Yo makkr

Snuivend betrad ze het ijs. Argwanend kijkend of er zwakke plekken in het ijs lag. Neenee, dat was ze niet vergeten, tss. Daar was ze nog ziek van geworden. Niet fijn. Ze tobde of ze het wel kon doen. Of eigenlijk gíng doen en hoe. Naja. Ze wist het niet. Ze ging het gewoon doen en dan maar kijken of ze de overkant haalde. Jaja. Ze snoof zachtjes en keek hoe Eyes roekeloos begon te springen op het ijs. Aaliyah zuchtte en bekeek de uitslover even voordat ze zelf ook het ijs betrad. Het kraakte hard en Aaliyah snoof even argwanend. Ze sperde haar neusvleugels wijd open en stak alert haar twee oren naar voren. Met een sukkeldrafje draafde ze over het ijs. Ze ging over op een galop maar belandde met haar achterbenen op een zwak stuk ijs en ging erdoorheen. Maar het ijs was te sterk om helemaal te breken dus alleen haar achtervoeten lagen helemaal in het water. Verschrikt spartelde ze met haar voorbenen over het ijs en trapte wil naar achteren in het water. Langzaamaan verdween haar buik ook in het water, ze gleed achteruit. Ze haalde grote teugen adem en klauwde met haar voorste hoeven over het ijs. Ze was te zwaar om zichzelf op te hijsen en ze zat aardig bekneld nu. Ze beet op haar lip en kwam een stukje omhoog. Eyes snelde naar haar toe en stak gelijk zijn kop naar voren. Aaliyah omklemde een stevig punt van zijn gewei en hij trok. Genoeg zodat ze haar voorbenen genoeg onder zich te krijgen en ze trok haar buik uit het water. Alleen haar achterbenen nog. Met success en ze sprong de laatste drie meter naar het vaste land. Water hinge r aan haar haren en ze was nat en koud. Rillend liep ze verder. Ze vreesde al dat ze juist nu een paard tegen zou komen. Maar ach. Wat maakte het uit. Ze vreesde niet voor zichzelf maar voor degene die het waagde om erover te beginnen. En ja hoor. Even later naderde ze een paard. Wit. Aaliyah grijnsde scheef en stond stil. ’Yo makkr.’

Vulcan

Wat was het saai. Er was niets te beleven in dit gebied. Het was alleen maar een stom natuurgebied met water. Al was dat ijs geworden door de vries. De grijze hengst liep rustig door het meander heen. Af en toe gleden zijn donkere ogen naar het water dat beneden liep. Nee, hij had geen zin om naar beneden te gaan om het water op te zoeken. Hij zocht wel een betere rivier. Rustig bekeek hij het gebied, dat voor hem nog steeds saai was. Hij rolde een keer met zijn ogen terwijl hij rustig doorliep. Er was niets te beleven hier. Zijn zoon leek hier ook geweest te zijn, of had hij het mis? Hij rook zijn geur een beetje. Hij draaide met zijn oren en zijn blik gleed over het gebied waar een merrie liep. Een tweejarige palomino. Hij bekeek de merrie die kletsnat was. Ook een hert liep bij haar. Hij snoof even verontwaardigd terwijl hij dichterbij de merrie kwam. Een gat was te vinden in het ijs dus ze was gevallen. Ze leek het koud te hebben, maar dat deerde haar vast niet. Hij grijnsde even, maar toen ze hem begroette veegde hij de grijns weer weg. Hij knikte naar haar. De geur van zijn zoon hing duidelijk rondom haar. Ze kende hem dus. Ook een kuddegeur hing rondom haar, zwak maar hij was er nog. "Hallo." Hij begroette haar terug zonder emotie te tonen. Hij bekeek nog eens het natte lijf van de merrie. Ze kon ziek worden, maar dat was zijn probleem niet. Al wilde hij best paarden gaan beschermen. Zijn vader instinct was duidelijk helemaal naar boven gekomen. Lastig, maar hij bleef trots op zijn zoon.

