Pain stops in the barrow~

________________________________________________________________________________________________________________________

Haar staart was fier en trots in de lucht geheven. Warme watervallen spoten naast haar omhoog. Ze moest weg uit dit gebied, en snel. Voordat er een gigantische waterval kwam, die haar mee naar boven nam. Dan zou het einde verhaal zijn, desondanks dat was de warmte die de geisers meebrachten heerlijk. Het verwarmde haar lichaam voor de kou die komen zou. Voor de kou die er al was. Voor de strenge, pijnlijke, snijdende wind. Ze draafde aan, weg van het vreselijke gebied. Maar er leek geen einde aan te komen. En als klap op de vuurpijl, vulde een zoete geur haar neusgaten. Eerst dacht ze dat het een andere merrie was, van wie de aantrekkelijke geur afkomstig was. Tot ze er tot haar grote ergernis achter kwam dat de geur van haar afkomstig was. De eerst volgende hengst, die nu dichter dan drie meter bij haar zou komen, zonder haar toestemming zou ze zonder pardon zijn strot eruit scheuren. De geur verspreidde zich snel rond het gebied, alle hengsten en merries in het gebied of in gebieden in de buurt zouden hem ruiken. Streya zat niet in over de merries, ze zat eerder in over de hengsten. Die wezens waren nooit te houden als de zoete voor hun verleidelijke geur naar buiten kwam. Maar Streya hield ze altijd tegen. Nooit was het hun in haar 5 jaar lange levenservaring gelukt haar maar één keertje te dekken. En dat was maar goed ook. Streya snoof, toch was er een lichtelijk ergernis in haar, gewoon alleen al aan het feit dat ze hengstig was. Dat de zoete geur van haar afkomstig was. Ze snoof. Haar oren rusten in haar dikke manen bos. De geisers bleven om haar heen spuwen. Ze moest uit dit gebied en snel. Streya galoppeerde aan,haar staart als een vlag achter haar aan wapperend, wat de geur alleen maar meer verspreidde. Uiteindelijk kwam ze – na een tijdje racen – aan bij een ander gebied. De heuvels. Streya knikte eventjes. Haar vacht was bezweet. De geur bleef zich maar verspreiden en werd steeds sterker. Streya snoof, haar staart tussen haar benen gedrukt, om de geur lichtelijk tegen te houden. Ze zwaaide met haar staart, waardoor de geur nog meer vrij kwam. Ze vloekte eventjes hard in haarzelf, moest ze nou weer zo dom zijn? Nee, Streya was niet dom. Ze snoof nogmaals, tot haar grote ergernis kwam er een geur in haar neusgaten terecht, een hengst dat was duidelijk. En waarschijnlijk ook nog slecht. Waarschijnlijk aangetrokken door haar hengstigheid. Zolang het dier maar niet dichter dan twee meter in de buurt kwam, dan was het einde verhaal, tenzij hij haar toestemming had. Streya snoof eventjes, ach wat zou het haar ook schelen? Ze zou de hengsten toch tegen houden. Haar staart werd fier en trots de lucht in geheven. De geur kwam vrij, en bleef sterker komen. Langzaam kwam de zwarte hengst dichterbij. Hij was zwart net als Streya, en ook slecht net als Streya. Streya keek de hengst strak in haar ogen aan. Haar tong gleed eventjes over haar mond heen. De meeste hengsten waren verblind door de manier hoe ze de ogen van iemand vast kon houden. ''Goedendag.'' Waren haar woorden. Charmant, puur, zuiver, melodieus. Maar kwaadaardig en moordlustig, met een sinistere laag. Zo hadden haar woorden geklonken. Haar manen golfden fier langs haar nek. Haar houding was fier en trots.

