Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » O O S T E N » De Watervallen » It’s like my blood flowing through my veins

It’s like my blood flowing through my veins

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Merle

Merle

Ze hoorde het water al van verre. Een kletterend geluid, wat tegen rotsen en water botste. Als water op water viel kreeg je dat doordringende geluid, men noemde het een waterval. Merle noemde het eerder een woeste storm. Het was een heldere nacht, zo’n nacht waarbij de temperatuur onder het vriespunt lag. Een volle maan helder aan de hemel scheen en samen met miljarden sterren de aarde verlichten, waardoor het bijna niet donker leek. Eerder een spookachtige nacht. Zijzelf had daar nooit zo veel last van, ze was niet snel bang. Ook al wist ze maar al te goed dat er ’s nachts meerdere roofdieren op pad waren en je beter niet alleen kon zijn. Ze was altijd alleen geweest, tenminste zo ver haar geheugen gebleven was. Ze was drie jaar van haar leven kwijtgeraakt en waardoor wist ze zelf ook niet en het maakte haar ook niks meer uit. Ze bleef langs de rivier lopen richting het geluid waar ze naartoe getrokken werd. De waterval die haar lied liet horen, een eentonig gedreun waar je waarschijnlijk gek van zou worden als je er te lang naar zou luisteren. Het had bijna een hypnotiserend effect als je er te lang bij bleef, maar ze vond het altijd mooi om er een tijd naar te kijken. Weg te zinken in haar gedachten, in haar eigen wereldje, waar ze dan weer ruw uitgetrokken werd als een ander geluid het eentonige gedreun onderbrak. Meestal was het dan maar een muisje of zoiets, maar ja je kon natuurlijk niet het risico nemen dat er wel een roofdier op de loer lag, meestal was dat ook het moment dat ze bij de waterval weg ging omdat het haar anders te veel werd. Toen de waterval in zicht kwam, gleed de blik in haar bruine ogen naar het kletterende water. Ze stond vlak aan de waterkant stil en spitste haar oren. Haar ogen werden wazig terwijl ze zich mee liet voeren met het geluid. “Merle?” Een vrolijke stem bereikte haar oren en het jonge veulen draaide zich snel om. “Wat doe je nu?” riep ze terug. “Kijk dan water is leuk,” Merle brieste even en schudde haar manen. “Je bent echt gek weet je dat?” Het andere veulen schaterde en rende van haar weg. “Kom dan Merle, pak me dan.” Toen vervaagde het beeld weer. Soms kreeg ze opeens flitsen van haar verleden te zien, maar zo kort dat ze er nooit uit kon opmaken wie en waar ze was. Het was een warboel en daarom luisterde ze er ook nooit naar. Ze zou er toch nooit meer wijs uit worden. Ze was geworden zoals ze was en dat zou ook altijd zo blijven.

Haar oren draaiden opzij toe een geluid haar gehoorgang binnendrong. Ze draaide haar hoofd van de waterval weg, waardoor de trance waarin ze geraakt was meteen verbroken werd en ze weer met vier benen op de aarde terug kwam. Haar blik gleed naar het geluid en het zwarte paard die dat geluid geproduceerd had. Er ontstond een klein glimlachje om haar lippen terwijl ze het andere paard rustig toeknikte. “Een goedenavond,” zei ze kalm terwijl ze haar spieren iets spande. Ze was altijd voorbereid dat ze moest rennen, je wist maar nooit. Ze hield er gewoon altijd rekening mee, zodat ze niet verrast zou worden. “Het is prachtig vanavond,” Ze keek even naar de sterrenhemel en toen weer naar de andere merrie. “Mijn naam is Merle trouwens,” vervolgde ze. Het maakte haar nooit uit wie ze voor haar had, ze praatte wel tot op zekere hoogte. Ze probeerde nooit over een grens van de ander te gaan, die probeerde ze altijd eerst te vinden.

