RIO I will fight for you and youre life Lente. Een prachtig seizoen met zijn eigen kenmerken. Vogels die hun zang lieten horen aan alle dieren dat hier rondliepen. Ze waren nog maar net terug van een ander land. Ze trokken vaak weg om te zoeken naar een warmere plek want wie wilde nou in een koud winterland. Zij niet. De vosse hengst had er geen problemen mee en was dan ook gebleven in zijn eigen land. Winter of niet. Sneeuw en koude, het maakte helemaal niet uit voor hem. Nu was de lente veel fijner natuurlijk, maar voor hem maakte het niet uit welk seizoen het was. De vosse hengst was ook nog maar net nieuw in dit gebied. Het had de naam Dream horses gekregen. Toen hij ervan hoorde was hij best blij. Het had een prachtige naam en zoals hij nu zag, een prachtig gebied ook nog eens. Zijn ijsblauwe ogen gleden over de omgeving heen terwijl hij deze kwam verkennen. Voor vandaag had hij de rivier uitgekozen want hij had immers een lange reis gemaakt tot dit gebied. Hij had ook besloten dat hij hier zou komen wonen voor heel zijn leven. Hij was nog jong dus dat kwam goed uit. Hij briesde luid en schudde met zijn lange manen. Hij had nu wel één nadeel: de vliegen. Ook deze lastige insecten waren terug naar het land gekomen. Ze kwamen de nieuwe paarden graag stalken. Hij sloeg met zijn lange staart tegen zijn flanken om de vliegen weg te jagen. Even zocht hij de schaduw op want de zon begon warm te worden op zijn huid. Zijn oren draaiden alle kanten op en rustig zocht hij de rivier op. Het was helder water en er was genoeg stroom. Heerlijk. Meteen liet de hengst zijn hals zakken en nam hij wat slokken van het koude water. Het was erg verfrissend. Hij dronk nog een beetje meer om op krachten te komen en hief zijn hoofd weer op. Zijn blik gleed over het water heen en hij zag zijn eigen spiegelbeeld. Zijn manen en staart waren lang geworden, maar je kon zijn ruggengraat nog goed zien. Hij was een Engelse Volbloed, maar best mager. Hij was groot en had lange benen. Daarom was hij magerder dan anderen. Hij moest dringend maar eens wat meer gaan trainen en eten. Dan zou hij weer beter worden want dit was ook geen optie. Hij zuchtte even en liet zijn voorste hoeven even in het water sudderen. Het voelde ook weer zo lekker fris. Hij stapte weer uit het water en zocht een nieuwe plek in de schaduw. Zijn ogen gleden over de omgeving. Hij genoot nu al van dit gebied en hij zou hier zeker blijven. Dat beloofde hij aan zichzelf. Rio glimlachte even bij die gedachte. Ook de gedachte aan zijn vroegere gebied en kudde gaven hem altijd een glimlach. Hij had een leuke jeugd gehad met zijn ouders en ook met zijn vrienden. Altijd spelen en op niets anders letten. Paarden die hen beschermden tegen de roofdieren zodat ze als veulen echt konden opgroeien. Ach, die tijd was nu voorbij. Nu moest hij meer voor zichzelf gaan zorgen en dat zou lukken. De hengst zocht naar wat groene sprieten en koos er een paar uit. Hij trok ze uit de grond en begon erop te kauwen. Mm heerlijk. Hij draaide zijn oren alle kanten op om alles te kunnen opvangen. Ook al was het hier zo rustig en mooi. Hij had wel geleerd dat je altijd moest opletten voor roofdieren. Ze konden overal zijn. |
Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je
Take a break
2 plaatsers
Bericht [Pagina 1 van 1]
1 Take a break di 31 jul - 22:26
Rio.
2 Re: Take a break di 31 jul - 23:38
Courage
Geïriteerd sloeg Courage met haar staart naar de vliegen. Ze kwamen op haar af alsof ze een wandelende plant was. Er zat een vlieg op de grond en Courage plette hem met haar hoef. “Dit is wat er met jullie gebeurt als je niet oppast!” Waarschuwde ze de beesten. Sommigen zouden het wreed noemen, maar Courage vond die beesten zo irritant dat ze, ze zelf levend zou kunnen villen, voor zover dat mogelijk was bij een vlieg. Nog steeds geïrriteerd stampte ze met haar hoef op de grond, gewoon om ze weg te jagen. Maar de vliegen bleven komen.
