes over doden uit haar hoofd. Doden… zouden er doden vallen tijdens de oorlog? Vast wel. Aaliyah zuchtte. Waarom deed ze in godsnaam mee? Omdat ze zo hoorde te zijn. Ze hoorde hieraan mee te doen. Het was haar plicht. Haar eigen zus vocht mee. Dit was een goede kans om te laten zien dat Aaliyah niet nutteloos was. Weer zuchtte ze en probeerde het pijnlijke onderwerp te laten rusten. Haar zwart/bruine ogen gleden naar die van Eyes. Zijn ogen stonden rustig en ontspannen. Zijn gewei-achtig iets was niet langer dan dertien centimeter ongeveer. Dat zou later groeien tot de allergrootste gewei ooit. Daarmee kon hij ook vechten en zich verdedigen. Aaliyah duwde haar fluwelen neus tegen zijn rug aan en knabbelde zachtjes. Ze vervolgde gelijk haar pas weer. Ze pikte een geur op. in de verte stond een paard. Best wel ver weg eigenlijk. Het was niet meer dan een grote stip. Aaliyah brieste zachtjes. Haar oren hingen rustig opzij en haar ogen verraadden niet veel. Ze bleef in haar eigen, ontspannen tempo lopen. Sowieso als ze harder ging dan zouden de korsten op haar knieën openspringen. Op haar hals zat ook een korst. Dat voelde ze. Het jeukte als een gek. Op haar schoft wist ze niet. Dat was waarschijnlijk ook wel aan het helen. Die wond was niet zo groot.
De jaarling zwiepte een aantal keren met haar staart. Haar manen lagen verstrooid tegen haar hals in allemaal klitten. Net als haar staart. Dat zou ook wel goed komen. Hopelijk. Ja waarschijnlijk wel. Inmiddels was ze bij de bruine merrie aangekomen. Ze hield rustig halt en knikte half. ’Aaliyah.’ Stelde ze zich in het kort voor.

lalalaa

Visual keek droogjes naar het veulen, zich afvragend wat ze hier nou mee moest. Een veulen, nee, een jaarling, wat ze persoonlijk erger vond, stond hier voor haar als een of ander vreemd slechtzakje te doen. Nee, gekker kon het niet, en Vis wachtte er ook niet op zodat het gekker kon worden. Ze zag de korsten overal op de jaarling zitten. "Je ziet er bijna net zo beschadigd en idioot uit als Deina, weet je dat? En ik heb geen respect voor Deina, of hoe je het ook wilt noemen." De jaarling was doordrenkt met de geur van de Horcrux, en natuurlijk stelde deze zich voor als Aaliyah. "Aah, Aaliyah, die zus van Deina? Oh gosh, die wil ik een paar klappen verkopen voor haar onzin. Maar dat is hetzelfde met Fawn, of elke andere slechte kuddeleider. Ach nee, vergeten voor te stellen. Visual" stelde ze zich uiteindelijk voor. Op haar doodleuke gemak zwiepte ze met haar staart, proberend om de jaarling te irriteren alsof deze een echt volwassen slechtzakje was. Ze had zin om het ding belachelijk te maken, maar ze was eerder bezorgd dan in de slechtzakjes-stemming. De jaarling Aaliyah. Bij de Horcrux. Veulens bij een slechte kudde, ai ai ai. Tenzij deze dat vrijwillig deed uiteraard. Visual probeerde te bedenken waar de korsten vandaan kwamen, en wilde een geneesmiddel ervoor vinden. Wacht, nu kreeg ze medelij met het veulen? No way. Het was haar keus. Haar leven. Vis had haar keuze. Net zoals het veulen dat met Azacar meeging. Dat ging toch ook goed. Toch? vroeg ze zichzelf wanhopig af. Waarschijnlijk wel. Waarschijnlijk niet. Ze moest ophouden met dramatisch doen, en wachtte maar het antwoord van de jaarling Aaliyah af. Ze liet niets door wat door haar heenspookte uit medeleven, zorgzaamheid, etc etc.

{FLUTTIE T__T }

Ze spitste haar oren en bekeek de bruine merrie eens. Ze sloeg zachtjes met haar staart en boog haar hals even. Haar blik gleed naar de ogen van de merrie en keek even in die ogen. Ze grinnikte bij de woorden. ’Tja. Deina wordt door meerdere paarden een idioot genoemd. Maar ik heb niet heel veel aan de opmerking.’ Vroeg ze vragend. ’Of bedoel je dat je mij geen respect geef? Als je me had gekend is dat een van de dingen die ik niet belangrijk vind, respect naar mijn kant toe.’ Haar ogen stonden voor een moment vragend. Haar oren waren even gespits waarna ze weer ronddraaiden. ’Klopt. Halfzus van de idiote merrie. Iedereen wilt de merrie klappen verkopen. Zelfs ik.’ Aaliyah snoof even, ze wist niet heel goed wat ze van deze ‘uitbarsting’ moest denken. ’Aangenaam Visual.’ Opeens voelde ze een ongeduldige por in haar flank. ’En dit hertje heet Eyes.’ Stelde ze het ongeduldige hert voor. Aaliyah zag hoe de merrie met haar staart zwiepte. Die van haar lag stil aan haar staartwortel. Ze keek Visual aan, deze merrie was net als andere paarden onbekend voor het veulen. Haar palomino kleurige vacht leek haast bruin maar toch was het echt goudkleurig. Ze hoorde dat Eyes in beweging kwam en wat in de struikjes ging rommelen. De woeste rivier naast haar brulde hard. Een irriterende jeuk zette op vanuit een van haar wondes die half dicht waren op haar knieën.