[&Streya]

http://lostanimals.actieforum.com

Streya

Streya

Het was aardedonker, en het enige geluid wat zich vorm gaf was het getik van de kletterend watervallen, en het getik van de hoeven van de merrie, die ijsbeerde over de stenen terwijl enkele ogen van een jong veulen haar volgde. Soms wierp de merrie het wezen een blik toe. Ze had hem eindelijk, haar eerste 'volgeling' het eerste lid van haar kudde, die ze weer op ging pakken in Membalas Dendam. Het lid zou haar de komende dagen ongezien volgen. Zou alles van haar overnemen, haar doen, haar teksten enzovoort. En alleen wanneer ze alleen waren mocht het jonge wezen tevoorschijn komen. Om te trainen bijvoorbeeld. Streya wou gewoon simpel weg niet hebben dat het dier gezien werd door iets of iemand. Langzaam kroop een onbekende geur binnen. Die de hele tijd bleef hangen. De nacht kroop voorbij, en nacht werd dag. Er stond een felle zon, die alles behalve verwarmde. Langzaam begonnen de hoeven van de grafiet zwarte merrie weer te tikken. Haar spieren rolde soepeltjes onder haar huid. Met haar ogen in haar manenbos rustend kwam ze aan bij de andere merrie die ze in de nacht al geroken had. De merrie sprak kalm iets uit waaraan Streya geen aandacht richtte. Ze knikte simpel weg. ''Het is me een waar genoegen.'' De sarcasme in haar stem was amper tot niet te horen, maar haar woorden zeiden genoeg. ''Merrie.'' Zei Streya botweg, terwijl ze wachtte op de reactie van de merrie. Ze zwaaide eventjes met haar staart. Streya haar kwaadaardige ogen doorboorde die van de merrie.

Merle

Merle

Ze nam de andere merrie in haar op, die een stuk groter als haar was. Eleganter gebouwd, met een veel dunnere wintervacht dan die zij droeg. Haar isabelkleurige vacht, werd altijd witter in de winter, haar wintervacht droeg een wittere kleur, maar nog steeds was het duidelijk isabelkleurig. Ze zag hoe de merrie haar simpel toeknikte. Ze had meteen een raar gevoel bij deze merrie. Ze was niet snel bang en ze wist altijd wel wat ze moest zeggen, maar bij haar kreeg ze toch ergens een raar gevoel. Wat wilde ze van haar? Ze leek haar nou niet bepaald een vriendelijk type. Ze was wel vaker paarden tegen gekomen die nukkig tegen haar waren, soms zelfs dat ze haar gebeten hadden. Verder dan dat was het eigenlijk nog nooit gegaan en dat wilde ze graag zo houden. Alleen ze zat nou al in deze situatie en ze zou daar ook niet voor terug deinzen. Alleen als het echt nodig was zou ze er vandoor gaan, want ze wist dat ze niet tegen haar op zou kunnen en dat wou ze ook niet. Merle was niet kwaadaardig aangelegd, ze ontliep het liever. Ze hoorde maar al te goed het sarcasme in de stem van de andere merrie en ze fronste even. Ze verborg het wel heel goed, maar toch kon ze aan de toon horen dat ze er waarschijnlijk niks van meende. Waarom kwam ze dan naar haar toe? Had ze ergens toch zin in gezelschap of wou ze haar alleen maar de stuipen op haar lijf jagen. Dat was nog niet zo makkelijk, ze was niet zo snel op de kast te jagen. Al wist ze wel wanneer het genoeg was, wanneer ze weg moest gaan. Maar kalm bleef ze eigenlijk altijd. “Aangenaam andere merrie,” vervolgde ze rustig. Ze keek terug toen de blik van de merrie zich in die van haar boorde. Ze deinsde niet terug, maar ze voelde wel hoe er een rilling over haar rug liep. Ze kreeg de kriebels van dit dier, maar waarschijnlijk wou ze ook dat dat zou gebeuren dus vermande ze zich. Ze ging niet vragen naar haar naam, als ze die toch nog wou vertellen dan deed ze dat ook echt wel zonder haar aansporing. “Dit gebied is hier echt prachtig leef jij hier?” ging ze onverstoorbaar verder terwijl ze de merrie aan bleef kijken.

