ACTiViTEEEIT ;d

De ritmische geluiden die overduidelijk afkomstig waren van de ruime passen die hij nam, werd langzaam weggevaagd over het uitgestrekte gebied waar her en der een kleine helling zichtbaar was. Niet veel, het gebied was enkel een enorme vlakte met een klein riviertje die erdoor heen kronkelde en bij elke pas die hij nam, zette hij zijn hoeven op de vruchtbaarste, diepbruine aarde die bij de Vallei hoorde. Kort schudde de zwarte Arabier zijn edele hoofd, richtte zijn reebruine ogen strak voor zich en lette erop waar hij zijn hoeven plaatste. Heel veel sneeuw lag hier niet, wel een beetje, maar op sommige plekken was het meer weggevaagd dan op andere. Misschien fijn voor sommige paarden, voor andere weer niet. De een was een winterliefhebber, de andere had liever de gouden zonnestralen die de zomer met zich meebracht. Een tevreden grimas krulde één enkele mondhoek in een sierlijke krul, terwijl de andere maar lichtelijk omhoog gericht was. De nog kille wind streek langs zijn dikke, pikzwarte wintervacht terwijl zijn oren iets naar achter gericht waren, om de vallende sneeuw niet in zijn oren te laten glijden. Ondertussen was de temperatuur een tikkeltje gedaald, een nieuwe laag sneeuw vormde zich op de bevroren grond en witte sneeuwvlokken bleven in zijn donkere vacht hangen. ‘Hmpf.’ Verliet zijn mond toen hij zichzelf nog net staande kon houden, doordat de grond zo hard was en ongelijk struikelde je véél sneller en dan was hij ook nog eens zo verschrikkelijk lomp. Sneeuw hielp de ongecoördineerde niet echt.
Vandaag zou hij de kudde bij elkaar roepen om een activiteit aan te kondigen, kon hij meteen zien wie er allemaal nog actief mee deed in de kudde en wie überhaupt mee wilde doen! Eerst een geschikt plekje zoeken waar de grond een beetje gelijk was, ze met zijn allen samen konden komen en vervolgens naar een ander gebied konden trekken. Puur om de gezelligheid, want hij had deze activiteit niet helemaal ingeprent. Gewoon met zijn allen wat verzinnen, dat maakte de band nog sterker; als je samenwerkte. Glimlachend kwam hij tot stilstand, hief zijn hoofd op en slaakte een luide, ietwat schrelle hinnik. Het geluid voerde mee met de wind, waardoor hij vast wel bij alle leden aan zou komen. Geduldig bleef hij wachtten, keek hij af en toe een beetje rond om te kijken of er eventueel al iemand aan zou komen.

Voor de leden die meedoen met de activiteit!

De bruine merrie stapte ongemakkelijk door de vallei. Binnenkort zou er een activiteit komen, en dan zou iedereen meteen zien dat ze drachtig was. Wat als ze zouden denken dat ze hun het niet had verteld omdat ze hun niet vertrouwde. Nee, nee zo mocht ze niet denken. Sultan en Pearl wisten veel beter. Ze schrok op uit haar gedachten toen ze een schrelle hinnik hoorde. Voorzichtig draafde ze aan, en ging op het geluid en de geur af. Alleen Sultan stond er. Haar dikke buik zou natuurlijk meteen opvallen, dat wist ze zelf ook wel. "Sultan" zei ze zachtjes, terweil ze dichterbij kwam. "Je riep?" vroeg ze toen maar, om niet aan haar toekomstige veulen te denken. Maar er was geen ontkomen meer aan, ookal wilde ze dat niet helemaal geloven...

Ja. Nog een activiteit. Dodo was er nu op weg naartoe. Naar zijn leider Sultan. De zwarte hengst met nu dus een partner Pearl. Of nouja. Blijkbaar dus heel erg lang. Dodo wist dus ook niet zoveel. De laatste tijd was hij niet zo bezig geweest met zijn kudde. Slecht ea? Dygur snoof zachtjes en draafde aan. Zijn iets te dikke duik zwieberde heen en weer. Zijn haren waren lang door het koude weer. Iets verveeld gleden zijn ogen over het gebied. Hier moest het ergens zijn toch? Of niet soms. De vallei had hij doorgekregen. Dygur zette een luie draf in en liet zijn kijkers lui het werk doen. Zijn onderlip was ontspannen naar beneden. Toen kreeg hij Sultan in het oog. Waggelend bereikte hij de leider en Kyara. Blijkbaar was die gedekt. ’Sultan en Kyara. Heb je een parter?’ De vraag was tegen Kyara. Zijn ondertoon was lui maar toch rustig. Hij keek Sultan aan en snoof zachtjes.