Ze zuchtte diep en gaf het gewoon op. Het kwam door het weer dat de vliegen weer tot leven waren gekomen. In de winter zag je de beesten niet, dan was het te koud voor ze. Aanstellers. Zij had er toch ook geen last van? Oké, vliegen waren iets kleiner en hadden misschien geen vacht die hun warm hield, maar toch.
Bovendien was het warm. Dat deed haar humeur ook geen goed. Dat was ook voornamelijk de reden waarom ze naar de rivier was gegaan. Hij leek altijd koud te zijn en met dit weer was het geweldig. Ze stapte met alle vier haar benen de rivier in en sprong een beetje heen en weer. Water spetterde op en kwam overal op haar terecht. Binnen een mum van tijd was Courage zeiknat. Ze liep weer de kant op en water stroomde van haar af. Met een tevreden zucht ging ze liggen.
Dit was het goede leven. Nog een tevreden zucht verliet haar lippen. Ze legde haar hoofd neer en sloot tevreden haar ogen. Bijna viel ze in slaap, toen een geur haar neus binnendrong. Alert stond ze op. Deze geur kende ze niet. Nog nooit geroken, zelfs niet op een ander paard. Achterdochtig stond ze op. Op haar hoede liep ze in de richting van de geur. Toen ze het paard net kon zien stopte ze. Ze wilde niet dat het paard haar kon horen, zien of ruiken. Als het paard slecht was, had ze weinig zin in zijn gezelschap. Wat hij deed zag er niet echt bedreigend uit. Hij at gewoon gras en draaide alert zijn oren. Nog steeds op haar hoede liep Courage dichter naar hem toe. Wat hij deed zag er niet slecht uit en ze besloot hem het voordeel van de twijfel te geven. Langzaam kwam ze steeds dichterbij en het paard zou haar kunnen horen en ruiken. Zien zou ook kunnen, maar ze stond nog steeds achter een hoop bosjes.
Alleen haar hoofd kwam er bovenuit. Ze kon de hengst wel zien en hield hem goed in de gaten. Ze stapte de bosjes door en kwam zo achter het paard terecht. Ze schraapte even met haar hoef over de grond om zijn aandacht te krijgen. "Goedendag." Zei ze beleefd, gewoon voor het geval de hengst wel slecht was. "Ik merk dat je nieuw bent." Constateerde ze. "Hoe bevalt het hier?" Vroeg ze geintereseert.
9. Wreed
Ze zuchtte diep en gaf het gewoon op. Het kwam door het weer dat de vliegen weer tot leven waren gekomen. In de winter zag je de beesten niet, dan was het te koud voor ze. Aanstellers. Zij had er toch ook geen last van? Oké, vliegen waren iets kleiner en hadden misschien geen vacht die hun warm hield, maar toch.
Bovendien was het warm. Dat deed haar humeur ook geen goed. Dat was ook voornamelijk de reden waarom ze naar de rivier was gegaan. Hij leek altijd koud te zijn en met dit weer was het geweldig. Ze stapte met alle vier haar benen de rivier in en sprong een beetje heen en weer. Water spetterde op en kwam overal op haar terecht. Binnen een mum van tijd was Courage zeiknat. Ze liep weer de kant op en water stroomde van haar af. Met een tevreden zucht ging ze liggen.
Dit was het goede leven. Nog een tevreden zucht verliet haar lippen. Ze legde haar hoofd neer en sloot tevreden haar ogen. Bijna viel ze in slaap, toen een geur haar neus binnendrong. Alert stond ze op. Deze geur kende ze niet. Nog nooit geroken, zelfs niet op een ander paard. Achterdochtig stond ze op. Op haar hoede liep ze in de richting van de geur. Toen ze het paard net kon zien stopte ze. Ze wilde niet dat het paard haar kon horen, zien of ruiken. Als het paard slecht was, had ze weinig zin in zijn gezelschap. Wat hij deed zag er niet echt bedreigend uit. Hij at gewoon gras en draaide alert zijn oren. Nog steeds op haar hoede liep Courage dichter naar hem toe. Wat hij deed zag er niet slecht uit en ze besloot hem het voordeel van de twijfel te geven. Langzaam kwam ze steeds dichterbij en het paard zou haar kunnen horen en ruiken. Zien zou ook kunnen, maar ze stond nog steeds achter een hoop bosjes.