http://lostanimals.actieforum.com

Streya

Streya

Het was duidelijk dat de merrie voor haar met de isabelkleurige vacht bang was voor Streya, maar het was duidelijk dat ze dit niet toe wou geven. Het was niet zozeer bang, het was eerder dat Streya haar de rillingen liet kruipen over haar rug. Streya keek eventjes om haar heen, in de verte zag ze de felle kleuren van de ogen van het kleine hengstje. Streya snoof eventjes, doordat hij haar vergezelde roken ze allebei hetzelfde, zodat hun 'gasten' het niet konden ruiken dat er nog een bezoeker was. Streya zwaaide met haar staart heen en weer, boorde toen haar ogen weer in die van de merrie. Die droogjes begon te praten. Streya kreeg het amper mee, in haar gedachte verzonken. Opzoek naar een antwoord op haar duizenden vragen. Het antwoord dat ze meestal kreeg, maar het meteen weer kwijt was. Nog steeds in haar gedachte opgedoemd merkte ze dat de merrie iets zei. Het enige wat ze hoorde was leef ofzoiets. Streya knikte eventjes kalm. Toen stopte ze met denken. Haar eerst zo wezenloze ogen kregen weer een ziel. Ze keek de merrie kalm aan. Haar tong gleed eventjes langs haar mond. ''Om te moorden.'' De woorden gleden soepel over haar lippen, kwamen angstaanjagend aan bij de merrie. Het werd gefluisterd.

FLUT Sarcasme

Merle

Merle

Ze volgde de blik van de merrie die opeens achter zich keek. Ze bleef haar maar ‘de merrie’ noemen, aangezien ze nog steeds geen naam had. Ze vroeg zich ook af of dat ook wel nodig was, waarschijnlijk zag ze haar nooit weer. Ze zou toch weer verder trekken zoals ze altijd deed, dag in dag uit reizen. Zo zat ze in elkaar en dat zou waarschijnlijk ook nooit veranderen. Ze zag niks waar de merrie heen keek, misschien had ze iets gehoord of zo. Ze wist het niet en het maakte haar ook niet zoveel uit. Als de merrie meer paarden mee had genomen en van plan was haar iets aan te doen, dan kon ze daar toch niks tegen beginnen. Ze geloofde niet in toeval, dan was het gewoon haar lot om te sterven. Al wou ze natuurlijk het liefst nog zo veel mogelijk van de wereld zien. Ze wou zo veel mogelijk ontdekken, ze wou haar kennis verbreden. Haar kennis uittesten op van alles waar ze dan ook continu mee bezig was. Ze was een echte denker. Ze zag dat de merrie knikte toen ze had gevraagd of ze hier leefde. Dan kon ze haar misschien wel dingen vragen over dit gebied, al vroeg ze zich af of ze daar de kans voor kreeg. De merrie was absoluut niet aardig tegen haar en waarschijnlijk had ze helemaal geen zin in vragen, was ze hier voor een hele andere reden. Het was gewoon helemaal nieuw voor haar, om voor een merrie te staan die haar de rillingen bezorgde. Ze staarde haar bewegingloos aan toen ze zei dat ze hier was om te moorden, de woorden waren duidelijk bedoeld om haar angst aan te jagen. Zou ze dat ook echt met haar gaan doen? Ergens twijfelde ze daar niet eens meer aan, toch bleef ze staan. Staarde ze de merrie diep in haar ogen, ze rende niet weg zoals de merrie waarschijnlijk verwacht had. “Een aparte hobby,” zei ze toen. Nee, de angst had nog steeds geen bezit over haar genomen. Alleen haar gevoelens bleven wel aan haar knagen. Ze wist dat ze in gevaar was, dat de merrie haar zou kunnen vermoorden als ze dat zou willen. Ook wist ze dat het dan ook geen zin had om er vandoor te gaan. Ze was dan wel snel, maar ze wou niet het risico lopen dat de merrie sneller was. Dan zou ze er waarschijnlijk alleen nog maar meer plezier in krijgen om haar te vermoorden. “Je hebt hier dan vast ook een goede reputatie?” ging ze verder. “Heb je er plezier in om anderen van het leven te beroven?” Ze bleef haar strak aankijken, zonder een spiertje te bewegen. Ondanks alles zocht ze naar kennis, ze wou weten wat deze merrie voelde. Ze wou weten hoe haar hersens dachten, hoe anders als die van haar. Of misschien dachten ze wel bijna het zelfde en kon er maar dit gebeuren en ze veranderde zelf ook in een moordmachine. “Hoeveel heb je er al vermoord?” Opnieuw liep er een rilling over haar rug, maar in haar ogen glansde de nieuwsgierigheid.

