I see that you have succeeded #

Wat een dag. Er was nog steeds niets te doen in haar nieuwe kudde gebied. Een groot deel van de paarden en leden waren op een missie. Zij nog niet. Ze was nog maar net lid geworden van Blood Horses en niet iedereen wilde een nieuwe indringer meteen meenemen. Ze leken haar nog steeds niet te vertrouwen, maar whatever. Het kon haar niets schelen wat ze van haar dachten. Zijzelf wist dat Cobrazarao veel aan haar zou hebben én haar kon vertrouwen. Ze loog wel. Dat was een nieuw risico. Het kon haar nu even niet schelen wat ze van haar dachten en wat ze wilden doen met haar. Ze had de lelijke blikken gezien. Alsof ze een prooi was die elk moment door een aantal hongerige leeuwen verslonden zou worden. Anaïs snoof luid en rolde eens met haar ogen. Whateveeer. Ze had vandaag geen zin meer om rond te hangen in het gebied. Geen enkel bekend paard liep hier rond want die waren allemaal nog in het oude gebied. Anaïs grijnsde breed toen ze aan iets dacht. Ze wilde nog eens teruggaan en kijken hoe het nu was in dat gebied. Rustig verliet de jonge merrie het territorium van de Blood Horses en vertrok naar haar oude gebied. Het duurde natuurlijk weer eens super lang, maar ze zou een paar dagen blijven en weer terug keren voor een opdracht. De merrie draaide een oor naar voren en de andere bleef rusten op haar hals. De merrie versnelde na een tijd stappen haar pas en draafde rustig verder. Na het draven sprong ze in galop. Drie dagen lang moest de jonge merrie galopperen, lopen en af en toe een pauze nemen. Ze sliep niet. Ze was niet moe. Ze kon dit. De merrie snoof alle geuren op van het gebied dat nu dichter en dichter kwam. Haar bestemming was bereikt. Ze galoppeerde meteen de grens over en liet een krachtige hinnik horen. She's back. Anaïs negeerde alles om haar heen. Ze moest nu wel snel een pauze krijgen want nu werd het zwaar. Ze remde af en wandelde naar het bekende gebied: de rivier. Hier bracht ze wel eens vaker door. Ze schudde haar vacht uit en liep naar het stromende water toe. Ze liet haar hals zakken en nam een paar slokken van het ijskoude water. Haar donkere ogen gleden over de omgeving terwijl een bekende geur haar neus binnendrong. Voor haar was het enorm bekend, al was die kudde geur vervaagd. Ze grijnsde. Was het de jonge merrie gelukt te ontsnappen bij haar moeder? Vast wel. Anaïs was benieuwd of de merrie haar zou herkennen. Anaïs was veranderd in die paar weken. Ze had meer spieren gekregen en was nog een stukje groter geworden. Haar manen waren langer en hingen over de bekende aftekening op haar hoofd. Haar vacht was iets donkerder geworden. Ze was niet echt de oude Anaïs. Ook haar geur was anders. Geen Horcrux geur nog in haar vacht. Nee, alleen bloed en Cobrazarao rook je. Ze grijnsde breed toen de geur nog een stuk dichterbij kwam. Ze kon een kleine grap uithalen met de jonge merrie. Doen dat ze iemand anders was, net zoals ze bij Cobra deed. April was ze nu in haar nieuwe tijdelijke leven.

