For the rest of us death will be a relief.

Een grijze schim stapte door het gebied, zijn benen bewogen vliegens vlug over de vlakte. Het gras verpulverde onder zijn hoeven, die vele graspollen uit hun positie trok. Een grijns stond op zijn gezicht geplakt; de schimmel hengst bleef in een volle galop door rennen. Hij stopte abrupt, wat een soort sliding in de grond maakte, waarbij zijn hoeven een modderig spoor achter lieten. Hij snoof; liet de frisse ochtend wind zijn neus in glijden. ’Uitslover’ Hoorde hij Devadas mompelen, waarbij een luide grinnik niet meer uit te sluiten was. ’Oh hij vindt zichzelf zo grappig’ Waarbij haat een vaste ondertoon was. Maar het enige geluid voor de buiten wereld was een grinnik; want er was niemand die de stemmen in zijn hoofd kon horen. Heerlijk, eigenlijk. De grijns was inmiddels niet meer van zijn gezicht af te slaan; daar liep hij dan als een grote psychopaat. Maar dit keer ging hij niemand pijnigen; hij had zichzelf er eindelijk toe gedwongen om dat ene te doen wat hij nooit gedaan zou hebben; hij zou een merrie vragen om zich bij haar kudde te laten voegen. Góh, het klonk behoorlijk stom vanaf hier, maar hij beloofde zichzelf zo snel mogelijk te hinniken; voordat hij zich zou bedenken. Een luide hinnik klonk door het gebied; het gebied dat bekend stond als de Vallei. Nu het eindelijk gedaan was, viel het behoorlijk tegen. Duurde het altijd zo lang? Nogmaals produceerde zijn stembanden een hinnik, een hinnik die was gericht op één iemand; Chegyo.

[21. 250 woorden] [ & Chegyo]

Irritatie.
‘Godsamme!’
Een diepe zucht klonk vanonder een boom waar krakende takken en een dreun op volgden. Niet veel later werd een ietwat verwilderde witte merrie zichtbaar. Uit haar manen staken de takjes die zojuist afgebroken waren. Waarom moest dat onzinnige dier zonodig nú naar haar hinniken? Die eerste hinnik had ze kunnen negeren,net doen alsof die voor een ander was bedoeld, maar na die tweede was het niet meer mogelijk. Heel Dream Horses wist dat dit imbeciel naar haar opzoek was. Ze had zichzelf net een beetje rust gegund, blijkbaar was dat nu ook al teveel gevraagd. Chegyo liet haar melkblauwe ogen zoekend door het gebied gaan. Het had niet al te ver weg geklonken, hopelijk kon ze hem –de hinnik was duidelijk mannelijk geweest- snel afpoeieren en terug keren naar de stilte om te slapen. Na zich uitgerekt te hebben, waarbij haar rug vervaarlijk kraakte, stapte ze in alle kalmte weg naar de plaats waar de hinnik had weerklonken. Zoals ze verwacht had was het paard inderdaad niet zo ver, al snel kon ze een grijze gestalte onderscheiden en verdween alle irritatie van haar gezicht. Wie weet zou dit ding wel een nieuw kuddelid worden. Dan zou ze een beetje aardig moeten doen tegen hem. Met een smal glimlachje om haar lippen heen dichtte ze de laatste paar meters en hield vlak voor de hengst stil. Darn, nog een paard dat groter was. Zonder een woord te zeggen bleef ze daar staan, haar ogen gleden over zijn lichaam en bleven tenslotte bij zijn ogen hangen. Als ze had gekund had ze een wenkbrauw opgetrokken, maar aangezien ze als paard zijnde die mogelijkheid niet had keek ze hem gewoon vragend aan. Hij had haar geroepen en ze zou niet gaan vragen waarom. Dat mocht hij zelf doen.

39. Vallei