At ease

Zacht liet ze haar grote, met sokken behaarde hoeven neerkomen op de bosgrond, teder haast. Een vluchtige blik over haar schouders verzekerde haar ervan dat er geen roofdieren in de buurt waren om een lekker hapje te komen snaaien. De grote merrie dronk van het water en keek ondertussen geïnteresseerd naar haar weerspiegeling die licht golfde in het oppervlak van het Meander. Twee groen-grijze ogen staarden terug vanuit het water. Ze boog iets verder naar voren en een lok van haar lange voorpluk gleed voor één oog, verborg de glanzende groene dieptes voor de wereld. Ze tilde haar brede hoofd weer omhoog toen ze genoeg gedronken had en keek om zich heen, oren licht naar voren gepunt, zo af en toe rond draaiend wanneer ze een onbekend geluid opving.
Er stond slechts een klein briesje en de temperatuur was aangenaam: Een diepe zuch glipte door haar lippen heen. Zo was ze nog altijd het meest op haar gemak, zonder op te hoeven letten hoe ze op anderen overkwam, welke reacties er op haar woorden gegeven werden of of men iets dat positief bedoeld was negatief op zou vatten, etc. Socializen was niet altijd iets wat vanzelf ging bij Shadole; Dat kwam pas als ze je kende. Bij onbekenden was ze altijd op haar hoede voor wat ze zei en deed.
Daarom kwam ze altijd compleet tot rust, alleen tussen de ritselende bladeren en het kabbelende water. Het was een vorm van ontspanning voor haar, even geen stemmen om zich heen, even geen gedoe.
Het betekende niet dat ze niet van gezelschap hield; Ze was geen complete kluizenaar. Maar eens in de zoveel tijd een moment van rust deed haar goed.
Net toen haar oogleden dicht begonnen te vallen en ze met haar nek naar beneden hing, één kolossale voet op rust gezet, klaar om een dutje te doen, ving ze geluid op. Haar hoofd tilde ze direct op en nieuwsgierig keek ze in de richting van het regelmatige ritme van hoeven op de grond.

[Wie wil? :')]

Met rustige pas stapte Perry langs de bomen. Bij elke stap die ze neer zette was luid gekraak te horen van de blaadjes die op de grond waren gewaaid. Vreemd, hoe bomen hun vriendjes los lieten. En dan zelf zomaar op de grond, wachttend tot ze verplettend zouden worden door paarden of andere wezens die hier in het bos rond liepen. Ja de leuke logica van Per. Even schudde ze met haar hoofd waardoor haar manen soepel van de ene kant naar de andere kant slingerde. Machtig snoof ze eens waardoor er een vogel snel en angstig van een tak vloog. Perry grinnikte zachtjes. Wel even voelde ze zich beter, maar al snel ging dat gevoel weer weg. Nee ze was geen haar beter dan alle andere wezens hier op deze vreemde wereld. Iedereen was gelijk, zelfs de kleine torren die weer door andere dieren werden op gegeten waren even goed als haar. Dat klonk hard, maar misschien kwamen ze wel in een betere wereld als ze werden op gegeten. Achja, ze zou het nooit te weten komen. En dat was maar goed ook. "Voel je nooit beter, dat brengt alleen maar verdriet." Had Dawn gezegd voor dat hij weg ging en het kleine witte veulen destetijds alleen had gelaten. Toen was ze er kapot van. Ze was helemaal alleen in de grote boze wereld. Maar nu, nu was ze er wel blij om. Ze had er veel van geleerd en ze wist nu hoe ze voor zich zelf moest zorgen en ook eventueel voor anderen. Perry liet haar benen in een snellere pas komen en ze hief haar hoofd wat. De zachte wind die kwam door het draven, blies haar voor pluk wat opzij en liet haar volle staart achter zich aan waaien. Na een tijd voelde ze hoe het zweet haar uitbrak. Daar had ze dus totaly geen zin in en verveeld ging ze weer stappen. Er was helemaal niks leuks te beleven, nooit. Verstijfd bleef ze stil staan hoe ze zag hoe er een klein eekhoorntje daar onder die grote boom lag. Hij lag helemaal stil en er bewoog helemaal niks. Uit medelij stonden er al meteen tranen in Perry's ogen. Heel langzaam stapte ze naar het beestje toe. Voorzichtig liet ze haar neus over de bruine vachtje gaan, maar schrok toen er in eens geluid uit kwam. "Alsjeblieft,spaar me." Hoorde ze de duidelijke "hem" zeggen. "Spaar me?" Herhaalde Perry hem. Ze zag hoe het kleine beestje ze koppie om draaide en haar aan staarde. Meteen sprong ie op. "Ow, jij bent geen eng beest?" Vroeg hij. Ze schudde met haar hoods. "Ik deed de nep-dood, zodat je me niet zo pakken." Ging hij verder. "Slim." Complimenteerde Perry hem. Een brede grijns verscheen op zijn gezichtje. "Dankje, wat doe jij? Ik verveel me." Zei hij en keek verveeld om zich heen. "Ik verveel me ook." Zei ze opgewekt. "Wil je mee?." Vervolgde ze. "Waarheen?" Vroeg hij nieuwschierig. "Weet ik veel." Zei ze met een grimas. De eekhoorn knikte en klom via haar staart naar boven en ging zitten bij haar schoft. Er was nog nooit iemand met haar mee geweest en al helemaal niet op haar rug. Ergens vond ze het wel gezellig. Vrolijk begon ze te stappen en ze voelde hoe het beestje zijn pootjes om haar manen klemde. Tja, anders gleed hij er af. "Ik ben Perry, en wie ben jij?" Vroeg ze. "Mijn naam is Nuts." Perry knikte en stapte door. Lachend en gierend kwamen ze uiteindelijk uit bij een gras veldje. Ze stond stil toen ze een paard zag staan. Duidelijk wel een merrie. "Hallo." Zei ze vriendelijk. Ze voelde hoe Nuts onder haar manen kroop en grinnikte daar even om.

