It's always a good time

Waar was hij nu dan weer in terechtgekomen? In welke hemel of hel was hij nu terechtgekomen? In welk land was hij nu dan weer? Hij was ook zo'n sukkel, eerst dwaalt hij jarenlang rond tot hij zes is, dan komt hij ergens terecht, weet hij niet waar en loopt hij in alle domme moed die hij bezat door om op verkenning te gaan. God mocht weten wat voor kwaadaardige wezens hier zaten, god mocht weten wat voor roofdieren hier allemaal zaten en hoeveel. De reusachtige hengst van rond de twee meter verplaatste zich langzaam over het zachtjes golvende gras.

,,Hehe, jullie veulens kunnen ook nooit rustig zijn.'' Mopperde zijn moeder, het nu al grote veulentje stond stil en keek zijn moeder vragend aan. ,,Maar mam, ben jij dan nooit een veulen geweest? Jij wou vroeger toch ook spelen.'' Hij snapte niet dat zijn moeder altijd zo serieus was. ,,Natuurlijk ben ik vroeger een veulen geweest.'' Beaamde zijn moeder, maar ze was nog niet klaar. ,,Maar ik ben opgegroeid.'' Belvedere keek zijn moeder vragend aan. ,,Opgegroeid? Wat is dat?'' Zijn moeder zuchtte eens diep en haalde goed adem. ,,Luister, als je jong bent wil je spelen, dat begrijp ik, maar als je ouder wordt groei je op, je word serieuzer, je gaat minder spelen. Snap je dat? Dat is normaal?'' Hij was een beetje verontwaardigd, moest hij ook opgroeien? Hij wou niet opgroeien! ,,Nee, dat snap ik niet. Wie wilt er nou weer opgroeien? Ik wil niet opgroeien, ik wil voor altijd jong blijven!'' Protesteerde Belvedere.

Een kleine waterige glimlach gleed over zijn gezicht toen hij dacht aan de dag dat zijn moeder dat gezegd had. Een kleine vlinder fladderde voor hem uit, hij spitste zijn oortjes en draafde er vrolijk achter aan, ondertussen keek hij bewonderend om zich heen, naar het prachtige gebied waar hij in liep. Hij had er verhalen over gehoord, over de kuddes die er waren, maar dat was dan ook wel echt het enigste. Hij wist dat er een neutrale kudde was, twee goede en twee slechte kuddes. Hij zelf wou zich graag bij een van de goede kuddes voegen. Plots verscheen er een merrie voor hem, maar omdat hij zijn blik gericht had op de vlinder die nog altijd voor hem uit fladderde had hij niet in de gaten dat hij steeds dichterbij de merrie kwam, tot hij haar plotseling voor zich zag, maar goed natuurlijk had hij weer te weinig tijd om af te remmen. Dus knalde hij al slippend, niet echt hard, maar zacht was een heel ander begrip, tegen haar op.


~En Pearl!~

Een enorme windvlaag - die de temperatuur echter niet deed veranderen en haar geen kou bezorgde - raasde laag over het gebied en deed het gras als een soort ingestudeerd danspasje heen en weer bewegen. Hetzelfde gebeurde met de bomen die de vallei omlijstten. Met een simpele afzet van haar achterbenen sprong ze over een omgevallen boomstronk, die het waarschijnlijk ooit begeven had tijdens een storm. Pearl verlangde persoonlijk erg naar de winter. De zon vond ze ook fijn, maar het rond galopperen en met je hoeven wegzakken in een dikke laag sneeuw was leuk. Het deed de stemming veranderen en maakte het op een de één of andere manier gezellig. Het seizoen betekende immers ook een hoop activiteiten, wat haar ook deed doen verheugen. Rond dit tijdstip was het ook prima dingen te verzinnen en als groep te doen, maar de winter maakte het knus. Het was koud in de omgeving waar ze leefden en wat was er nou gezelliger dan samen iets leuks te doen? Daar ontstonden nou de fijne herinneringen uit die zij in haar leven had mogen meemaken. Sneeuw, kou, vrienden en samenzijn.

‘Nobody said it was easy - it's such a shame for us to part. ...Oh take me back to the start.’ Ja, één van Pearl's plotselinge ingevingen. Een liedje, waarvan ze de melodie niet eens wist maar alleen de tekst, borrelde op in haar gedachten. Murmelend in haar zelf sprak ze de tekst als het ware op en zuchtte.
Haar blik ging even langs de omgeving rondom haar en Pearl brieste. Het was het gebied van de goede kuddes. Het was jammer dat de ingeving van vroeger veranderd was. Toen was het de regel dat een bepaalde kudde een gebied voor zijn hoede had. In die tijd was het de taiga geweest dat tot de Quiet Sparkle hoorde. Ohja, bij de zee kwam ze vroeger ook behoorlijk vaak. Het was een korte reis van de taiga naar het prachtige strand inclusief golvende zee, waardoor ze de afstand vaak had afgelegd. Zou ze nu ook in de richting gaan? Het was immers rustig op het moment en door de warme graden in de buitenlucht kon ze de verkoeling het beste maar opzoeken. Nu ze erover nadacht: Galopperen langs de rand van het water was een tijd geleden geweest. Pearl gunde het dansende gras een laatste blik waardig voor vandaag en draaide zich om, om de grote vallei af te galopperen. Haar stappen werden gedempt door het molle gras. Pearl brieste kort, wierp haar hoofd een keer in de lucht en net wanneer ze een bocht wou maken en het bos in wilde gaan hield iets haar tegen. Met een lichte klap knalde ze op tegen een andere paard, waardoor ze in eerste instantie een halve meter naar achter veerde. Alhoewel ze snel weer bij zinnen was, was het nog een beetje duizelig in haar hoofd. Dit gevoel verdween gelukkig ook na een korte tijd. ‘Het spijt me heel erg, heb ik je pijn gedaan?’ Ze schudde haar hoofd heen en weer waardoor haar manen weer in een rechte lijn langs haar hals vielen. Haar ogen richtten zich op de hengst.