Escape for this call #

Voorzichtig sloop ze voorwaarts. De sneeuw was iets minder geworden, maar je hoorde het nog steeds kraken. Haar heldere bruine ogen bespeurden de hele omgeving waarin ze liep. Ze was ontsnapt bij haar moeder Magnifico. Ze had haar 2 lange maanden bij de bruine merrie doorgebracht sinds de grote ruzie tussen beide paarden. Ze was het echt beu dat er ruzie was tussen haar liefdevolle ouders. Een zucht verliet de keel van het jonge veulen. Bijna zou ze drie maanden oud worden en dan wilde ze wel samen zijn met beide paarden. Ook al zou dat niet gebeuren. Het was voorbij. Over. Fini. Haar hoeven sloeg ze diep neer in de sneeuw terwijl ze maakte dat ze sneller liep. Ze moest hier zo snel mogelijk weg. Haar moeder zou haar volgen en roepen en straffen. Ze was heel kwaad en streng nu. Daesha slikte eens en draafde stevig verder door de sneeuw. Ze was van plan een grote ontmoeting te hebben samen met de leiders van Dénali. Haar beide ouders zaten in de kudde en het was tijd dat ze er ook bij zou gaan. Dan was ze sneller samen bij hen. Haar pluizige staart zwiepte heen en weer terwijl ze door de sneeuw draafde. Het was toch vermoeiend om zo door een pak sneeuw te lopen. Haar kleine oren draaiden heen en weer terwijl ze de omgeving bekeek. Ze zou naar de rivier gaan. Dat was vast even ver genoeg om de twee te ontmoeten. Wie weet volgde haar moeder al, omdat ze ongerust was. Natuurlijk moest ze dat niet zijn, maar dat wist ze niet. Het veulen grinnikte even ondeugend en trippelde vrolijk verder. Haar bruine ogen gleden over de omgeving terwijl ze zocht naar de rivier. Die was niet zo moeilijk te vinden want hij stroomde. De stroming was zo sterk dat hij niet bevroren was. Meteen raasde het kleine veulentje eropaf en kwam ze aan in het witte gebied met de rivier. Ze liep er nieuwsgierig heen en snuffelde eens aan het water. Door de stenen die erin lagen kwam het water soms wel in spetters op haar neus. Best koud. Daesha schudde haar kleine dikke wintervacht uit en keek om haar heen. Ze sloeg een kleine en schattige hinnik naar zowel Sultan als Pearl. Ze wilde heel erg graag bij de kudde horen.

Sultan & Pearl
Nadien Magnifico

Haar bruine ogen keken van links naar rechts. Haar houding was rustig en ontspannen terwijl ze op de zwarte hengst aan het wachten was. Het was rustig op deze plek, al kon dat nog veranderen. Een kleine tevreden zucht verliet haar mond terwijl ze naar het water liep. Ze liet haar hals zakken en nam een paar slokken. Het was ijskoud en het voelde alsof er een steen in haar maag viel. Daesha schudde haar vacht uit en liep weer naar de kant toe. Een geur drong haar neus alweer binnen en nieuwsgierig keek ze om haar heen. Het was niet echt een bekende geur, maar iets herkende ze van haar ouders. Dat was ook de reden waarom ze bij die ene kudde wilde. Zo was ze altijd wel bij haar ouders en dan had ze nog meer vrienden om haar heen. Voor als er iets fout zou lopen. Nieuwsgierig keek ze om haar heen terwijl ze zocht naar de zwarte hengst. Ze had hem nog nooit gezien, maar een paar geuren rondom hem herkende ze wel. Van de kudde en een paar paarden die bij haar geboorte waren. Ze snoof nogmaals zacht en opeens kwam er een hengst uit de bossen. Hij galoppeerde in haar richting en vroeg meteen waarom ze hem nodig had. De kleine merrie liet haar blik even over hem heenglijden waarna ze hem recht in de ogen keek. Haar bruine ogen glansden vrolijk. "Hallo. U bent Sultan, toch? Ik ben Daesha, dochter van Magnifico en Remember. Ik wou vragen of ik bij je kudde mag want ik wil heel graag vaker bij mama en papa zijn." Haar stem fijn, zacht en natuurlijk extreem schattig. Ze spitste haar kleine oren vrolijk naar voren terwijl ze hem hoopvol aankeek. Ze hoopte maar dat het mocht. Soms waren ze eens voor een activiteit in een kudde gebied en dan kon ze niet komen. Ze wilde dan ook graag in een kudde en vooral deze omdat haar ouders erbij zaten. Haar staart zwiepte vrolijk heen en weer en rustig wachtte ze op een antwoord. Al was ze stiekem toch wel een tikkeltje ongeduldig. Ze wilde het zo enorm graag.