flut

Sneeuw dwarrelde op de witte vacht van de merrie neer. Haar donkere ogen speurden de vallei af, op zoek naar haar kuddegenoten. Kai had het idee dat er een activiteit aan de gang was. Dat wilde ze voor geen goud missen, aangezien ze nog niet heel lang deel uitmaakte van de Dénali. Een hinnik doorbrak de stilte. Kai herkende het gehinnik meteen, het was Sultan! Dus er was toch een activiteit aan de gang? Of Sultan riep de kuddeleden bij elkaar. Kai galoppeerde sierlijk in de richting van de hinnik. Al snel kwam ze aan bij een groepje paarden: Sultan, Kyara en Dygur. 'Heey,' groette Kai opgewekt. Ze was altijd vrolijk. Soms had ze dan nog wel eens van die dagen dat ze dat niet was, maar die waren er steeds minder. Ook omdat de lente er weer aankwam, was de merrie vrolijker dan normaal. Ze genoot van de zon op haar witte, glanzende vacht. Nu had ze nog een dikke wintervacht, maar die zou al snel plaatsmaken voor haar mooie zomervacht. Kai wierp haar blik weer op Sultan. 'Was jij degene die hinnikte?' vroeg Kai aan de zwarte hengst. 'In iedergeval: Ik ben er.' voegde ze er nog aan toe. Haar goede humeur was goed te merken vandaag. Kai gaapte een keer. Ze keek de kring van paarden rond. 'Is er iets?' vroeg ze bezorgd. De merrie wachtte geduldig op een antwoord van een van de paarden.

[flut]

Puck werd wakker door een vogeltje die op haar rug ging zitten. Bewegingloos bleef ze staan terwijl ze haar adem inhield. De pootjes van het vogeltje kriebelden over haar rug. Toen bedacht ze dat er vandaag iets was. Maar wat wist ze niet helemaal weer. Er was iets met de kudde. Ow wacht! De bijeenkomst. Meteen rekte ze zich uit en zette zich in beweging waarbij het vogeltje dat op haar rug had gezeten zich helemaal lam schrok. "sorry vogeltje." mompelde ze zacht terwijl ze over ging in een vlotte draf in de richting van de afgesproken plek. Naarmate ze dichter bij haar doel kwam ging ze sneller lopen. Ze had er zin in. Ze had ze allemaal al een tijd niet gezien. Ze hoorde de hinnik van Sultan. Mooi, dan wist ze ook meteen de exacte plek. Ze sprong aan in de linkergalop en schoot tussen de bomen door naar de rest. Er waren er al een paar. "Dag Sultan!" riep ze. "Ik ben er hoor!" Tot haar grote vreugde zag ze Kyara. Meteen draafde ze op de bruine merrie af. "Heej, hoe is het?" vroeg ze.

De herhalende passen gingen gepaard met gebries. Het grote paardenlichaam liet zich met gemak meezwieren met de wind. Ondanks de gure wind die schelle ritselingen in haar oren veroorzaakten stonden haar oren vier naar voren gericht, de geluiden in de omgeving goed opvangend. Ze voelde zich fit, en ondanks de koude temperaturen zat ze erg lekker in haar vel. Ze hoopte dat dit bij elk kuddelid het geval was, maar waarschijnlijk was dit wel zo. Ze waren stuk voor stuk geweldige paarden, en qua karakter waren ze bijna allemaal hetzelfde. Natuurlijk was er in elk apart dier een eigen persoonlijkheid verscholen, maar sommige dingen kwamen behoorlijk gemeen. De hinnik van haar zwarte vriend en partner had haar interesses gelokt, en naar haar weten moest dit vrijwel de activiteit zijn. Dat was een fijn iets, voornamelijk door haar afwezigheid was de kudde lichtelijk stilgevallen. Ze was blij leden te hebben die het daardoor niet in lieten storten en gewoon als een groep doorgingen, ondanks de kortgedurende inactiviteit. Daar ging verandering in komen; daar was ze wel zeker van. Daar zou ze zeker voor gaan zorgen en al haar energie in pompen. Voor een tijd was dit moeilijk, voornamelijk door de kou die ze gevat had. Nu ging het beter en ging alles weer uitstekend. De helderblauwe licht voorspelde een mooie dag, die ondanks de kou toch zonneschijn met zich meebracht. Super! Zoals ze al verwacht had waren er ook anderen op weg naar Sultan. Zien kon ze ze nog niet, maar de hoefstappen en het gebries verduidelijkten meerdere paarden. Jahoor: na enkele minuten doorgalopperen merkte ze de groep op die op het moment bestond uit vijf paarden. Haar mondhoeken krulden automatisch wat omhoog terwijl ze met een lichte sliding stil stond en zich aansloot aan de groep. 'Goedemorgen! Hoe gaat het ermee? Gezellig dat jullie er zijn, ik heb jullie gemist!'