http://lostanimals.actieforum.com

Streya

Streya

Langzaam stapte ze voort. Haar blik nog steeds gerust op een slecht veulentje voor haar. Enkele honderd meters verder daar ergens in de verte kon ze de vage schim van het dier zien. Maar iets in haar zei dat ze daar moest kijken. Dat ze de ouders van het wezen moest vermoorden, en het slechte dier zelf puur slecht moest maken. Dat dit het eerste lid van haar opnieuw beginnende kudde moest worden. En Streya zou alles op alles zetten als haar binnenste iets zei. Ze snoof eventjes, meteen na het bezoek met Zephyr, en de moord op haar vader was ze vertrokken. Naar deze plek, om een dier te zoeken. De wind had haar naar haar oude kudde gebied gebracht. En vele paarden - want sommige hadden de vreselijk ziekte overleefd, omdat ze gevlucht waren keken haar angstig na. Vluchten voor haar, vonden het vreselijk dat ze terug was. Andere daarin tegen bogen voor haar, toonde dozen met respect voor haar. Streya had enkel gezegd dat dit niet het juiste moment was. Degene die respect hadden getoond waren allemaal oude kudde leden. Maar één béta had het overleefd, eentje die zijn vertrouwde rang zo weer terug kon krijgen. Maar goed, Streya was snel bij het veulen genaderd. Het veulen dat haar met respect had behandeld, het veulen die over haar daden het gehoord, en ze prachtig had gevonden. Zo keek het veulen emotieloos en misschien zelfs wel tevreden toe hoe Streya haar ouders meedogenloos vermoorde. En daarna had het Streya gevolgd, het was nu inmiddels 5 maanden, en het trainde al volop...

Streya keek de merrie voor haar moordlustig aan, ze snoof eventjes. Zwaaide met haar staart, en hoorde de merrie weer brabbelen. Streya trok haar wenkbrauw eventjes op. ''Een hobby die ik maar al te graag uitvoer.'' Haar tong gleed eventjes over haar mond. En dreigend zette Streya een ruime pas naar voren. Een valse grijns stond op haar gezicht. Toen de merrie weer verder praatte ontblootte Streya haar tanden eventjes dreigend. Niet omdat de merrie iets fout gedaan had. Nee, gewoon omdat Streya dit 'spelletje' wel leuk vond. Toen knikte ze eventjes kalm, of het waar was wat de merrie had gezegd boeide Streya helemaal niets. Er waren andere plekken waar ze zeker een goede reputatie had. Bij de volgende woorden van de merrie stond haar mond weer strak, maar had haar houding nog altijd dezelfde moordlustige en duistere houding. ''Zeker.'' Fluisterde Streya toen ze haar hals gestrekt had om haar mond bij het oor van de merrie te zetten. Heel zachtjes en voorzichtig pakte ze een haartje van de merrie vast, een die aan het oor vast zat. Toen trok ze haar hals terug, waarmee ze de kleine haartjes mee trok. ''Stuk of 50. Om en nabij...'' Sprak ze duister.

Merle

Merle

De merrie bleef haar met diezelfde moordlustige blik aankijken, die leek haar echt krankzinnig. Ze vroeg zich af of ze geen steekje los had. Ze probeerde haar duidelijk bang te maken, maar ze liet zich er niet door intimideren. Ze wist dat angst gevaarlijk was, dat je er domme dingen door ging doen. Ze moest rustig blijven, zich beheersen. Ze begon echt zin te krijgen om haar de les te lezen, maar ze wist dat ze dat beter niet kon doen. Daarom keek ze haar alleen maar aan, hield ze haar gedachten voor haar. Dwong ze zichzelf ook niet met haar ogen te rollen. Als het had gekund was ze weggerend van deze merrie, maar ze wou echt niet het risico lopen dat ze ingehaald werd omdat de merrie dat waarschijnlijk juist leuk vond. Alleen ze vond dit gezelschap maar niks, ze kreeg er echt de kriebels van. Ze begon ze af te vragen of er nog meer van deze maffe paarden in dit gebied waren. Ze had heel wat meegemaakt, maar nog nooit zulke paarden. Ze hoopte ook niet dat ze er nog veel meer tegen zou komen, als ze dit zou overleven. Ze werd er echt een beetje gek van om behandeld te worden als een soort prooi, als een speeltje. Daar was ze niet van gediend, al kon ze er nu niks tegen beginnen. Dat zou zeker haar dood beteken, dat wist ze zelf ook dondersgoed. Dus ging ze maar verder met praten alsof er niks aan de hand was. Ze zag dat de merrie even haar wenkbrauw optrok en toen zei dat ze die hobby maar wat graag uitvoerde. “Ja, meestal voeren paarden hobby’s uit, omdat ze het leuk vinden,” stemde ze met haar in alsof het de normaalste zaak van de wereld was, die hobby van deze merrie. Ze keek toe toen de merrie haar tanden ontblootte. “Als ik je irriteer moet je het zeggen,” ging ze verder. Ze verstarde toen ze haar hals strekte en haar mond vlak bij haar oor bracht. Ze bleef doodstil staan toen de merrie wat haartjes bij haar oor wegtrok. Haartjes die ze koesterde omdat ze haar wintervacht in dit weer wel nodig was, gelukkig kon ze er een paar wel missen. Ze ontspande zich weer iets en staarde de merrie strak aan. “Dat is inderdaad dan een grote hobby,” vervolgde ze. Ze keek de merrie onderzoekend aan, zou ze van plan zijn om haar aan te vallen. Nou ja, als dat het geval was dan merkte ze dat vanzelf wel. Ze kon beter maar van het slechtste uitgaan. “En hoe is je stemming nu?” vroeg ze verder. Ze waagde zich er maar aan om verder te vragen. Wat kon ze anders? Ze kon namelijk geen kant op. Ze zou haar niet gaan bedreigen met dingen die niet waar waren, ze zou het ook niet proberen als ze wel waar waren. Ze wist dat dat alleen maar verkeerd uit zou pakken. Ze kon het beste gewoon kalm blijven en er het beste van hopen.