[Yyaaayy reactie 8D]

Het gelach kwam eerst.
Vaag schalde het door de bomen heen, en Shadole vroeg zich droog af wat er zo grappig was? Ze wilde altijd het naadje van de kous weten, zéker als het humor betrefte. Ze was zelf iemand die altijd voor een lachpartij in was, slechte sociale vaardigheden ja of nee, maar waarschijnlijk was het toch iemand die ze niet kende en die haar niet eens ging benaderen. Dus ze liet het rusten. Toen kwam het geluid van hoeven op de grond.
Haar hoofd omhoog tillend en loom opzij kijkend naar de witte merrie die naderde, schold ze mentaal haar geluk uit. Daa sh*tée, daar ging haar rust. Bam. Weg. Diep zuchtte ze voordat ze haar beste fake smile opzette en de merrie in de ogen keek, Professor Perkamentus' twinkel-ogen imiterend. Fake smile's zijn je vrienden, had ze geleerd. Je weet niet wat je moet doen? Fake smile. Je verstaat geen bal van wat iemand tegen je aan mompelt? Fake smile en knikken. Er komt iemand langslopen en zegt enthousiast 'HÉÉÉÉÉÉY lang niet gezien!' en je zou niet wéten wie het is? Je Fake Smile saves the day.Dat is zo ongeveer hoe Shadole zich door het sociale front heen vecht. Het hielp ook gewoon niet dat wanneer iemand zijn of haar naam aan haar vertelde ze die na 2 seconden al vergeten was, maar dat even ter zijde.
Dus. Witte merrie.
"Haaaai." Zei ze droogjes, net iets te laat eigenlijk. Mmz, ze moest haar reactietijd versnellen. Dit wérkte gewoon niet, al dat nadenken tijdens een gesprek. Maak je hoofd leeeeg, Shadole, klonk een zweverige tweede persoonlijkheid in haar hoofd. Zucht, wat moest ze toch zonder haar innerlijke hippie.
Ze keek even inschattend naar de merrie -glimlach nog altijd op het gezicht geplakt- en dacht ondertussen na of ze haar toevallig kende. Hrrm. Nee, ze dacht van niet. Dus moest het veilig zijn om haar naam te vragen en- EEKHOORN.
Ze knipperde met haar ogen, zoomde in op de roodbruine haarbal genaamd eekhoorn. Wutt? Wutt? De eekhoorn reed mee met de merrie en ze zou zwéren dat hij naar haar knipoogde voordat hij zich weer...Eekhoornig ging gedragen en zich onder de manen van de merrie verschool. De witte merrie nu compleet vergeten, liep ze straal langs haar heen om naar de eekhoorn te gaan kijken. Ja hoor, het was er echt een! Ze porde er enthousiast in met haar neus, proberend om de witte manen te verschuiven, was hij dood? Nee wacht, hij knipoogde net nog dus dat kon niet. Knipoogde hij eigenlijk wel? Was het niet haar verbeelding? Iedereen had wel altijd gezegd dat ze een grote fantasie had...Nehh.
Wantrouwig keek ze hem aan en tilde met een luide bries haar hoofd weer op. "Een eekhoorn." constateerde ze droogjes. "Juist ja." Een wenkbrauw ging vragend de lucht in [Mijn paarden hebben wenkbrauwen muahah [aa]] en ze keek de witte merrie aan met een mengeling van nieuwsgierigheid, vragendheid en is-dit-normaal-hier-ig-heid in haar ogen. Ze was immers pas net in DH aangekomen en er liepen al paarden met knipogende eekhoorns op hun rug rond. Was dit normaal? Moest ze nu ook een huisdier hebben? Misschien kon ze een kikker regelen, die had ze altijd al cool gevonden.
Terwijl Shadole 'm space-te en nietsziend in de verte staarde, nadenkend over welke kleur kikker ze zou willen, vergat ze even dat er nog een paard in de buurt was.