Aaliyah

Moeizaam kwam ze vooruit. Achter zich werd ze gevolgd door een trouwe vriend, het was haar alles, maar nu flipte ze niet meer als Eyes weg was. Soms was hij een dag was, soms een week maar altijd kwam hij terug, heelhuids en blij. Kon je niet zeggen van zijzelf. Ze had Eyes opgedragen op haar te wachten bij de grens van Horcrux want ze was ontslag gaan nemen bij Deina. Ghehe wat was dat opluchtend geweest zeg. Ze had al haar woede en ontzag af gereageerd op de oude, witte merrie, wat was dat fijn, al was wat ze voelde het tegenovergestelde van fijn. Haar voorpees was lichtbeschadigd en ze had er veel last van. Het zou wel goedkomen, dat wel, ze was niet van suiker. Een luide hinnik betrad haar fijngevoelige oren. Dat was lang geleden zeg, dat ze de merrie had gezien of gesproken. Ze had haar voor het laatst gezien toen ze Eyes kwijt was. Maar ze was gelijk nadat ze hem had gevonden Dh uitgegaan om meer te leren over haar leven, ze had bijna niemand laten weten dat hij terecht was, al was dat totaal niet erg ofzo. Met een klein huppelpasje gooide ze haar achterbenen naar achteren en zette gelijk een voorbeen bij om haar evenwicht te herzien. Met haar neus ging ze langs het opgedroogde bloed op haar voorbeen. Haar vacht werd nat gespetterd door de snel stromende rivier. Hier en daar zaten grote wakken maar ook kleine wakken, je moest gek zijn om de rivier over te steken, het ijs was verraderlijk op deze plek, only fools komen op het ijs. Haar bruine ogen waren sneller dan haarzelf, ze flitsten van plek naar plek terwijl ze haar eigen sjokkende tempo aanhield. Misschien liep ze zelfs zachter dan haar gebruikelijke sjokkende tempo door de blessure. Met argwaan sperde ze haar neusgaten open en liet de lucht die ze daarmee inademde ontglippen, met die handeling gingen haar neusvleugels weer half dicht. Met de bocht die ze met de rivier meedraaide stuitte ze opeens op de half bekende Anais. Als dit Anais was dan, haar vacht was donkerder, haar manen langer en de geur rondom haar was vreemd. Toch wist ze met één aanblik op de jonge merrie dat dit Anais was. Ze kantelde haar hoofd een stukje en keek strak in de ogen van Anais. ’Anais. Ik zie dat je bent gegroeid. Ziet er leuk uit. Waar was je? Je hebt werkelijk alle lol gemist. Je oude moeke is aangevallen.. Door mij.’ Gaf ze een hint voor Anais. Aaliyahs blik was serieus met haar drie kenmerkende in haar ogen.

De jonge merrie snoof en sloeg met haar dikke staart heen en weer. Ze bekeek de omgeving die nog steeds bekend was voor haar. Het was een tijd geleden dat ze hier nog geweest was, maargoed. Haar donkere ogen gleden van links naar rechts en de geur kwam dichter en dichter. Haar ene oor nog steeds naar voren gericht terwijl de andere achteruit lag. Ze hoorde iets in de stroming van de rivier. Rustig, alsof ze zo slim was om alles te verwachten, zette ze zelfzeker een stap achteruit. Een palomino kleurig paard raasde voorbij en remde af. Als Anaïs niet achteruit gegaan was zou het paard tegen haar geknald zijn. Anaïs grijnsde breed toen ze de jonge merrie voor haar neus duidelijk wel herkende. Aaliyah. Alleen zag ze er slechter uit dan ooit. Haar been lag helemaal open en ze had een paar wonden, vers. De geur die rondom de merrie hing was ook nog eens goed bekend. Ze wist al, bij deze geuren, wat er gebeurd was. De merrie gaf het nog eens aan door alles te vertellen, ongeveer dan. In het kort vertelde ze dat Anaïs gegroeid was. Ze vroeg waar ze gezeten had omdat ze duidelijk de lol gemist had, de aanval op haar moeder. Kort knikte ze even, maar ze zweeg. Het plan was mislukt, maar daar had ze geen enkel probleem mee. Haar oren richtte ze naar voren terwijl ze wachtte tot de merrie uitgesproken was. Dan was het haar beurt. "Aaliyah. Je bent geen steek veranderd, maar wel een beetje gegroeid net zoals mij. Ik was er weg en daar zal ik binnenkort weer naartoe gaan. Ik hoor nu bij een andere kudde en daar zal ik leven tot ik oud genoeg ben om hier mijn taak over te nemen. En ik zie het.. Een leuk gevecht lijkt me." Rustig kwamen de woorden één voor één uit haar mond. Haar stem was harder dan vroeger en nog steeds hoorde je een duivelse ondertoon. Die had ze sinds ze een veulen was. Anaïs schudde even met haar manen en richtte haar weer volledig op de jonge merrie. Ze zag er niet echt uit, maar ze was sterk genoeg om hiermee rond te lopen. Ze leek te kunnen lopen omdat ze bijna tegen haar was aangeknalt. Haar donkere ogen gleden kort weer naar de rivier, maar al snel hield ze de blik van Aaliyah vast. Stilte en rust was even te horen, maar niet voor lang. Ze kende de merrie goed genoeg en die zou de stilte wel snel gaan verbreken. Een grimas sierde haar lippen zacht terwijl haar ogen op de merrie waren gericht.