~Sauron~

Er streek een frisse bries langs de lange winterharen van de okerbruine hengst. Rustig strekte de machtige, gespierde hengst dan zijn benen en snoof wat versuft om zich heen. Zijn aandacht lag totáál niet bij de omgeving om hem heen. Langzaam besefte hij dat zijn hart [HELAAS] klopte en hij dus nog wel in dezelfde dimensie zou leven. Bwuh, was het hem een zorg. Zorgeloos sloeg hij dan zijn staart zijn donkere lichaam, zijn sokken waren doorweekt van de gesmolten sneeuw die aan zijn vacht bleef plakken. Sauron hunkerde naar een heerlijk warm bad om zijn ijskoude spieren in te laten opwarmen, maargoed deze optie lag niet in zijn bereik. Koelte betekende bij hem áltijd een niet aflatend pesthumeur. Tamtamtam, zijn hersens begonnen eindelijk aan de kou te werken en het leek net of er een knopje 'aan' werd omgedraaid want plots leek er in de hengst een lampje aan te gaan. Of hij dit moment had zitten opwachten sprong zijn hoofd dan de lucht in en droeg zijn hals hem sierlijk. Juah, zelfs als was hij een eenorige, hij kon een echte gentleman bij de ladys zijn. En dat was het probleem, of de oplossing. Een zoete geur had zijn neusvleugels bereikt, wat nog redelijk ongelofelijk was omdat hij totaal niet op die dingen lette. Deze geur werd genegeerd, hij werd niet hoteldebotel ofzoiets, maar hierdoor wist hij wel dat er een merrie naderde. Jummie, hij had wel zin in een goed gesprek. Als het maar niet van die goedzakkies waren. Die behandelde hij graag als snoepjes. Op het juiste moment at hij ze altijd op. Een grom verdween uit zijn keelgat en zijn lippen krulden stoned omhoog. Goede paarden waren zo warm dat hij er kóud van werd, en van koelte kreeg hij een pesthumeur. Grappig hoe zijn gedrag weer perfect te verklaren was.
Argeloos gleed het dunne, ja zijn botten waren vrijwel te tellen, lichaam door de laag sneeuw en het smeltende ijs. Nonchalant wierp hij zijn dieporanje ogen voor zich, maar verder lette hij niet echt op mogelijke tekens. Langzaam krulden zijn mond weer tot de mystieke , zelfbeheerste maar ook gestoorde blik die sommige merries als iets als 'charmant' zagen. Zijn deels omhoogstaande manen zaten onder kleine kristalletjes wat hem eraan herinnerde dat er sneeuw viel. Hij voelde het bijna niet omdat zijn lichaam als half verdoofd was door de kou. Met een vermoeide zucht liet hij zijn benen dan grotere passen maken. Damned! Bijna was hij op de grond geplurd, hij had de gladheid van de dag weer eens onderschat. Fiiijjjn! De donkerbruine hengst tilde dan zijn benen beter onder zijn lichaam zodat hij lichtelijk verzameld liep en meer controle over zijn bewegingen had. In zijn concentratie was het niet tot hem doorgedrongen dat de merrie in zijn oogveld was verschenen als een donkere silhouette. Onbekommerd draafde hij door tot ongeveer 10 meter afstand en hij weer wat zachter. Je zou denken ; die gaat nu stoppen ofzoiets, maargoed sauron is nou eenmaal niet zo als de normale hengsten, hij rook de zoute geur niet eens meer. Zijn bovenlip krulde wat omhoog van haar geur terwijl zonder na te denken haar ruimte inliep en op ongeveer een meter halt hield en even met zijn ogen knipperde. Hij snoof rustig en keek de merrie dan in de ogen aan. Sauron trok zijn wenkbrauw dan even op en bewoog hem sexy van boven naar onder. WENKBRAUWWIEBEL!
`Goedendag´. De merrie zei dit charmant; zeker expres. Pwah, de jeug van tegenwoordig, probeerd alle hengsten om de hoeven te winden. Nou die truukjes zou hij niet intrappen en zijn ogen glommen van ondeugend terug, al zou de merrie er niks van snappen,
`Hello milady, ik denk dat het een compliment is als ik zeg dat je vacht net zo zwart is als de hel?´. Hij genoot van het sociale contact en zette zijn grootte puppyogen op en toonde haar zijn onschuldigste blik.

