somethings got to change

HOI DIT IS VOOR MARLENE (:

--


Pipkin.

De kleine goudkleurige merrie knipperde langzaam met haar ogen en keek geïnteresseerd om zich heen om te kijken waar ze deze keer beland was. Ze snuffelde nieuwschierig aan een takje van één of ander kruid en krulde toen haar halsje nieuwschierig naar hetgene wat men hier 'het Meander' noemde . Volgens Pipkin, die altijd alles beter wist dan anderen, was het gewoon water, maargoed, ze wilde niemand al bij haar aankomst tegen de haren in strijken. Dat zou geen goede eerste indruk maken en juist die eerst indruk was zo belangrijk. En dus krulde er een glimlach om haar zachte grijze lippen en keek ze nieuwschierig de nieuwe wereld in. Haar aankomst was geruisloos geweest, maar dat zou niet lang zo blijven. Want wie kon die kleine goudkleurige merrie nu weerstaan? Haar prachtige rondingen, lange manen en onschuldige blik zou al snel de aandacht van menig paard vangen. En oh, daar hield de merrie van. Ze hongerde naar die aandacht en tot nu toe was er nooit veel aan geweest om die te vangen. Ze snoof de geuren van de paarden in dit gebied op en sloeg ze ergens in haar geheugen op. Pipkin was dan misschien slecht in het herinneren van gezichten, van namen en zelfs van geluiden- een geur zou ze nooit vergeten. Geuren waren als herinneringen- zelfs het kleinste vleugje ervan opende opnieuw een lang vergeten wereld. En deze nieuwe wereld, deze nieuwe plek, wilde Pipkin niet vergeten. Een tevreden bries, als een zacht zonnig gemurmel, verliet haar mond en haar lange goudkleurige wimpers kleefden bijna samen toen ze haar ogen half dichtkneep en genoot van de zon die haar rug streelde. Nu zou ze wachten, wachten tot het spel kon beginnen.

[Oefff, rpg'en met een nieuw karakter valt niet mee]

Misschien was dit één van de keren dat je het veulen niet wild rond zag springen, of om aandacht zat te blèren. Vandaag was ze ook nog niet geflikkerd, en dat betekende: geen gehuil. Prestatie op zich, voor haar wel.
Nee, Daesha wilde haar moeder trots maken, ze was dan een béétje een huiler, maar ze bleef een poepie, een drollie. Een geweldig sexy minipaardje. Prinsesje van de Quiet Sparkle, dochter van Magnifico en Remember. Al was ze nog wel wat sceptisch over die gedachte. Natuurlijk hield ze enorm veel van de witte hengst, de witte, ietwat lompe hengst, maar ze was ervan overtuigd dat hij haar vader niet was. En als hij dat wel was, moest hij maar eens met de feiten moest komen. Daesha geloofde het niet, hoe graag ze het wel wilde.
Wat een papadrama.
Genoeg nagedacht over vaders, je kon niet alles hebben in het leven. En zolang ze gelukkig was, en haar ouders, was alles goed. Eigenlijk kon het haar –voorlopig – niets schelen, aangezien Daesha dondersgoed wist dat haar vader en moeder niet zouden toegeven dat ze eigenlijk best wel gelijk kon hebben.
Volwassenen waren toch ook zo koppig, speelde er rond in haar, nu zo rustige, hoofd.
Misschien moest ze wat vaker rustig zijn, het beviel haar eigenlijk wel. Bovendien had ze geproefd van het volwassen zijn, bij die ene gestoorde zwarte. Daar was haar gemoedstoestand heel kalm en rustig geweest. Niet dat het heel veel had geholpen; de merrie was verward geweest en had niet geweten wat diens rol in dreamhorses was. Waarschijnlijk was ze al weer weggegaan. Pff, alsof haar moeders kudde onveilig was. Het was de meest onwerkelijke, suffe, domme vraag évah geweest.
Ze stelde zich al voor hoe ze haar poten omhoog een ‘altijd jong’ gebaar maakte. Als er ooit zo’n smiley zou bestaan, zou ze hem serieus ‘dummy’ noemen.
Met een overenthousiaste grijns bleef ze doorlopen. Blijkbaar had ze een bepaalde kinderfase vroeger overgeslaan, en toen te volwassen was, en dus die fase moest ingehaald worden. Maar het was geen lange fase geweest, natuurlijk bleef ze houden van eten, en kon ze nogal pruilerig overkomen als ze weereens op haar kont flikkerde – blijkbaar kon ze niet over een vlak oppervlakte lopen zonder te struikelen, zou nog wat worden in de toekomst – maar ach, ze was nog maar een jong ding, en naarmate de tijd zou verstrijken, had ze hopelijk een oplossing gevonden daarvoor. Misschien kon ze de volgende maand in zo’n fase zitten, dat ze kon studeren en dan naar college zou gaan. Maar wat zou ze dan in de toekomst doen?
Haar hoofd schoot omhoog, weg van het gepieker, toen ze geritsel hoorde in de verte. In het meander kon je vaak dingen horen ritselen, maar er ging ook een geur gepaard met het geluid, en dat was paardig, dus had Daesha haar oordeel al klaar: een paard. Een mede soortgenoot. Een nietwetend ding, dat zometeen een vriend erbij had, áls degene wilde natuurlijk.
’HAI!’ begroette ze de palomino merrie enthousiast, haar oren naar voren, en op haar smoel een hoopvolle glimlach.

35. Studeren
----

HAI IK BEN MARLENE 8D