Niet veel later na haar aankomst kwam de IJslandse hengst eraan. ’Sultan en Kyara. Heb je een parter?’dat laatste was tegen haar. Ze schudde haar hoofd. "Nee, helaas niet." antwoorde ze. Dat zou genoeg zijn, voor hun allebij om het te begrijpen. Ze sloeg rustig met haar staart tegen haar achterbenen. Ze had geen zin om zielig te gaan doen, ookal was ze bang voor de reacties van de paarden. Daarna kwam de witte merrie Kai, die hun begroette. Daarna Puck en Parel, en Kyara duwde haar neus tegen die van Puck aan, die al meteen naar haar toe kwam draven. Was Eclips er niet? En Remeber, en Magnum? Misschien kwamen ze nog. Kyara schudde haar vacht uit en brieste. Nu was ze benieuwt naar de reacties van de andere.

-Flutje...-

Een fel zonlicht vulde de vallei op, Het licht werd meegevoerd in de wind. En verspreidde overal hier in de vallei licht. De zachte hitte die er van af kwam werd ook meegevoerd in de wind. Het was een zware winter. Het eten bepakt in sneeuw, en overlaad met bevroren bladeren die in de herfst zijn gevallen. En bevroren gras sprietjes in de kou. Met een gure wind die ze heen en weer blaast. Paarden die honger zullen lijden. Of misschien wel doodgaan eraan. Er zou een honger nood lijden. En mooie ingepakte bomen. Maar toch ook is het eten nou ja, het meeste eten ongedeerd misschien word het zo'n winter maar misschien ook niet. Misschien wordt het de beste winter ooit! Maar misschien wel de slechtste winter ooit. Die vraag kwam ieder jaar opnieuw. En ieder jaar moest iedereen opnieuw eten zoeken. Maar de spierwitte hengst kwam voor iets anders. Zijn manen wapperden mee en danste op het ritme van de zachte warme wind. De hengst zat ook al in een kudde. De kudde van zijn broer. De hengst genaamd: Remember. Was niet alleen. Hij zat eerst in een andere kudde maar daar was hij uit gegaan. Een hinnik vulde zijn oren. En zoals hij al gedacht had was het inderdaad de slechtste winter die hij ooit had meegemaakt. Alles was bevroren, waardoor hij ook niet snel kon naderen. In een stevige draf ging hij op weg. Na een tijdje draven naderde hij een groepje paarden. Sultan, Kyara, Dygur, Pearl, Puck. En een merrie die hij nog niet kende. Hij glimlachte breed, galoppeerde het laatste stukje langzaam. En ging toen naast Dygur staan. ''Hallo! Sorry dat ik zo laat ben.'' Zei hij opgewekt. Hij keek naar de witte merrie die hij nog niet kende. ''Ik ben Remember!'' Stelde hij zich vriendelijk voor. Hij snoof eventjes, en keek kalm rond. Magnum was er nog niet, maar misschien kwam ze nog wel. Of misschien was ze uit de kudde gestapt, omdat Remember er ook in zat. Remember schudde zijn hoofd eventjes, wat voor de kudde leden erg raar zou moeten zijn.

