Welcome to myself #

De vroege ochtend. Sneeuw dat licht begon te smelten door de felle zon die tevoorschijn kwam. Ze trok zichzelf omhoog tot ze op de juiste plek stond. Ze stond gericht naar het midden van het nieuwe gebied. De jonge hengst opende zijn helder bruine ogen en knipperde eens. Hij was in de late avond nog aangekomen in zijn nieuwe gebied. In de nacht vol met sterren die het witte pak een mooie schijn gaf. Hij had meteen bedacht dat hij hier zou overnachten. Hij zou hier blijven leven tot hij zou sterven. De hengst briesde luid en schudde met zijn dikke manen. Hij zette zijn lichaam al snel in beweging om zijn spieren op te kunnen warmen. Zijn bruine ogen gleden nieuwsgierig over de omgeving heen. Het was rustig in de omgeving hier. Hij snoof de geuren eens op en merkte op dat hij in een vallei liep. In de verte zag je nog een rivier, maar die was allang goed bevroren. Speedy sloeg met zijn staart heen en weer en met gespitste oortjes trippelde hij verder. Hij was niet groot en ook nog niet zo oud, maar altijd wel vriendelijk en vrolijk. Hij was heel lief en oké, soms kon hij de macho wel eens uithangen. Hij vond merrie's gewoon anders dan hengsten. Ze waren lief en hadden een prachtig uiterlijk. Elke merrie had dat gewoon. De hengst zuchtte zachtjes terwijl hij verder stapte door de vallei. Hij liep de berg af tot hij na een paar minuten bij de rivier aankwam. Hij zette zijn hoef op het ijs en begon hard te stampen. Het ijs begon te kraken en een barst kwam er al snel in. Het was niet veel water dat vrij kwam, maar wel genoeg. De hengst liet zijn hals zakken en nam een paar slokken van het water. Hij hief al snel zijn hoofd weer de lucht in en zijn bruine ogen gleden over de omgeving. Het was hier rustig en daar genoot hij van. Een onbekende geur drong al snel zijn neus binnen waarna hij bleef staan. Hij hoorde gekraak in de sneeuw en hij wist ook dat er een paard op weg was. Kwam het in zijn richting of liep hij juist weg van dit gebied? De hengst hoopte dat het paard in zijn richting kwam want hij had wel zin om de paarden van dit gebied te leren kennen.

Remember #

Een fel zonlicht vulde de vallei op, Het licht werd meegevoerd in de wind. En verspreidde overal hier in de vallei licht. De zachte hitte die er van af kwam werd ook meegevoerd in de wind. Maar dat zou niet lang meer duren. De winter kwam eraan. Het zou koud worden er zou sneeuw vallen. Het zou een zware winter worden. Het eten bepakt in sneeuw, of overlaad met bevroren bladeren die in de herfst zijn gevallen. En bevroren gras sprietjes in de kou. Met een gure wind die ze heen en weer blaast. Paarden die honger zullen lijden. Of misschien wel doodgaan eraan. Er zou een honger nood lijden. Maar misschien is alles wel een leugen gaat het een prachtige winter worden met spierwit sneeuw. En mooie ingepakte bomen. Maar toch ook is het eten nou ja, het meeste eten ongedeerd misschien word het zo'n winter maar misschien ook niet. Misschien wordt het de beste winter ooit! Maar misschien wel de slechtste winter ooit. Die vraag kwam ieder jaar opnieuw. En ieder jaar moest iedereen opnieuw eten zoeken. Maar de spierwitte hengst kwam voor iets anders. Zijn manen wapperden mee en danste op het ritme van de zachte warme wind. Hij schudde zijn hoofd. Zuchtte, en nam een hap adem. Vervolgens brieste hij hard. Hij greens van hier tot Tokio. Toen Remember zijn ogen weer opende schudde hij lichtelijk lachend om zichzelf zijn hoofd. Ach ja, natuurlijk het was al winter! Remember snoof eventjes. Een geur vulde zijn neusgaten. Vrolijk racete hij op het paard af. Hij stopte voor de hengst, en gaf een vriendelijk knikje. ''Hallo! Ik ben Remember, wie ben jij?'' Zijn stemgeluid was warm, en vriendelijk. Met een geruststellend laagje.