If only you were Near

Het heerlijke geluid van een kabbelend beekje dat traag voortkroop. In de verte maakte het geluid duidelijk dat het kalme beekje uit zou monden in een rivier, een snelle en woeste rivier. De bomen die zich over de beek heen bogen leken respect te hebben voor het water. Langs de hele lijn van de rivier waren de bomen opzij gesprongen zodat de rivier zijn weg kon gaan. Koud en vers water, dat uit de bergen was gestroomd, stroomde nu alleen maar sneller en sneller naar beneden om zich bij de zee te kunnen voegen.

De hengst had daar kort over na staan denken. Waarom was hij zo poëtisch? Wat had Amani hem ooit aangedaan. Ze had hem het hoofd op hol gebracht en vervolgens was ze, na het verbranden van haar stal, weggegaan. Natuurlijk was de hengst, Paint me Proud, het daar niet mee eens. Hij was verliefd op haar, hield zelfs al van haar. Hij schudde zijn hoofd even en bracht zijn benen in beweging om verder te gaan met de beweging. Proud was achter haar aangegaan, blind van de verliefdheid en fris als een pasgeboren veulen dat net het land in mocht. Proud liep over de losse steentjes waar af en toe één het water van inrolde. Hij zuchtte diep, brieste daarbij. Waar was zijn geliefde Amani? Had hij soms iets verkeerds gedaan? Vast niet, hij had nooit echt veel tegen haar gezegd, maar daarom mocht hij wel naar haar op zoek gaan toch? Zijn bruine ogen speurden de rivier af. Hij was al in verschillende gebieden geweest. Van de bergen, naar de vallei, naar de bossen en nu hier.

Paint me Proud zuchtte. Hij had er soms schoon genoeg van dat zijn ene oog zo tegen werkte. Ja, Proud was blind aan één oog. Zijn oortjes draaiden in de rondte wanneer er, buiten de drukker wordende rivier, duidelijk geluiden naar hem toe kwamen. Geluiden die door de wind werden meegevoerd van achteren. Maar wat was het precies? De zwarte vacht van de hengst glom in de zon, alsof er net een wollen doek over was gehaald. Zijn witte sokjes die hij achter had waren nog witter als wit in de voorjaarszon en zijn witte kolletje sprak daadwerkelijk de rest van zijn zwarte hoofd tegen. Zijn donkere ogen, waarvan de goeie naar achteren gericht, keken naar de omgeving. De witte waas in zijn oog werd zichtbaar wanneer hij zichzelf omdraaide. Hij had zich al klaargemaakt. Als het geen paard was, of een pony, dan was hij de pineut. Dan was hij ten dode opgeschreven. En doodgaan stond niet op zijn lijstje, eerst moest hij Amani vinden. "Lieve Amani, waar ben je toch? Was je maar hier." Zo dwaalden zijn gedachten kort af om zich vervolgens weer op het hier en nu te richten.

Het gebulder van de rivier overstemde bijna alles, haar vacht werd nat door de kleine druppeltjes die in het rond vlogen. De rivier, het gebied. Het was geen gebied waar ze vaak wilde komen. Het geraas van de rivier overstemde al de geluiden, ze was hier op haar zwakst. Als er wolven of andere roofdieren aankwamen kon ze ze niet horen door de rivier. Met haar ogen kreeg ze geen zicht op de weg voor haar, tenzij de wereld akelig zwart was. En leeg.
Bovendien, als ze langs de rivier liep en uitgleed zou ze in de rivier storten en verdrinken. Blinde merries waren hier niet op z’n sterkst.
Met die gedachtes ging ze nog wat verder van de oever lopen en probeerde struikjes en bomen te ontwijken. Na lange tijd blind te zijn wist Amani ongeveer hoe ze moest weten of er bomen stonden, maar natuurlijk was dat niet altijd het geval. Nadat haar schouder tegen een boom botste wankelde Amani naar de oever, hervond haar evenwicht en ging weer verder van de rand vandaan lopen. Ze was te jong om te sterven, bovendien was ze hier gelukkig. Ze was de gelukkig om te sterven.

Met haar staart sloeg ze enkele vliegjes weg, met haar neus schuurde ze tegen haar voorbeen aan om daar de vliegen mee te verjagen, net als de jeuk die ze mee brachten.
De lange voorpluk van Amani reek tot halverwege haar ogen, net niet genoeg om de vliegen ervan te weerhouden om rond haar ogen te zitten, hopelijk zouden de haren snel aangroeien zodat de vliegen minder irritant zouden doen.