~Sauron is donkerbruin Lalala

Een frisse wind sneed in haar ogen. Trok aan haar manen. Haar oren ruste naar achteren zoals meestal. Haar donkere ogen, met de lichte paarse gloed flitste over het gebied. Opzoek naar de oorzaak van de geur. In de verte naderde er een donkerbruine hengst. Streya snoof, haar houding fier en trots. Haar staart was de lucht in geheven. Het boeide haar niet hoe erg de geur vrij kwam. De hengst naderde in een drafje, en op zo'n tien meter afstand merkte Streya dat hij langzamer ging. Streya snoof eventjes. De hengst liep onbekommerd haar drie meter afstand in. Haar kleine gebiedje in. Streya haar linker wenkbrauw vloog eventjes omhoog, en ze boorde haar ogen in die van de hengst. Ze merkte kalm op hoe zijn wenkbrauw sexy naar boven en onder bewoog. Als een of andere spastische wenkbrauw wiebel. Streya schudde sierlijk en krachtig haar hoofd. Haar manen golfde langs haar krachtig gespierde hals. Ze maalde met haar hoef, om de hengst te vertellen dat hij beter maar eventjes wat afstand kon houden. Toen begon de hengst te praten. Duidelijk genietend van het sociale contact. Ze bekeek de hengst eens goed. En richtte haarzelf niet meer op de afstand die de hengst hield. Streya brieste eventjes. Haar houding fier en trots. ''Wie weet.'' Haar stem was raadselachtig. Met nog steeds hetzelfde stemgeluid. ''Wie ben je?'' Vroeg ze kalm. Haar staart zwaaide door de lucht. Ze bekeek de hengst nogmaals goed. Nog steeds bleef de geur vrij komen. Ze liep eventjes een rondje om de hengst heen. Met zo'n twee meter afstand. Toen stond ze weer voor de hengst. Nog steeds op zo'n twee meter afstand.

Een gure wind streelde zijn kaaklijn en droeg zijn warrige lokken haar. Zijn neus drukte hij bijna tegen zijn borst om zijn hals tegen de kou te beschermen. Hij wist dat hij moest bewegen wilde hij warm worden maar dat maakte toch niet meer uit. Door de sneeuw was zijn vacht doordrongen van smeltend water en deze kou had zijn lichaam gevoelloos gemaakt. Als de contouren van de okerbruine hengst goed bekeek zag je hoe fraai zijn bouw was. Krachtige borstkas, rechte neus met een klein knikje, spierenbundels die onder zijn dunne huid verstopt zaten en zijn ogen die er samengeknepen best sexy uit konden zien. Toch was er dat ene wat hem ontsierde. De littekens die over zijn gezicht liep en het oor dat miste, hij zou er een leven lang mee moeten leven. Zijn houding en zelfvertrouwen was toch datgene wat hem weer van het 'mwah' tot 'spetter' maakte.
Met zijn ogen dwong deze mahoniebruine hengst de zwarte merrie tot spreken en daagde hij haar uit zichzelf in het gesprek te gooien. Zijn brutale bijna-glimlach was aantrekkelijk voor zij wie voor het 'linke type' hengst vielen.
`Wie weet´ kronkelde woorden uit de mond van de zwarte. Geen moment weken zijn fokkelende oranje ogen van haar af of lag er ook maar iets van angst of dergelijke in te lezen. Zijn ene oor hing slap naar beneden doordat zijn lichaam er geen spanning op zette.`Moet ik dan aannemen dat je een van de goodguys bent?´ antwoorde hij bijdehand. In zijn feloranje blik lag een zweem van brutaliteit. De scheve,brutale greins was weer terug. Het was net of hij met zijn lichaam de merrie aanzette om te praten om antwoord te geven, een brutaal antwoord waar hij op hoopte. Zijn spieren rolde even onder zijn huid en hij duwde zijn lichaam even wat naar voren om de betekenis van zijn blik wat kracht bij te zetten. Snibbig plante hij dan zijn hoef in de grond en trok zijn andere op om hem ernaast te zetten. Weer was de hengst een stukje dichterbij. Eens kijken of deze merrie zo´n angsthaas was en dat ze er meteen vandoor ging met die; omg-ik-ben-hengstig-en-alle-hengsten-zijn-debielen-en-mogen-niet-aan-me-zitten of dat ze zo was als dat ze zich nu probeerde te gedragen.
`Wie ben je?´. Snibbig opende hij zijn neusvleugels en zoog luidruchtig en schrokkend zijn longen vol zuurstof. Met een zucht werd koolstofdioxide weer naar buiten geperst. Hij schraapte zijn keel even alsof er iets vast had gezeten in zijn keel en eindige met een hees kuchje. `Mijn naam is Sauron milady´ besloot hij zich maar als een gentleman te gedragen en netjes zijn naam te zeggen maar hij maakte gelijk duidelijk dat hij verwachte een naam terug te verwachten door even zijn wenkbrauwen bij elkaar te knijpen en haar even dramatisch aankeek