Haar ogen gleden nog eens over de manenbos van Anais, het bedekte haar kenmerkende aftekening. Aaliyah snoof zachtjes en liet haar hals zakken om een verdord takje te proberen te breken met haar lippen. Niet bepaald met succes maar door vals te spelen met haar tanden was het toch gelukt en gebruikte ze de splinters om haar tanden te reinigen. Haar roze tongetje durfde zich te laten zien en bevochtigde haar schrale mond. Anais haar blik was gericht op haar wondes. Aaliyah hoefde niet uit te leggen dat dit van Deina kwam dus hield haar mond. Iets sluws had zich gevestigd in haar blik sinds ze terug was. Aaliyah was een paard met een stel hersens, spieren had ze minder maar dat zou komen. Ze luisterde naar de woorden van Anais. Wow. Noujazeg. Aaliyah had een groeispurt gekregen in de tijd van het wegzijn, dat was niet te vergelijken met ‘een beetje’ maar oke, Aaliyah hield haar bijdehante opmerkingen maar voorzichzelf. ’Hmmz. Qua uiterlijk amper een spat veranderd maar vanbinnen ben ik gegroeid. En ik rúík dat je tot een andere kudde behoort.’ Ze trok haar neus erbij op, het was niet te harden. Was ze in handen gevallen van een bezitterige hengst ofzo? Dat die zijn zweetlucht over Anais verspreidde. Maar oke. ’Jaja. Geweldig gevecht, nou net gemist.’ Haar ogen werden samengeknepen, haar stem was scherper geworden, rauwer, schorrer, maar niet minder bijdehand, koppig en brutaal. Maar oke. Genoeg over haarzelf en meer over Anais. Met een stormvaart kwam er een schim op Anais toegerend en beukte de jonge, bruine merrie op volle kracht. Verbaast bleef Aaliyah stil staan, niet eens knipperend. ’Wow, wow, wow, Eyes! Dat was niet lief!’ Sprak ze het beestje grinnikend aan. Sorry maar het was toch best wel grappig geweest. Waarschijnlijk had het een beetje veel pijn gedaan want Eyes had een enorm gewei en meer spieren dan Aaliyah zelf. Ze snoof zachtjes en pakte Eyes hardhandig bij zijn staart en trok hem naast haar. ’Voortaan niet doen zonder mijn toestemming.’ Mompelde ze nonchalant.

De jonge merrie merkte op dat ze naar haar manen aan het kijken was. Ja, het was een grote bos manen geworden, maar het was niet lelijk. Ze grijnsde licht toen de palomino kleurige merrie met een tak begon te spelen. Ze knakte het met haar tanden en reinigde haar tanden. Anaïs haar donkere ogen gleden nogmaals over de wonden. Het bleef toch maar een slecht zicht op dit moment. Al had de merrie duidelijk haar best gedaan om te laten zien wat ze in petto had voor de witte merrie. Ze mocht best trots zijn op zichzelf nu. De merrie begon alweer te praten. Deze keer even over haar eigen uiterlijk, maar de woorden veranderden naar de nieuwe kudde. Anaïs knikte. "Klopt, ik behoor tot de Blood Horses. En ik weet dat het een harde geur is. Cobrazarao heeft hem goed doorgegeven." Bij de woorden rolde ze duidelijk met haar ogen. Ze walgde ervan als ze dacht aan wat hij haar gedaan had. Zijn hele lijf voelde ze nog steeds tegen de hare wrijven. Ze sloeg met haar hoef op de grond en keek Aaliyah aan met een vieze blik. Ze hadden net dezelfde gedachten en dat was best grappig. Het gevecht kwam als tweede onderwerp, maar veel viel er niet over te zeggen. Het was gewoon een gevecht. Anaïs knikte maar even en hoorde de sneeuw kraken. Haar oren draaiden opzij en opeens voelde ze iets hard tegen haar gespierde lijf knallen. Ze zette een paar stappen opzij en drukte haar oren woest tegen haar schedel. Ze richtte haar donkere ogen op het hert dat haar opzij gebeukt had. Zijn gewei had haar getroffen in haar maag en dat zat niet echt lekker. Anaïs voelde zichzelf nu nogal misselijk. De jonge merrie snoof even en probeerde te kalmeren. Echt blij was ze niet met de duw. De jonge merrie riep tegen het hert, maar begon te grinniken. Ze leek het grappig te vinden. Anaïs negeerde het en kalmeerde alweer. Het hert werd al snel bij zijn staart gegrepen en tot de merrie getrokken. Anaïs drukte haar ene oor naar voren en keek zonder nog iets te zeggen naar de twee. Want, wat kon je op dit zeggen? Aaliyah had het al gedaan.

Aaliyah loerde –met Eyes staart nog tussen haar tanden- sluw naar Anais, nee niet sluw, maar er zat iets in haar blik, hoe ze keek, hoe ze dacht, het was niet in woorden uit te drukken. Het was grappig. Ze had de woorden wel duidelijk gehoord. De hengst was toch zeker niet zo tegen iedereen? Wow, dat was toch niet nodig? Of wel. Naja, ze snapte veel in het leven nog niet, maar wat ze wel snapte was in de meerderheid. ’Sure.’ Sprak ze nog als een veel te late antwoord op de woorden van Anais. Ook had ze de vieze blik wel gevoeld maar Aaliyah was niet de schuldige dus die vieze blik was niet echt bepaald nodig ofzo. Aaliyah liet de staart los van Eyes en zag gelijk hoe die als stormram op Anais’ benen aan beukte. Aaliyah beet op haar lip om niet te lachen en keek voor een seconde toe. ’Ey-es.’ Zei ze melodieus, met een harde klank. Haar tanden klemden zich om een achterpoot van Eyes en kreeg zelf een trap tussen haar ogen. Met een harde ruk vloerde ze het hert en zette een hoef op de hals zodat hij niet op kon staan. Haar harde blik ging over Anais heen naar de rivier en vergeleek zijn woeste bewegingen met die van Eyes waarbij ook nog eens zijn gewei telkens tegen haar kroonrand knalde, zijn hoeven tegen haar andere benen aan schopte en hij boos en klaaglijk mekkerde. Maar het hielp niet veel, Aaliyah zette gewoon meer druk op de hals van het tere beestje. Uiteindelijk gaf hij op en haalde ze droog haar grote hoef van zijn hals af zodat hij op kon krabbelen en zich beschaamd terug trok. Aaliyah was inmiddels meer in gedachten verzonken zodat ze niet veel aandacht besteedde aan Anais. ’En welke verrassingen heb je nu nog in petto? Zeggen dat je een schuilnaam hebt, Deina gaat doden en dan gaat heersen over de wereld?’ Origineel hoor. Sure.