Met een ruk stond ze stil, de rivier had haar reukvermogen nog niet aangetast. Of wel? Haar neusvleugels trilden en ze stak haar hoofd omhoog om de geur nader te onderzoeken. Dit kon niet. Hoe kon dit? Shit nee, hoe kon dit? Hij moest nu naar keuringen of whatever. Niet in dreamhorses.
Inmiddels zeker dat de geur haar niet bedrogen had zette ze koers naar de richting van de hengst. Het gebulder ging over tot een soort gekabbel, misschien was de rivier hier breder en minder luid. Goed plekje om te onthouden, vergeten, ze was blind.
Met haar oren tot het uiterste gespitst liep ze tot waar ze dacht waar de hengst stond. Nu was het zeker. Dit was hem, Paint me Proud, honderd procent zeker. ’Proud?’ vroeg ze zachtjes, licht onzeker, niet in staat om zijn hele naam uit te spreken, ook niet in staat om meer te zeggen dan alleen een stukje van zijn naam. Dit was slecht. Hij wist niets van de relatie tussen haar en Painted Black. Evenals Painted niet wist dat ze een crush had gehad op deze hengst.


Haha, eindelijk is iets niet flut :'D yesh 8D het is lang, vergeleken de flutpostjes die ik anders maak met amaantjebanaantje xD
18. Painted black

Zijn hele karakter dommelde weg wanneer hij maar aan Amani dacht. Het was soms beschamend, en soms juist aangenaam. De herinnering aan de prachtige, smexy vos merrie zorgde ervoor dat hij het warm kreeg op de vreemdste momenten. Zijn oren draaiden weer in de richting van een geluid, het geluid van een paar hoeven dat naderde. Hij draaide zich om en probeerde met zijn goede oog een soort van beeld te scheppen, maar wanneer een stem, nee... dé stem zijn naam zei wist hij genoeg. Zijn oren schoten vooruit, zijn hals hoog in de lucht geheven en zijn aandacht alleen maar op haar gericht. "Amani..." Eerst dacht hij dat zijn ogen hem bedrogen, maar wanneer ze daar bleef, na verscheidene momenten draafde hij naar haar toe en duwde zijn neus tegen haar hals aan, liefdevol en vrolijk dat hij zijn grote liefde eindelijk weer had gevonden.

"Lieve Amani, prachtige Amani... Ik heb je zo gemist, waarom ben je zomaar weggegaan zonder nog maar iets te zeggen? Ik heb je echt overal gezocht." Zijn zwarte manen waren misschien iets langer geworden als ze kon herinneren, en zijn vacht misschien niet zo glanzend als eens... maar hé.. In de wildernis heb je geen grooms die je vacht acht keer per dag zouden poetsen zodat je er altijd goed uit zag. Hij had een glimlach om zijn lippen gerust en hij was ontzettend blij dat hij Amani weer zag. Hij duwde zijn neus tegen de hare en was blij dat zij nu echt bij hem was. Hij had nu pas door dat haar woord, zijn naam, er erg onzeker uit kwam. Proud keek naar haar nu, zijn bruine oog en zijn oog met witte glans op haar gericht, zich duidelijk afvragend waarom ze nu zo anders deed als voorheen.

Het was laf geweest. Laf om te zwijgen over de liefde die ze nog had gevoeld voor de zwarte Painted Black. Het was zoveel meer dan de liefde die ze bij deze hengst had gevoeld. Dit was een soort broederliefde in vergelijking.
Toen de hengst zijn neus tegen haar hals had gedrukt wendde Amani haar hals af en draaide haar oren neutraal en verdrietig naar achteren. Ze liep achteruit, een klein pasje maar. ’Paint me Proud..’ ze zweeg weer, aan de ene kant verward en verdrietig en aan de andere kant blij dat ze hem weer kon ‘zien’.
Ze zuchtte toen de hengst was uitgepraat. ’Proud, ik was niet zomaar weggegaan. Ik ben blind, er was brand. Snap je? Ik ben een willekeurige richting op gerend, ik wist niet dat ik terug zou gaan naar mijn geboorteland. Ik wilde niet weg.’ En toch was het een van de beste ongelukken van haar leven geweest. Nu was ze weer met Painted Black.
’Maar waarom ben jij weg? Weg van Highhold?’ Amani zweeg eventjes en glimlachte.
’Anders hier he? Geen groom die je vacht verschoont, niet altijd mooi. Geen vee artsen die je verzorgen als je ziek bent. Schone stal. En toch is het wilde leven even mooi als het leven in gevangenschap.’ mijmerde ze zacht. Amani grinnikte en drukte snel haar snoet tegen zijn kaak en trok hem daarna weer terug. Ze zou altijd van Painted blijven. Gek, Paint me Proud en Painted Black. De namen leken op elkaar.

8. Laf
Flut _o_