Don't need anyone but myself -kai

Met grote verende passen liep er een redelijk grote schimmel hengst door de vallei. Door de vochtige, vruchtbare grond zakten zijn hoeven bij elke keer dat hij er een neerzette een stukje weg. Een groen bruinig randje van viezigheid had zich om de bovenkant van zijn hoef gevormd. Het was zeker geen onknappe hengst om zo te zien, en er hadden ook meermaals merries zeer duidelijk aan hem gemaakt dat ze absoluut geïnteresseerd in hem waren geweest. Maar Valento had iedere keer geen aandacht aan ze besteedt. Hij negeerde ze, en als hij wel met ze in contact kwam deed hij er alsof hij geen flauw benul had van dat hij leuk gevonden werd. Hij hoefde geen merries. Zeker niet als die merrie als een partner aan zijn zijde mee zou huppelen. Hij hoefde eigenlijk helemaal niemand. Alleen de paarden uit zijn familie had hij nodig gehad, en hij had ook een zeer sterke band met ieder van hun. Eigenlijk waren ze geen echte familie. Zijn vader had iedere broer en zus die hij had geadopteerd, dus eigenlijk waren het ook pleegbroers en zussen. Hij had het bij hun altijd prima naar zijn zin gehad, voor hoever hij gelukkig kon zijn, en het naar zijn zin kon hebben. Maar zijn zus had een speciale gave, en daarmee had ze hem voorspeld dat hij hierheen moest komen. Waarom had ze niet willen zeggen, maar hij vertrouwde genoeg op haar om te weten dat zijn zus het nooit mis had. Hij had alle tijd van de wereld, dus hij haastte zich ook niet om er achter te komen wat zijn zus gezien had. Eigenlijk was hij niet eens echt nieuwsgierig ernaar, hij wist dat hij er op een duur toch wel achter zou komen.
Zijn goudachtige ogen namen ieder detail van de omgeving om hem heen nauwkeurig op. Lang duurde het niet voor hij ieder detail had gezien, want zijn oog dat zo scherp was in details zag in een iets grotere oogopslag al zowat alles. Hij zag bijvoorbeeld vlak naast een boom een tal haren van een voskleurige paard dat aan de boom geschuurd had, en nog niet volledig door de rui heen was. Maar ook zag hij dat het paard pas voor het schuren nog contact had gehad met een zwart paard, doordat er een aantal zwarte haartjes tussen het groepje voskleurige haren zaten. Een beetje geërgerd draaide hij zijn hoofd weg. Hij kon zich soms zo verdiepen in dingen die absoluut niet belangrijk waren. Hij verdere daar echt veel tijd mee, vooral als hij alleen was. Met een soort sprongetje draafde hij aan naar een flinke draf. Over een tiental meters zou hij een klein riviertje tegen komen. Hij versnelde zijn pas nog ietsjes zodat hij in galop viel en sprong vervolgens met een krachtige sprong er over heen. Hij had heel ruim gesprongen, want zijn hoeven raakten de grond een hele ruime meter voor het riviertje. Hij kwam niet weer terug naar draf maar bleef in galop zijn weg vervolgen.

De kleine merrie nam gulzig een paar slokken van het koude, heldere water uit een klein beekje. Haar manen en staart dansten op het ritme van de wind. Ze zag er goed doorvoed en beeldschoon uit. Tenminste dat zeiden andere paarden dan. De schimmelmerrie tilde haar edele hoofd op en spitste haar oren. Een klein ijsvogeltje fladderde voor haar neus. Kai bries een keer en het vogeltje vloog snel weg. De merrie grinnikte even. Ze zwiepte een keer met haar staart om vervelende vliegen weg te jagen. Het was behoorlijk warm vandaag, zelfs nu het al ochtend was. De ochtend liep dan wel tegen de middag aan, maar de zon was nog niet op zijn sterkst. Kleine zweetpareltjes glinsterden op Kai's voorhoofd. Ze werden uit het zicht ontnomen door haar lange lok. Om af te koelen, ging ze het water in. Toen haar benen het water raakte, voelde de merrie gelijk een gevoel van opluchting. Het water verkoelde haar hele lichaam. Het was een prettig gevoel voor de merrie.
Toen ze iets afgekoeld was, ging ze weer het heldere beekje uit die glinsterde in het zonlicht. Kai schudde haar lichaam even uit en boog daarna haar hoofd naar de grond om wat gras te eten. Kai vroeg zich af waar dat kleine beekje op uitmondde. Een meer, de zee of een andere grotere beek of rivier? Uit nieuwsgierigheid volgde Kai het beekje stroomafwaarts. Ze begon te draven. Na enkele honderden meters zag Kai iets glinsteren in de verte. Een rivier. De merrie ging over in galop. Haar voorgevoel had inderdaad gelijk, de beek mondde uit op een rivier. Weliswaar geen grote, maar het was en bleef een rivier. Kai draaide haar oren naar voren, toen ze een galopperend geluid hoorde. Ze was niet alleen hier, dus. Een grijze schim sprong over het kleine riviertje en galoppeerde daarna verder. Dit kon niet, het was onmenselijk. Geen enkel paard kon zo ver springen. Kai wilde gaan vragen hoe hij dat deed. De merrie ging van stilstand over in galop. Ze moest weten hoe die hengst dat deed. Ze galoppeerde het paard achterna. In de verte, ongeveer vijftien meter voor haar, zag ze hem. ''Hé! Mag ik wat vragen?'' riep Kai naar de schimmelhengst. Ze wist niet of hij haar gehoord had. Hopelijk zou hij stoppen en haar vraag beantwoorden.