De hengst had een mooi uiterlijk net als Streya. Maar de littekens maakte het dat hij toch niet zo heel mooi was als hij leek. En verraadde zijn aard ook meteen net als bij Streya. De littekens op haar lichaam glinsterde in het licht van de felle zon. Streya snoof eventjes. Streya moest toegeven dat hij misschien lichtelijk aantrekkelijk was. Maar ze negeerde het. Ze negeerde het gewoon simpelweg. Ze nam alleen degene in haar leven aan, die het echt waard was. En die echt bijzonder was. Streya brieste eventjes. Ze was niet te vertrouwen, dacht altijd aan haarzelf. Meestal dan. Niet altijd. En niets weerhield haar ervan om soms eventjes een lekkere moord te plegen, of een fikse ruzie te maken. Ze brieste nogmaals. Het was een strenge winter, en de wind sneed in haar ogen. Rukte aan haar kleine maantjes, en fluisterde haar naam op een aantrekkelijke manier. In de hoop dat ze het geluid zou volgen, en dat ze zo de dood in geleid zou worden. Maar Streya was slimmer dan dat en negeerde het. Al snel begon de mahoniebruine hengst te praten. Streya trok haar wenkbrauw eventjes op. ''Als dat zo was, was ik nu allang van de watervallen gesprongen. Beantwoord dat je vraag?'' Haar antwoord was brutaal. Net als de woorden van de hengst waren geweest. Streya snoof eventjes. De hengst zette weer een stapje dichterbij. Heel eventjes trokken haar ogen tot spleetjes. Toen waren ze weer normaal. Ze haalde nogmaals uit met haar hoef, maar negeerde het daarna. Ze was geen angsthaas. En zou er heus wel voor zorgen dat de hengst haar niet zou dekken. Hij vertelde zijn naam. ''Aangenaam Sauron. Je mag me merrie noemen.'' Sprak ze waarna ze eventjes een pauze inlaste. ''Ik beslis zelf wel of je het waard bent om mijn naam te weten.'' Wie weet duurde het heel lang voor de hengst haar naam had. Wie weet heel kort. Aan hem om te beslissen.

Sauron was wat betreft karakter wel een koppige magneet. Als er geen uitweg was , was er wel een omweg; hij wist altijd de juiste opmerkingen te maken. En hoewel het leek of de jonge hengst geen enkele hersencel bezitte was het tegendeel waar. Hij was als een filosoof, hij dacht na over het leven en de vragen die daarbij hoorde. Dat voordeel was voor hem ookwel een nadeel. Zijn conclusie was dat je in het leven van niks kon weten of het écht of fake was en dat alles wat hij kenden misschien wel gewoon bedrog was. Dat maakte dat hij gek leek, maar als je juist handelde kon je zelfs zijn slimme kant uit hem omhoog trekken.
De okerbruine hengst greinsde met zijn brutale, onverbeterlijke greins naar de merrie waarvan zijn lippen meer dan enkel omhoog krulde maar al zijn gelaatstrekken werkte mee aan dit gevoel dat over zijn gelaat rolde. Geamuseerd beoordeelde hij dan wat het uiterlijk van deze merrie betreft. ZwartzwartzwartzwartZwartzwartzwartzwartZwartzwartzwartzwart , zijn ogen tolde er even van toen hij het in zijn hersenpan opsloeg. Nee hij kon niet zeggen dat ze lelijk was, hoewel littekens haar ontsierde op meerdere plaatsen. Toch lag zijn liefde qua schoonheid bij de tere arabiertjes máár ze kwam redelijk in de buurt.
Sauron stak zijn koperbruine neus in de lucht om nog eens stapje in het uitdagen verder te gaan. De merrie had hem dan wel bijna een rake lel verkocht dat liet hem niet uit het veld slaan. Hij wist dat deze merrie geen uitdaging uit de weg liet staan en niet zomaar zou opgeven. Zou ze aanvallen zou het ook geen probleem zijn. Meteen werd bedacht hoe hij haar keel zou kunnen doorbijten zonder een stukje van haar schoonheid weg te nemen, want hij liet de lijken graag netjes achter.
`Als dat zo was, was ik nu allang van de watervallen gesprongen. Beantwoord dat je vraag?´. Het was alsof er iets aan de hengst veranderde. OEHOEH, als jij springt; geef een teken ; ik spring graag mee. Naar dat gevoel was zijn gezichtsuitdrukking nu gezet. `Mjummie ik word voor slecht uitgemaakt´ was het plezierige geantwoorde zinnetje , eerder tegen zichzelf dan tegen haar `Jammer, ik had je graag de waterval in zien springen´. Vermaakt stak hij dan been uit om de láátste stap te doen neerkomen. Hierna zou hij met zijn neus simpel over haar grafietzwarte rug kunnen strijken.
`Aangenaam Sauron. Je mag me merrie noemen. Ik beslis zelf wel of je het waard bent om mijn naam te weten.´ MWUAHAHAHA, even was het gezicht van Sauron te vergelijken met een gestoord wetenschapper[of ookwel ; einstein]. Eens kijken of ze er nog zo over zou denken als hij de merrie in een dodelijk houding in haar nek had vastgegrepen maargoed, hij was [achum achum] aardig dus hij zou haar ijdele vachtje met rust laten. `~Hmm...ik zie het al , madame Merrie is een pittige. Gelukkig dan maar dat ik niet graag opgeef is het niet?´ De woorden vulde de lucht om hen heen en had velen doen beven door de kracht die deze klanken vulden,...