Alleen haar hoofd kwam er bovenuit. Ze kon de hengst wel zien en hield hem goed in de gaten. Ze stapte de bosjes door en kwam zo achter het paard terecht. Ze schraapte even met haar hoef over de grond om zijn aandacht te krijgen. "Goedendag." Zei ze beleefd, gewoon voor het geval de hengst wel slecht was. "Ik merk dat je nieuw bent." Constateerde ze. "Hoe bevalt het hier?" Vroeg ze geintereseert.
9. Wreed
3 Re: Take a break wo 1 aug - 1:27
Rio.
RIO I will fight for you and youre life Opnieuw draaiden de vosse oren van de grote hengst heen en weer. Vogels bleven fluiten en ook andere dieren genoten van het water en het lekkere weertje. De hengst bleef maar even in de schaduw staan rusten. Heel even sloot hij zijn ogen en genoot hij van alles. Het gefluit, de stroming van de rivier en hoefstappen. Ook een onbekende geur drong zijn neus binnen. Hij briesde even en opende zijn blauwe ogen weer. Hij keek om zich heen, maar er was nog nergens een paar te bekennen. Zelfs geen schim of schaduw. Alleen de geur hing rond en af en toe hoorde hij wat takjes kraken. Het was vast nog te ver weg. Hij sloot opnieuw zijn ogen en probeerde zich op de natuur te concentreren, maar het paard kwam steeds dichterbij."Goedendag." "Ik merk dat je nieuw bent." "Hoe bevalt het hier?" Zijn blauwe ogen werden geopend en nieuwsgierig draaide hij zich om. Een Tinker merrie stond voor zijn neus. Ze was ouder dan hem, maar dat gebeurde vaker want hij was best jong. Al was hij ouder te schatten door de lengte en omdat hij zo serieus kon zijn. Hij knikte vriendelijk naar de merrie. "Goedemiddag jongedame. Leuk dat je dat opmerkt, ik ben inderdaad nieuw. Als eerste zicht lijkt het me hier heel interessant en bevalt het me wel, ja. Hoelang ben jij al in dit prachtige gebied? En wat is de naam van deze mooie dame?" Ohja, hij kon een echte charmeur zijn. Hij had al enorm veel merrie's achter hem lopen, maar het probleem was zijn leeftijd. Ze vonden hem erg hoffelijk en vriendelijk, maar de leeftijd. Jammer, maar helaas dan. Hij glimlachte naar de merrie en sloeg met zijn staart nog eens naar de vliegen die zich op zijn achterhand wilden vestigen. Hij drukte zijn oren naar voren en keek haar vriendelijk aan met zijn blauwe ogen die zo helder waren als de lucht. Zoals nu was er geen enkele wolk te zien. Mooier kon gewoon niet. |
4 Re: Take a break wo 1 aug - 21:49
Courage
[size=9][size=12]De hengst knikte vriendelijk haar haar en bevestigde haar vermoeden. Hij was inderdaad nog niet zo lang in DH. Hij vroeg hoelang zij hier al was en Courage moest even nadenken. Ze hield de tijd eigenlijk helemaal niet bijgehouden, maar had wel een schatting. “Ik ben hier ongeveer een jaar en twee maanden.” Zei ze lichtelijk trots. Ze was hier al zo lang, ze kende bijna alle gebieden al en daar was ze trots op. Ze vond het geweldig hier, ondanks dat ze soms haar duistere perioden had. “En wat is de naam van deze mooie dame?" Zei de hengst en Courage moest blozen. Niemand, nou ja, bijna niemand, had haar ooit 'mooie dame' genoemd. “Ik heet Courage.” Zei ze verlegen, met nog steeds een lichte blos op haar wangen.
Toen ze zichzelf weer in de hand had keek ze de hengst aan. “Je hebt wel manieren.” Constateerde ze. “En mag ik bij deze jou naam ook weten?” Vroeg ze op een beleefde toon, die niet echt heel natuurlijk klonk. Ze was niet vaak zo beleefd. Niet dat ze totaal niet beleefd was, maar ze praatte meestal niet op een heel beleefd toontje. Zelf vond ze het nogal raar en gemaakt klinken, maar dat kon voor de hengst heel anders zijn natuurlijk.
“Als je wil, kan ik je ooit wel een beetje wegwijs maken in de gebieden?” Stelde ze voor. Het was misschien een beetje vroeg om gelijk voor te stellen om de gebieden te gaan verkennen, maar Courage had een goed gevoel hij deze hengst. Hij was in ieder geval niet slecht, dat was altijd goed. Paarden die niet slecht waren, was ze altijd bereid te helpen. Slechte paarden eigenlijk ook wel, zolang ze haar tenminste een beetje normaal behandelden.