de mijne is ook flut

Nu pas merkte Visual het hertje dat naast de jaarling stond op. Een hertje, het was gewoon een hertje waarmee het veulen, de jaarling was bevriend. Een halfzus van Deina, de moordlustige idioot. En deze Aaliyah, had zo'n andere sfeer om haar heen. Heel anders dan ze zou hebben verwacht bij Deina's familie. Wilt geen respect. Geen respect voor haar halfzus. Was die Aaliyah slecht? Of had ze net zoals Visual, een eigen manier? "Zeg," zei Visual op een wat andere toon. "Wat is de reden, waarom je geen respect hebt voor Deina? Als halfzus zou je toch wel een goede reden ervoor hebben. Vooral omdat je bij de Horcrux zit. Onder dwang?" Probeerde ze zichzelf te antwoorden. Visual was plotseling geïnteresseerd in de jaarling die voor haar stond. Het slechte interesseerde haar altijd, maar meestal niet genoeg. Neutraal, goed. Het was bekend terrein voor haar. Maar slecht op de manier van die Aaliyah, was een vreemde manier. Alleen dat soort slecht kon haar interesseren. Om maar een ander en tweede onderwerp aan te snijden, zei ze, terwijl ze keek naar de lucht, en de zachte wind en de regendruppeltjes afkomstig uit de manier op haar nek voelde: "Oorlog schuilt in de lucht, het schuilt haast niet." Voor een oorlog was er altijd een bepaalde sfeer, voor haar gevoel. Meestal was dat gevoel raak. En ze vertrouwde er ook op. Voordat het weer gebeurde. De oorlog. De drukte. De lijken. De afschuw. De wanhoop. De pijn. Het was allemaal veel heisa. Maar ze had er eentje overleeft. Maar eentje. De andere, was ze te jong, misschien niet eens geboren. Ze besefte plotseling iets. Wanneer er oorlog was, waren er kuddes, zeker. Minstens twee. Twee kuddes. Als de andere kuddeleiders er op tijd achter kwamen, zouden deze direct ingrijpen, vooral aan de goede kant. Pearl! schoot er door Visual heen. Haar vriendin. Ook al was Visual neutraal, was ze haar eigen weg, ze moest haar vrienden beschermen. En toevallig waren deze niet aan de slechte kant. Dat was het. Ze besliste meteen: Oorlog, daar deed ze meteen aan mee, wanneer het zou uitbreken. Geen tijd meer om te trainen, maar training had ze niet nodig. Als ze niets deed, galoppeerde ze. Ze galoppeerde, kweekte spieren. Haar snelheid was haar zwaard. Haar lenigheid haar schild. Haar spieren een harnas, want haar spieren waren in verhouding tot die van anderen nauwelijks iets waard met haar kleine lengte. Ja, ze zou Pearl beschermen, al moest zij ervoor sterven. Net zoals... Net zoals Boots voor haar was gestorven...

Ze hoorde de “Zeg” van Visual en spitste haar oren voor meer. Ze dacht eens na waarna ze luisterde naar Visual. Ze liet de woorden tot haar door dringen en dacht daarna weer na. ’Waarom ik geen respect geef voor Deina? Weet ik niet. Misschien de ontbrekende reden voor de oorlog tegen Mischa. Dat ze moordt. Dat ze haar veulen van zes maanden probeert te koppelen aan een vier jaar oude hengst Zephyr. Nee. Ik denk dat het vooral door de oorlog komt. En god mag weten waarom ik meedoe.’ Het laatste kwam er half zuchtend uit. ’Nou mijn vader is Azacar en die heeft zoals je misschien weet een enorme familie. Nou meerendeel zit in de Horcrux. En ik denk dat, toen mijn ouders weg waren ik onderdak nodig had. En nu weet ik zelf niet waarom ik in de Horcrux zit.’ Zei ze rustig met een nadenkende toon. Ze merkte de plotselinge interesse van de merrie voor zich. Aaliyah voelde de regendruppels. Het was een soort mengeling van sneeuw en water. Hoe dan ook, ze werd nat. ’Ja. Oorlog schuilt in de lucht.’ Herhaalde ze het mompelend. Aaliyah sloeg haar staart tegen haar achterhand waarbij haar staart Eyes lichtjes raakte.
Eigenlijk was het best wel heel erg grappig. Eerst had deze Visual een uitbarsting en daarna toonde ze interesse. Zoals de meesten eigenlijk. En telkens was dat humoristisch. Heel grappig en kenmerkend. Maar goed. Aaliyah was nu ook licht geïnteresseerd in de merrie voor haar.