Het water liet haar vacht krullen, haar vacht isoleerde niet meer, dat voelde ze al. De kou was te voelen tot in haar botten. Damnit. Wedden, wédden dat ze later ziek werd. Ze rilde en haar haren stonden rechtovereind. Maar ze liet niet veel zien aan de buitenkant verder.
Wow. De hengst begroette haar doods in vergelijking met haar uitspraak. ’Yo doodse hengst. Mijn naam is Aaliyah. Gebruik het goed want soms is het een tongbrekertje. Krak. Boem. Auw. Whoops.’ Ze grijnsde liefjes en zwiepte met haar staart. ’Dood.’ Mompelde ze vaag. Haar hersenen functioneerden nog niet goed sinds ze hier was aangekomen. Maar dat was vaker. Als ze ergens nieuw of oud was, ze was eerst heel lang vaag en daarna was ze weer Aaliyah. Al was het niet echt zo erg als voorheen. ’Serieus. Heb jij geen emotie’s? Ik walg nu al van je.’ Sprak ze afschuwachtig. Jemig. Sowieso maakte je niet echt een indruk als je emotieloos probeerde te praten. ’Kou-houd.’ Kermde ze klaaglijk bij een windvlaag. Eyes wreef zijn gewei tegen haar achterbenen aan. Ze grinnikte. ’Wow wow. Ik weet je naam nog niet eah. Aaliyah. Aaliyah. Aaliyah. Aaliyah. Snappie?’ Wow. Wat was ze toch geweldig idioot. Idioot. Whiehiee. Aaliyah sloeg met haar staart en steigderde laagjes.

Yo ~ c:

De grijze hengst had zijn donkere ogen strak op de jonge merrie gericht. Ze leek het koud te hebben, maar dat was haar probleem en zeker niet de zijne. Ze begroette hem nog een keer, maar met veel meer woorden. Ze noemde hem doods en stelde haar dan ook voor als Aaliyah. Hij knikte er even op, maar negeerde de laatste woorden die ze uitsprak. Ook begon ze te klagen over zijn gedrag omdat hij zo emotieloos was. Ze leek ervan te walgen. Toen een kleine windvlaag uitbrak kreeg ze het koud en klaagde ze opnieuw. De grijze hengst rolde met zijn ogen toen ze haar na een tijd nog eens voorstelde. Wat was ze irritant. Hij bekeek haar eens goed. Ze was oud genoeg om dingen geleerd te hebben, maar nee. Ze hing de idioot uit. Hij grijnsde breed. De geur rondom haar was van de Horcrux. Deina was de leidster. Daarvan had ze vast alles geleerd om idioot te zijn. Hij sloeg met zijn staart heen en weer en keek het jonge merrietje aan. "Oké dan, Aaliyah. Leuk om je te ontmoeten." Zijn stem liet merken dat de laatste zin duidelijk sarcastisch was. Hij had geen zin in een gesprek met.. Dít. Hij schudde met zijn hoofd en keek haar nog steeds aan. "Mijn naam is Vulcan." Snel gaf hij zijn naam aan haar vrij. Dat was al iets beter voor een gesprek en zo kon hij nog weggaan na een tijd. Al was hij hier eigenlijk niet voor haar en dit gedoe. Nee, hij had de geur van zijn zoon gevonden. Rondom haar. Hij was eigenlijk toch nieuwsgierig waarom.

Met een droge plof kwam ze weer op haar vier hoeven terecht. Haar donkere ogen straalden iets uit, niet iets wat je vaker zag. Het was iets brutaals, koppigs, bijdehands maar toch enigszins rust. Zijzelf keek in de toonloze ogen van het witte paard. Ze gooide haar hoofd omhoog en zwaaide haar neus naar rechts. D’r goud gekleurde voorbenen bewogen even danserig onder haar lichaam waarna ze stil stond en rilde. De wind fluisterde haar naam, streelde haar natte vacht en plantte zich vast aan haar huid, waardoor ze nog eens rilde en haar achterhand naar links zwaaide en haar hoofd mee zwaaide. Ze glimlachte chineesjes en sloeg met haar klitterige staart. ’Vond ik nou ook.. Mijnheer.’ Haar achterbeen raakte haar buik, waarna het de grond tot puree stampte. Een kleine, witte aftekening bij haar kroonrand was, naast de witte bles het enige witte in haar lichaam. Behalve het oogwit van haar ogen maar dat was nogal logisch. Haar neusgaten werden licht gesperd toen de witte hengst zich voorstelde als Vulcan. Wow. Dan moest ze denken aan een vulkaan. Origineel. ’Aangenaam witte hengst genaamd Vulcan.’ Aaliyahs tong gleed over haar bovenlip. Een van haar voorbenen kruiste zich over de andere waardoor ze zijwaarts liep. Niet meer dan een halve meter werd ze verplaatst. Haar haren stonden recht overeind om warmte op te vangen, maar tot zover was het niet echt gelukt ofzo. Met een verschrikt gilletje sprong ze verder opzij toen ze iets tegen haar buik voelde schuren. Met grote argusogen keek ze naar haar buik maar tot haar eigen verbazing was het gewoon Eyes. Half beschaamd liep ze terug naar waar ze net stond. ’Vergeten voor te stellen. Dit – eh. Deze kneus is Eyes.’