http://lostanimals.actieforum.com

Streya

Streya

Kalm dacht ze na. Over trainingen, over haar plannen. Vooral over haar plannen, om aan de macht te komen. Over al haar moorden, en zo voort. Misschien werd de palomino merrie voor haar wel een van de zoveelste die ze had gepleegd. Haar oren waren naar achteren gericht, maar niet zoals altijd in haar manenbos rustend. Daar ging ze mee ophouden, het zei toch niets. Ze stampte met haar hoef eventjes op de grond, om de merrie te laten merken dat ze niet bepaald het meest 'geduldige' type was, dat er bestond. Streya was slim, wist hoe ze respect moest krijgen van paarden. En had het al van verscheidene paarden in Dream Horses. Ze dacht aan alle ontmoetingen, zwaaide eens met haar staart. Van alle paarden dat waren er een stuk of 9 hadden er maar drie haar naam. Alle drie verdienden ze het. Aaliyah, Djuna en Zephyr. Streya snoof eventjes, nog steeds waren haar ogen leeg, je zou er lang over doen wil je de onderkant van haar ogen bereiken. Wil je haar 'ziel' bereiken. En onderweg waren er vele obstakels. Ze keek kalm rond, boorde haar ogen soms eventjes in die van de kleine merrie voor haar. In de hoop erin te vallen en haar ziel te bereiken. Want Streya was niet bang voor obstakels, voor monsters. Ze zou vechten met ze allen. Tot ze bereikte wat ze bereiken wou. Eindelijk begon de merrie voor haar te praten.
'Ja, meestal voeren paarden hobby's uit, omdat ze het leuk vinden.'
Sprak ze droogjes. Streya keek de merrie eventjes doordringend aan. Toen verharde haar blik in een keer, alsof haar ware 'ziel' terugkeerde in haar. Alsof er net iets was geweest dat de overhand genomen had. Eventjes knikte ze droogjes. Ze snoof wat, en bekeek de merrie voor de zoveelste keer goed. Waarna ze brieste. De merrie was klein, kleiner dan Streya. Die toch al heel groot was met de lengte van 1.92 meter schofthoogte. Keek ze vreselijk neer op de merrie voor haar. Die heel wat kleiner was. Streya mepte met haar reusachtige staart. Ze had een sierlijke bouw, veel spieren. Was slim, en puur en puur slecht. Ze was niet zoals sommige wannabee's waren. Dat ze iedereen vermoorde die maar langs kwam. Streya hield van spelletjes, en zodra de ander te erg meespeelde. En haar te erg ging vervelen. En ook niet meer weg wou, was het gedaan. Zo simpel was dat. De dieren konden hun lot zelf bepalen. En als ze zo dom waren om met Streya te spotten, ondanks een waarschuwing. Dan waren ze in een klap dood. Streya was geen geduldig type. ''Nee, nee.. Ik vind het juist gezellig dat je hier bent.'' Haar stemgeluid was sinister, en de sarcasme droop er van af. Maar toch kon je die alleen vinden als je heel goed zocht. ''Perfect.'' Antwoordde ze op de andere woorden van de merrie. ''Streya.'' Sprak ze er snel daarna achter aan. Het boeide haar niet meer wie nou allemaal haar naam had en wie niet. Als veel dieren haar naam hadden kon ze beter herkend worden hier in DH. Streya was niet zoals de normale paarden. Ze was uniek. Raar, sinister, mysterieus. Hield van spelletjes, kon engels spreken. Raadselachtig. En noem maar op. Ze was one of a kind.