[Ow en dat hij knipoogde was inderdaad Shadole's verbeelding, ik probeerde niet om jouw eekhoorn te 'besturen' in mijn post zegmaar ^,^ Ze heeft gewoon een...Grote fantasie en ik had iets nodig om over te schrijven in m'n post x'D]

[yeahh]

Perry stapte op de andere merrie af, ze kon wel wat gezeldschap hebben. Oké, ze had dan Nuts wel, maar het zou er wel vreemd uit zien voor anderen. Even wachtte ze op een reactie van het andere paard. Maar toen die niet kwam keek ze haar even met een schuin hoofd aan. Misschien was dit wel normaal, of misschien kon ze niet praten, of misschien was ze doof, misschien was ze zelfs wel blind en had ze Perry niet eens gezien. Er waren te veel dingen om op te noemen, en die dingen spookte allemaal in haar hoofd rond. Verward schudde ze even met haar hoofd waar door haar manen wat rondjes vlogen.
het zou wel leuk zijn om manen te zijn, vond Per tenminste. lekker warm tegen de nek aan wonen, met heeeel veel andere vriendjes. In galop zou het net lijken alsof je in een achtbaan zat. Maar bij nader inzien leek het haar toch niet meer zo'n goed idee, om manen te zijn. Als ze dan in galop zou zitten, en ze was een haar dan werd ze helemaal doof door al die andere gillende haren. Ze briesde. Gelukkig was ze geen haar, in de kudde van de manen.
Perry schrok op uit haar gedachten toen ze wel een groet hoorde. "Haaaai." Zei de merrie. Oh gelukkig maar, ze was dus niet doof,blind,dom of chagie. Perry deed een paar stappen achter uit toen de merrie op haar af kwam gelopen met een rare blik. Wat was dat voor blik? Zou ze...zou ze haar nou komen aan vallen. Maar nee, ze liep zo een rondje om haar heen, en bleef staan bij haar schoft. Toen ze wat geduw bij haar manen voelde keek ze verbaasd achter om. De merrie zat met haar neus in Nuts te duwen, die haar even aan keek en weer in de manen ging zitten. Wat was dit nou weer voor geks?
"Een eekhoorn." Zei de merrie. "Juist ja." Perry trok verbaasd haar wenkbrauw op[yeaah mijnes ook!]. Was het nou echt zo vreemd? "Hij heet Nuts." Zei Perry, aangezien Nuts het zelf echt niet ging zeggen. "En ik ben Perry! Mag ik weten wie jij bent?" Vroeg ze wat vragend, omdat het leek alsof de merrie diep,diep in gedachten zat.