-Sorry, voor de late reactie-

Met grote galop sprongen bleef de schimmel kleurige hengst door galopperen, ook toen hij het riviertje waar hij zonet over heen was gesprongen al een heel stuk achter zich had gelaten. De hoefafdrukken die een soort pad achter de hengst aan vormden stonden ver van elkaar af, door de lange sprongen die hij bij iedere pas maakte. Door zijn lange benen en die grote galop sprongen hoefde hij er niet veel moeite voor te doen om een hoge snelheid te bereiken. Hij vond het altijd heerlijk, het geluid van de suizende wind in zijn oren als hij snel galopeerde, hoewel hij nu voor zijn doen nog niet eens echt super snel ging. Ineens hoorde hij, behalve het geluid van zijn eigen hoeven die telkens bij het raken van de grond een dof geluid vormden, ook nog de hoeven van een ander paard op de grond tikken. Hij wist uit de ritmische tikken af te leiden dat ook dit paard galopperde en niet heel erg ver achter hem was. Precies op het moment dat hij zijn hoofd wilde draaien naar het andere paard toe om te zien wie het was hoorde hij de stem van een merrie. ''Hé! Mag ik wat vragen?'' Werd er met een zuivere, melodieuze stem naar hem geroepen. Waarom had hij niet gevoeld dat dit paard eraan kwam? Normaal merkte hij een paard al vanaf een paar honderd meter op. Langzaam remde Valento af waardoor hij terug in draf viel, en al zowat gelijk ook naar stap. Hij draaide zich om en een beeldschone witte merrie kwam op hem af. Waarom droeg deze merrie geen veld om zich heen? Het veld dat hij bij ieder paard zag. Valento was geen standaard hengst, dat kon iedereen al vrijwel gelijk aan hem aflezen. Maar hij had de speciale gave meegekregen om energievelden te voelen en zien. Hij wist altijd hoe een paard zich voelde. Hij wist dus ook van ieder paard hoe hij ergens over dacht, want bij veel dingen die gezegd werden of gebeurden veranderde het veld van ieder paard een klein beetje. Soms in positieve zin, maar soms ook in negatieve zin. Een kleine windvlaag streek door zijn manen en liet die voor enkele seconden opwaaien, net zoals bij de merrie gebeurde. De sterke geur van de merrie drong tot hem door. Wat rook ze heerlijk, alsof haar geur wilde zeggen 'eet mij'. Valento beet een keer hard op de binnenkant van zijn wang zodat hij niet gelijk op de merrie af zou stormen. In plaats van op haar af stormen deed hij een aantal passen van de merrie af zodra ze hem verder naderde. Hij bewaarde een ruimte tussen hem en haar die bij een normaal gesprek nogal ongewoon was. Hij reageerde niet op de vraag van de merrie maar staarde haar alleen maar strak aan. Ieder spiertje in zijn lichaam stond op spanning, terwijl hij zijn kaken zo hard als hij maar kon op elkaar klemde. Strak bleef hij haar aankijken, de beeldschone merrie die zo'n enorme lust naar bloed bij hem opwekte.