Courage bukte haar hoofd en trok een paar sprietjes gras uit de grond en begon, wachtend op antwoord, te kauwen. Het gras hier smaakte vrijwel altijd goed, door het water wat zo dichtbij was. Courage kwam hier dan ook graag om wat te eten. Het was haast een restaurant voor paarden, dacht ze in zichzelf.
7. Trots
(Ik heb dus geen idee hoe het komt dat hij zo klein is en dat dingetje er staat... Dat moet je dus maar even negeren...)
[/size][/size][/size]
Toen ze zichzelf weer in de hand had keek ze de hengst aan. “Je hebt wel manieren.” Constateerde ze. “En mag ik bij deze jou naam ook weten?” Vroeg ze op een beleefde toon, die niet echt heel natuurlijk klonk. Ze was niet vaak zo beleefd. Niet dat ze totaal niet beleefd was, maar ze praatte meestal niet op een heel beleefd toontje. Zelf vond ze het nogal raar en gemaakt klinken, maar dat kon voor de hengst heel anders zijn natuurlijk.
“Als je wil, kan ik je ooit wel een beetje wegwijs maken in de gebieden?” Stelde ze voor. Het was misschien een beetje vroeg om gelijk voor te stellen om de gebieden te gaan verkennen, maar Courage had een goed gevoel hij deze hengst. Hij was in ieder geval niet slecht, dat was altijd goed. Paarden die niet slecht waren, was ze altijd bereid te helpen. Slechte paarden eigenlijk ook wel, zolang ze haar tenminste een beetje normaal behandelden.
Courage bukte haar hoofd en trok een paar sprietjes gras uit de grond en begon, wachtend op antwoord, te kauwen. Het gras hier smaakte vrijwel altijd goed, door het water wat zo dichtbij was. Courage kwam hier dan ook graag om wat te eten. Het was haast een restaurant voor paarden, dacht ze in zichzelf.
7. Trots
(Ik heb dus geen idee hoe het komt dat hij zo klein is en dat dingetje er staat... Dat moet je dus maar even negeren...)
[/size][/size][/size]
5 Re: Take a break do 2 aug - 21:27
Rio.
RIO I will fight for you and youre life Zijn blauwe ogen gleden nog eens over de omgeving. Het bleef hier prachtig en dat was zijn conclusie. Hij luisterde naar de rivier die stroomde en ook naar de merrie voor hem. Rio briesde zacht en richtte even zijn oortjes weer op de bonte Tinker merrie. “Ik ben hier ongeveer een jaar en twee maanden.” Hij knikte. Ja ongeveer. Het was nooit makkelijk om alles bij te houden. Dat wist hij goed genoeg. Toen hij de merrie dan ook mooie dame noemde merkte hij op dat ze verlegen reageerde. Alsof ze bloosde en vast zou ze dat ook doen. Hij grinnikte even. “Ik heet Courage.” Hij glimlachte lieflijk naar haar. "Aangenaam Courage. Een hele speciale naam." Zijn stem was rustig en vriendelijk, maar de hoffelijkheid bleef er ook voor een deel inzitten. Daar kon hij natuurlijk niets aan doen, maar de merrie leek er geen problemen mee te hebben. Gelukkig maar. De eerste dag hier en vijanden maken? Nee bedankt. Hij hield helemaal niet van vijanden dus ze mochten wegblijven. De merrie werd ook beleefd. Hij hoopte maar dat ze het niet speciaal voor hem deed. “Je hebt wel manieren.” “En mag ik bij deze jou naam ook weten?” Hij knikte zacht. "Ik ben zo opgevoed en dat zal niet verdwijnen. Merrie's verdienen ook respect, zoals jij bijvoorbeeld. Maar goed, mijn naam is Rio." Na de hele kennismaking stelde ze ook voor om de gebieden te verkennen. Ze wilde hem graag helpen en dat aanbod wou hij niet afslaan. Meteen knikte hij als akkoord. "Lijkt me geweldig, Courage. Is er iets interessant om te weten over dit gebied of is het maar gewoon een rivier?" Een kleine grijns sierde zijn lippen terwijl de blauwe ogen op de merrie gericht waren. Zijn ene oor draaide nog een keer rond terwijl de andere op de merrie gericht bleef. Hij wilde alles horen wat ze zou zeggen, anders was hij weer onbeleefd. |
Bericht [Pagina 1 van 1]
» W E S T E N » De Rivier » Take a break
Soortgelijke onderwerpen
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
|
|
|