Merle

Merle

Ze zag hoe de merrie even in gedachten verzonk, dat gaf haar even tijd om iets te ontspannen. Waar zou deze merrie over nadenken? Over hoe ze haar van het leven moest beroven, of of ze dat wel zou doen. Misschien was het wel iets anders. Soms vond ze het jammer dat ze niet in de gedachten van anderen kon kijken, maar meestal vond ze dat maar wat prettig. Hoe zou het leven eruit zien als je in andermans gedachten kon kijken? Dat zou vast verschrikkelijk zijn, dan zouden er veel meer problemen in de wereld zijn. Ze lette weer op de merrie toen ze verder ging over de hobby van haar. Ze wist anders ook niet zo goed waar ze het over moest hebben. Hoe haar kansen lagen bij dit paard en of ze er dus wel levend van af zou komen. Ze bleef terug kijken toen de merrie haar doordringend en daarna weer hard aankeek. Ze wende haar blik geen een keer af en dwong zichzelf om kalm terug te kijken. Ze voelde hoe er opnieuw een rilling over haar rug liep, maar ze reageerde er gewoon niet op. Ze wist dat de merrie een spelletje met haar speelde en dat ze daar echt plezier in had. Ze vroeg zich alleen af hoelang dit spelletje nog zou duren en of haar lot eigenlijk al bepaald was door dit paard voor haar. Als dat zo was zou ze zich er aan overgeven. Ze wist dat het geen zin had om terug te vechten. Ze was dan wel een taai en sterk paardje, maar de grote van deze merrie was gewoon te veel voor haar. Daar zou ze echt niet tegen op kunnen. Het hing dus allemaal van deze merrie af en dat besefte ze maar al te goed, maar het was niet de eerste keer dat ze in zo’n situatie terecht kwam en ze hoopte ook niet dat het de laatste keer was. Ze wou nog zo veel meer van deze wereld zien en ze hoopte echt dat ze daar de kans voor zou krijgen. Merle was oplettend, er ontging haar echt niet veel ze hoorde daarom ook het sarcasme in de stem van de merrie toen deze naar een stilte weer sprak. Ze wist niet zo goed wat ze moest denken van deze woorden. Ze lieten haar in tweestrijd staan. Ze kon er gewoon niet goed uit opmaken of de merrie liever had dat ze weg zou gaan of niet en of ze daar wel de kans voor zou krijgen. Ze waagde het er in ieder geval nog maar niet op. Ze bleef staan waar ze stond en ze hoopte maar dat dat de juiste keuze was. “Dat is natuurlijk altijd leuk om te horen,” zei ze toen met een klein glimlachje om haar lippen. “Ik kan er alleen niet zo goed uit opmaken of je het meent,” ging ze rustig verder. Ze keek de merrie onderzoekend aan.

Ze knikte even toen de merrie zei dat haar stemming goed was. Alleen nou wist ze nog steeds niet op wat voor manier goed. Ze kon niet zo goed hoogte krijgen van deze merrie en waarschijnlijk was dat ook de bedoeling. Ze deed het dan ook erg goed. Toen gleed er opeens een naam over de lippen van de merrie. Ze keek haar een beetje verrast aan, dat had ze niet meer verwacht. Ze wist niet of dat betekende dat ze haar zou laten leven of juist niet. Het kon natuurlijk ook zijn dat dat er nog vanaf hing. Ze moest op haar hoede blijven, voorzichtig zijn. ”Streya,” herhaalde ze zachtjes. “Je speelt een spelletje met me hè?” ze glimlachte even. Hoe lang zou ze er nog mee door gaan. Ze leek verder helemaal niet ontdaan of opgelaten. Zelfs niet toen ze die woorden uitsprak. Ze hield haar waarde door kalm te blijven Streya aan te blijven kijken. Zo gaf ze aan dat ze wist dat ze alles met haar kon doen wat ze wou, maar dat ze niet zou gaan smeken of wat dan ook.