Sauron greinsde zijn onverbeterlijke glimlach. De merrie deed zich voor als monster, als een duivel maar hem hield je niet voor de gek. Deze merrie was breekbaar, een leugen. Hij was écht, niet zomaar een opgezet toneelspel maar een echt paard. Het praten met paarden amusseerde hem, maakt alles op onverklaarbare wijze compleet. Het was veel te makkelijk voor hem om te doen alsof, dat kon iedere simpele ziel met een hersencel. Zijn leven was één woeste wanorde en een strijd van felle emoties. De tijd had hem gek gemaakt, de emoties werden opgekropt en vergeten. Het weefsel in zijn hoofd bestuurde hem niet meer, maar hij zorgde dat zijn ziel zijn lichaam bestuurde. Zijn hersens waren niet meer nodig, dan zouden de rottige emotie´s die eens in de tijd naar boven kwamen ook verdwijnen. Waarom had hij uberhaud een leven nodig? Zou hij dood niet beter af zijn? Misschien was de dood wel geweldig, een heldhaftige uitdaging en avontuur. Dát was waarnaar hij verlangde. Ja, er was índérdáád iets niet helemaal goed in zijn hoofd -dat heb je goed geraden-. Zijn gezicht stond brutaal, zelfverzekerd , díe blik maakte hem tot zijn persoonlijkheid.
JUMJUMJUMJUM, HOOOOONNNGGGGEEEERRRR. nee éwgt , zijn maag kriebelde en hij bewoog zijn lippen even van elkaar en weer op elkaar. Wat zou vandaag zijn middagmaaltijd worden? Genoeg vers gras hier maar dat was zo saahaahaaahaai. Hij wilde iets anders,.. iets.... Beelden van robijnrode druppeltjes bloed sijpelde zijn gedachte, net of er een bordeauxrood stuk vlees op hem lag te wachten. Nu werd zijn honger gevaarlijk, angstaanjagend en werd het plots een risico in zijn buurt te zijn. Hij had verlangen van een volwassen leeuw die dááágen niet gegeten had. Het was om zijn lippen bij af te likken. Een vuuroranje vlam schoten zijn ogen binnen , ze leken op te lichtten net als een bosbrand dat deed wanneer het oversprong naar een nieuwe boom.
`Hmm helaas, blijven leven is een rage tegenwoordig´ ook deze woorden waren gevolg van zijn moeilijke gedachtegangen -'kijk maar uit merrie je kan zo het volgende slachtoffer worden' werd er in zijn gedachten bij gefantaseerd. AGAAAINNN, hoe erg kunnen die chagerijnige shitmerries dan wel niet zijn? Grommend keek hij toe hoe het wezen zich weer wegbaande van zijn geweldige, superieure brein. Brutaal, en zonder nadenken was daar weer de soepele beweging die de ruimte tussen hen versmalde. Sauron had nu een vampier-achtige glimlach en tuitte zijn lippen omhoog. `Blijf je nog even, ik vermaak me wel´. Brutaal was zijn stem, op een bepaalde wijze charmant, want voor sommige merries was hij de badguy waar ze naar verlangde. Niet dat óóit een relatie zou beginnen, waarschijnlijk zouden zijn hersens zou zijn van.... 8PIEPIEPPIEPIEPPIEP* ÉRRORERROR , PIEP, en dan zou zijn hersenpan uiteenspatten.
`Met een beetje doorzettingsvermogen krijg je zoiets teers als mijn naam niet uit mijn mond. Sauron.´ Zijn lippen bewogen, vormden woorden maar er kwam geen geluid uit. Het verlangen naar voedsel speelde meer op en drong nu sterker door tot zijn gedachte waardoor de merrie even vergeten werd. Maar hij vocht en langzaaam... had hij zijn geest weer onder controle. Nog een klein spoortje verlangen lag er in zijn ogen maar de wazige deken was verdwenen. `Excuses milady, maar mijn hersens kunnen de woorden 'niet krijgen' niet bevatten´ was het vervormde antwoord door de verlangen die nog lichtjes meespeelden.