Geen enkel moment verloor hij het jonge veulen uit het oog, hield hij het nauwkeurig in de gaten en volgde elke beweging die ze maakte. Nu hij haar eens goed had bekeken, was het toch wel overduidelijk dat de jonge merrie trekjes van zijn broer had, maar óók van Magnifico. Was het dan toch het veulen van die twee? Een luide bries was hoorbaar, Sultan spitste zijn oren op het moment dat de merrie begon te praten en een brede glimlach sierde zijn gitzwarte lippen. Meteen werd zijn vraag beantwoord, deze kleine merrie was familie van hem; waar ze blijkbaar zelf nog niet achter was. Maar nu deed dat er eventjes niet toe, Sultan moest haar vraag beantwoorden; zorgen dat ze meer bij haar ouders kon zijn. Want dat was enorm belangrijk in de opvoeding van een veulen.
'Natuurlijk mag je bij de kudde Daesha. Je bent immers mijn nichtje.' Na die woorden speelde een brede grimas met zijn lippen, terwijl hij zijn hoofd iets liet zakken om de merrie in haar ogen aan te kijken. Zoals hij haar nu kon beoordelen, was het een enorm lief veulen. Sultan had zijn nichtje nog nooit ontmoet, hij wist enorm weinig over Remember eigenlijk; kwam hij nu achter. Misschien dat hij zich meer moest verdiepen in zijn familie, zoals hij vroeger altijd gedaan had, maar nu de tijd niet meer voor had.
Nog steeds waren zijn pluizige oren naar voren gericht, zijn reebruine ogen hielden de hare vast en geen enkele spier in zijn lichaam was gespannen. De rustige omgeving die de Rivier desondanks altijd met zich meedroeg, was sterk aanwezig. Ondanks het een slecht gebied was, want zo werd het altijd genoemd door de andere paarden. Voor Sultan was het een neutraal gebied, zowel slechte, goede en neutrale paarden konden hier hun plekje vinden. 'Dus wat mij betreft ben je gewoon aangenomen in de kudde!' Zijn warme klanken werden meegevoerd met de wind, waarna ze langzaam wegstierven en overstemd werden door het vrolijke vogelgezang. Heerlijk zo'n dag.

Het kleine veulen keek nieuwsgierig om haar heen. Ze was stiekem best wel ongeduldig, maar ze had wel geleerd dat dat niet echt beleefd was. Daarom probeerde ze ook het niet te laten merken. Het veulen keek naar de zwarte hengst die uiteindelijk weer begon te praten. Hij vertelde haar vrolijk dat ze zeker bij de kudde mocht. En waarom? Omdat ze zijn nichtje was. Geschrokken hief ze haar hoofd schuin en bekeek de de zwarte hengst even. Nee, ze herkende hem eigenlijk nog niet zo goed. Hij was niet bij de geboorte geweest, of wel? Ze wist het niet meer. Het was al even geleden. Het veulen zwiepte met haar staartje heen en weer en dacht eens goed na over alles. Oké, ze kende nu haar mama papa en nu haar neef. Dus hij was een broer van iemand. Ze bekeek de hengst goed en merkte toch op dat zijn bouw een beetje op haar vader leek. Gaaf. Ze was een nichtje van een leider. Dat was iets waar ze als klein ding trots op was. Sultan herhaalde nadien de woorden nog een keer. Ze was aangenomen in de kudde van hem en Pearl. Nu kon ze steeds vaker bij haar ouders zijn. Het veulen glimlachte blij. "Dankjewel, Sultan!" Ze trippelde naar de hengst heen en drukte haar neus eens in zijn manenbos. Ze briesde zacht en stapte weer achteruit. Ze wist niet wat ze nu eigenlijk moest zeggen. Ze hoorde nu eindelijk bij de kudde. Ze snoof zacht en keek naar de hengst. "Nou, dan ga ik maar weer. Je zal het vast wel druk hebben! Nogmaals bedankt!" Ze briesde vrolijk, draaide haar om en draafde weg. Haar oren waren vrolijk naar voren gericht. Ze was nu eindelijk een echt kuddelid!