Een hinnik van haar kuddeleider schalde door haar hoofd. Ze kon wel omvallen, maar voor haar kudde deed ze het. Al was de kudde drastisch veranderd. Het was niet meer de Eternal Guardians. Het was niet meer het knusse groepje. De kudde was groot. Er waren veel leden gekomen en gegaan. En nu hadden ze een gelóóf? Een soort legende met uilen. Ze had weer drang naar de oude tijd. Toen was het hechter, naar haar mening. Toen waren zij en Remember nog één. Maar ze voelde zich nu op. Doodvermoeid begon ze met lopen. Haar hoeven bewogen traag, ze schraapten door de sneeuw. Ze struikelde vele keren. Haar hoofd stond laag en haar ogen waren half gesloten. Ze was kapot, kapot door de vele emoties van de laatste tijd. Haar benen konden haar bijna niet dragen. Het was zeldzaam dat ze überhaupt op haar benen stond. De laatste dagen en nachten had ze laag op de keiharde grond doorgebracht. Het was koud, de wind sneed door haar wacht. Al was de hemel blauw. De wind deed haar manen bewegen. Het prikte in haar al vermoeide ogen. Daarom sloot ze die. Haar pas werd nog trager. Toen struikelde ze omdat ze niet genoeg moeite had genomen om haar benen hoog op te tillen, bleef ze in de diepe sneeuw steken. Door de grote vermoeidheid viel ze voorover. Haar zware lichaam raakte de sneeuw, en ze zakte er diep in weg. Even liet ze een hulpeloze kreet horen. Langzaam rolde ze weer op haar buik. Met moeite steeg haar voorhand op uit de sneeuw en stond ze op haar voorbenen. Haar achterhand kwam daarna mee omhoog. Ze had te weinig puf om de sneeuw van zich af te schudden. Ze haatte sneeuw ook zo erg, maar ze was te moe om ertegenin te gaan. Langzaam kwam een groepje paarden in zicht. Ze herkende de zwarte, de bonte, de witte, de rare, de bruine en de kleine. Alleen een witte kwam haar wat minder familiair voor. Wacht.. De oren van de merrie namen de moeite zich naar voren te draaien. Ze zag de witte. Remember. Bijna kon ze weer door haar knieën heen laten zakken. Ze had al teveel intiem contact gehad de laatste dagen. Langzaam slofte ze verder, totdat ze erbij stond. Ze nam een plaats in naast de rare. Een beetje ver weg van de witte. Toen drong pas door waar ze mee bezig was. Op haar vacht zat een mengeling van sneeuw en het afval van het moeras. Haar manen zaten zwaar in de klit en staken aan beide kanten van haar hals. Ze maakte zich klein en probeerde zo onopvallend mogelijk naast Dygur weg te kruipen. Toch een beetje had Dygur een soulmate gevoel. Hij was niet te vergeten haar eerste kennis in DH, en daar had ze nog steeds contact mee. Ze had nog vage, vage paarden gezien die ze niet meer herinnerde. Behalve diegene die een vage agressieve beweging naar haar maakte en haar strot probeerde dicht te knijpen. Ja, góéde herinneringen. Ze keek even onder haar vieze geklitte voorpluk naar Sultan. Al was de vermoeidheid van haar af te lezen. ‘Sorry dat ik laat ben,’ zei ze zachtjes. Ze was ook dan gewoon moe. Gewoon vermoeid.

~ flut ghehe.

Hij wachtte langzaam af, toen hij merkte dat Magnifico ook aankwam, draaide hij zo langzaam mogelijk zijn hoofd. Zodat hij het zien van haar uitstelde, het zien van haar deed nog steeds pijn. Het ruiken van haar geur, het horen van haar stem. Alles. Toen bereikte zijn ogen haar lichaam. Ze zag er verschrikkelijk uit, Remember zelf was ook nog steeds vies en klitterig van hun bezoek aan het moeras. Maar zij zag er nog slechter uit. Haar manen hingen in vieze dodo plukken vol met klitten langs haar voorhoofd en haar prachtige bruine vacht was vies. Remember zuchtte en richtte zo snel als hij kon zijn blik af. Waarin hun ogen elkaar eventjes kruisten. Een vlaag van genegenheid vloog door Remember heen op het moment dat hun ogen kruisten. Hij brieste eventjes, merkte vanuit zijn ooghoeken hoe de merrie zich verstopte achter de kleine ijslander. Remember en hij hadden ooit ruzie. Remember knikte eventjes bij de woorden van Sultan. Het viel hem wel op, dat sinds hij kudde leider was geweest er bij elke activiteit iets was geweest. Alsof er sindsdien een soort van 'doem' op de kudde ligt. De ene keer had hij ruzie met Dygur, toen met Sultan, en nu dat gedoe met Magnifico. Remember werd er letterlijk doodmoe van. Hij knikte nogmaals bij de woorden van Sultan. Benieuwd wie er nog moest komen, keek hij rond. In de hoop dat de leden snel zouden komen, zodat hij zijn gedachtegang ergens anders op kon storten dan op haar. Dan kon hij zich eindelijk weer gewoon met een activiteit bezig houden. Hij had er namelijk best wel zin in. En was benieuwd wat Pearl en Sultan bedacht hadden. Eventjes zwaaide hij met zijn staart. En bekeek alle leden. Dit waren ze toch allemaal. Plots ging zijn mond open. ''Sultan... Wie moeten er dan nog komen, als ik vragen mag?'' Sprak hij kalm, waarna hij zijn blik op Sultan richtte. Misschien dat er leden bij waren gekomen die hij nog niet kende.