We kiss and tremble with delight. [Open]

Met kalme passen was de palomino de grens overgestoken en het gebied waar ze jaren lang had geleefd ingetrokken. Het was enkele jaren terug sinds ze zichzelf voor het laatst had laten zien, daarvoor had ze er zeker vier jaar gewoond. Maar ze was niet meer diegene die hier aan het hoofd had gestaan van een kudde, diegene die haar twee zoons meer liefhad dan haar enige dochter. Nog steeds mocht Zanyatta wat haar betreft door de aardbodem zakken om nooit meer terug te keren, maar het lot van zowel Zephyr als Zephuros deden haar niets meer. Beiden waren oud genoeg om hun eigen leven te leiden, zelf te bepalen wat ze deden en wat ze lieten, haar maakte het allemaal niet uit. Ze waren niet meer zoals zij. In de tijd die ze buiten Dream Horses had doorgebracht was ze veranderd. Niet door dingen die ze had meegemaakt of verhalen die ze gehoord had, nee, ze was een lichamelijke transformatie ondergegaan. De kracht die ze bezat was vele malen meer dan die van anderen, ze was ook stukken sneller en veel listiger. Echter voelde ze niets van de drang, de energie en de kracht nu ze niet meer in het land van de blauwe maan was. Al snel had de slanke merrie gemerkt dat ze weer gelijkwaardig was met de paarden die ze indeelde in de categorie ‘normale paarden’. Heel veel deed dit haar niet, zodra ze terug zou keren naar haar huidige leider zou ze de kracht weer door haar lichaam voelen stromen. Dan pas zou het weer ten uiting komen dat ze niet alleen bloed door haar aderen had stromen maar ook dat ze iets veel fellers meedroeg. De twee cirkels met even grote diameter op een gepaste afstand van elkaar waren in het maanlicht ook zichtbaar op haar hals, precies op de plaats waar haar slagader zat. Ook haar voorheen zo ontzettend nette vacht werd ontsierd, een felle strijd had haar littekens nagelaten. Al met al, Sythka’s hele houding was veranderd. Ze was niet langer wie ze hier was geweest, niet diegene die de Valkyrie in handen van Fawn had laten gaan omdat haar eigen nageslacht niet in staat was geweest om de taak te volbrengen. Toen had ze zich het lot van haar kudde wel aangetrokken, nu kon het haar helemaal niet schelen of de donkere merrie gefaald of geslaagd had.

Met kalme ritmische stappen begaf ze zich richting een van de nieuwere gebieden van Dream Horses. Toen zijzelf nog aan het hoofd van een kudde had gestaan, waar ze overigens van helemaal niets naar boven was geklommen, was het Meander op een begeven moment spontaan verschenen. Of ze hadden alle tijd langs het gebied geleefd zonder te weten dat het er was. Wat maakte het ook uit? Tussen de bomen door, zichzelf in hun schaduw hullend, zocht ze haar weg verder. Haar luide hinnik had tussen de bomen en over de rivier geschald toen ze het lang vergeten land weer was binnen getrokken. Haar doel was in eerste instantie alleen geweest om te zien hoe Fawn het ervan af had gebracht, maar op een of andere manier kon ze het niet laten om te zien of iedereen hier nog steeds op dezelfde manier tegen haar aankeek. Syth was al te weten gekomen dat er enkelen van vroeger nog steeds aan het hoofd stonden, zoals Nirvana, Sultan en Pearl. En dan niet de verachtelijke dochter van Azacar te vergeten. Ze kon niet begrijpen hoe die merrie was ontstaan uit een hengst zoals hij. Op een of andere manier had ze hem wel de stempel gegeven dat hij waardig genoeg was als leider, maar zijn dochter. Nee, dan had hij wel betere nakomelingen op de wereld gezet. Misschien kwam het vanwege haar moeder, ook iemand die ze nooit gemogen had. Maar dat gold dan ook wel voor de meeste merries. Allemaal kregen ze dezelfde snauw, triggerden ze dezelfde woede uit het diepste van haar hart. Die gevoelens had ze zelfs niet verborgen toen ze tegenover twee wezens had gestaan die vele malen sterker waren geweest als zijzelf. Dat was ook de eerste keer geweest dat de palomino een gevecht verloren had zoals dat nog nooit eerder was geweest. De tijd die verstreken was en het letsel dat ze had opgelopen. Met enkele rake slagen, zowel van haar als van haar tegenstander, was de strijd met misschien een minuut of tien al beslist geweest. Dat waren ook de littekens die haar lichaam ontsierde.

De geluiden van een paard die dichterbij kwam deed haar stoppen. Haar oren draaide zo dat ze precies kon bepalen waar diegene vandaan kwam. De wind stond echter verkeerd om te ruiken of het om een merrie of hengst ging. Zonder veel geluid te maken, alleen haar huidige leider zou haar kunnen horen, bewoog ze opzij om plaats te nemen naast de dikke stam van een boom. Hier zou ze niet zichtbaar zijn in de stralen die de maan weerkaatste. In die duisternis wachtte ze op diegene die dacht haar te kunnen besluipen.