http://lostanimals.actieforum.com

Streya

Streya

Hé gosh. Wat een zielige merrie was die Merle toch. Vond Streya, misschien moest ze maar eens ophouden met haar te pesten? Mwah.. Nee. Streya hield van haar spelletje, en ze was waarschijnlijk te snel voor de merrie, en waarschijnlijk ook te sterk. Maar misschien zou de merrie haar nog verrassen, maar goed wie wist ook niet. Streya ging uit van niet. En als de merrie van onnatuurlijke krachten af wist, dan was Streya er of niet meer geweest, of was ze allang 'gevlucht.' Streya draaide met haar staart door de lucht, die dit met golvende bewegingen deed. Ze brieste eventjes, en wachtte verveeld op het antwoord van de merrie. Dat zo ontzettend lang leek te duren. Maar ja, als je je verveeld dan ging de tijd stukken. Heel veel stukken langzamer. Toen... Toen begon de palomino merrie voor haar te spreken. ''En nou denk je dat het mij wat boeit?'' Sprak ze kalm, alsof ze de zin van de merrie een soort van afmaakte. Om het een 'omschrijving' te geven... De merrie knikte, maar het boeide Streya niets. Het boeide haar niets wat een ander van haar vond, wat een ander van haar dacht. Ughh.. Ze had wel wat beters te doen dan een spelletje te spelen met deze merrie. ''Ik zou niet eens durven.'' Sprak ze en dit keer droop de sarcasme duidelijk hoorbaar van haar stem af. ''Luister eens kleine-'' Ze boorde haar ogen in die van de merrie, en stampte eens met haar hoef. -Ik heb geen tijd om hier de hele tijd te staan, dus nou opgehoepeld zodat ik erlangs kan.'' Streya was zeker niet van plan zelf opzij te gaan voor de merrie voor haar. Ze richtte haar blik minachtend in de ogen van de kleine merrie.

Merle

Merle

Ze wachtte af totdat Streya zou reageren. “Geen idee,” zei ze kort. Ze ging er verder ook niet op in, dat vond ze niet nodig. Streya maakte het er namelijk ook nou niet echt duidelijker op en ze wist ook wel dat dat ook niet zou gebeuren. Ze wachtte gewoon af totdat ze haar zou aanvallen of een teken gaf dat ze weg moest gaan, dan wist ze ook waar ze aan toe was. Ze hoorde het sarcasme van Streya door haar stem nu heel duidelijk terwijl ze verder sprak. Ze keek haar onderzoekend aan. Waar ging dit gesprek heen? Ze zag aan haar dat ze haar geduld begon te verliezen, dan zou ze vast snel genoeg merken wat de keuze van Streya was. Ze spitste haar oren toen Streya verder ging. “Ja, ik luister.” Ze reageerde niet op dat kleine, dat was ze wel gewend. De meeste paarden hadden alleen niet door wat voor kracht er eigenlijk in dat kleine lichaam schuilde, ze was een robuust paardje. Toch gebruikte ze dat niet veel, alleen om te reizen. Zo hield ze haar lichaam in conditie en kon ze als ze moest een ander toch flink verrassen. Alleen ze deed dat liever niet, ze vond dat nergens voor nodig. Ze zou iets niet gaan opblazen of verergeren alleen omdat een ander daar niet in zou geloven. Nee, ze hield zich wel in. Ze glimlachte even toen Streya zei dat ze erlangs wilde, ze wou dat ze aan de kant ging terwijl ze er makkelijk langs zou kunnen. Toch zei ze hier niks van en knikte ze alleen maar. “Maar natuurlijk mag je er langs,” zei ze toen. Ze deed een stap opzij en liep toen van Streya weg. “Nog een prettige dag Streya,” zei ze toen. Daarna zette ze haar gewicht op haar achterbenen en sprong ze tussen de bomen weg. Terwijl ze wegliep en uit het zicht van Streya verdween schudde ze even met haar hoofd. Ze was blij dat ze daar levend van af was gekomen, maar ze snapte niet waarom dat nou weer zo had gemoeten. Er waren hier duidelijk heel veel verschillende soort paarden, veel meer bij elkaar dan ze gewend was. Ze zou het wel zien, ze zou het nog wel zien.

[Topic uit]

http://lostanimals.actieforum.com

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » O O S T E N » De Watervallen » It’s like my blood flowing through my veins

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum