It's just me again

Dauwdruppels zorgden ervoor dat het gras groen was. De vogels floten een deuntje terwijl de zon op kwam. Het was vroeg in de morgen en alles ontwaakte. De rust werd verstoord door het geluid van hoefstappen. Ze ploften rustig neer op de ondergrond. Ondanks het goede weer was het nog koud. Amper een paar graden boven het vriespunt. De dauwdruppels waren net niet bevroren. De dieren begonnen uit hun winterslaap te ontwaken. Hier en daar zag je een eenzame eekhoorn zoeken achter wat voedsel. Dieren die de winter wakker bleven genoten van het heerlijke verse voedsel. Sommigen hadden de winter niet overleefd, anderen waren magerder geworden. Maar iedereen wist dat de mooiste tijd van het jaar zou aanbreken. Jong leven zou komen, jonge dieren zouden weer spelend rond lopen over de uitgestrekte gebieden. De kuddes zouden weer tot leven komen. Je zag meer en meer merries verschijnen met een klein veulentje aan hun zijde. Codex briestte eens. Zijn tijd zou ook wel komen. Hij vond het leven best goed zo. Hij kon gaan en staan waar hij wou en moest naar niemand luisteren of voor hen zorgen. Als alfahengst moest je verantwoordelijk zijn voor anderen. Je moest uitkijken voor roofdieren en continu klaarstaan voor anderen. Daar was hij nog niet klaar voor. Hij was jong, sterk en vooral vrijgevochten. Hij wou nog genieten van het leven en daarna een kudde stichten. Hij ging over tot een drafje en stak zijn neus vrolijk in de lucht. Hij hees zijn staart omhoog als een vlag en trippelde wat verder. Uiteindelijk belande hij al snel in een galop waarbij hij leek te vliegen. Hij briestte luid en vrolijk terwijl hij weer naar een drafje ging. Soms had hij nog van die impulsieve momenten zoals de meeste jongere paarden wel hadden. Of dat er bij hem nog uit zou gaan, hij wist het niet. Hij vond het wel leuk om zijn oerinstincten te volgen en alleen te eten, te drinken, te rennen en te slapen. Dan leek het leven zo zorgeloos en daar hield hij van. Hij wou niet depressief rondlopen zoals sommige paarden.