-ik ook late reactie

Stof waaide op toen Kai met volle vaart achter de grijze hengst aanging. Haar oren lagen plat tegen haar schedel gedrukt, alsof ze daar nog meer vaart mee kon maken. Haar lange, sierlijke benen konden dit tempo nog wel eeuwen volhouden. Arabieren waren erop gebouwd om lange afstanden op hoge snelheid af te leggen. Kai dus ook. De merrie vond het heerlijk om de wind in haar gezicht te voelen en de koelte die daardoor door haar aderen stroomde. Kai's ranke oortjes draaiden naar voren toen de schimmelhengst zich omdraaide en haar recht aankeek. De hengst was geleidelijk aan van galop naar stap overgaan en uiteindelijk tot stilstand gekomen. Het was Kai niet ontgaan dat de hengst er van grote afstand al knap uitzag. Maar die schoonheid verbleekte totaal nu ze hem van dichtbij zag. De hengst was werkelijk volmaakt. Zijn vacht leek wel spiegelglad, alsof er nooit een stofje op te vinden was. Kai zocht zijn ogen. Die hadden een betoverend effect op haar. Ze waren werkelijk prachtig, zoals alles aan hem eigenlijk. Alleen zijn blik stond bijna.. afstandelijk. Het leek wel of hij zich bijna niet kon inhouden. Kai vroeg zich af waarom hij zich zou moeten inhouden. En voor wat hield hij zich in? Zijn vel stond strak van de spanning, waardoor het nog gladder leek dan ie al was. Wat was er met hem? Zijn gouden ogen bleven op Kai gericht. Kai keek - in tegenstelling tot de hengst - juist nieuwsgierig terug. Ze kon hem niet doorgronden. Wie was hij en waarom keek hij haar met zo'n strakke blik aan? Al die vragen spookten door haar hoofd heen. Het vulde haar hele lichaam met zijn gif. Ze moest en zou te weten komen wie deze afstandelijke hengst was. Maar als ze niks zei, dan zou ze het nooit te weten komen. Kai schraapte haar keel een keer. "Ik ben Kai. Mag ik vragen wie jij bent?" vroeg ze voorzichtig. Haar blauwe ogen gleden over zijn perfecte lichaam en daarna weer terug naar zijn gouden ogen. "Ik heb je nog nooit eerder gezien. Ben je pas net in DH aangekomen?" vervolgde ze zacht. De merrie bleef hem aankijken. Net zolang tot hij haar vragen beantwoord had.

-Sorry, voor de superlate reactie. Zal niet meer gebeuren-

De merrie naderde nog verder en ging voor hem stil staan. Er was iets zeer ongewoons aan haar, maar wat het was kon hij niet plaatsen, net als de ineens ontzettend sterk aanwezige lust naar bloed. Of liever gezegd, haar bloed. Er was absoluut niets in de wereld dat hij liever wilde dan op de merrie af springen en haar leegzuigen tot er geen enkel druppeltje meer door haar aderen stroomde. De merrie was knap, ontzettend knap. Om dat te weten hoefde hij niet eens een scherp oog te hebben. Er lagen hier en daar wel wat zandplekjes op haar vacht, maar een paard dat niet zo’n ongewoon scherp oog als hem had zou het niet eens opgemerkt hebben. Ondanks het kleine beetje vuil scheen de witheid er door heen. Haar –voor en paard- lichte ogen stonden zacht en vriendelijk, maar bovenal erg nieuwsgierig. Ze had zeker weten door dat hij niet het standaard paard was. Dat kon eigenlijk ieder paard wel zien. "Ik ben Kai. Mag ik vragen wie jij bent?" Klonk de suikerzoete stem van de merrie, die als een perfecte melodie door zijn oor bleef doorklinken. Hij moest moeite doen om niet te genieten van die perfecte klanken, terwijl hij haar verrukkelijke geur tot diep in zijn neus opsnoof. De verleiding trok hard aan hem, maar hij wist dat als hij dat deed de kans ontzettend groot was dat hij zich niet meer in kon houden. Hij keek op het moment bijna langs de merrie af, maar toen de merrie een tweede vraag stelde trok zijn blik in een strakke, snelle beweging weer terug naar de merrie. "Ik heb je nog nooit eerder gezien. Ben je pas net in DH aangekomen?" Opnieuw weergalmde haar prachtige stem door zijn hoofd. Hij realiseerde zich dat hij ook op de eerste vraag van de merrie nog geen antwoord had gegeven. “Valento” Antwoordde hij kort op haar eerste vraag. Natuurlijk kwamen zijn kaken los van elkaar terwijl hij sprak, maar gelijk toen hij daar mee klaar was trok hij ze weer strak op elkaar samen. “Ja” Antwoordde hij weer op dezelfde kortavve manier als op haar eerste vraag. Zijn stem was zoals altijd melodieus en zacht. Alles wat een killer nodig had om zijn prooi in de val te leiden. Maar zo wilde hij niet zijn, hij wilde niet zijn wat eigenlijk het hele doel van zijn bestaan was; een killer zijn, en de beste killers ooit voortbrengen. Maar het was een geheim. Niemand mocht het weten, het zou alleen maar onrust brengen, en er zouden bovendien een hoop paarden zijn die maar al te graag de droom van zijn voorouders aan flarden wilden scheuren. Hij wilde eigenlijk niet mee doen aan de eeuwen oude traditie van zijn familie, maar het was zijn plicht.
Nog steeds bleef Valento de merrie strak aankijken. Hij zei niets, hij vroeg haar niets, en zijn houding was afstandelijk. Hij hoopte maar dat dat voor de merrie meer dan genoeg was om haar te laten weten dat hij haar niet wilde, dat hij hoopte dat ze zo snel mogelijk voor altijd weer bij hem zou verdwijnen.

-een van mn slechtste posten in een lange tijd