Streya kon goed toneelspelen, zeker weten. Maar dit was geen toneel, dit was zoals ze echt was. En eindelijk. Eindelijk verdween het. Verdween die geur die de hoofden van iedere merrie op hol liet slaan. Het hing wellis waar nog om Streya heen. Maar het vermenigvuldigde zichzelf niet meer, tenminste zo leek het. Het was natuurlijk niet zeker. Maar Streya had zo het vermoeden, dat het wel zo was. Ze snoof eventjes, stapte kalm een rondje om de hengst heen. Haar manen golfden fier langs haar hals op. En haar staart was lichtelijk in de lucht geheven, sierlijk en trots. Enkel haar ogen waren niet fier en trots. Zoals ze altijd was. Haar ogen waren sinister en leeg. Haar ogen waarmee ze hengsten kon betoveren, waarmee ze iedere beweging opving. En waarmee ze de ogen van andere vast hield. Tot ze niet meer wou, waarmee ze al in enkele andere ogen was gevallen. En hun ziel bereikt had. Want Streya was geen opgever, ze was geen leugen. Ze was er echt, en ze was echt. Ze deed zich niet voor als een of ander mormel dat dacht slecht te zijn. Ze was, en is slecht. En dat zou ze altijd blijven. Until the end. Haar gezicht was moordlustig, trots en fier. Enkel haar ogen verraadde haar ware aard. En dat was ook het enige dat nodig was. Toen de hengst begon te praten smakte ze eventjes met haar mond. En klakte wat met haar tong. ’’Wel wel… En waarom maakt meneer dan geen nieuwe rage? Dood gaan bijvoorbeeld?’’ Sprak ze sinister. Ze zette eventjes een pasje dichterbij. Haar hoofd lichtelijk schuin. ’’Ik zou je best willen helpen hoor…’’ Dit maal was haar stem moordlustig en sinister tegelijk. Daarna zette ze weer een enkel pasje terug, om de afstand van twee meter te bewaren. Weer stapte de hengst dichterbij. Streya kneep haar ogen tot kleine spleetjes. Wel wel… De hengst kon niet genoeg krijgen hé? Dan zou hij toch gewoon meer kunnen krijgen, of niet soms? Streya zette zelf nonchalant een pasje dichterbij. ’’Maar natuurlijk.’’ Sprak ze poeslief, maar toch sinister. Een kleine sinistere glimlach was om haar mond gaan staan. De hengstigheid was er nog steeds. Maar het kwam niet meer zo snel erbij. Ze snoof eventjes. ’’Dan moet je dat maar leren.’’ Antwoordde ze simpelweg. Haar staart draaide wat door de lucht. Hun neuzen raakte elkaar nu bijna. En zo’n halve meter afstand vormde zich tussen hun in.

Sauron stond midden in de symfonie van roomkleurige vlokken die hem deden denken aan de veren van een zwaan gemengd met de warme kleur van het mahoniebruin van de naakte stammen die her en der nog uit de papierwitte grond opstaken. Dezelfde wind als degene die piepend door de kale takken van de bomen waaierden bereikte zijn ruggengraat en je zag hoe hij op de kou reageerde door zijn rug naar boven op te bollen en zijn hals weer wat in te trekken. Gelukkig zorgde zijn vacht dat de nattigheid niet op zijn huid kwam maar enkel de buitenkant van zijn haren nat bleef. Rustig tolde de merrie dan om hem heen, wat hij als een teken van dominantie zag en hem net ff iets te ver ging. Door het verlangen en de honger sprong hij grommend naar voren waarbij net wanneer hij haar zou raken zijn neus introk en haar zijn brutale je-kan-me-toch-pakken blik liet zien. Phuh, merrie's van tegenwoordig, denkend met het dansje van een parade paardje elke hengst om hun hoeven te kunnen wikkelen. Liet die merrie's maar eens met iets nieuws komen, liet hen hun charme in de strijd gooien. Zijn hart deed je er in iedergeval niet harder van laten kloppen. Alhoewel het bij hem zoiezo wel redelijk onmogelijk was door zijn complexe brein door te dringen, dat zou een wereldwonder zijn.
De sprak nieuwe woorden waarbij ze een pasje dichterbij zette: `Wel wel… En waarom maakt meneer dan geen nieuwe rage? Dood gaan bijvoorbeeld? Ik zou je best willen helpen hoor…´. Dilemma, hij wilde bezweiken maar op dit moment zag hij daar geen rede voor. Maar wie weet, eens op een dag zou hij zijn tocht naar onuitspreekbare voortzetten. Woesj, weer een heldere vlam die door zijn ogen wakkerde. Nee hij was nog niet klaar op deze wereld, misschien lagen er hier ín dh nogwel geheimen die nog niet ontdekt waren. Wie weet. `Tssj malloot, een rágé is wanneer iedereen dood gaat´ met het laatste duidde hij op elk levend paard maar ditmaal vooral op de merrie. Het was cynisch , grappig omdat het waar was- De harde waarheid.
Wat hem nog het meest opviel aan deze merrie was het feit dat ze een barokke paard was en toch telkens met haar staart in de lucht liep. Sauron zag graag die lichtvoetige arabieren met hun staart in de lucht lopen maar een ras als het hare -fries, andalusiër wat het ook mocht zijn- was het niet normaal en zag er in zijn ogen zelfs kakkerig uit. Het was net een spelletje aandacht vragen wat de merrie voor zijn ogen afspeelde. Nou, hij kon met zekerheid zeggen dat hij níet geïntresseerd was. Een zweem spot spilde nu met zijn brutale blik mee, een glimlach die enkel hij begreep.
`Dan moet je dat maar leren.´ Eeeeeeeeeeen weer de staart in de lucht, goedzo onbekende zwartheid nog een punt erbij. `Dingen zoals dat zijn niet te veranderen, zo heeft iemand dat er ooit ingeplant´.
De merrie draaide zo dat ze elkaar vrijwel konden aanraken. Gaaap, dit spelletje begon hem redelijk te vervelen dus deed hij geen moeite zijn lichaam ook maar een stukje dichterbij te krijgen.

De wind blies haar manen en staart tot leven. Ze snoof eventjes, eigenlijk had ze wel wat belangrijkere dingen te doen dan met deze hengst te praten. Ze had een kleine kudde te leiden. Toen ze klein was zo’n twee maanden. Was ze bij een maar al te machtige Arabische merrie aan gekomen. Ze was door haar ook opgeleidt. Maar toen ze vier maanden was ging ze daar weg. Streya had de gewoontes van de merrie overgenomen, en zo was ze met haar staart in de lucht gaan pronken. Fier en trots was zo haar houding geworden. Ze mepte eventjes met haar staart. Haar ogen boorde zich in die van de hengst. Ze liet hem spreken. Wachtte kalm af. ’’Iemand moet er toch mee beginnen’’ Ze snoof eventjes. Negeerde de klanktoon van de hengst. Ze brieste eventjes. Ugh… Kon ze niet gewoon weg gaan? Ja, natuurlijk kon ze dat. Dat kon ze altijd als ze wou. Maar ze deed het niet. Wacht maar… Zo zou ze het wel doen. Maar eerst de reacties van de hengst. Die zoals ze al verwacht had, niet van een erg hoge waarde waren voor haar. Ze schudde haar zelf eventjes. Ze trok haar wenkbrauwen eventjes op bij zijn woorden. Brieste wat. ’’Dat ik hem nu peer.’’ Sprak ze als antwoord op zijn laatste woorden. Daarna liep ze vlak langs de hengst weg. Waardoor haar tegen de zijne schuurde. Ze zuchtte eventjes, en blies haar voorpluk voor haar zwarte sinistere oog weg. Daarna racete ze weg. Haar staart als een vlag achter haar aan wapperend. Ze rende en ze rende, vergezeld door de wind. De wind die haar naam riep, smeekte mee te komen. Maar Streya wist maar al te goed dat, dat haar dood zou worden. Het was lastig om de verleidelijke klanken van de wind te negeren.


~Topic uit. Sorry had echt geen inspiratie meer ~